เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 435

บทที่ 434 ฉันต้องการยกเลิกสัญญา

ในตอนที่หานมู่จื่อออกมา เย่โม่เซินก็ยังรออยู่ข้างนอกประตู

เธอขมวดคิ้ว หลังจากนั้นเดินไปที่เตียงผู้ป่วยของตนเอง เธอมองโทรศัพท์มือถือที่ถูกวางไว้บนโต๊ะ พอหยิบขึ้นมาดู ก็พบว่ารหัสของตัวเองถูกปลดล็อกไปแล้ว

เธอหันกลับมามองผู้ร้าย: “คุณทำ?”

เย่โม่เซินรู้ดีว่าเธอหมายถึงอะไร ก็ไม่คิดจะตอบ เพียงแค่เดินไปข้างหน้าแล้วหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอมา: “หิวรึยัง? ฉันจะให้คนทำอาหาร เธอ...”

“เย่โม่เซิน! คุณแอบดูโทรศัพท์ฉัน? คุณยังปลดล็อกรหัสผ่านฉันด้วย? คุณรู้หรือเปล่าว่าทำแบบนี้มันไม่มีศีลธรรม! คุณมีสิทธิ์อะไรมาทำแบบนี้? เชื่อไหมว่าฉันสามารถแจ้งความคุณได้?”

หานมู่จื่อออกแรงผลักเขา แล้วแย่งโทรศัพท์กลับมา หลังจากนั้นถอยหลังไปหลายก้าว ยันแผ่นหลังไว้กับกำแพงที่เยียบเย็นแล้วมองเย่โม่เซินอย่างขุ่นโกรธ

“แจ้งความฉัน?”

ท่าทางต่อต้านของเธอทำให้เขาขมวดคิ้วอย่างไม่สบอารมณ์ หลังจากนั้นก็ยิ้มเยาะตัวเองทันทีแล้วเอ่ย: “ฉันเฝ้าเธอทั้งคืน แต่ก็ได้ประโยคนี้กลับมา คุณผู้หญิง คุณมีหัวใจหรือเปล่า?”

หานมู่จื่อไม่ตอบ คงยังจ้องเขา

เย่โม่เซินหัวเราะเยาะออกมา: “ไม่ปลดล็อกรหัสมือถือเธอ แล้วจะส่งข้อความให้เสี่ยวเหยียนได้อย่างไร จะให้หล่อนมาส่งของกินให้เธอได้อย่างไร? แล้วก็ ในใจเธอฉันเป็นแค่คนที่อยากจะแอบดูความลับในมือถือเธออย่างนั้นเหรอ? ฉันเย่โม่เซินไม่ถึงกับเป็นสวะแบบนั้น”

หานมู่จื่อไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่ในใจกลับรู้สึกสะเทือนใจ

เธอรู้สึกว่าการที่เย่โม่เซินปลดล็อกรหัสผ่านโทรศัพท์มือถือของเธอ มันทำให้เธอโกรธมาก และก็ไม่ได้คิดมากขนาดนั้น พอตอนนี้เย่โม่เซินพูดแบบนี้ ก็รู้สึกว่าตัวเองโวยวายอย่างไม่มีเหตุผล

แต่…เธอรู้สึกว่าตัวเองโวยวายได้ไม่ผิด เย่โม่เซินแต่งงานแล้ว แต่กลับมาค้างอยู่ในห้องกับเธอทั้งคืน

ถึงแม้ตัวเขาเองจะไม่ใส่ใจ แต่ในใจของหานมู่จื่อก็ไม่อาจยอมรับได้

พอคิดถึงตรงนี้ เธอก็ไม่พูดอีก แล้วโทรศัพท์หาเสี่ยวเหยียน

“มู่จื่อ?”

“มารับฉันที่โรงพยาบาล หลังจากนั้นจัดการเรื่องออกจากโรงพยาบาลให้ฉันที แล้วก็ช่วยเอาชุดมาให้ฉันเปลี่ยนด้วย”

เสี่ยวเหยียนฟังออกถึงความเย็นชาในน้ำเสียงของเธอ จึงไม่พูดอะไร แล้วรีบพยักหน้า: “ได้ ฉันจะรีบไป”

หลังจากวางสาย หานมู่จื่อก็เดินอ้อมเย่โม่เซินไปข้างนอก ก่อนที่เสี่ยวเหยียนจะมาถึงโรงพยาบาลเธอคงต้องไปจัดการเรื่องออกจากโรงพยาบาลด้วยตนเองสักหน่อย

คิดไม่ถึงว่าพอเดินมาถึงประตู เย่โม่เซินก็ตามมา ขมวดคิ้วแล้วถาม: “จะไปทำอะไร?”

หานมู่จื่อไม่ตอบเขา แล้วก้าวเดินไปข้างหน้าต่อ

“เหอะ” เย่โม่เซินหัวเราะอย่างเย็นชาคำหนึ่ง แล้วพูดต่อ: “ถึงเธอจะรีบ ก็ควรใส่รองเท้าออกก่อนค่อยเดินไม่ใช่เหรอ?”

พอได้ยิน หานมู่จื่อก็หยดก้าว แล้วก้มหน้ามองก็พบว่าตนเองไม่ได้ใส่รองเท้า ตอนนี้กำลังเดินเท้าเปล่าอยู่บนพื้นที่เยียบเย็น

ขณะที่เธอกำลังสติหลุดนั้น ก็ถูกอุ้มขึ้นมา เย่โม่เซินอุ้มเธอเดินกลับไป หานมู่จื่ออึ้งไปสักพักแล้วตอบกลับอย่างกะทันหัน: “คุณปล่อยฉัน!”

เย่โม่เซินไม่ได้ตอบรับ หลังจากอุ้มเธอมาวางบนเตียง แล้วนำรองเท้าไปวางตรงหน้าเธอ

“สวมเถอะ”

เย่โม่เซินกัดริมฝีปาก เงยหน้าจ้องเขาอย่างดุดันแวบหนึ่ง เกลียดคนเลวคนนี้เป็นพิเศษจริงๆ

ถึงแม้ว่าเธอจะจ้องเขา แต่สำหรับเย่โม่เซิน กลับทำให้เขาทั้งรักทั้งเกลียด

เย่โม่เซินอดไม่ได้ จับไหล่ของเธอแล้วดันเธอลงบนเตียงในโรงพยาบาล

“มองฉันแบบนี้ทำไม? ไม่มีใครบอกคุณเหรอว่าผู้ชายอาจจะคลั่งเพราะสายตาของคุณ?”

เขาไม่ได้จูบเธอ แต่อยู่ใกล้เธอมาก ลมหายใจที่พ่นใส่ใบหน้าเธอ ความอบอุ่นระยะใกล้นี้ทำให้เธอรู้สึกหน้าแดงและหัวใจเต้นแรง แต่อย่างไรก็ตามความรู้สึกอับอายมากขึ้นเรื่อยๆ

หานมู่จื่อหลับตาลง ริมฝีปากซีดขาวสั่นเล็กน้อย

ถือโอกาสตอนที่เย่โม่เซินกำลังเหม่อลอย หานมู่จื่อจึงผลักเขาออก ทำให้เขานอนลงไปบนเตียง หลังจากนั้นตัวเองก็ลุกขึ้นแล้วสวมรองเท้าออกไปจากห้องผู้ป่วย

เธอจัดการเรื่องออกจากโรงพยาบาล ถึงแม้ว่าคุณหมอจะพูดอะไรก็ไม่สนใจ หลังจากที่จัดการเสร็จเธอก็ไม่ได้กลับห้องผู้ป่วย แต่ไปนั่งเก้าอี้ริมทางเดินรอเสี่ยวเหยียนอย่างสงบ

เสี่ยวเหยียนไม่ทำให้เธอผิดหวัง บอกว่าจะรีบมาก็มาถึงอย่างรวดเร็วจริงๆ

พอเห็นเธอนั่งอยู่ที่เก้าอี้ริมทางเดิน ก็สงสัยเล็กน้อย: “มู่จื่อ ทำไมเธอมานั่งตรงนี้? เธอควรอยู่ในห้องผู้ป่วยไม่ใช่เหรอ?”

หานมู่จื่อลุกขึ้นและรับถุงในมือของเธอมาแล้วมองแวบหนึ่ง เป็นไปตามคาดมันคือเสื้อผ้าสำหรับเปลี่ยน เธอหมุนตัวเดินเข้าไปในห้องผู้ป่วย

เสี่ยวเหยียนเดินตามเธอเข้าไปในห้องผู้ป่วย

ภายในห้องผู้ป่วยว่างเปล่า ไม่มีเงาของเย่โม่เซินอยู่ก่อนแล้ว

“เอ๋ เย่โม่เซินล่ะ?” หลังจากที่เสี่ยวเหยียนเดินเข้าไป ก็ถามอย่างแปลกใจนิดหน่อย

“ไปแล้วมั้ง” หานมู่จื่อตอบกลับหนึ่งประโยค หลังจากนั้นเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อในห้องน้ำ

ในตอนที่เธอออกมา เสี่ยวเหยียนก็ได้นำของกินออกมาจัดวางไว้แล้ว เพราะก่อนหน้านี้เคยดูแลมู่จื่อ ดังนั้นเวลาที่โรคกระเพาะกำเริบเสี่ยวเหยียนจึงรู้ดูว่าควรกินอะไร

“รีบมากินข้าวเช้าเถอะ”

เสี่ยวเหยียนร้องเรียกเธอ หานมู่จื่อเดินไปนั่งลง มองอาหารที่อยู่บนโต๊ะเหล่านั้น แต่กลับไม่รู้ว่าทำไมถึงไม่รู้สึกอยากกินอะไรเลย แต่จำเป็นต้องกิน เธอเอื้อมมือไปหยิบตะเกียบกับชามขึ้น

“ฝั่งนี้เป็นของฉัน เธอห้ามกินนะ” เสี่ยวเหยียนนำของกินของตัวเองมาวาง หานมู่จื่อเพียงแค่มองแวบหนึ่ง ก็เห็นของทอดมากมาย เธอเอ่ยอย่างหมดคำพูด: “เธอตั้งใจใช่ไหม? ทุกครั้งที่ฉันโรคกระเพาะกำเริบ กินได้แค่ของจืดชืดพวกนี้ เธอตั้งใจกินของย่างพวกนี้ต่อหน้าฉัน?”

สีหน้าของเสี่ยวเหยียนมีความลำพองใจเล็กน้อย แล้วหยิบเกี๊ยวทอดเหลืองทอดไว้ในปาก ตอนกินก็ยังส่งเสียงออกมาอย่างตั้งใจ: “ว้าว หอมและอร่อยเกินไปแล้ว ร้านนี้เพิ่งจะทำใหม่ๆ ดูแล้วหลังจากนี้ฉันคงต้องไปอุดหนุนบ่อยๆ เสียแล้ว”

หานมู่จื่อ: “……”

“อิจฉาไหม? หนอนที่น่าสงสารมีปัญญาโรคกระเพาะอย่างเธอ ตอนนี้เธอคงรู้สึกทุกข์มากเลยสินะ? หลังจากนี้ยังวาดรูปทั้งวันแล้วไม่ยอมกินอะไรอยู่อีกไหม? แรงบันดาลใจมาแล้วหยุดไม่ได้ใช้ไหม? เธอยังสามารถยืนขึ้นได้อีกครั้งเวลาเธอล้มใช่ไหม? หืม?”