เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 648

บทที่647 ปกป้องเธอ

เมื่อได้ยินแบบนั้น เสี่ยวเหยียนก็ชะงักไป

แล้วเธอก็คิดอะไรได้ ดวงตาเป็นประกายขึ้นมาทันที

“นี่ ! เสี่ยวหมี่โต้ว !”

เธอร้องออกมาจากนั้นก็กางแขนวิ่งไปทางเสี่ยวหมี่โต้ว เสี่ยวหมี่โต้วตกใจอยากจะวิ่งหนีขึ้นไปด้านบน แต่กลับได้ยินเสี่ยวเหยียนตะโกนเสียงดังว่า “เสี่ยวหมี่โต้วนายนี่ฉลาดหลักแหลมจริงๆ นายเป็นดาวแห่งโชคลาภของฉัน”

เสี่ยวหมี่โต้วตกใจ หยุดเท้าลง จากนั้นก็มองไปที่เสี่ยวเหยียน

“คำแนะนำที่นายเพิ่งบอกเมื่อกี้ยอดเยี่ยมมาก ทำไมก่อนหน้านี้ฉันคิดไม่ได้นะ หานชิงเป็นคุณน้าของนายนี่นา นายไปหาเขาบ่อยๆก็ไม่มีอะไรแปลกนี่ แล้วฉันจะลาออกทำไม แค่พึ่งนายก็พอแล้วนี่นา”

เสี่ยวเหยียนพูดพลางบีบแก้มเสี่ยวหมี่โต้วไปด้วย ท่วงท่านุ่มนวลเป็นพิเศษ น้ำเสียงก็เอาอกเอาใจเป็นพิเศษด้วย

“หมี่โต้ว แก้วตาดวงใจของฉัน ปกติแล้วน้าเสี่ยวเหยียนดีกับนายไหม” รอยยิ้มกับน้ำเสียงของเสี่ยวเหยียนแปลกประหลาดขึ้นทันที “คุณน้าของนายเป็นโสดมาตั้งหลายปี จะเดียวดายไปจนตายแบบนี้ไม่ได้หรอกจริงไหม นายก็คงไม่อยากเห็นเขาต้องหัวเดียวกระเทียมลีบแบบนี้หรอกใช่ไหม”

เสี่ยวหมี่โต้วกระพริบตาปริบๆ “คุณน้าไม่มีทางหัวเดียวกระเทียมลีบหรอก คุณน้ามีทรัพย์สินหลายพันล้าน มีผู้หญิงตั้งมากมายที่อยากจะแต่งงานกับคุณน้า”

เมื่อได้ยินแบบนั้น สีหน้าของเสี่ยวเหยียนก็กลายเป็นทุกข์ทันที

“นายพูดถูก คุณน้าของนายมีทรัพย์สินหลายพันล้าน ผู้หญิงมากมายในเมืองเป่ยต่างก็อยากแต่งงานกับเขา ส่วนฉัน......ก็เป็นแค่หนึ่งในผู้คนมากมายก็เท่านั้น ไม่ได้สวยไปกว่าใคร แล้วก็ไม่ได้ยอดเยี่ยมกว่าคนอื่น แต่ว่าฉันมีนายนี่นาเสี่ยวหมี่โต้ว ใกล้กว่าก็ได้เปรียบคำนี้ไม่ได้พูดเล่นๆเลยนะ นายพาฉันไปให้คุณน้านายเห็นหน้าบ่อยๆหน่อยสิ”

เห็นเสี่ยวหมี่โต้วไม่ไหวติง เสี่ยวเหยียนเลยต้องพูดเงื่อนไขหลายๆอย่างเพื่อหลอกล่อเขา

“เอาแบบนี้ไหม ต่อไปน้าเสี่ยวเหยียนจะทำซี่โครงหมูเปรี้ยวหวานให้นายกินทุกวันเลย”

เสี่ยวหมี่โต้วทำราวกับไม่ได้ยิน ยังคงกะพริบตาปริบๆ มองเธอด้วยดวงตาสดใส

เสี่ยวเหยียนกัดฟัน “แล้วก็จะทำปลาขี้เมาให้นายด้วย !”

เสี่ยวหมี่โต้วยังกะพริบตาปริบๆ

กะพริบเป็นประกายระยิบระยับ

“เอาล่ะ” เสี่ยวเหยียนยอมแพ้ “ต่อไปนายอยากกินอะไร นายก็บอกมา แล้วน้าเสี่ยวเหยียนจะรีบทำให้ทันที แบบนี้ดีไหม”

เสี่ยวหมี่โต้วตาเป็นประกายทันที ในที่สุดก็ยอมพยักหน้า “ดีฮะ !”

ในที่สุดก็บรรลุเป้าหมาย เสี่ยวเหยียนดีอกดีใจ ถึงจะรู้ว่าต่อไปจะต้องลำบากอยู่บ้าง แต่เพื่อไล่ตามเจ้าชาย ก็รู้สึกว่าลำบากหน่อยก็ไม่เป็นไร

*

คืนหนึ่งผ่านพ้นไป ตอนที่หานมู่จื่อตื่นขึ้นมา ก็ดูเหมือนจะได้ยินเสียงอะไรบางอย่างจากข้างนอก

เปลือกตาหนักมาก ดังนั้นเธอเลยไม่ได้ใส่ใจ พลิกตัวทีหนึ่งแล้วนอนต่อ

ปิดตาอยู่ หานมู่จื่อย้อนคิดถึงเสียงที่ได้ยินเมื่อครู่ แล้วก็รู้สึกว่ามีตรงไหนไม่ถูกต้อง

คิดไปคิดมา เธอก็ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ดวงตาคู่สวยที่เพิ่งตื่นยังมีขุ่นมัวอยู่บ้าง เหมือนเพิ่งข้ามผ่านท้องฟ้าที่มีเมฆบางๆ

เสียงผู้หญิง ?

พวกเธออยู่ในห้องพักของโรงแรมนี่นา แล้วทำไมข้างนอกถึงมีเสียงผู้หญิงได้

ขณะที่ในใจของหานมู่จื่อกำลังคิดว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง ร่างกายก็ไปเร็วกว่าความคิด มือรีบปัดผ้าห่มออกแล้วลุกขึ้นมานั่ง จากนั้นก็ลงจากเตียง

ห้องพักของโรงแรมนี้เป็นแบบห้องชุด จึงมีห้องพักเดี่ยวแยกกับห้องรับแขก ห้องครัวและห้องอาบน้ำ

ตอนนี้เอง ภายในห้องรับแขกมีเงาเพิ่มขึ้นมาหลายเงา

เย่โม่เซินกวาดตามองคนอื่นๆด้วยสายตาเย็นชา แล้วพูดเสียงเย็นว่า “เมื่อก่อนเคยได้ยินว่าตระกูลตวนมู่ถือเป็นตระกูลใหญ่ที่มีชื่อระดับแนวหน้าของชนชั้นสูงในต่างประเทศ แต่วันนี้ผมกลับเห็นว่า ที่แท้การอบรมสั่งสอนของพวกตระกูลใหญ่ก็มีแค่นี้ กิริยามารยาทยังเทียบชั้นกับครอบครัวชนชั้นกลางทั่วไปไม่ได้เลยด้วยซ้ำ”

ตวนมู่เสว่ยืนอยู่กับที่ด้วยสีหน้าหดหู่ ข้างๆเธอคือชายร่างสูงใหญ่ ใบหน้าหล่อเหลาคนหนึ่ง

องค์ประกอบบนใบหน้าของชายหนุ่มได้รูปเป็นอย่างมาก หางตาชี้ขึ้น เป็นแบบมาตรฐานของรูปตาจิ้งจอก การจ้องมองนั้นมีเอกลักษณ์มากกว่าตวนมู่เสว่เสียอีก

แต่กลับสัมผัสถึงความอ่อนโยนบนตัวเขาไม่ได้เลยสักนิด

เสื้อเชิ้ตของผู้ชายยาวจนถึงต้นขาของเธอ ปิดคลุมส่วนก้นได้พอดี แต่ก็เผยให้เห็นเรียวขาทั้งสองข้างด้วย ทั้งขาวทั้งเรียว

ตวนมู่เจ๋อกวาดตาไปมอง ยังไม่ทันได้มองให้ละเอียด เงาสูงใหญ่ของคนๆหนึ่งก็พุ่งเข้าไปก่อน แล้วถอดเสื้อนอกบนตัวออกไปคลุมตัวของหานมู่จื่อเอาไว้

เย่โม่เซินสีหน้าสดใส เอาเสื้อนอกที่พึ่งถอดออกปิดร่างกายเธอเอาไว้ ห่อร่างกายที่ยั่วยวนใจในขณะนี้ของเธอเอาไว้ จากนั้นก็พูดด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า “ทำไมเธอถึงได้ออกมากะทันหันล่ะ”

หานมู่จื่อ “......”

เธอเงยหน้าขึ้นมองเย่โม่เซินทีหนึ่ง “เสียงดังทำฉันตื่นน่ะ”

กะแล้วเชียว

แววตาของเย่โม่เซินลุกโชน ดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอดของตัวเอง ใช้เงาของตัวเองบดบังทุกสายตาเอาไว้ แววตาเย็นยะเยือกกวาดไปทางสองพี่น้องตวนมู่

“ในขณะที่ฉันยังไม่โกรธ ไสหัวไปซะ”

หานมู่จื่อประหลาดใจมาก แม้ว่าเย่โม่เซินตอนนี้จะบอกว่าเขายังไม่ได้โกรธ แต่ว่าหานมู่จื่อก็ฟังออกแล้วว่าในน้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยไฟโทสะ

เธอแอบยื่นหน้าออกจากอ้อมอกของเย่โม่เซินไปมองสองคนนั้น

สองคนนี้เป็นใคร ? ทำไมถึงมาที่ห้องของพวกเธอแต่เช้าแบบนี้

ตอนที่หานมู่จื่อมองไป ทั้งสองคนก็กำลังมองประเมินเธออยู่

ตวนมู่เจ๋อมองอยู่ครู่หนึ่ง ปากก็ขยับขึ้น

“น้องสาว หรือว่านี้จะเป็นคู่แข่งของเธอ”

ในเสี้ยววินาทีที่ตวนมู่เสว่เห็นหานมู่จื่อ ก็รู้ได้ทันทีว่าผู้หญิงคนนี้ก็คือคู่แข่งของตัวเอง อีกอย่าง......ยังเป็นคู่แข่งที่ค่อนข้างแข็งแกร่งด้วย

มองดูปฏิกิริยาที่เย่โม่เซินมีต่อเธอก็พอจะรู้แล้ว

และเธอก็รู้ด้วยว่า ถ้าหากเธออยากจะอยู่กับเย่โม่เซิน เกรงว่าตัวเธอเองก็คงต้องทุ่มเทความพยายามเป็นอย่างมากด้วย