เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 507

บทที่ 506 คุณเป็นห่วงผม

เพราะ...ผู้ชายคนนั้นไม่ได้รักเธอ

ในเมื่อหัวใจของเขาไม่ได้อยู่ที่เธอ แล้วเธอ...จะทำร้ายคนอื่นเพื่อเขาทำไม?

“เสียใจหรือ?” เสียงดังฟังชัดลอยมาจากทางด้านหลัง หานมู่จื่อหันกลับไปก็เห็นเย่โม่เซินยืนอยู่ข้างหลังเธอ

เธอพูดอย่างยิ้มๆ“เสียใจทำไม?”

เย่โม่เซินจ้องหน้าเธอด้วยความสงบ จากนั้นก็พูดว่า “เดิมทีผมไม่มีความคิดที่จะปล่อยเธอไป”

“ฉันรู้”หานมู่จื่อพยักหน้า “แต่ว่าแม่ของเธอกับน้าของคุณหวังว่าคุณจะเมตตาเธอ”

“แล้วคุณล่ะ?”เย่โม่เซินเปลี่ยนเรื่องทันที และจ้องหน้าเธอ “คุณอยากให้ทำอะไร? คุณก็อยากให้ผมเมตตาเธองั้นหรือ?”

หานมู่จื่อ “...”

ทำไมคนคนนี้ถึงมักดึงคำถามมาที่ตัวเองได้อยู่เรื่อย เธอมองเขาเงียบๆสักพักก่อนจะพูด “คำตอบของฉัน คุณก็รู้อยู่แล้วไม่ใช่หรือ?”

พอได้ยินดังนั้นเย่โม่เซินก็อดไม่ได้ที่จะยกมุมปากขึ้น จากนั้นเขาก็ยกมือขึ้น ปลายนิ้วของเขาแตะไปที่แก้มของเธอ ทัดเส้นผมดำขลับไปที่หลังหูเบาๆ

"ผมจะทำยังไงดีล่ะ? ก็เห็นๆอยู่ว่าผมปล่อยเธอไปไม่ได้ แต่ก็รู้ว่าภรรยาของผมเป็นคนจิตใจดี ครั้งนี้ผมจึงต้องให้อภัยเธอ"

หานมู่จื่อ “...”

เธอถอยหลังออกไปหนึ่งก้าวเพื่อหลีกเลี่ยงสัมผัสของเย่โม่เซิน

เส้นผมของเธอที่อยู่ในมือของเขาหายไป เย่โม่เซินรู้สึกใจหายเล็กน้อย

มือของเขาค้างอยู่บนอากาศอยู่สักพัก และดึงกลับมา

หานมู่จื่อครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและเดินไปข้างหลังเขาแล้วถามว่า “อาการของคุณเป็นอย่างไรบ้าง? ออกมาข้างนอกนานๆแบบนี้พอจะรับมือไหวบ้างไหม?”

เมื่อได้ยินดังนั้นมือของเย่โม่เซินก็ค่อยๆวางลง เขาไม่ได้เร่งรีบที่จะตอบคำถามของหานมู่จื่อ แต่เพียงแค่มองเธอด้วยสายตาแผดเผา

“คุณเป็นห่วงผม?”

“...”

เธอหลับตาหายใจเข้าลึกๆ แล้วพยักหน้า

“ก็คุณเป็นคนป่วย”

เย่โม่เซินได้ยินที่หานมู่จื่อพูด เขาก็ร้อนใจเล็กน้อย “ถ้าอย่างนั้นผมขอเรียกร้องอะไรบางอย่างหน่อยสิ?”

“อะไร?”

“ตอนนี้ผมปวดหลังมาก”

“？”

“ให้ผมพิงหน่อย”

ทันทีที่สิ้นเสียงลง ร่างสูงก็เอนตัวเข้ามาอย่างไร้ยางอายและแนบศีรษะของเขาพิงที่ไหล่ของหานมู่จื่อ แม้ว่าจะไม่ได้มีแรงมาก แต่น้ำหนักทับลงมาก็ทำให้ร่างผอมบางของหานมู่จื่อถอยออกไปสองก้าวเพื่อทรงตัว

“คุณ!”หานมู่จื่อมองชายหนุ่มที่พิงไหล่ของเธอด้วยความรำคาญเล็กน้อย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากนัก ห้าปีต่อมาเขาแตกต่างจากเมื่อก่อน ตอนนี้เขาหน้าหนาขึ้นมาก อีกทั้งยังไร้ยางอาย

พอคิดได้ หานมู่จื่อก็พูดขึ้นมาว่า “ที่นี่เป็นประตูใหญ่ นักข่าวจะต้องถ่าย...”

“แล้วอย่างไร คุณเป็นผู้หญิงของเย่โม่เซิน คนก็รู้ไปทั่วโลกออนไลน์แล้ว ถึงจะโดนถ่ายภาพออกมาได้ คุณก็ยอมรับไปก็สิ้นเรื่อง”

หานมู่จื่อ “...”

เธอเป็นแม่คนแล้ว เธอจะต้องรักษาชีวิตตัวเองเพื่อปกป้องเสี่ยวหมี่โต้วให้ดี

ดังนั้นเธอไม่มีทางที่จะพาชีวิตของตัวเองไปเสี่ยงอันตราย

“ทำตามที่เธอบอกเถอะ”ส้งอานเอ่ยปาก

เย่โม่เซินเม้มริมฝีปากบางของเขาและจ้องมองไปที่ใบหน้าของหลินชิงชิงอย่างไม่สบอารมณ์ สายตานี้คมกริบราวกับใบมีด หลินชิงชิงถูกจ้องมองจนชาไปทั่วหนังศีรษะ เธอทำได้เพียงหลบสายตาไม่กล้ามองหน้าเย่โม่เซิน

เธอเสียใจแล้วจริงๆ

เธอไม่ควรทำแบบนั้น ถ้าเธอไม่ทำแบบนั้น เย่โม่เซินก็คงไม่เกลียดเธอถึงขนาดนี้ และยังมองเธอเหมือนเป็นตัวอันตราย

พอคิดถึงตรงนี้หลินชิงชิงก็รู้สึกเสียใจมาก

“มีอะไรก็เรียกผม ผมอยู่ข้างนอก”ในที่สุดเย่โม่เซินก็ยอมฟังคำพูดของหานมู่จื่อ แต่ก็ยังไม่วางใจ เขายืนอยู่หน้าประตูไม่ยอมห่างไปไหน

หลินชิงชิงเองก็ไม่สนว่าเขาจะอยู่หน้าประตูหรือไม่ แค่เพียงเขาไม่อยู่ในที่ตรงนี้ก็ดีแล้ว

“เธออยากพูดอะไร ตอนนี้ก็พูดได้เลย”

หลินชิงชิงเงยหน้ามองหานมู่จื่อและยิ้มอย่างขมขื่น “เธอโชคดีจริงๆ”

“เธอให้ทุกคนออกไป คงไม่ได้อยากจะพูดแบบนี้กับฉันหรอกนะ?”หานมู่จื่อนั่งอยู่ตรงหน้าเธอ

แววตาของหลินชิงชิงยังมองด้วยความคับแค้นใจ “ทำไมฟ้าไม่ยุติธรรมเอาซะเลย? ฉันคิดว่าตัวเองได้เจอผู้ชายดีดี และจะสามารถเปลี่ยนใจเขาได้ ฉันพยายามอย่างหนักมาโดยตลอดเพื่อหวังว่าวันหนึ่งเขาจะเป็นของฉัน แต่...พอเธอมาปรากฏตัว ตอนแรกฉันคิดว่าเธอพยายามเข้าหาเขาผ่านทางฉัน แต่ภายหลังฉันก็เพิ่งรู้ว่าเธอเป็นอดีตภรรยาของเขา”

คำเรียก อดีตภรรยา ทำให้หานมู่จื่อนิ่งไปสักพักกว่าจะมีปฏิกิริยาตอบสนอง

แม้ว่าตอนนี้เธอกับเย่โม่เซินยังอยู่ในสถานะแต่งงานกันอยู่ ทว่า...สำหรับคนภายนอกเธอได้จากไปแล้วกว่าห้าปี ในสายตาคนอื่นๆ เธอเป็นเพียงอดีตภรรยาของเขา

“ในเมื่อเธอจากไปแล้วเธอจะกลับมาอีกทำไม?”