เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 513

บทที่512 ใจร้าย

เมื่อสองแม่ลูกให้อาหารแมวที่ชั้นล่างเสร็จ แม่แมวก็เข้ามาคลอเคลียมือของหานมู่จื่ออย่างรักใคร่อาจเป็นเพราะเธอเองรู้ว่าตัวเองสกปรกดังนั้นจึงไม่กล้าคลอเคลียจุดอื่น

เสี่ยวหมี่โต้วยื่นมือออกไปจะสัมผัส เจ้าเหมียวเองก็ไม่ขัดขืนปล่อยให้เสี่ยวหมี่โต้วลูบหัวของมันอย่างเบามือ

“หม่ามี๊ มันเชื่องมากเลย ลูกแมวน้อยก็น่าสงสาร พวกเราเลี้ยงมันไหม”

หานมู่จื่อก็คิดแบบเดียวกันเธอจึงพยักหน้า “โอเค งั้นเราก็เลี้ยงพวกมันเถอะ แต่ว่าวันนี้นั้นดึกเกินไปแล้วเอาเป็นพรุ่งนี้แล้วกัน พรุ่งนี้เอากล่องมาใส่เจ้าเหมียวพวกนี้แล้วพาพวกมันไปตรวจที่โรงพยาบาลเสียก่อนแล้วค่อยพากลับบ้าน”

“โอเคได้เลย”

ไม่นานทั้งสองก็กลับขึ้นไปชั้นบนและแมวตัวใหญ่ก็คลานกลับเข้าไปในที่ของตัวเอง

เมื่อกลับมายังชั้นบน เสี่ยวเหยียนก็เตรียมอาหารไว้เรียบร้อยแล้ว ดังนั้นทั้งสี่คนจึงรวมตัวกันและกินข้าวด้วยกัน

บรรยากาศระหว่างมื้ออาหารนั้นค่อนข้างละเอียดอ่อน เนื่องจากความสัมพันธ์ระหว่างเสี่ยวเหยียนและหานชิงทำให้เธอกังวลมากเธอจึงไม่กล้าเงยหน้ามองหานชิง เธอรู้สึกเสมอว่าเธอสามารถมองเห็นริมฝีปากของเขาได้ทันทีที่เธอเงยหน้าขึ้นและเธอก็จะจินตนการถึงความนุ่มนวลของริมฝีปากเขา

เมื่อคิดเช่นนี้ เสี่ยวเหยียนจึงก้มหน้ากินข้าวและคายความคิดที่น่ารังเกียจไว้ภายในใจ

และความน่าอึดอัดของหานมู่จื่อและเขาน่าจะเป็นเพราะความสัมพันธ์ของเย่โม่เซิน

เนื่องจากเหตุการณ์ก่อนหน้านี้เธอรู้สึกว่าอาจจะมีช่องว่างระหว่างพี่ชายและน้องสาว ดังนั้นอาหารมื้อนี้ค่อนข้างน่าเศร้าใจ

แต่หานชิงนั้นกลับสงบมาก

เขาชิมอาหารนี้และรู้สึกว่าไม่เลว

แล้วยังชิมอาหารอีกอย่างและรู้สึกอีกว่ามันไม่เลวเลยทีเดียว

ดังนั้นเขาและเสี่ยวมี่โต้วจึงแบ่งให้กันและกัน หานมู่จื่อและเสี่ยวเหยียนนั้นจึงมองหน้ากันและกัน

หลังมื้ออาหาร หานมู่จื่อคิดว่าความลำบากใจระหว่างเธอและหานชิงอาจจะหายไป

“ฉันจะจัดการล้างจานเอง” หานมู่จื่อวางชามลงและลุกขึ้นเตรียมเก็บจานชาม เสี่ยวเหยียนเองก็เช่นกัน ทั้งสองคนช่วยจัดเก็บทำความสะอาดจากนั้นก็เข้าห้องครัวไป

ทันทีที่หานมู่จื่อเก็บของเข้ามาภายในห้องครัว โทรศัพท์ภายในกระเป๋ากางเกงก็สั่นขึ้น

เธอวางจานลงและล้างมือจากนั้นหยิบโทรศัพท์ออกมาดู

และพบว่าเป็นข้อความจากเย่โม่เซิน

ข้อความที่เขาส่งมานั้นไม่ใช่อะไรอื่น มีเพียงสีหน้าน่าสงสารตามมาด้วยประโยค

{คุณยังไม่ว่างอีกเหรอ?}

เมื่อหานมู่จื่อเห็นประโยคนี้เธอก็อึ้งไปชั่วขณะแล้วจากนั้นเธอก็ตอบสนอง ดูเหมือนว่าเธอจะบอกเขาตอนที่เธออยู่โรงพยาบาลว่าหากว่าตอนเย็นเธอว่าง เธอจะเอาอาหารไปให้เขา

แต่ตอนนี้...

หานมู่จื่อมองเวลาตอนนี้ก็เป็นเวลาสองทุ่มแล้วโดยประมาณ

เขายังไม่ได้กินอะไรอีกงั้นหรือ?

เมื่อคิดเช่นนี้ หานมู่จื่อจึงตอบกลับข้อความ

{ตอนนี้ฉันยังไม่ว่าง คุณยังไม่ได้ทานอะไรอีกเหรอ?}

เมื่อถามเสร็จ หานมู่จื่อเตรียมเก็บโทรศัพท์ ใครจะรู้ว่าเย่โม่เซินตอนกลับข้อความมาหาเธออย่างรวดเร็ว

{ยังเลย เมื่อไหร่เธอจะมา?}

เมื่อเห็นข้อความนี้ จิตใจของหานมู่จื่อก็อ่อนลงในทันที

ในขณะที่ทุกคนได้กินอาหารกันแล้ว แต่เย่โม่เซินกลับยังคงรอเธออยู่

ถ้าหากว่าเธอไม่ไป เธอจะดูใจร้ายไปหรือเปล่า?

แต่...

ทั้งสองคนเก็บของทำความสะอาดเรียบร้อยและออกจากห้องครัวด้วยกัน

หานมู่จื่อขึ้นไปด้านบนอาบน้ำพักผ่อน เหลือเพียงเสี่ยวเหยียน เสี่ยวหมี่โต้วและยังมีหานชิงที่อยู่ในห้องรับแขก

เพื่อให้ตัวเองไม่ว่างงาน หานมู่จื่อจึงสระผมของเธอ

เพียงแค่น้ำจากหัวฝักบัวไหลลงมาที่ศีรษะของเธอและไหลลงบนร่างกาย ภายในความคิดของเธอก็นึกถึงอาการบาดเจ็บของเย่โม่เซิน ในขณะที่นอนอยู่ในห้องผู้ป่วยจ้องมองเธอด้วยสายตาเศร้าใจ

หานมู่จื่อคิดว่าสมองเธออาจจะมีน้ำเข้าไปจึงได้เกิดความคิดแบบนี้ขึ้นมา

เธอส่ายหัวสลัดความคิดเหล่านี้ออกไปจากนั้นใช้แชมพูและเจลอาบน้ำทำธุระส่วนตัวของเธอ

เมื่อเธอออกมาจากห้องน้ำก็ใช้เวลาไปแล้วเกือบชั่วโมง

หานมู่จื่อเหลือบมองนาฬิกาบนผนังโดยไม่รู้ตัว ตอนนี้เป็นเวลาสามทุ่มครึ่งแล้ว

เขาคงจะไม่ได้รอเธออยู่หรอกใช่ไหม?

ไม่รู้ทำไม มู่จื่อเป่าผมของเธออย่างสับสนจากนั้นก็นั่งอยู่หน้าโต๊ะแต่งหน้าและใส่ผลิตภัณฑ์ดูแลผิวและมีโทรศัพท์มือถือวางอยู่ตรงหน้า

เธอกัดริมฝีปากล่างของเธอและสุดท้ายเธอยังคงใจร้ายไม่ได้สนใจโทรศัพท์เช่นเคย

ไม่ว่าเขาจะเป็นอย่างไรเธอเองก็ตัดสินใจแล้วไม่ต้องสนใจหรอกว่าเขาจะเป็นอย่างไร

เมื่อถึงเวลาต่อให้เขารอเขาก็คงรอไม่ไหวเดี๋ยวก็คงจะเรียกคนของเขาเองนั่นแหละ

อืม มันต้องเป็นแบบนั้นอย่างแน่นอน

เสี่ยวหมี่โต้วผลักประตูเข้ามาแล้วขยี้ตา “หม่ามี๊ ฉันง่วงแล้ว”

หานมู่จื่อบีบแก้มของเขา “อาบน้ำแล้วหรือยัง? ถ้าหากอาบน้ำแล้วก็ไปแปรงฟันแล้วก็นอนนะเด็กดี”

“โอเค งั้นฉันจะไปแปรงฟัน หม่ามี๊ฝันดี”