เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 617

บทที่ 616 ทวงหนี้

เรื่องราวได้พัฒนามาถึงปัจจุบัน เธอกับ เส่โยว เป็นไปไม่ได้ที่จะย้อนกลับไปในอดีต

มองจากดวงตาของหล่อนก็สามารถจินตนาการออกได้ว่า หล่อนเกลียดตัวเธอเองมากแค่ไหน เมื่อนึกถึงจุดนี้ หานมู่จื่อจึงพูดอย่างเศร้า ๆเล็กน้อย

“ เดาว่าเธอคงจะเกลียดฉัน จนอยากที่จะฆ่าฉันแล้วสินะ” ถ้าไม่อย่างนั้นเธอจะทำเรื่องแบบนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าได้อย่างไร เมื่อเห็นดวงตาของเธอ เต็มไปด้วยความเกลียดชังที่แทบจะเอ่อล้นออกมา

เมื่อนึกถึงเมื่อก่อนที่ทั้งสองคนมีความสัมพันธ์อันลึกซึ้งฉันพี่น้อง แต่น่าเสียดายที่ตอนนี้พวกเธอกลับกลายเป็นแบบนี้ ในใจของหานมู่จื่อยังคงเสียใจเป็นอย่างมาก

เธอหลับตาลง และไม่ได้พูดอะไรต่อ

ทันใดนั้นเย่โม่เซินก็พูดอะไรออกมาหนึ่งประโยค

"ผมจะปกป้องคุณเอง"

*

เย่โม่เซินนับว่ารักษาคำมั่นสัญญา ภายในวันต่อมา เมื่อเธอบอกว่าให้เวลาและพื้นที่ส่วนตัวในการพิจารณากับเธอ ก็ไม่ได้ไปหาเธออีก และก็ไม่ได้พัวพันที่จะอยู่กับเธอให้ได้

ตอนแรกหานมู่จื่อกลัวว่าเขาจะโจมตีอย่างกะทันหัน ดังนั้นเธอจึงไม่กล้าไปหาเสี่ยวหมี่โต้วอยู่ตลอด หลังจากที่สังเกตอย่างเงียบ ๆ อยู่สองวันนั้น พบว่าเย่โม่เซินไม่ได้แวะเวียนมาเยี่ยมอีก ดังนั้นเธอจึงอดไม่ได้ที่จะไปหาเสี่ยวหมี่โต้ว

ตอนที่เสี่ยวหมี่โต้วเห็นเธอนั้น แทบจะวิ่งและกระโดดเข้ามาในอ้อมแขนของเธอ หานมู่จื่อก้มตัวลงและกอด เสี่ยวหมี่โต้วไว้ในอ้อมแขนอย่างแน่น คิดถึงมากๆเป็นพิเศษ

"หม่ามี๊คิดถึงหนูจะแย่แล้ว" หานมู่จื่อลูบหลังศีรษะของเขาเบา ๆ และถอนหายใจหนึ่งครั้ง

“ฮือๆ เสี่ยวหมี่โต้วก็คิดถึงหม่ามี๊มากๆ"

หลังจากพูดจบ เสี่ยวหมี่โต้วก็ยืนเขย่งเท้าและจุ๊บไปที่ใบหน้าของหานมู่จื่อหนึ่งครั้ง "หม่ามี๊ จุ๊บๆ"

เขาชี้ไปที่แก้มด้านข้างของเขา แสดงเจตนาการตอบแทนให้กับหานมู่จื่อ

หานมู่จื่อยิ้มเล็กน้อย แววตาและการแสดงออกบนใบหน้ากลายเป็นนุ่มนวลจนเกินไป เธอก้มศีรษะและจุ๊บใบหน้าของ เสี่ยวหมี่โต้วเพื่อเป็นการตอบแทน เมื่อเห็นว่าเสี่ยวหมี่ยังคงทำหน้ามุ่ยอยู่ เธอจึงจุ๊บไปที่แก้มอีกข้างหนึ่งของเขาอีกครั้ง แล้วถามเบา ๆ ว่า "ตอนนี้พอใจแล้วหรือยัง？"

"เชอะ" ทว่าเสี่ยวหมี่โต้วกลับอวดดีขึ้นมา "นับได้แค่ว่าบังคับให้พอใจ หม่ามี๊ไม่ได้มาหาเสี่ยวหมี่โต้วตั้งนานขนาดนี้ แถมยังไม่ส่งข้อความหาเสี่ยวหมี่โต้วด้วยตัวเองอีก เสี่ยวหมี่โต้วก็นึกว่าหม่ามี๊จะทอดทิ้งลูกชายของตัวเองซะแล้ว! "

คำพูดที่จริงจังเหล่านี้ทำให้หานมู่จื่ออดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา จากนั้นก็เอื้อมมือไปบีบจมูกของเสี่ยวหมี่โต้ว และพูดอย่างช่วยไม่ได้ว่า "หนูกำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยเนี่ย? ทอดทิ้งลูกชายตัวเอง หม่ามี๊จะทำแบบนั้นได้อย่างไรกัน？”

"เชอะ หม่ามี๊มักจะพูดเสมอว่าจะไม่ทำเรื่องแบบนี้แน่นอน แต่ว่าหม่ามี๊ไม่ได้ให้ความสนใจกับเสี่ยวหมี่โต้วมานานแล้วนี่นา" หลังจากพูดเสร็จ เสี่ยวหมี่โต้วก็กอดแขนของหานมู่จื่อด้วยมือทั้งสองข้าง และออดอ้อนอย่างจนปัญญา"หม่ามี๊สัญญากับหนูไว้แล้ว หลังจากรับหนูกลับบ้านมาในคราวนี้ จะไม่ขับไล่เสี่ยวหมี่โต้วอีกแล้ว "

"อืม ... " หานมู่จื่อพยักหน้า "ใช่แล้ว หม่ามี๊สัญญากับหนูไว้แล้ว"

"งั้นหม่ามี๊ คราวนี้นับว่าพูดเป็นคำพูด ถ้าหากว่าคุณขับไล่เสี่ยวหมี่โต้วอีกละก็ เสี่ยวหมี่โต้วจะไม่สนใจหม่ามี๊อีกต่อไปแล้ว"

"คำไหนคำนั้น จะไม่ส่งเสี่ยวหมี่โต้วไปที่อื่นอีกแน่นอน"

"หม่ามี๊ พวกเราต้องเกี่ยวก้อยสัญญา"

เสี่ยวหมี่โต้วยื่นมือของตัวเองออกมา หานมู่จื่อก็ทำได้เพียงยื่นนิ้วก้อยออกมาและเกี่ยวก้อยกับเขาแล้ว หลังจากสัญญาสิ้นสุดลง แสงวูบวาบอย่างเจ้าเล่ห์ในดวงตาสีหมึกของเสี่ยวหมี่โต้วก็กะพริบเหมือนกับลูกปัดแก้ว

ตราบใดที่สามารถอยู่เคียงข้างกับหม่ามี๊ตลอดได้ งั้นการได้พบเจอแดดดี้ก็ใกล้แค่เอื้อมแล้ว~

ถึงแม้ว่าเขาอยากจะรู้จักแดดดี้ของเขามากๆ แต่เขาก็รู้ว่าหม่ามี๊ไม่ยินยอม ดังนั้นเสี่ยวหมี่โต้วจึงไม่สามารถให้แดดดี้รู้รูปลักษณ์และฐานะของเขาได้โดยไม่ได้รับอนุญาตจากหม่ามี๊

แต่ว่าถ้ากลับไปอยู่กับหม่ามี๊มันก็จะแตกต่างออกไปถ้าแดดดี้มา บังเอิญจนเขาเข้า และเห็นหน้าตาของเขา

ถ้าอย่างนั้นเรื่องนี้ก็ไม่ได้เกี่ยวกับเขาแล้ว เพราะว่ามันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างบังเอิญ

พอถึงตอนนั้น หม่ามี๊ก็สามารถอยู่ด้วยกันกับแดดดี้แล้ว

เธอเงยหน้าขึ้นมามองหานชิง เมื่อเห็นว่าดวงตาของเขาจับจ้องมาที่เธออย่างไม่กะพริบ ดวงตาคู่นี้มีเพียงแค่เธอเท่านั้น ทำให้คนน่าประหลาดใจเป็นอย่างมาก

ถ้หากว่าหานชิงไม่ใช่พี่ชายแท้ๆของเธอ เธอเกือบจะคิดว่าหานชิงชอบเธอแล้ว

ท้ายที่สุด จะมีพี่ชายของตัวเองที่ไหนที่ยอมทำกับน้องสาวแบบนี้ได้? ไม่ว่าในกรณีใด ก็ดูเหมือนจะไม่ไปไม่ได้

แต่ว่า... เมื่อนึกถึงประประสบการณ์เลวร้ายของเขาในเมื่อก่อน ก็รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องปกติ

ตั้งแต่ที่เขาสูญเสียคุณพ่อ และน้องสาวหายตัวไป และจากนั้นไปนานก็สูญเสียคุณแม่ไปอีก การจากไปของคนในครอบครัวมักจะสร้างความเสียหายอย่างหนักให้กับหานชิง

และต่อมาหลังจากหาหานมู่จื่อเจอแล้วนั้น เธอก็เป็นคนในครอบครัวเพียงคนเดียวของเขา

คนที่อยู่คนเดียวมานาน จนกระทั่งไม่รู้สึกถึงความอบอุ่นระหว่างคนในครอบครัว จึงอยากดูแลเธออยู่ตลอด และพึ่งพาซึ่งกันและกันกับเธอไปตลอดชีวิต

ความรู้สึกนี้ หานมู่จื่อรู้สึกว่าเป็นสิ่งที่ตัวเธอเองสามารถเข้าใจได้

แต่ในขณะเดียวกันความรู้สึกเช่นนี้ ก็ทำให้คนไม่มีอิสระด้วยเช่นกัน

โชคดีตรงที่ ความหึงหวงของหานชิงที่มีต่อเธอควบคุมได้ไม่ค่อยแข็งแกร่งเป็นพิเศษนัก ยอมให้เธอเปิดบริษัทอย่างอิสระ จัดการอย่างอิสระ และอนุมัติให้เธอย้ายออกไป

แน่นอนว่าหานมู่จื่อก็รู้ดีว่า นี่เป็นสิ่งที่เขาตามใจตัวเธอเอง

เพราะว่า เธอเป็นน้องสาวคนโปรดที่สุดของเขา

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ หานมู่จื่อก็ถอนหายใจออกมาเบา ๆ และกระซิบว่า "พี่ชาย ฉันยังอยากอยู่ด้วยตัวเอง แต่ว่า... ต่อจากนี้ไปฉันจะพาเสี่ยวหมี่โต้วกลับมาเยี่ยมบ่อยๆ และถ้าพี่มีเวลาละก็ สามารถไปบ้านของฉันที่นั่นทานข้าวด้วยกันก็ได้ ห้องเยอะขนาดนั้น พี่อยากจะมาอยู่ด้วยก็ได้นะ"

ในที่สุดหานชิงก็เผยรอยยิ้มออกอย่างโล่งใจ

"โอเค"