เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 440

บทที่ 439 เมื่อไหร่คุณจะหาพ่อให้ผม

สายลมรอบ ๆ ดูเหมือนจะหยุดนิ่งไปชั่วขณะ

ขนตาของหานชิงขยับเล็กน้อย เสี่ยวเหยียนจ้องมองหานชิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างจริงจัง

แสดงความในใจออกมาแล้ว แต่ดูเหมืองเทพบุตรจะไม่มีการตอบสนองใดๆ

อย่างไรเสียเธอก็แสดงความในใจไปแล้ว หรือว่า...ต้องกล้ากว่านี้?

ความคิดก่อตัวขึ้นในใจของเธออย่างเงียบๆ เสี่ยวเหยียนรู้สึกว่าหัวใจของเธอเริ่มเต้นอย่างรวดเร็วขึ้นมา เลือดในร่างกายของเธอก็เดือดพล่านเช่นกัน

ไหนๆ ก็ตกกระไดพลอยโจนแล้ว เสี่ยวเหยียนสูดหายใจเข้าลึกๆ

วินาทีถัดมา เธอก็เขย่งปลายเท้าขึ้นจูบหานชิง

เดิมทีหานชิงคิดจะเอาโทรศัพท์มือถือคืนเธอ ใครจะรู้ว่าสาวน้อยตรงหน้าคนนี้จะสารภาพรักกับเขาอย่างใจร้อน ทำให้เขาตกตะลึงไปแวบหนึ่ง คำพูดปฏิเสธยังติดอยู่ที่ริมฝีปาก แต่พอคิดว่าสาวน้อยคนนี้เป็นเพื่อนสนิทกับน้องสาวของตัวเอง ถ้าเขาปฏิเสธตรงๆ อาจจะทำให้เธอเสียใจ

ขณะที่กำลังคิดอยู่นี้ ตรงหน้าก็มีเงาดำเข้ามาทันที ตามด้วย…สัมผัสอ่อนนุ่มบนริมฝีปาก

ให้ความรู้สึกเหมือนขนมสายไหม ที่ใช้แรงเสียดสีบนริมฝีปากสักพัก หลังจากนั้นก็ถอยไปอย่างรวดเร็ว

ตอนนี้ใบหน้าขาวใสของเสี่ยวเหยียนแดงก่ำไปหมด หลังจากที่เธอจูบเสร็จก็ไม่กล้าแม้แต่จะมองปฏิกิริยาของหานชิง เธอหันหลังกลับแล้ววิ่งหนีไปอย่างไร้ร่องรอย

แต่หานชิงยังคงยืนอยู่กับที่…กุมโทรศัพท์มือถือของเสี่ยวเหยียนไว้ แล้วเหม่อลอย…

เมื่อเวลาผ่านไป ก็มีร่างของคนๆ หนึ่งปรากฏตรงหน้าของหานชิง

เป็นหานมู่จื่อที่กลับมาแล้ว เธอเตรียมที่จะไปหาเสี่ยวหมี่โต้ว แต่คิดไม่ถึงว่าจะเจอหานชิงอยู่ที่ประตู

พอเธอเห็นหานชิง หานมู่จื่อก็รู้สึกผิดเล็กน้อย เมื่อวานเธอไม่ได้กลับมาเลยทั้งคืน แล้วก็ไม่รู้ว่าเสี่ยวเหยียนอธิบายให้เขาฟังอย่างไร ตอนกลางวันเธอลืมคุยกับเสี่ยวเหยียน ถ้าหานชิงถามขึ้นมา เธอควรจะตอบอย่างไร?

ถ้าพูดผิดไป ถึงเวลานั้นหานชิงจะ…

ขณะที่กำลังต่อสู้กับสิ่งเหล่านี้ หานมู่จื่อก็เดินไปตรงหน้าหานชิง

อย่างไรก็ตาม ท่าทางของหานชิงกลับดูแปลกไปเล็กน้อย ราวกับว่าเขาไม่ได้สังเกตเห็นเธอ

“พี่ชาย?” หานมู่จื่อร้องเรียก หานชิงถึงเพิ่งจะได้สติกลับมา เขากระพริบตาเล็กน้อย แล้วก็มองหานมู่จื่อในที่สุด

“มู่จื่อ? กลับมาแล้ว?”

“อืม” หานมู่จื่อพยักหน้า ไม่ได้พูดอะไรมาก สายตาก็ยังมีความรู้สึกผิดเล็กน้อย หลังจากนั้นพอเห็นโทรศัพท์มือถือในมือของหานชิง จึงร้องออกมาคำหนึ่ง

“นี่ไม่ใช่โทรศัพท์มือถือของเสี่ยวเหยียนเหรอ? ทำไมถึงมาอยู่ที่คุณได้?”

พอได้ยินชื่อของเสี่ยวเหยียน สิ่งที่หานชิงต้องการจะถามหานมู่จื่อก็หายไปอย่างกะทันหัน แล้วแทนที่ด้วยฉากที่สาวน้อยกำลังเขย่งปลายเท้าแล้วจูบที่ริมฝีปากของเขา

เป็นครั้งแรกที่แววตาของหานชิงสับสนวุ่นวาย หลังจากนั้นก็ส่งโทรศัพท์มือถือในมือให้

“เสี่ยวหมี่โต้วเอาให้ฉัน เธอเอาไปคืนหล่อนเถอะ”

“อ้อ” หานมู่จื่อไม่ได้สงสัยอะไรมาก เพราะเธอรู้ว่าเสี่ยวหมี่โต้วชอบเล่นโทรศัพท์มือถือของเสี่ยวเหยียนบ่อยๆ ดังนั้นการที่โทรศัพท์มือถือของเธออยู่ในมือของเสี่ยวหมี่โต้วจึงไม่ใช่เรื่องแปลก เธอยื่นมองออกไปรับโทรศัพท์มือถือมา หลังจากนั้นเดินอย่างลังเลไปข้างหน้าสองสามก้าว จากนั้นก็หันกลับมามองหานชิงอีกแวบหนึ่ง

“พี่ชาย?”

“หืม?” หานชิงอึ้งไปสักพัก แล้วหันไปหาเธอ “มีอะไร?”

หานมู่จื่อ: “…ไม่มีอะไร อย่างนั้นฉันไปก่อนนะ”

“เสี่ยวหมี่โต้ว”

“หม่ามี๊!!” เสี่ยวหมี่โต้วหันมาแล้วเจอกับหานมู่จื่อ ก็รีบทิ้งหนังสือเรียนแล้ววิ่งมาหาเธอ หานมู่จื่อตกตะลึงกับความเร็วของเสียงเรียกนั้น

เธอทำแค่เพียงย่อตัวลงไปรอให้เสี่ยวหมี่โต้ววิ่งมา

ในไม่ช้าเสี่ยวหมี่โต้วก็รีบวิ่งขึ้นไปในอ้อมแขนของเธอแล้วกอดคอของเธออย่างแรง

หานมู่จื่อไม่ได้นั่งดีๆ สักพักก็ถูกเสี่ยวหมี่โต้วกระโจนเข้าใส่จนล้มกับพื้น โชคดีที่พื้นเป็นพรมนุ่มๆ หลังจากนั้นสองแม่ลูกก็ล้มลงไปด้วยกัน

“หม่ามี๊ เมื่อวานคุณไปไหนแล้ว คุณน้าเสี่ยวเหยียนไม่ยอมบอกผม”

“เมื่อวานหม่ามี๊มีงานที่ต้องไปจัดการ ไม่ได้บอกเพราะอยากให้หนูนอนหลับฝันดีไง เสี่ยวหมี่โต้วของบ้านเราเชื่อฟังขนาดนี้ คงไม่ได้ตามหม่ามี๊ออกไปข้างนอกนะ?”

“แต่ว่า…” เสี่ยวหมี่โต้วก้มหน้าลงแล้วจิ้มนิ้วชี้ของตัวเองเข้าหากัน เงยหน้ามองหานมู่จื่อด้วยท่าทางน่าสงสาร

ท่าทางน่ารักนี้ทำให้คนใจอ่อนแล้ว หานมู่จื่อทำใจแข็งไม่ไหวอยู่แล้ว ทำได้เพียงเอื้อมมือไปลูบหัวเล็กๆ ของเขา แล้วบีบจมูกเล็กๆของเขา สุดท้ายก็ยังหยิกแก้มเขา: “ไม่ต้องแต่แล้ว หนูเป็นเด็กดีของหม่ามี๊ ตอนที่หม่ามี๊ทำงานอยู่ข้างนอก หนูต้องเล่นอยู่ที่บ้านดีๆ รอหม่ามี๊หาเงินได้มากพอ ก็จะมาอยู่เป็นเพื่อนหนู ดีไหม?”

เสี่ยวหมี่โต้วได้ยิน ก็ส่งเสียงฮึดฮัด “หม่ามี๊ คุณไม่ต้องออกไปทำงาน เสี่ยวหมี่โต้วก็เลี้ยงคุณได้!”

หานมู่จื่อ: “แก่แดด อะไรก็กล้าพูดจริงๆ หม่ามี๊จนมาก ต้องพยายามหาเงิน เสี่ยวหมี่โต้วแค่ต้องตั้งใจอ่านหนังสือ มีความสุขก็พอแล้ว”

พอได้ยินแบบนี้ เสี่ยวหมี่โต้วก็ถามขึ้นมาอย่างกะทันหัน: “อย่างนั้นเมื่อไหร่หม่ามี๊จะหาพ่อให้ผม?”

เดิมทีหานมู่จื่อมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า แต่ทันทีที่ได้ยินประโยคนี้ ก็อึ้งอยู่กับที่และไม่สามารถตอบสนองกลับมาได้

ผ่านไปได้สักพัก เธอก็มองเสี่ยวหมี่โต้วอย่างจริงจัง: “เสี่ยวหมี่โต้ว ต้องการพ่อ?”

เธอไม่เห็นประกายที่แวบผ่านดวงตาที่หลุบลงของเสี่ยวหมี่โต้ว เพียงแค่ตกอยู่ในความคิดของตัวเอง เสี่ยวหมี่โต้วต้องการตามหาพ่อ? เธอจะตามหาเขาที่ไหน? หรือว่าจะได้ยินคนนอกพูด ความรักของครอบครัวเลี้ยงเดี่ยวมันไม่สมบูรณ์?