เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 600

บทที่599 อยากให้ฉันป้อนไหม

ทำจนกว่าเธอจะท้อง แบบนี้ได้ยังไง?

หานมู่จื่อรู้สึกว่าตัวเธอนั้นจะต้องเป็นบ้าแล้ว แรงก็ไม่มีต้องแล้วแต่เขา ความร้ายกาจของผู้ชายคนนี้ต้องใช้เวลาถึง5ปีถึงได้เผยออกมา

“กินสิ” เขาตักข้าวต้มมาใกล้ปากของเธอ

หานมู่จื่อเพียงนึกถึงเรื่องก่อนหน้าและคำพูดของเขา เธอก็โกรธจนหัวแทบระเบิดจนไม่อยากจะสนใจไยดีเขา

“ฉันไม่กิน ถ้านายคิดจะจ้องฉัน24ชั่วโมง งั้นฉันจะบอกเลยว่านายอย่าเสียแรงเสียเวลาเลย”

เธอเงยหน้าขึ้น ดวงตามองฝ่ายตรงข้ามเยือกเย็น

“นายคิดว่านายกักขังฉันอยู่ที่นี่แล้ว พอฉันท้องจะไม่มีโอกาสที่จะทำแท้งออกไปอย่างนั้นเหรอ? ”

“เธอกล้าอย่างนั้นเหรอ! ”

“นายลองดูสิ แล้วจะได้รู้ว่าฉันกล้าหรือไม่กล้า? ”

คางของเธอถูกบีบ สายตาของเย่โม่เซินลุกเป็นไฟ เขาเพิ่มแรงบีบมากยิ่งขึ้น

“เธอคิดว่าถ้าฉันทำให้เธอท้องแล้ว จะให้เธอมีโอกาสแท้งได้ไหมหล่ะ? ”

“ทำไม? มันเป็นเพราะอะไรกันแน่? ตอนนั้นนายยังอยากให้ฉันไปจากนายแต่ตอนนี้นายกลับมากักขังฉันเอาไว้อยู่ข้างตัวทำราวกับว่าฉันไม่ใช่คน เหมือนฉันเป็นเพียงสัตว์เลี้ยง ที่สามารถเรียกใช้ได้ทันทีอย่างไรอย่างนั้น? ”

พูดถึงตอนนั้น แววตาของเย่โม่เซินก็เปลี่ยนไป

“แล้วเธอหล่ะ? ฉันให้เธอมาที่งานเลี้ยงทำไมถึงไม่มา? ”

ทำไมเธอถึงไม่ได้ไปที่งานเลี้ยงอย่างนั้นเหรอ?

หานมู่จื่อนึกไปถึงอุบัติเหตุทางรถยนต์ครานั้น ถ้าหากตอนนั้นเย่หลิ่นหานไม่ปกป้องเธอเอาไว้ โอกาสที่เธอจะได้ไปที่งานเลี้ยงนั้นคงจะไม่มีด้วยซ้ำ แต่น่าเสียดายที่พอไปแล้วเธอกลับไม่เจอเย่โม่เซิน

ต่อมาเมื่อเธอไล่ตามไปที่ลานจอดรถก็พบว่าเย่โม่เซินได้ขับรถจากไปแล้ว เธอเองก็ไม่ได้ยอมแพ้ ไปหาที่วิลล่าไห่เจียง

แต่เขากลับปิดประตูให้เธออยู่ด้านนอก

แม้แต่โอกาสที่จะอธิบายก็ไม่มีให้ ตอนนี้ยังจะมีหน้ามาถามว่าทำไมถึงไม่ไปที่งานเลี้ยงอีก?

หานมู่จื่ออยากจะหัวเราะ นัยน์ตาของเธอแดงฉานด้วยความโกรธจ้องไปทางเย่โม่เซิน

“นายรู้ได้ยังไงว่าฉันไม่ไป? ”

ดวงตาเรื่อแดงสอดคล้องไปกับใบหน้าที่อิดโรย

“เธอไปเหรอ? ”

นัยน์ตาสีดำจดจ้องไปที่เธอ ราวกับกำลังมองหาอะไรบางอย่างบนใบหน้าของเธอ

คืนนั้นเธอไปที่งานเลี้ยงจริงๆ อย่างนั้นเหรอ? คำตอบนี้สำคัญต่อเย่โม่เซินมาก

หานมู่จื่อหันหน้าหนี ไม่อยากจะตอบคำถามเขา เรื่องมาถึงตอนนี้แล้วการที่เธอจะไปหรือไม่ไปมันไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว

“ตอบฉัน! ” เมื่อเห็นเธอหลีกเลี่ยงเขา เย่โม่เซินก็เพิ่มแรงบิดหน้าเธอกลับมาพลางพูด

ดวงตาดำว่างเปล่า

“บอกฉันมา วันนั้นเธอได้ไปที่งานเลี้ยงนั่นหรือเปล่า? ”

“มันสำคัญมากนักเหรอ? ” หานมู่จื่อไม่ตอบ เหยียดยิ้มขึ้นแกมเยาะ “ทำไม? หรือว่าถ้าหากฉันบอกว่าฉันไปนายก็จะอภัยให้ฉันด้วยความเมตตา? แล้วถ้าฉันบอกว่าฉันไม่ได้ไปก็จะได้ทรมานฉันเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า? ”

“ฉันบอกแล้ว ว่าฉันไม่กิน”

“ไม่กินอย่างนั้นเหรอ? ” เย่โม่เซินเลิกคิ้ว “ไม่กิน งั้นฉันจะใช้แรงทำลูกแล้วนะ? ”

“นี่นาย! ”

ไม่คิดว่าเขาจะเอามาพูดอีก หานมู่จื่อโกรธจนตามืดตาบอด ทั้งยังรำคาญ ไม่อยากจะพูดคุยอะไรกับเขาอีก

เธอครุ่นคิดก่อนจะดึงผ้าห่มมาด้วยคิดอยากนอนลง

เย่โม่เซินหยุดการเคลื่อนไหวของเธอ “ถ้าไม่อยากให้ฉันบังคับให้กิน ก็ลุกขึ้นมากินเอง”

หานมู่จื่อไม่สนใจเขา ดึงผ้าห่มมาคลุมตัวอย่างไม่แยแส เธอไม่กินข้าว มันเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะมาเอาชนะอะไรเธอ? ถึงเวลาเธอตายขึ้นมาก็ไม่รู้ว่าใครกันที่จะเสียใจ

คิดถึงเพียงเท่านี้ เธอก็หลับตาลง ไม่สนใจเขาอีก

ด้านหลังไม่มีการเคลื่อนไหวอะไร ผ่านไปสักพักหานมู่จื่อก็เหมือนได้ยินเสียงเครื่องลายครามกระทบ ในตอนที่เธอสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นนั้น ไหล่ของเธอก็ถูกจับ แล้วเธอก็รู้สึกถึงความอ่อนโยนที่ริมฝีปากก่อนที่เธอจะพูดอะไรออกมา

ดวงตาของหานมู่จื่อเบิกกว้างด้วยเพราะความใกล้ชิดของเย่โม่เซิน เขางัดปากของเธอออกและใส่ข้าวต้มไปในปากของเธอ

ไอ้เลวนี่!

ร้ายกาจจริงๆ!

หานมู่จื่อใช้แรงอยากจะผลักเขาออก แต่ด้วยแรงของเย่โม่เซินทำให้เธอขยับไม่ได้ ท้ายสุดจึงทำได้แค่เคี้ยวข้าวต้มลงท้องไป

เขาผละริมฝีปากออกไป มองด้วยประกายตาสดใส

“จะกินเอง หรือจะให้ฉันป้อนต่อ? ”