เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 503

บทที่ 502 ใจตรงกัน

เสียงวีแชทดังขึ้นอีกครั้ง ความคิดของเสี่ยวเหยียนก็ถูกขัดจังหวะ เธอกลับมามีสติและส่ายหัวเเรงๆ

นี่เธอกำลังคิดอะไรอยู่นะ? หานชิงจะหันมามองเธอได้อย่างไร?

พอนึกภาพหานชิง เธอก็ต้องหยุดความคิดนี้ไว้ เพราะไม่อย่างงั้นเธอจะต้องตกอยู่ในสภาพนี้ที่ยังไม่ได้แต่งงานเสียที เธอเป็นแค่เด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่ได้มีอะไร จะอยู่ในสายตาของหานชิงได้อย่างไรกัน?

ขนาดคนเลิศเลออย่างซูจิ่ว หานชิงก็ยังไม่มอง

แล้วเธอล่ะ มีดีอะไร? มีข้อดีอะไรที่จะให้เขามาชอบได้?

พอคิดถึงตรงนี้เสี่ยวเหยียนก็รู้สึกเศร้าใจ เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์ข้อความ

(เป็นไปไม่ได้หรอก พี่ชายเธอคงไม่ชอบคนอย่างฉัน)

(ยังไมเคยลอง เธอรู้ได้อย่างไร? อีกอย่างนึงเธอก็เคยจูบเขาแล้วไม่ใช่หรือ? ต่อไปเธอก็พัฒนาไปอีกขั้นก็ได้นี่)

เมื่อเห็นประโยคเหล่านี้ เสี่ยวเหยียนก็รู้สึกขึ้นมาทันทีว่าหานมู่จื่อก็เป็นคนเจ้าเล่ห์อยู่เหมือนกัน เธอพยายามอย่างหนักเพื่อให้พี่ชายของเธอมีความสุข

อย่างไรก็ตามเสี่ยวเหยียนก็รู้สึกอึดอัดที่จะคุยเรื่องหานชิงกับหานมู่จื่อต่อไป ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงวางโทรศัพท์ทิ้งไว้และพลิกตัวแผ่หราบนเตียง

ด้วยความว้าวุ่นใจ

ท้ายที่สุดก็หลับตาและพยายามหยุดคิดเรื่องนี้อีกครั้ง

*

วันรุ่งขึ้นเป็นวันขึ้นศาล แน่นอนว่าหานมู่จื่อไม่พลาดมาเป็นพยานในที่เกิดเหตุ เธอซักผ้าตั้งแต่เช้าสวมชุดสูทและกระโปรงอย่างทะมัดทะแมง จากนั้นก็ออกไปพร้อมกับเสื้อแจ็คเก็ตกันลม

ก่อนออกเดินทาง เธอบอกเสี่ยวหมี่โต้วว่าวันนี้ให้ไปทานอาหารที่โรงเรียน และเธอจะไปรับเขาเองหลังเลิกเรียน

นานมากแล้วที่หานมู่จื่อไม่ได้ไปรับเสี่ยวหมี่โต้วที่โรงเรียนด้วยตัวเอง หลังจากได้รับคำสัญญาดังกล่าว เขาก็ตอบตกลงด้วยความดีใจ

เธอไปที่โรงพยาบาลก่อน เมื่อเธอไปถึงประตูห้องผู้ป่วย เธอก็ได้ยินส้งอานและเย่โม่เซินคุยกัน

นอกจากนี้ยังมีเสียงคนอีกคนหนึ่ง

หานมู่จื่อยืนอยู่หน้าห้องผู้ป่วย มองเห็นฉากด้านในผ่านกระจกหน้าต่างบานเล็ก

ส้งอานนั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างสงบ ใบหน้าของเย่โม่เซินดูเย็นชาอย่างมาก และมีคุณนายที่แต่งตัวดูดีคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าเขา หานมู่จื่ออยู่แวดวงนี้มานานจึงดูออกว่าเสื้อผ้าที่เธอสวมใส่อยู่นั้นเป็นของหรูหรา

เธอมองไปทางเย่โม่เซินอย่างใจจดใจจ่อราวกับกำลังพูดอะไรบางอย่าง มือขยับไปมา

พอคิดได้สักพัก หานมู่จื่อก็พอจะคาดเดาได้ถึงสถานะของผู้หญิงคนนั้น

การที่เดินทางมาถึงในเวลานี้ได้ อีกทั้งยังอยู่ในวัยนี้ ในวัยนี้คาดว่าจะมีเพียงแม่ของหลินชิงชิง

ไม่รู้ว่าพวกเขาคุยกันนานแค่ไหน หานมู่จื่อไม่ได้เข้าไปรบกวน แต่รออยู่ที่หน้าประตู

แววตาของเย่โม่เซินยังคงเยือกเย็นมาโดยตลอด เขาไม่อยากฟังเรื่องไร้สาระที่แม่ของอีกฝ่ายพูดกับเขา เขาต้องการลงโทษผู้หญิงที่กระทำความผิดที่ทำร้ายผู้อื่นโดยเจตนาเท่านั้น

เมื่อหานมู่จื่อปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าประตู เธอก็ดึงดูดสายตาของเย่โม่เซิน จากนั้นทางด้านคุณแม่หลินก็ยังคงพูดอะไรบางอย่าง แต่เย่โม่เซินกลับลุกขึ้นและเดินตรงออกไปข้างนอก

คุณแม่หลินกับส้งอานนิ่งไปสักพัก จากนั้นก็เดินตามเขาไป

เมื่อเห็นเขาเดินออกไปด้วยความรีบร้อน ส้งอานก็รู้สึกแปลกใจ คุณแม่หลินมองเธอด้วยความสงสัย ส้งอานผายมือออกเพื่อบอกเธอว่าไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นเหมือนกัน

พอโดนเขาถามกลับมาแบบนี้ ใบหน้าคุณแม่หลินก็สลดลง “ฉันรู้ ฉันรู้ ตอนนี้คุณทรมานมากกว่าเธอหลายพันเท่า แต่ทุกคนก็มีช่วงเวลาที่ผิดพลาดกันได้ คราวนี้เป็นเพราะชิงชิงหุนหันพลันแล่น ขอแค่คุณยอมยกโทษให้เธอ ฉันสัญญาว่าจะไม่มีครั้งต่อไปอีก แต่ถ้าเกิดมีครั้งต่อไปอีกจริงๆ ฉันจะไม่ห้ามคุณเลย และแม่อย่างฉันจะเป็นคนแรกที่ลงโทษเธอ แต่ว่า...ครั้งนี้ให้โอกาสเธอเถอะนะ”

คำพูดเหล่านี้มีผลอย่างมาก

หานมู่จื่อลอบมองคุณแม่หลินอย่างละเอียด เธอรู้สึกว่าคุณแม่หลินพูดมีเหตุมีผลมากกว่าหลินชิงชิงอย่างมาก

และแน่นอนว่า เพื่อที่จะช่วยหลินชิงชิง เธอจึงแสดงออกออกมาแบบนี้

คาดว่าคุณแม่หลินรับรู้ถึงสายตาของเธอที่กำลังลอบมอง คุณแม่หลินมองมาที่เธอและสายตาก็ไปหยุดอยู่ที่มือของเย่โม่เซินที่กำลังจับมือเธออยู่ อยู่ๆคุณแม่หลินก็นึกอะไรออก เธอมองหานมู่จื่อแล้วพูดว่า “คุณ คุณก็คือผู้หญิงคนนั้น?”

หานมู่จื่อนิ่งไปชั่วขณะ จากนั้นก็ดึงมือกลับ

ในขณะที่เธอกำลังจะดึงมือกลับ เย่โม่เซินก็กระชับจับมือเธอแน่นอีกครั้งและไม่ยอมปล่อย

การกระทำนี้ได้อธิบายทุกอย่างหมดแล้ว

ทันใดนั้นคุณแม่หลินก็ฝากความหวังไว้ที่หานมู่จื่อ เธอเดินมาหาหานมู่จื่ออย่างรวดเร็ว

“ฉันได้ยินมาว่าชิงชิงต้องการสาดน้ำกรดใส่คุณ และเย่โม่เซินเป็นคนมาขวางไว้จึงได้รับบาดเจ็บสาหัส เดิมทีคนที่เธออยากทำร้ายก็คือคุณ เพราะฉะนั้นคนที่ฉันควรจะขอโทษก็คือคุณสินะ? ขอโทษ ฉันขอโทษแทนลูกสาวของฉันด้วย เธอยังเด็กไม่รู้ประสีประสา คุณให้อภัยเธอสักครั้งได้ไหมคะ?”

หานมู่จื่อเม้มริมฝีปากอย่างหนัก พลางมองผู้เป็นแม่ที่พยายามอย่างหนักเพื่อลูกสาวตัวเอง

เธอเองก็เป็นแม่คนแล้ว แน่นอนว่าเข้าใจความคิดของเธอดี

พอคิดถึงจุดนี้ หานมู่จื่อจึงอดไม่ได้ที่จะมองเย่โม่เซิน

คาดว่าเขาคงรู้ความคิดของเธอแล้ว เย่โม่เซินจึงพูดออกมาว่า “คุณว่าไง?”