เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 620

บทที่ 619 มีแผนการอะไร

หลังจากเสี่ยวเหยียนได้รับคำตอบจากหานมู่จื่อทางนี้แล้วนั้น ภายในชั่วพริบตาก็เต็มไปด้วยความมั่นใจ และกลับมาต่อสู้ต่อได้ทันที

เป็นครั้งแรกที่เธอพบว่า มู่จื่อมีทักษะทางด้านนี้ด้วย เธอจึงอดไม่ได้ที่จะพูดว่า "มู่จื่อ เธอยอดเยี่ยมจริงๆ ฉันคิดว่าเธอสามารถเป็นที่ปรึกษาด้านความรักได้แล้วนะ"

เมื่อได้ยินเช่นนี้หานมู่จือก็ทำได้แค่ยิ้มอยู่ข้างในใจอย่างขมขื่น เธอจะเป็นที่ปรึกษาด้านรักของใครได้ล่ะ? ในเมื่อเธอยังไม่สามารถแยกแยะความรู้สึกของเธอได้เลย

เพียงแค่ เมื่อสักครู่ที่พูดกับเสี่ยวเหยียนนั้น...

ก็เกินความคาดหมายของตัวเธอเองไปมากริงๆ

เธอลดสายตาลง และมองไปที่ข้อมูลบนเดสก์ท็อป ถ้าอย่างนั้นตอนนี้เธออยากเจอเย่โม่เซินเหรอ?

ดูเหมือนว่าจะอยากเจอ

ถ้าอย่างนั้นเธอควรทำตามหัวใจโทรศัพท์ไปหาเขาหรือไม่?

ในช่วงนี้เป็นเขาที่มาปรากฏอยู่ข้างกายของเธอด้วยตัวเองมาโดยตลอด พอตอนนี้เขาไปต่างประเทศแล้ว และไม่ได้โทรศัพท์หาเธอ อาจเป็นเพราะเขาสัญญาว่าจะไม่มาหาเธออีก เขาจึงไม่ได้แจ้งให้เธอทราบเหรอ?

มันอาจจะเป็นเช่นนั้นก็ได้

หลังจากคิดๆดู หานมู่จื่อก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาโดยไม่รู้ตัว เข้าสู่หน้าApplications WeChat ค้นหาชื่อบัญชีผู้ใช้ของเย่โม่เซิน กดเข้าไปและอยากจะส่งข้อความถึงเขา แต่มือก็หยุดลงอีกครั้ง

ถ้าส่งข้อความตอนนี้ จะดูไม่สำรวมเกินไปหรือเปล่า？

ถึงอย่างไรก็ตาม ในช่วงเวลานี้เธอไม่เคยเข้าหาเข้าก่อนเลยมาโดยตลอด

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ หานมู่จื่อก็ถอนหายใจออกมา และวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ จากนั้นก็เริ่มทำงานต่อ

ในวันที่วุ่นวายก็สิ้นสุดลงเช่นนี้ เมื่อถึงเวลาเลิกงาน หานมู่จื่อก็เก็บของและเตรียมตัวไปรับเสี่ยวหมี่โต้วจากโรงเรียน

สุดท้ายเธอยังไม่ได้เดินออกจากประตูบริษัท เสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นก่อนแล้ว

เบอร์แปลกเบอร์หนึ่ง

หานมู่จื่อขมวดคิ้วเล็กน้อย จากนั้นก็รับโทรศัพท์

"ฮัลโหล?"

“ หม่ามี๊!”

"เสี่ยวหมี่โต้ว?" หานมู่จื่อขมวดคิ้วด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย เมื่อเธอได้ยินเสียงของเสี่ยวหมี่โต้ว “หนูใช้โทรศัพท์มือถือของใครโทรมา?”

"หม่ามี๊นี่คือโทรศัพท์มือถือของลุงเย่หลิ่นหาน"

ลุงเย่หลิ่นหาน?

เมื่อได้ยินคำว่าหาน ก้าวของหานมู่จื่อก็หยุดลงชั่วขณะ หลังจากนั้นก็มีลางสังหรณ์ที่ไม่ดียกเกิดขึ้น "หมาย หมายความว่าอะไรนะลุงเย่หลิ่นหาน ...คือใคร?"

ก็มีเงาร่างกายของบุคคลหนึ่งปรากฏขึ้นโดยอัตโนมัติในความคิด และหานมู่จื่อรู้สึกตกใจ

มีเสียงเบาดังมาจากอีกฝ่ายในสายโทรศัพท์ ราวกับว่าโทรศัพท์ไปอยู่บนมือของอีกคนแล้ว จากนั้นหานมู่จื่อก็ได้ยินเสียงผู้ชายที่คุ้นเคย ที่นำพาความรู้สึกอบอุ่นมาอย่างหนึ่ง

"มู่จื่อ ผมเอง"

เย่หลิ่นหาน! !

หานมู่จื่อกัดริมฝีปากล่าง ความโกรธเกือบจะพุ่งขึ้นภายในทันที "เย่หลิ่นหาน นายอยากจะทำอะไรกันแน่？นายหมายความว่าอะไร ??"

หลังจากซักถามเสร็จแล้วนั้น หานมู่จื่อไม่ทันได้คิดอะไร ก็วิ่งออกไปโดยทันที

เสี่ยวเหยียนซึ่งอยู่ข้างหลังเธอไม่ไกลนัก เห็นเธอวิ่ง เลยตะโกนใส่เธอว่า "มู่จื่อ เธอจะไปไหน？ รอฉันก่อน"

แต่หานมู่จื่อดูเหมือนจะไม่ได้ยินเสียง ดังนั้นเธอจึงทำอะไรไม่ถูกจริง และทำได้เพียงย่ำเท้าไปมา

ช่างมันไปแล้วกัน รอให้เธอกลับบ้านมาก่อนแล้วค่อยถามเธอว่าเกิดอะไรขึ้นดีกว่า

ตอนนี้เธอ ... กำลังจะไปที่บริษัทตระกูลหาน เธอจะไป ... พบเขา!

หานมู่จื่อรีบไปที่ลานจอดรถ เปิดประตูเข้าไปนั่ง แล้วพูดกับเย่หลิ่นหาน

"นายพูดมาตรงๆดีกว่า ว่านายอยากทำอะไรกันแน่？ตอนนี้เสี่ยวหมี่โต้วอยู่ที่ไหน？"

หลังจากอีกฝ่ายเงียบไปครู่หนึ่ง หานมู่จื่อก็ตื่นตระหนกขึ้นมา "เย่หลิ่นหาน？ นายพูดมาสิ"

"หม่ามี๊ หนูอยู่ตรงนี้"

ในร้านเค้กไม่มีที่นั่ง หานมู่จื่อมองไปที่ที่มาของเสียง และมองเห็นเสี่ยวหมี่โต้วนั่ง อยู่ตรงหน้าเค้กผลไม้ เขาโบกมือเล็กมาให้เธอ โดยมีครีมสีขาวติดอยู่ที่ปากของเขา

เมื่อเห็นเสี่ยวหมี่โต้ว หัวใจของหานมู่จื่อก็ตื่นเต้น และเดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว

"มาแล้วเหรอ?"

เสียงอ่อนโยนดังขึ้น

หานมู่จื่อถึงจะนึกได้ว่ามีอีกคนหนึ่งที่อยู่ข้างๆเสี่ยวหมี่โต้ว นั่นก็คือเย่หลิ่นหาน

เมื่อเห็นเย่หลิ่นหาน ดวงตาของหานมู่จื่อก็เต็มไปด้วยความโกรธ แทบจะไม่สามารถระงับความโกรธของตัวเองได้ เพียงแต่ตรงหน้ามีเสี่ยวหมี่โต้วอยู่ เธอจึงบีบบังคับระงับความโกรธนี้เอาไว้

เธอไม่ได้สนใจเย่หลิ่นหาน และนั่งลงไปตรงหน้าของเสี่ยวหมี่โต้ว หยิบทิชชูออกมาแล้วเช็ดคราบครีมออกจากมุมปากของเขาเบา ๆ และยิ้มเล็กน้อย

“ เค้กผลไม้อร่อยไหม？”

เสี่ยวหมี่โต้วพยักหน้าอย่างไร้เดียงสา "อร่อยครับ หม่ามี๊"

"เชื่อฟัง" หานมู่จื่อยื่นมือออกไปลูบศีรษะ และกระซิบว่า "แล้วเมื่อไหร่หนูจะทานเสร็จ？"

"ยังมีอีกเยอะเลย... "

เสี่ยวหมี่โต้วชี้ไปที่เค้กผลไม้ที่อยู่ตรงหน้า หานมู่จื่อเห็นว่ายังมีอีกเยอะจริงๆ เธอจึงหันมาประสบตา และพูดเบา ๆ ว่า "หนูเอาเค้กผลไม้นี้ ไปทานในรถก่อน หม่ามี๊มีอะไรบางอย่างที่อยากจะคุย กับลุงเย่หลิ่นหานโอเคไหม？”

"หือ?" เสี่ยวหมี่โต้วกะพริบตา และถามอย่างไร้เดียงสาว่า "หม่ามี๊จะพูดอะไรเหรอ？"

หานมู่จื่อบีบแก้มเขาเบา ๆ "เรื่องความร่วมมือทางธุรกิจของหม่ามี๊และลุงเย่หลิ่นหานเป็นเรื่องเกี่ยวกับการทำงานนิดหน่อย สมมุติว่าเสี่ยวหมี่โต้วอยู่ตรงนี้ก็ฟังไม่เข้าใจ ดังนั้น ... กลับไปที่รถและรอหม่ามี๊สองนาทีก่อน ได้ไหม？”

เสี่ยวหมี่โต้ว คิดสักพักแล้วพยักหน้า

"โอเคครับหม่ามี๊ เสี่ยวหมี่โต้วฟังคำของหม่ามี๊"

หลังจากพูดจบเขาก็ยืนขึ้น และโค้งคำนับอย่างสุดซึ้งต่อเย่หลิ่นหาน “ ขอบคุณคุณลุงที่ส่งผมกลับในวันนี้ แถมยังเลี้ยงเค้กผลไม้ผมด้วย แต่ว่าผมต้องไปรอหม่ามี๊บนรถก่อนแล้วนะครับ”