เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 624

บทที่ 623 ไม่ขาดแคลนคนจีบ

หลังจากเย่โม่เซินหยิบมือถือออกมา ก็รีบเช็คทันที

“นายกลัวอะไร? ฉันแค่บันทึกเบอร์มือถือของฉันในเครื่องนายแค่นั้นเอง นายฟังสิ”

ตวนมู่เสว่กดโทรออก จากนั้นมือถือของเย่โม่เซินก็ดังขึ้น

“แค่บันทึกเบอร์มือถือแค่นั้น คงไม่ถือสาอะไรเยอะเนอะ?”

หลังจากนั้น เย่โม่เซินก็บล็อกเบอร์มือถือของหล่อนทันที เมื่อตวนมู่เสว่เห็นเช่นนั้น รู้สึกไม่พอใจ : “ทำไมนายทำแบบนี้ล่ะ? มือถือมีเบอร์ฉันเพิ่มมาอีกหนึ่งเบอร์คงไม่เป็นอะไรหรอก นาย...”

หล่อนลุกขึ้นเดินเข้าไปใกล้เย่โม่เซิน เย่โม่เซินกลับทำหน้านิ่งขรึมและยืนหันข้างให้หล่อน พูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น : “ออกไป”

ใบหน้าอันสง่างามเรียวสวยของตวนมู่เสว่แย่ลงทันที แต่ยังฝืนยิ้มและพูดต่อ : “อย่าทำแบบนี้กับฉันสิ เข้ามาตรงนี้ดีกว่า นี่ฉันออกแรงเยอะเลยนะ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เย่โม่เซินขมวดคิ้วขึ้น “เอาบัตรห้องมา”

ตวนมู่เสว่ส่ายหน้า “นายต้องปลดบล็อกเบอร์ฉันก่อน ฉันจึงจะคืนบัตรห้องให้ จากนั้นค่อยออกไป”

เมื่อถูกขู่เข็ญเช่นนี้ สีหน้าของเย่โม่เซินโมโหและโกรธขึ้นมาทันที เขาพูดเย้ยขึ้น : “เห็นทีตระกูลตวนมู่คงไม่อยากร่วมงานกันดีๆซะแล้ว”

“นี่มันเกี่ยวอะไรกับพี่ชายฉันล่ะ ฉันชอบนายก็เป็นเรื่องของฉัน ส่วนพี่ชาย...ที่ทำงานร่วมกับนายก็ทำกันต่อไปสิ” โม่เซิน นายอย่ามาพาลใส่ฉันนะ

หน้าผากของเย่โม่เซินกระตุกขึ้นด้วยความตึงเครียด จากนั้น เดินตรงไปที่ข้างเตียงหยิบผ้าห่มขึ้นมามัดตัวตวนมู่เสว่ไว้

ตวนมู่เสว่ยังไม่ทันตั้งตัว ก็ถูกผ้าห่มมัดตัวเองไว้ จากนั้นหล่อนก็ถูกโยนออกไปนอกประตูโรงแรมทั้งในสภาพที่ถูกผ้าห่มห่อไว้

โครม!

เสียงดังไม่เบาเลย อีกทั้งแขนของตวนมู่เสว่ยังไปกระแทกกับผนัง เจ็บจนทำให้หล่อนร้องโอดครวญ

ลูกน้องสองคนที่เฝ้าอยู่ที่หน้าประตูเห็นเช่นนั้นจึงรีบเข้าไปช่วยหล่อน

“คุณตวนมู่ ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

ตอนที่ตวนมู่เสว่โผล่หัวออกมาจากผ้าห่ม เย่โม่เซินก็ปิดประตูใส่อย่างไม่สบอารมณ์ จากนั้นล็อคประตูทันที

“คุณตวนมู่?”

“คุณตวนมู่เสว่ แขนของคุณได้รับบาดเจ็บ”

ตวนมู่เสว่ก้มหน้าลง เห็นว่าแขนตัวเองถูกกระแทก จนตอนนี้เป็นรอยช้ำดวงใหญ่

สีหน้าของหล่อนเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่ไม่ได้โมโหอะไร กลับใช้มือค่อยๆนวดลงตรงรอยช้ำ จากนั้นพูดขึ้น : “เป็นผู้ชายที่ไม่รู้จักทะนุถนอมจริงๆเลย”

“นั่นสิ คุณตวนมู่ เย่โม่เซินเป็นคนเอาใจยาก เดาทางไม่ถูก หรือว่า...”

เมื่อพูดจบ ตวนมู่เสว่สบสายตาของหล่อนอย่างไม่พอใจ : “หรือว่าอะไร? เธอกล้าออกความเห็นโง่ๆไหม? อีกอย่าง เธอห้ามปากโป้งไปพูดเรื่องนี้กับพี่ชายฉันเด็ดขาด ไม่เช่นนั้นพี่ชายก็รู้ว่าฉันหลอกใช้เขาเพื่อไปเอาบัตรห้องของเย่โม่เซินมา ถึงตอนนั้น...ไม่รู้ว่าเขาจะสั่งสอนฉันยังไง”

เมื่อลูกน้องได้ยินเช่นนั้น จึงทำได้เพียงพยักหน้าตอบอย่างกระอึกกระอัก : “เข้าใจแล้วค่ะคุณตวนมู่ งั้นตอนนี้พวกเราทำยังไงกันต่อดีคะ?”

“หึ ยังไงฉันก็ได้เบอร์มือถือมาแล้ว สิ่งที่อยากทำก็ทำสำเร็จแล้ว” ตวนมู่เสว่นึกถึงเรื่องที่หล่อนลบเบอร์นั้นไป และรู้สึกว่า...หล่อนได้ปฏิเสธโทรศัพท์ที่สำคัญมากไป

“วันนี้พวกเรากลับกันก่อนเถอะ” ตวนมู่เสว่ลุกขึ้น จัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย มองไปที่หน้าประตูห้อง ยิ้มมุมปากพูดขึ้น : “ไม่ว่ายังไง ต่อไปก็ต้องมีโอกาสได้เจอกัน”

*

หลังจากที่เย่โม่เซินปิดประตูห้อง เขาหยิบมือถือขึ้นดูและเปิดไปมา การปรากฏตัวของตวนมู่เสว่ทำให้เขาโกรธหงุดหงิดขึ้นมาทันที

ภายในห้องคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นน้ำหอมอันแสบจมูก

เย่โม่เซินขมวดคิ้วขึ้น เปิดหน้าต่างออกทั้งหมด จากนั้นเรียกพนักงานมาทำความสะอาด และออกมาเดินสูดอากาศที่ระเบียง

สถานที่ตั้งของโรงแรมอยู่ในตำแหน่งที่ดีมาก ถือเป็นจุดศูนย์กลางของเมือง เมื่อยืนอยู่ตรงระเบียงสามารถมองเห็นความคึกคักของเมืองได้ทั้งหมด

ถ้าตอนนี้มีคนอยู่เคียงข้างเขาก็คงจะดี เย่โม่เซินเปิดหน้าวีแชทขึ้นมา กดไปที่ข้อความสนทนาระหว่างเขากับหานมู่จื่อ

ข้อความสุดท้ายที่คุยกันผ่านมาเนิ่นนานแล้ว ช่วงไม่กี่วันมานี้เขากับหล่อนไม่ได้คุยอะไรกันเลย

หานมู่จื่อนอนไม่หลับอีกแล้ว

ตอนเช้าตื่นขึ้นมา ขอบตาทั้งสองของหล่อนดำเป็นหมีแพนด้า เมื่อเห็นสภาพอิดโรยของตัวเองที่ยืนอยู่หน้ากระจก หานมู่จื่อคิดอยากจะตบหน้าตัวเองสักครั้ง จะได้ทำให้ตัวเองตื่นสักที

เพียงเพราะแค่โทรศัพท์สายหนึ่ง เป็นแค่เสียงของผู้หญิงเท่านั้น แต่หล่อนกลับต้องนอนไม่หลับเพราะเรื่องนี้

ช่างน่ากลัวเสียจริง

แสดงให้เห็นว่าตอนนี้หล่อนให้ความสนใจการกระทำทุกอย่างของเย่โม่เซินมาก รวมถึงคนรอบข้างของเขาด้วย

เมื่อคิดถึงตอนนี้ หานมู่จื่อดูเหมือนจะบ้าไปหน่อย จนออกแรงจิกผมของตัวเอง จากนั้นยีผมจนยุ่งเหยิงไปหมด และรู้สึกใจเย็นลง

หล่อนล้างหน้าแปรงฟันต่อ จากนั้นแต่งหน้าเปลี่ยนเสื้อผ้า

ช่างเถอะ แค่ผู้ชายคนหนึ่งเท่านั้น คนอย่างหล่อนไม่ขาดคนจีบสักหน่อย ทำไมต้องมาคิดฟุ้งซ่านกับผู้ชายแบบนี้ด้วย

เขาไม่ปิดกั้นหวงแหนตัวเอง งั้นหล่อนก็ไม่จำเป็นที่จะต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวอีกต่อไป

หลังจากที่หานมู่จื่อลงมาด้านล่าง เตรียมจะออกไปส่งเสี่ยวหมี่โต้วที่โรงเรียน

กลับพบว่าเสี่ยวหมี่โต้วที่ยืนอยู่หน้าโซฟา กำลังมองไปที่คนที่นอนอยู่บนนั้นด้วยท่าทางสงสัย

“หม่ามี๊ ทำไมน้าเสี่ยวเหยียนถึงมานอนอยู่ตรงนี้ล่ะครับ?”

หานมู่จื่อชะงักไป เดินเข้าไปก็เห็นว่าตอนนี้เสี่ยวเหยียนยังใส่ชุดของเมื่อวานอยู่ นอนนิ่งอยู่บนโซฟา

เกิดอะไรขึ้น?

หานมู่จื่อเข้าไปสะกิดหล่อน “เสี่ยวเหยียน?”

“ง่วงมาก ให้ฉันนอนต่อสักพักนะ” เสี่ยวเหยียนพลิกตัวไปมา สุดท้ายหล่นลงมาจากโซฟา

หล่อนเจ็บจนลืมตาขึ้น เมื่อเห็นหานมู่จื่อกับเสี่ยวหมี่โต้วยืนจ้องหล่อนอยู่ด้านข้าง สายตาของหล่อนจึงเต็มไปด้วยความสงสัย