เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 534

บทที่534 งานเลี้ยง (1)

หานซิงกำชับเป็นพิเศษไว้ก่อนแล้ว คนที่มาคืนนี้จะต้องตรวจสอบให้ครบทุกคน คนที่ไม่มีบัตรเชิญห้ามปล่อยให้เข้ามาเด็ดขาด และแม้จะมีบัตรเชิญ ก็ต้องยืนยันตัวตนก่อนด้วย

ปกติแล้วเรื่องพวกนี้ก็เป็นเรื่องธรรมดาสำหรับงานเลี้ยงอยู่แล้ว แต่สำหรับเย่โม่เซินแล้ว กลับรู้สึกว่ามีความจงใจอยู่ในนั้นด้วย

เพราะยังไงก็ตาม หานซิงก็ไม่ชอบเย่โม่เซิน

เซียวซู่ได้ยินข่าวล่วงหน้าก่อน เลยจัดเตรียมไว้ให้เย่โม่เซินเรียบร้อยแล้ว

หน้ากากเป็นแค่เครื่องหมาย เพราะมีคนรออยู่ที่ทางเข้าอยู่ก่อนแล้ว ขอแค่เย่โม่เซินก้าวลงรถ ก็จะมีคนมาพาเขาเข้าไปข้างในทันที

คอนเนคชั่น ทรัพย์สิน มักจะทำให้สานความสัมพันธ์ได้อย่างรวดเร็ว

“คุณชายเย่ ถ้าอย่างนั้นผมไม่ลงไปกับท่านแล้วนะครับ” เซียวซู่มองดูบรรยากาศภายนอกทีหนึ่ง สายตากวาดมองรอบๆก่อนจะหยุดอยู่ที่คนๆหนึ่ง แล้วพูดคำพูดเอาอกเอาใจที่หาได้ยากออกมา “คืนนี้ขอให้คุณชายเย่มีชัย และได้ตัวคุณนายน้อยสองกลับมาโดยไวนะครับ”

เมื่อได้ยินคำว่าคุณนายน้อยสอง เย่โม่เซินก็เหมือนเห็นภาพลวงตาที่ห่างหายไปนาน

ทันทีที่เย่โม่เซินลงจากรถ ไม่รู้ว่าเพราะออร่าส่วนตัวหรืออย่างไร เหล่าผู้คนต่างก็หันมามองที่เขา หน้ากากที่อยู่ภายใต้แสงไฟของเขา ส่องประกายแพรวพราวสะดุดตา

“นั่น นั่นใครน่ะ ? ทำไมถึงใส่หน้ากากมางานเลี้ยง”

“ไม่นะ ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยว่าคืนนี้เป็นงานเลี้ยงสวมหน้ากาก หรือว่าพวกเราพลาดข้อมูลอะไรไป ?”

“หยุดเรื่องหน้ากากไว้ก่อนเถอะ เขาหล่อจังเลย..... ไม่ว่าจะเป็นความสูงหรือสัดส่วน ก็ระดับโกลเด้นคลาสทั้งนั้น หึหึ ถึงเขาจะใส่หน้ากาก ฉันก็ยังรู้สึกว่า.....แค่ริมฝีปากบางนั้นเม้มเบาๆ ฉันก็ตกหลุมรักได้แล้วล่ะ”

“เขาเป็นใครกัน ? พวกคุณมีใครรู้จักเขาไหม อยากรู้จังว่าเขามีแฟนหรือยัง”

“ยังไงก็มางานเลี้ยงเหมือนกัน เดี๋ยวพวกเราเข้าไปแล้วค่อยหาโอกาสทำความรู้จักกันเถอะ”

หลังจากเหล่าหญิงสาวเจรจากันแล้ว ก็ได้ข้อสรุปที่น่ายินดี

มีหน้ากากเป็นเครื่องหมาย พอเย่โม่เซินลงรถแล้ว ก็มีคนเดินมารับทันที เพราะเซียวซู่ไม่ได้เปิดเผยตัวตนของเขาออกไป ดังนั้นตอนนี้บนใบหน้าของอีกฝ่ายก็เลยประดับไปด้วยรอยยิ้ม

“พี่ชาย มาแล้วเหรอ ผมรออยู่ตั้งนาน ไปกันเถอะ”

เมื่อพูดจบ เขาก็คิดจะเดินมาแตะหลังเย่โม่เซิน

แต่ยื่นมือมาได้ครึ่งหนึ่ง ก็ถูกความเย็นชาของเย่โม่เซินทำให้ตกใจเสียก่อน จากนั้นเลยต้องหดมือกลับอย่างไม่รู้ตัว

ถึงแม้จะสวมหน้ากาก แต่แววตาของเย่โม่เซินกลับมืดมิดราวกับท้องฟ้ายามค่ำคืน เหมือนสัตว์ร้ายที่แฝงตัวอยู่ในเวลากลางคืน ทั่วร่างมีความเยือกเย็นและแข็งแกร่งแผ่ออกมา

คนแบบนี้......

ผู้ชายคนนั้นที่มารับเย่โม่เซินเริ่มลนลานขึ้นมาทันที มองดูรูปร่างและบรรยากาศของคนตรงหน้า ทำไมถึงได้รู้สึกว่าเขาคล้ายคลึงกับประธานเย่ที่เขาเคยเห็นมาก่อนหน้านี้

แต่หากเป็นประธานเย่จริงล่ะก็ ทำไมถึงต้องบัตรเชิญเพื่อเข้างานแบบนี้ด้วย ?

“ยังไม่ไปอีก ?”

ขณะที่เขากำลังคิดสงสัยอยู่นั้น เสียงเย็นเฉียบของเย่โม่เซินก็ดังขึ้นอย่างไร้ความปรานี ชายคนนั้นเลยได้สติกลับมา แล้วพยักหน้าทันที “ไปครับไป เชิญตามผมมาทางนี้เลยครับ”

เขาพาเย่โม่เซินเดินไปถึงหน้าทางเข้า จากนั้นก็ยื่นบัตรเชิญไปให้อีกฝ่ายตรวจสอบ

คนที่เฝ้าอยู่หน้าประตูได้รับคำสั่งมาจากหานซิง วันนี้เลยตรวจตราเข้มงวดเป็นพิเศษ แต่พวกเขาไม่รู้เหตุผลที่แฝงอยู่ในนั้น ก็เข้าใจไปว่าคุณหานคงกลัวว่าจะมีคนแปลกหน้าโผล่เข้าไปในงาน ดังนั้นถึงจะตรวจสอบอย่างเข้มงวด แต่ก็ไม่มีทางรู้จักทุกคนที่มางานนี้ได้

ดังนั้นตอนเห็นเย่โม่เซินก็แค่สงสัยว่าทำไมเขาถึงใส่หน้ากากมาก็เท่านั้น

ผู้ชายคนนั้นช่วยอธิบายแทนเขาว่า “เพื่อนฉันชอบเล่นอะไรที่มันลึกลับน่ะ ปกติไปงานเลี้ยงก็ทำแบบนี้ตลอด รีบหน่อยสิ ฉันรอเขาอยู่ที่นี่มาตั้งนานแล้ว เมื่อกี้พวกนายก็เห็นนี่”

“อีกอย่างพวกเรามีบัตรเชิญนะ ถ้ายังไม่ปล่อยพวกเราเข้าไปอีก ฉันคงต้องไปฟ้องคุณหานของพวกนายแล้วล่ะ”

หึ

เย่โม่เซินปรับสายเนกไทที่อยู่บนชุดสูท ริมฝีปากบางยกขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

คิดไม่ถึงเลยว่าหานซิงคนนี้จะมีรสนิยมที่เป็นเอกลักษณ์ขนาดนี้

ก่อนงานเลี้ยงจะเริ่มยังเหลือเวลาอีกสักพัก เย่โม่เซินเลือกที่นั่งแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง คนที่มาร่วมงานเลี้ยงมีอยู่ไม่น้อย ในสวนก็มีคนอื่นอยู่อีก แต่เย่โม่เซินอยู่ห่างจากพวกเขามาก บางครั้งก็ได้ยินเสียงของพวกเขาที่ดูเหมือนจะมีเสียงเด็กปนอยู่ด้วย เย่โม่เซินเลยเผลอตั้งใจฟังขึ้นมาทันที

“พี่ชายพี่สาว หม่ามี๊ของผมบอกว่า จะให้คนอื่นถ่ายรูปไปเรื่อยไม่ได้ ไม่อย่างนั้นผมจะฟ้องพวกคุณข้อหาละเมิดสิทธิการถ่ายภาพ”

เสี่ยวหมี่โต้วถูกห้อมล้อมอยู่ท่ามกลางผู้คน บนริมฝีปากมีรอยยิ้ม ดวงตาทั้งคู่ดำขลับราวกับไข่มุก ดูแล้วช่างใสซื่อบริสุทธิ์ ตอนที่เขาพูดจาช่างนุ่มนวล แค่ฟังก็รู้ว่าเป็นเด็กดี

แต่คำพูดที่เขาพูดออกมา กลับมีพิษสงแฝงอยู่มากมาย

คนที่กำลังจะหยิบโทรศัพท์ออกมาเพื่อถ่ายรูป เมื่อได้ฟังคำพูดของเขาแล้วก็ต้องแอบเก็บโทรศัพท์อย่างเงียบๆ

แต่ก็ยังมีคนที่ไม่ยอมแพ้ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปเขาไปหนึ่งที เสียงแชะ

เมื่อถ่ายเสร็จคนๆนั้นก็ยังจ้องเด็กน้อยอย่างร่าเริง “เปลี่ยนท่าให้ถ่ายอีกรูปได้ไหมจ๊ะ”

รอยยิ้มบนใบหน้าของเสี่ยวหมี่โต้วค่อยๆหายไป ก่อนจะพูดเสียงเบา “พี่สาวครับ ช่วยลบรูปออกด้วย”

“แหม ก็แค่ถ่ายสักรูปสองรูปเอง เด็กอย่างหนูจะมีข้อหาละเมิดสิทธิการถ่ายภาพอะไรกัน อีกอย่าง พี่สาวยอมถ่ายรูปให้หนู ต้องเป็นความภาคภูมิใจของหนูไม่ใช่เหรอ?” คนที่ถ่ายรูปเขาเป็นหญิงสาวอายุราวยี่สิบต้นๆ คำพูดคำจาเหมือนไม่เคยได้รับการอบรมสั่งสอน

“ถ่ายอีกรูปนะ เร็วๆ”

เมื่อคนรอบข้างเห็นเธอทำแบบนี้ ต่างก็ค่อยๆล้วงโทรศัพท์ออกมา แล้วยกขึ้นถ่ายรูปเสี่ยวหมี่โต้วเสียงดัง แชะ แชะ

“เขาบอกให้พวกคุณลบรูปแล้วไม่ใช่เหรอ ?”