เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 531

บทที่ 530 เรื่องตอนนั้น

กลางคืน

ภายในห้องเปิดเพียงโคมไฟเล็กๆ ไว้ หานมู่จื่อแปรงฟันล้างหน้าเปลี่ยนเป็นชุดนอนเรียบร้อยแล้วนั่งลงบนเตียง

ในเวลานี้ เธอควรจะเข้านอนได้แล้ว แต่วันนี้เธอกลับไม่ง่วงเลยแม้แต่น้อย

ภายใต้แสงไฟในยามค่ำคืน กระดุมสีทองเปล่งแสงน้อยๆ ในมือของเธอ

อาจเป็นเพราะแสงกลางคืนเป็นโทนสีอบอุ่นสีของกระดุมจึงดูอบอุ่นไปด้วย

เธอจ้องมองไปที่กระดุมในมืออย่างใจลอย

กระดุมเม็ดนี้เป็นของชายลึกลับที่ทำร่วงในเสื้อผ้าของเธอในคืนฝนตกวันนั้นเมื่อห้าปีก่อน

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ หานมู่จื่อก็ลูบกระดุมนั้นไปมาแล้วปล่อยความคิดให้ลอยล่องไปอีกครั้ง

ในตอนนั้นเธอได้ไหว้วานขอให้หานเส่โยวหาเบาะแสของเจ้าของกระดุมที่ทำตกไว้ สืบไปสืบมากี่ร้อยกี่พันครั้งผลสุดท้ายก็สืบได้ว่าเป็นเย่หลิ่นหาน

ข่าวนี้ทำให้เธอตกใจอยู่พักหนึ่ง จนทำให้เธอรู้สึกผิดต่อเย่โม่เซินอย่างมาก

แม้ว่าเธอจะไม่ได้พูดอะไร แต่เธอก็มั่นใจว่าเด็กคนนั้นน่าจะเป็นเย่หลิ่นหาน ดังนั้นควรหลีกเลี่ยงเย่หลิ่นหานเหมือนคนใจดำอำมหิต

จนกว่าเสี่ยวหมี่โต้วจะเกิดแล้วค่อยๆ เติบโตขึ้นมา

เค้าโครงอวัยวะทั้งห้าบนใบหน้าก็ยิ่งเหมือนใครคนหนึ่งมากขึ้นเรื่อยๆ

ในใจที่เริ่มมาจากความสงสัยไปสู่ความไม่น่าเหลือเชื่อจนตกตะลึงอีกครั้ง

เหลวไหลเกินไปแล้ว

แม้ว่าลูกของเย่หลิ่นหานจะมียีนของครอบครัวตระกูลเย่ แต่มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเหมือนกับเย่โม่เซิน

ดังนั้นหานมู่จื่อถึงได้คิดว่าชายลึกลับในคืนนั้นคือเย่โม่เซินนั่นเอง

เธอที่แต่งงานเข้าตระกูลเย่กลับถูกพูดถึงไม่ขาดปากว่าเธอท้องลูกนอกคอก

หลังจากที่ได้รับรู้ในตอนนั้น ความคิดแรกของหานมู่จื่อคือการปฏิเสธความคิดที่น่ากลัวของคนเหล่านี้

เป็นไปได้อย่างไร? มันจะเป็นไปได้อย่างไร???

ถ้าเป็นเขาจริงๆ อย่างนั้นไม่ใช่ว่าเธอกับโม่เซินถูกพระเจ้ากำหนดทางไว้หรอ?

เธอรับไม่ได้

บวกกับท่าทางของเย่โม่เซินที่มีต่อตัวเองแล้ว ยังมีคำพูดของหานเส่โยวที่พูดกับเธอในตอนนั้นอีก มันทำให้เธอรู้สึก...... สิ้นหวังในชีวิตนี้

ถ้าไม่ใช่ว่ามีเสี่ยวหมี่โต้วในตอนนั้น เธอก็คงอยู่ไม่ได้

เมื่อคิดถึงตรงนี้แล้ว หานมู่จื่อก็กำกระดุมในมือไว้แน่นจนนิ้วสีขาวเปลี่ยนเป็นสีแดง

แกร๊ก——

ทันใดนั้นประตูห้องก็ถูกเปิดออก ปรากฏเงาของร่างเล็กๆ ที่วิ่งเข้ามารีบถอดรองเท้าออกแล้วปีนขึ้นไปบนเตียงอย่างรวดเร็ว

หานมู่จื่อตกใจกลัว ในจิตสำนึกให้เอากระดุมนั้นซ่อนไว้ในผ้านวมเพื่อไม่ให้ใครเห็น

นี่จะเป็นความลับของเธอเพียงคนเดียว

เก็บซ่อนมาได้หลายปีแล้ว

เด็กผู้ชายตัวเล็กที่เข้ามากอดก่ายเธอด้วยมือและเท้าแล้วพึมพำว่า: “หม่ามี๊ เสี่ยวหมี่โต้วไม่อยากนอนคนเดียว เสี่ยวหมี่โต้วอยากนอนกับหม่ามี๊”

หัวใจที่หวาดกลัวของหานมู่จื่อค่อยๆ สงบลงแล้วพูดเสียงนุ่มนวลท่ามกลางแสงสลัวยามค่ำคืนว่า: “เสี่ยวหมี่โต้วโตแล้วนะครับ จะมานอนกับหม่ามี๊ไม่ได้แล้ว ลูกเป็นผู้ชาย กับหม่ามี๊คือมีความแตกต่างระหว่างชายและหญิง เข้าใจไหมครับ? ”

“ได้ยินไหม? ” หานมู่จื่อถามแล้วมองไปที่เสี่ยวหมี่โต้ว

เสี่ยวหมี่โต้วกระพริบตาถี่ๆ ดวงตากลมแดงก่ำเอ่อคลอด้วยน้ำตา “หม่ามี๋ แต่เสี่ยวหมี่โต้ว... แค่อยากตามหาแด๊ดดี๊”

“ไม่ใช่ว่าแม่บอกว่าห้ามไปหรอ? ” หานมู่จื่อไม่คิดว่าเขาจะไม่ฟังคำพูดของเธอแล้ว หลังจากที่เธอพูดห้ามก็ยังดึงดันว่าจะตามหาแด๊ดดี๊ พูดหนักข้อมากขึ้นเรื่อยๆ จึงหลุดปากพูดไปอย่างไม่คิดว่า: “พ่อแท้ๆ ของลูกตายไปแล้ว ลูกไม่ต้องออกไปหาเพราะหายังไงก็ไม่เจอหรอก”

เสี่ยวหมี่โต้ว: “......”

เมื่อพูดประโยคนี้จบ บริเวณรอบดวงตาของหานมู่จื่อก็ค่อยๆ แดงขึ้นมา

ดวงตาของคนสองคนที่ดูคล้ายกัน หานมู่จื่อหลับตาแล้วสูดลมหายใจเอ่ยขึ้นว่า: “ขอโทษนะเสี่ยวหมี่โต้ว... ไม่ใช่ว่าเมื่อกี้ตกใจหม่ามี๊แล้วนะ? ”

ทันทีที่หานมู่จื่อพูดกับเขาด้วยเสียงอ่อนโยน ทำนบน้ำตาของเสี่ยวหมี่โต้วก็พังทลายลงมาทันที เขาร้องไห้โฮออกมาเสียงดังลั่น

เสียงนี้เหมือนเข็มที่มาทิ่มแทงหัวใจของเธอ ความเจ็บปวดนี้ทำให้เธอแทบหายใจไม่ออก คำพูดที่เธอเพิ่งจะพูดออกไปเมื่อกี้ไม่สามารถเปลี่ยนคืนกลับมาได้ และตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าควรจะอธิบายกับเสี่ยวหมี่โต้วอย่างไร ได้แค่เพียงยื่นมือไปกอดเขาไว้เท่านั้น

“หม่ามี๊ขอโทษ หม่ามี๊ไม่ดีเอง... หม่ามี๊ไม่ควรโมโหใส่หนู”

ขณะที่พูดนั้น น้ำตาของหานมู่จื่อก็ไหลลงมาเป็นสาย น้ำตาทุกหยดไหลมากระทบที่คอของเสี่ยวหมี่โต้ว

เสี่ยวหมี่โต้วตกใจเมื่อสัมผัสได้ถึงน้ำตานี้ เขายังคงร้องไห้อยู่อย่างนั้น และดูเหมือนว่านี่เป็นครั้งแรกที่หม่ามี๊ร้องไห้ต่อหน้าเขาแบบนี้

น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาสวยอย่างไม่ลดละและไม่สามารถหยุดมันลงได้

“ขอโทษ...หม่ามี๊ขอโทษเสี่ยวหมี่โต้ว ขอโทษจริงๆ ” หานมู่จื่อได้แต่พูดประโยคเดิมซ้ำๆ วนไปมาจนเหมือนถูกปีศาจร้ายเข้าสิง

เสี่ยวหมี่โต้วมองท่าทางหานมู่จื่อแบบนี้แล้วก็รู้สึกว่าวันนี้ตัวเองนั้นไม่มีเหตุผลเอาซะเลย

เขายื่นมือน้อยๆ ออกไปโอบรอบคอของหานมู่จื่อไว้แล้วแนบใบหน้าอุ่นของตัวเองลงไป: “หม่ามี๊ไม่ร้องไห้นะครับ ต่อไปนี้เสี่ยวหมี่โต้ว...จะไม่พูดเรื่องตามหาแด๊ดดี๊อีกแล้ว”

หานมู่จื่อไม่สามารถหยุดร้องไห้ได้อีก น้ำตาไหลพรั่งพรูได้แต่กอดเสี่ยวหมี่โต้วไว้ในอ้อมแขนแล้วร้องไห้ออกมา