เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 449

บทที่448 ฉันก็ยินยอม

หลินซิงหั่วเดินมานั่งลงที่เก้าอี้ที่อยู่หน้าโต๊ะทำงาน หลังจากนั้นก็ปลดผ้าไหมพรมที่ผูกอยู่ที่คอนั้นออก ทั้งรวบผมเพื่อเตรียมที่จะมัด

“จะไปดูชุดตอนไหนคะ?”

เสี่ยวเหยียนมองไปที่หานมู่จื่อแวบหนึ่ง แววตานั้นเป็นเหมือนการสอบถาม

หานมู่จื่อดึงสายตากลับอย่างใจเย็น พูดเสียงเบากับเสี่ยวเหยียนว่า “เธอกลับไปทำงานของเธอต่อเถอะ ทางนี้เดี๋ยวฉันจัดการเอง เสร็จแล้วเราค่อยติดต่อกันอีกที”

“อื้อ งั้นฉันไปก่อนนะ”

รอจนเสี่ยวเหยียนได้ออกไปแล้ว หลินซิงหั่วมองไปที่หานมู่จื่อและเผยรอยยิ้มออกมาอีกครั้ง

“จะพาฉันไปดูชุดใหม่ตอนไหนเหรอคะ?”

หานมู่จื่ออยู่ในท่ากอดอก “ถ้าฉันจะบอกว่า ฉันต้องการที่จะปรับเพิ่มเติม เธอจะยินยอมไหม?”

“ปรับเพิ่มเติม?” หลินซิงหั่วไม่เข้าใจความหมายของเธอ คิ้วของเธอขมวดเข้าหากันจนแทบจะกลายเป็นหนอนตัวขนแล้ว “ฉันได้ดูรูปชุดของฉันที่ถูกทำลายจนไม่เป็นรูปร่างนั่นแล้ว ยังจะต้องเอาไปปรับเพิ่มเติมอีกเหรอคะ? ไม่หรอกมั้งนางฟ้า ฉันรักเธอขนาดนี้ เธอจะให้ฉันใส่ชุดขาดๆพวกนั้นจริงๆเหรอ?”

ว่ามาถึงตรงนี้สุดท้าย ท่าทางของหลินซิงหั่วดูเหมือนจะเสียใจจนเกือบจะร้องไห้ จนกระทั่งเปิดปากพูด “แต่ว่าถ้าหากนางฟ้าจะลงมือปรับชุดนั่นใหม่ด้วยตัวเองจริงๆล่ะก็ ถึงแม้เป็นเศษผ้า ฉันก็ยินยอมค่ะ”

ท่าทางที่ดูน่าสงสารของเธอนั้น ดูเหมือนลูกแมวตัวเล็กๆเป็นอย่างมาก

ผู้จัดการที่อยู่ด้านข้างก็ได้แต่กรอกตามองบน แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น

“ล้อเธอเล่น ฉันไปตรวจดูชุดนั่นบ้างแล้ว เปอร์เซ็นต์ความเสียหายไม่ต่ำกว่า60%ขึ้นไป ถ้าต้องปรับเพิ่มเติมล่ะก็ยากยิ่งกว่าการเขียนแบบใหม่ขึ้นมาอีก ดังนั้น…ถือว่าเธอยังมีโชคอยู่บ้างที่ไม่ต้องใส่ชุดนั้น มากับฉันเถอะ”

พอหลินซิงหั่วได้ยิน เธอก็รีบเดินตามหลังของเธอไปอย่างว่าง่ายเหมือนกันกระต่ายยังไงยังงั้น

ผู้จัดการ“……”

สักพักเธอก็ค่อยๆรีบเดินตามไป

นิสัยของหลินซิงหั่วนั้นเปลี่ยนไปมากแค่ไหน ผู้จัดการก็รู้ดี แต่เฉินเฟยเองก็ยังไม่เคยเห็นหลินซิงหั่วรักและเคารพใครมาก่อนจริงๆ ในตอนแรกเฉินเฟยเองก็แอบสงสัยว่าก็ไม่ใช่เป็นเพียงแค่นักออกแบบคนหนึ่งเท่านั้นเหรอ? ต่อมาเธอได้ไปสืบค้นข้อมูลส่วนตัวของหานมู่จื่อ ถึงได้รู้ว่าเธอได้รับรางวัลเฮฟวี่เวตและถ้าเธอแค่ยินยอม เธอก็สามารถปลดปล่อยความกระตือรือร้นในวงของพวกเขาได้อย่างแน่นอน

แค่เพียงแต่ว่า…ดูเหมือนเธอจะจัดการอย่างเงียบมาก ตอนที่เปิดบริษัทแม้แต่ชื่อของเธอ Shelly กลับไม่มีความเกี่ยวข้องของชื่อที่ประสบผลสำเร็จนี้เลย

“ขับรถไปเหรอคะ?”

หลินซิงหั่วถามหลังจากที่เข้ามาในลิฟต์

หานมู่จื่อพยักหน้า “อื้อ ไปบ้านฉัน”

“ไป ไปบ้านเธอ?” หลินซิงหั่วเหม่อลอยก่อนจะถามขึ้นมา “บ้านเธออยู่ที่ไหนล่ะ?”

เฉินเฟยสูดหายใจเข้าเฮือกใหญ่ จากนั้นพูดว่า “ชื่อภาษาจีนของนักออกแบบ Shellyก็คือหานมู่จื่อ นามสกุลหานเนี่ยเจอไม่ได้บ่อยในเมืองเป่ย คงไม่ใช่อย่างที่เราคิดแบบนั้นหรอกใช่ไหม? ”

พูดจนจบริมฝีปากของเฉินเฟยก็หยุดลง ดูเหมือนประหม่าเล็กน้อย

“ที่พวกคุณคิดนั่นมันแบบไหน?” หานมู่จื่อมองไปที่เฉินเฟยอย่างไม่เข้าใจแวบหนึ่ง ด้วยสายตาที่ว่างเปล่า

นามสกุลหานเจอไม่ได้บ่อยในเมืองเป่ยอย่างนั้นเหรอ? เธอกลับไม่รู้เรื่องนี้

“เหอะเหอะ…”เฉินเฟยกระแอมเสียงเบาๆ ก่อนจะพูดชื่อหนึ่งออกมา “ไม่รู้ว่าคุณผู้หญิงShelly จะรู้จักหานชิงไหม?”

หานมู่จื่อได้ยินดังนั้นก็พยักหน้า

“รู้จักสิ”

ทันใดนั้นดวงตาของเฉินเฟยก็เบิกโต กำลังอยากจะถามต่ออีกสักประโยคแต่กลับถูกคำตอบของหานมู่จื่อทำให้ประหลาดใจเป็นอย่างมาก

“เขาเป็นพี่ชายของฉัน”

ไม่ผิด!

มันเป็นแบบนั้นแหละ!

ผลักประตูห้องออก หานมู่จื่อก็หันกลับมามองที่หลินซิงหั่ว “เธอเข้ามากับฉันเถอะ”

ทันทีที่เฉินเฟยได้ยิน เขาก็กระแอมเล็กน้อย: "ถ้าอย่างนั้นฉันจะไม่เข้าไปในห้องของผู้หญิงๆอย่างพวกเธอ ฉันจะรอที่นี่ซิงหั่วหากเสร็จแล้ว บอกฉันด้วย ฉันว่าฉันจะเดินเล่นที่ชั้นล่างสักหน่อย”

หานมู่จื่อมองไปที่เฉินเฟย จากนั้นหันไปทางคนใช้แล้วกวักมือเรียก “พาคุณเฉินลงไปพักผ่อนด้านล่าง รอดีๆ”

“ครับ คุณผู้หญิง”

ไม่นานนักคนใช้ก็ได้พาเฉินเฟยจากไป

หลินซิงหั่วตามหานมู่จื่อเข้าไปในห้องด้วยกัน

นี่ไม่ใช่ห้องของหานมู่จื่อ กลับเป็นห้องจัดแสดงที่หานซิงตั้งใจสร้างแทนหานมู่จื่อ

ใครจะรู้ล่ะ หลังประตูที่ปิดล็อกแน่นนั่นกลับมีโลกอีกใบอยู่?

หลังจากที่เข้าไป หลินซิงหั่วก็ถูกฉากหลังทำให้ตกตะลึง เธอเบิกตาโตมองไปที่งานออกแบบที่หลากหลายที่อยู่ตรงหน้า เพราะว่าหานมู่จื่อคือนางฟ้าของเธอ ดังนั้น ดังนั้นเธอจึงแทบจะจำได้ตั้งแต่แรกเห็นว่าผลงานทั้งหมดในนั้นเป็นของหานมู่จื่อ

เมื่อเข้ามาที่นี่อีกครั้งหัวใจของ หานมู่จื่อรู้สึกกระปรี้กระเปร่าเล็กน้อย

การมีอยู่ของห้องโถงนิทรรศการนี้ครั้งหนึ่งซูจิ่วเปิดปากบอกให้หานมู่จื่อฟัง

เพราะหลังจากที่เธอกลายเป็นนักออกแบบแล้ว หานซิงในฐานะพี่ชายของเธอจะถ่ายภาพงานทุกชิ้นที่เธอออกแบบแล้วเก็บไว้ที่บ้าน

ผลงานส่วนใหญ่ของ หานมู่จื่อมีเพียงชิ้นเดียวหรือสองชิ้น ยกเว้นความต้องการส่วนตัวทั้งหมดก็อยู่ที่นี่

ส่วนใหญ่ล่วงลับไปแล้ว แต่ถูกคนประมูลด้วยราคาที่สูงลิ่วเอาไปก็ไม่เคยพบเงาอีก