เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 511

บทที่ 510 คุณจำผิดคนแล้ว

จนกระทั่งเสี่ยวหมี่โต้วคลอดออกมา ยิ่งโตก็ยิ่งเหมือนเย่โม่เซิน

เธอยังคนคิดถึงใครอีกคนอยู่ในหัว

แต่พอคิดแล้วก็พบว่ามันเป็นไปไม่ได้

หานมู่จื่อมองหน้าเขา จากการแสดงออกของเธอนั้น เย่หลิ่นหานรู้สึกได้ว่าเธอจำเขาได้

แต่ในวินาทีต่อมา หานมู่จื่อกลับกลอกตาและพูดกับเขาอย่างแผ่วเบา “คุณจำผิดคนแล้วค่ะคุณผู้ชาย ฉันยังมีธุระต้องทำ กรุณาอย่าตามฉันมาอีก”

พอพูดจบหานมู่จื่อก็เข็นรถเข็นและจูงมือเสี่ยวหมี่โต้วเดินจากไป

เย่หลิ่นหานไม่ได้เดินตามไป แต่ยืนนิ่งด้วยความประหลาดใจ

เขาพูดออกไปตั้งมากมาย แต่เธอก็ยังทำเหมือนไม่อยากรู้จักกับเขา

หรือว่าตอนนั้นเขาทำอะไรผิด?

เย่หลิ่นหานไม่พอใจเล็กน้อย ห้าปีมานี้เขาคิดถึงเธอมาโดยตลอด แต่เธอกลับทำเหมือนไม่รู้จักเขา

พอคิดได้ดังนั้น เย่หลิ่นหานก็เดินตามไปอย่างรวดเร็ว

หานมู่จื่อเดินเข็นรถเข็นไปยังแผนกเเคชเชียร์ เสี่ยวหมี่โต้วยังคงยืนอยู่ข้างๆอย่างเชื่อฟัง เขายังช่วยเธอถือกระเป๋าสตางค์และยังช่วยถือของเล็กๆน้อยๆ หลังจากที่ทั้งสองชำระเงินเสร็จก็พากันออกจากซุปเปอร์มาเก็ต

ทว่ายังมีคนเดินตามมาจากข้างหลังตลอดทาง เป็นเย่หลิ่นหาน

อาจเป็นเพราะเธอจำเขาไม่ได้ เขาจึงไม่ยอมแพ้ ดังนั้นพอออกมาจากซุปเปอร์มาเก็ต เขาก็ตามพวกเธอมาตลอด

หานมู่จื่อยังคงเดินไปข้างหน้าด้วยใบหน้าราวกับน้ำแข็ง เสี่ยวหมี่โต้วเงยหน้าขึ้นมองแล้วดึงเสื้อหานมู่จื่อย่างระมัดระวัง “หม่ามี๊ คุณอาคนนั้นตามพวกเรามาตลอดเลย”

เมื่อได้ยินดังนั้นหานมู่จื่อจึงชะลอเท้าเล็กน้อย เธอกัดปากแล้วพูดว่า “เสี่ยวหมี่โต้ว เราอย่าไปสนใจเขา เดินไปข้างหน้าก็พอ”

“แต่ว่า...หม่ามี๊ไม่รู้จักคุณอาคนนั้นจริงๆหรือฮะ? ถ้าหม่ามี๊ไม่รู้จักเขา แล้วเขาจะเดินตามพวกเรามาทำไม?”เสี่ยวหมี่โต้วเงยหน้าถาม

หานมู่จื่อเองก็อยากถามเขาว่าจะตามพวกเธอมาทำไมกัน? เดินตามคนอื่นมาแบบนี้มันจะไม่เกินไปหน่อยหรือ?

อย่างไรก็ตามเธอก็ไม่อยากคุยกับเขา ดังนั้นจะไม่ยอมกลับไปถามเขา

หานมู่จื่อสูดหายใจเข้าลึกๆ ที่พักของพวกเธออยู่ไม่ไกลจากข้างหน้า เธอจะให้เย่หลิ่นหานรู้ไม่ได้เด็ดขาดว่าเธอพักอยู่ที่นี่ เพราะไม่อย่างนั้นวันหลังเขามาตามหาเธออีกจะทำอย่างไร?

ขณะที่เธอกำลังคิดอยู่ เธอก็บังเอิญไปเห็นร้านบาร์บีคิวข้างถนน เธอจึงพูดว่า “เสี่ยวหมี่โต้ว พวกเราเพิ่งกลับมาจากเดินเล่นมาตั้งนาน พวกเราเข้าไปกินอะไรอร่อยๆดีไหม?”

เสี่ยวหมี่โต้วเงยหน้ามอง “แต่ว่าหม่ามี๊ พวกเราจะกลับไปทำอาหารที่บ้านไม่ใช่หรือ?”

“ไม่เป็นไร”หานมู่จื่อยิ้มเบาๆ “กินบาร์บีคิวกันสักหน่อยไม่กระทบกับอาหารเย็นของเราหรอก พวกเราแค่ไม่กินมากไปก็พอแล้ว หม่ามี๊เองก็เดินมาจนเหนื่อย ว่าไง?”

เสี่ยวหมี่โต้วพยักหน้า “งั้นก็ได้ฮะ”

ดังนั้นสองแม่ลูกจึงพากันเข้าไปในร้านบาร์บีคิว พนักงานก็เข้ามาทักทายอย่างกระตือรือร้นทันทีที่พวกเธอนั่งลง

เย่หลิ่นหานที่ตามพวกเธอมาก็หยุดฝีเท้าอยู่ด้านนอกร้านบาร์บีคิว จากนั้นก็มองไปรอบๆ

เขาเป็นคนฉลาดจึงเดาได้ว่าหลังจากที่หานมู่จื่อซื้อของเเล้วไม่ได้ขึ้นรถเเท็กซี่กลับบ้าน และยังพาเด็กน้อยเดินออกมา ดังนั้นเย่หลิ่นหานจึงเดาว่าเธอน่าจะพักอยู่ละแวกนี้ และตอนนี้ก็เข้าไปในร้านบาร์บีคิวเเล้ว....

เธอน่าจะไม่อยากให้เขารู้ว่าพักอยู่ที่ไหน

ในฐานะผู้ชายคนหนึ่ง ถ้าเขายังพอมีความเป็นสุภาพบุรุษอยู่บ้าง เย่หลิ่นหานก็ควรจากไปได้แล้ว และไม่ควรตามเธอไปเพื่อให้เธอได้รับความอับอาย

แต่ว่า...ไม่ได้เจอกันมาตั้งห้าปี

เธออยู่ในเมืองนี้ และไม่ง่ายเลยที่วันนี้เขาได้บังเอิญเจอกับเธอ หากจะให้จากไป...

หานมู่จื่ออธิบายให้ลูกชายฟังด้วยความอดทน “เสี่ยวหมี่โต้ว หม่ามี๊ไม่อยากติดต่อกับเขา ดังนั้นไม่จำเป็นต้องเก็บเบอร์โทรของเขาไว้ เก็บไปก็ไร้ประโยชน์ เพราะฉะนั้นก็เอาทิ้งซะ”

เธอวางแผนค่อยๆตัดความสัมพันธ์กับเย่โม่เซินแล้ว แล้วเธอจะไปหามาสู่กับคนตระกูลเย่อีกคนได้อย่างไร

เย่หลิ่นหาน...

เธอไม่ต้องการยุ่งเกี่ยวกับคนในตระกูลเย่ของพวกเขาอีกต่อไป

“ได้ฮะ”เสี่ยวหมี่โต้วเข้าใจความหมายของเธอ มือเล็กๆขยำกระดาษแผ่นนั้นแล้วทิ้งลงในถังขยะที่อยู่ข้างๆ

“ดีมาก”หานมู่จื่อบีบแก้มเสี่ยวหมี่โต้วอย่างพอใจและยิ้มบางๆ

หลังจากที่สองแม่ลูกกินบาร์บีคิวอยู่ในร้าน หานมู่จื่อก็แน่ใจแล้วว่าเย่หลิ่นหานจากไปแล้ว เธอจึงชำระเงินและพาเสี่ยวหมี่โต้วกลับบ้าน

ในขณะที่ทั้งสองเดินอยู่ระหว่างทาง แมวตัวเมียที่นอนอยู่บนพื้นหญ้าก็เห็นหานมู่จื่อ สักพักก็ลุกขึ้นเดินมาคลอเคลียและร้องที่ข้างเท้าเธอ

“เมี๊ยว~”เสี่ยวหมี่โต้วชี้ลงไป

“อืม”หานมู่จื่อพยักหน้าอยากก้มตัวไปลูบมัน แต่น่าเสียดายที่ในมือเธอเต็มไปด้วยข้าวของมากมาย สักพักเธอก็นึกขึ้นได้ว่าเธอซื้อปลาไว้ในถุง เธอพูดกับแมวว่า “ฉันซื้อปลาให้แกแล้ว แต่ตอนนี้ต้องขึ้นไปข้างบนก่อน ถ้าว่างเมื่อไหร่ฉันจะเอาลงมาให้นะ แกกลับไปให้นมลูกก่อนเถอะ”

แมวจรจัดร้องเหมียวสองสามครั้งราวกับว่ามันเข้าใจคำพูดของเธอ จากนั้นก็หันกลับไปที่พื้นหญ้า

หานมู่จื่อยิ้มอย่างพอใจ

“แสนรู้จริงๆ”

เสี่ยวหมี่โต้วก็อุทานขึ้นมาว่า “เเสนรู้จังเลย”

“เอาล่ะ พวกเรากลับไปทำอาหารที่บ้านก่อน แล้วค่อยเอาปลามาให้พวกมันด้วยกัน”