เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 671

บทที่ 670 เขาคือพ่อของนาย

“ระวังหน่อย”

หลังจากที่เสี่ยวหมี่โต้วลงรถ เย่โม่เซินถึงได้ปิดประตูรถ ทันทีหลังจากนั้นก็ได้คุกเข่าลงอยู่ตรงหน้าของเสี่ยวหมี่โต้วอย่างเป็นธรรมชาติมาก

“พ่ออุ้มลูกเข้าไป?”

เสี่ยวหมี่โต้วได้ถอยไปทางด้านหลังกี่ก้าว และได้พูดอย่างจริงจัง: “แม่ยังไม่ได้บอกว่าคุณคือพ่อ ดังนั้นเสี่ยวหมี่โต้วเดินด้วยตัวเองก็ได้แล้ว”

เมื่อพูดจบก็ได้ข้ามผ่านเย่โม่เซินเดินไปทางด้านหน้า

มองด้านหลังของหนุ่มน้อย เย่โม่เซินก็ประมาณว่าคาดเดาถึงความคิดของเขาได้แล้ว หนุ่มน้อยคนนี้กำลังโกรธตัวเองใช่ไหม?

โกรธที่ตัวเองได้ผ่านไปแล้ว5ปีก็ยังทำหน้าที่ของพ่อได้ไม่ดีเท่าที่ควร? ดังนั้นจึงไม่เต็มใจเรียกเขา? หรือว่าโกรธที่คืนนี้เขาได้พาเพียงตัวเขาเองเข้ามา?

คิดมาถึงตอนนี้ เย่โม่เซินก็ได้คิดถึงแววตากับท่าทางที่ไม่ได้รับความเป็นธรรมก่อนหน้านี้ของหานมู่จื่อแล้ว น้อยที่สุดก็เห็นถึงเธอที่เหมือนกับวันนี้ที่ได้โกรธพูดกับตัวเองเสียงต่ำแบบนี้

ตอนนี้เมื่อคิดขึ้นมา ก็ยังคงมีความสงสารอยู่บ้างจริงๆ เพียงแต่ว่า......

เย่โม่เซินไม่ได้คิดต่อไปอีก และขาคู่ที่ตรงดิ่งก็ได้ก้าวเท้า ย่างก้าวตามเสี่ยวหมี่โต้วแล้ว

วิลล่าไห่เจียงนั้นใหญ่มาก เงาของเสี่ยวหมี่โต้วก็แทบจะถูกความมืดกลืนไปจนหมดแล้ว อีกทั้งฝีเท้าของเขายังเดินไปเร็วมาก โชคดีที่เขาเตี้ยขาสั้น มิเช่นนั้นเย่โม่เซินก็ยังคงตามเขาไม่ได้จริงๆ

“คุณอา อีกเดี๋ยวคุณอายังจะส่งเสี่ยวหมี่โต้วกลับไปไหม?

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เย่โม่เซินก็ได้ชะงักงัน หลังจากนั้นก็ได้พูด: “คืนนี้ดึกเกินไปแล้ว ฉันก็ได้บอกต่อไปที่แม่นายแล้ว คืนนี้นายจะอยู่ที่พ่อที่นี่”

ฝีเท้าของเสี่ยวหมี่โต้วได้หยุดลง และเป็นชั่วขณะที่เสี่ยวหมี่โต้วรู้สึกว่าลมหายใจได้หยุดไปแล้วครู่หนึ่ง หนุ่มน้อยคนนี้ไม่ใช่ว่าจะไม่เต็มใจแล้วใช่ไหม?

เสี่ยวหมี่โต้วบิดหัวกลับ และได้มองเย่โม่เซินไว้อย่างจริงจัง

“คุณอา แม่ของฉันรับปากแล้วเหรอ?”

ในค่ำคืนที่ได้เผชิญหน้ากับหนุ่มน้อยที่เหมือนกับสัตว์ป่าตัวน้อยที่มีดวงตาที่จริงจังอีกทั้งเปียกชื้น คาดไม่ถึงว่าเย่โม่เซินจะรู้สึกว่าตัวเองมีความใจอ่อนอยู่หน่อย เดิมทีก็ไม่กล้าไปเผชิญหน้ากับดวงตาของหนุ่มน้อยคนนี้

ด้วยเหตุนี้เย่โม่เซินจึงได้หลบสายตาของเสี่ยวหมี่โต้ว และได้ยิ้มและพูดอย่างจืดจาง

“แน่นอน หากว่าแม่ของนายไม่รับปาก ฉันจะพาลูกออกมาได้ยังไง?”

หัวเม็ดแตงของเสี่ยวหมี่โต้วได้เอียงไปเอียงมา นิ้วมือก็ได้ตั้งขึ้นมาแล้วครู่หนึ่ง: “ก็ใช่นะ ถ้าเช่นนั้นคุณอา......อีกเดี๋ยวฉันต้องการวิดีโอกับแม่ ฉันสามารถยืมโทรศัพท์ครู่หนึ่งได้ไหม?”

เมื่อได้ยินเขาพูดว่าอยากยืมโทรศัพท์ เย่โม่เซินก็ขานรับทันที

“แน่นอนว่าได้”

เกือบจะคือทันที เย่โม่เซินก็นำโทรศัพท์ของตัวเองส่งขึ้นไป เหมือนกับมอบของล้ำค่ายังไงยังงั้น

เมื่อเห็นถึงหนุ่มน้อยได้ยื่นมือเล็กๆนุ่มๆออกมาดึงโทรศัพท์ไปแล้ว อารมณ์ของเย่โม่เซินก็ยิ่งลุ่มลึกมากขึ้นเล็กน้อย

“ขอบคุณครับคุณอา”

เสี่ยวหมี่โต้วดีใจแล้ว จากนั้นก็ได้หมุนตัววิ่งแต้นเข้าไปในห้อง

นี่คือความรู้สึกประเภทหนึ่งแบบไหนล่ะ?

เห็นได้ชัดว่าก่อนหน้านี้ที่คิดว่าเด็กคนนี้เป็นลูกที่เกิดออกมาจากมู่จื่อกับสามีคนก่อน เขาก็พูดโน้มน้าวใจตัวเองเป็นเวลานานมาก ถึงได้ยอมรับเด็กคนนี้

แต่เมื่อหลังจากที่ได้พบ ก็คาดไม่ถึงว่าจะได้พบว่าเด็กคนนี้......เป็นเลือดเนื้อของตัวเอง

และมีหน้าตาที่เหมือนกับตัวเองไม่มีผิดเพี้ยน นอกจากเป็นของเขาแล้ว ยังมีใคร?

เดิมทีก็ควรดีใจจนแทบบ้า ถึงอย่างไรเสียนี่ก็คือเลือดเนื้อของตัวเองไม่ใช่เหรอ?

แต่ว่า......มีความสุข แต่ที่มากกว่าคือความโกรธ

เห็นได้ชัดว่าเป็นเลือดเนื้อของตัวเอง แต่ว่าเขากลับถูกปิดบังมาแล้ว5ปีเต็ม

5ปี......ในชีวิตคนเราจะมี5ปีกี่ครั้ง?

เย่โม่เซินยืนงงอยู่ตรงที่เดิม ในหัวก็ได้กะพริบผ่านตอนที่ผู้หญิงคนนั้นดึงได้แขนเสื้อขอร้องเขา ตรงหัวใจแน่นอนว่าคือเจ็บ ผู้หญิงที่ตัวเองสละชีพจีบมา

“แม่!”

ในชั่วพริบตานั้นที่เสี่ยวหมี่โต้วเห็นถึงหานมู่จื่อ บนใบหน้าชั่วพริบตาก็ได้ปรากฏรอยยิ้มโง่ๆออกมาแล้ว: “คิดถึงฉันแล้วไหม?”

คิดถึงเขาแล้วไหม?

เอ่อ หานมู่จื่อได้มองเขาทีหนึ่งอย่างจนปัญญา: “นายเพิ่งจะจากไปได้นานแค่ไหน ก็ถามว่าฉันคิดถึงนายแล้วหรือยัง?”

“เชอะ แม่พูดแบบนี้ได้ยังไง? แม่คือไม่รักเสี่ยวหมี่โต้วแล้วใช่ไหม? เห็นได้ชัดว่าเสี่ยวหมี่โต้วได้จากไปนานมากแล้ว อีกทั้งเสี่ยวหมี่โต้วก็คิดถึงแม่มาก แต่ว่าคาดไม่ถึงว่าแม่จะไม่คิดถึงเสี่ยวหมี่โต้ว”

หานมู่จื่อ：“……”

เธอได้ไอเบาๆเสียงหนึ่ง หลังจากนั้นก็ได้พูดอธิบาย: “ไม่มีนี่ แม่เพียงแค่รู้ว่านายไปไหน ดังนั้นถึงได้วางใจไง ไม่ใช่ไม่คิดถึงนาย”

เสี่ยวหมี่โต้วได้ยกลูกตาดำขึ้นและแววตาก็ได้มองไปยังเลนส์กล้องทางด้านนั้นของหานมู่จื่อที่อยู่ไกลลิบๆ มุมสายตาทั้งหมดก็ได้เห็นถึงเย่โม่เซินกำลังเดินเข้ามาจากตรงประตูพอดี ด้วยเหตุนี้เขาจึงได้เปิดปากถาม

“คุณอาคนนั้นบอกว่าเป็นแม่รับปากให้เขาพาฉันกลับบ้าน เป็นเรื่องจริงไหม? แม่?”

หานมู่จื่อได้ชะงักงันไปแล้วครู่หนึ่ง เธอรู้ว่าคุณอาที่ออกจากในปากของเสี่ยวหมี่โต้วคือใคร ที่จริงตอนที่เย่โม่เซินพาเสี่ยวหมี่โต้วไปเรื่องทั้งหมดนี้ก็ไม่ได้บอกกับเธอเลย ดังนั้นรอตอนที่เธอมีปฏิกิริยาตอบโต้เข้ามาเสี่ยวหมี่โต้วก็ไม่อยู่ในบ้านแล้ว

“ยังมียังมี แม่......ทำไมคุณอาถึงมีหน้าตาเหมือนกับฉันไม่มีผิด เขาบอกว่าเขาคือพ่อของฉัน จริงไหม?”

เย่โม่เซินเดินไปถึงประตู มองเห็นหนุ่มน้อยอุ้มโทรศัพท์นั่งอยู่ตรงนั้น ก้อนเล็กๆก้อนหนึ่ง ตอนที่หนุ่มน้อยคุยโทรศัพท์ก็ได้มีน้ำเสียงหน่อมแน้ม ที่สวมใส่บนตัวก็คือเสื้อเชิ้ตสีขาว ทำให้คนรู้สึกถึงก้อนข้าวเหนียวนุ่มประเภทหนึ่ง ก็เหมือนกับเป็นก้อนใยฝ้ายก้อนหนึ่ง

มองฉากแบบนี้ไว้ เย่โม่เซินก็รู้สึกว่าในใจคล้ายกับได้ฉาบไปด้วยน้ำผึ้งแล้ว

แต่ว่าวินาทีถัดไปเพราะว่าคำพูดของเขาและได้ตื่นเต้นขึ้นมาแล้ว

หากว่ามู่จื่อไม่ยอมรับ ถ้าเช่นนั้นหนุ่มน้อย......ก็จะไม่ยอมรับพ่อคนนี้อย่างเขาแล้ว?

เย่โม่เซินได้กลั้นหายใจไว้ และรออย่างสงบเงียบ

ก็ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน เย่โม่เซินก็ได้ยินถึงเสียงที่อ่อนโยนของผู้หญิงคนหนึ่งที่ได้เปิดปากพูด

“อืม เขาคือพ่อของลูก”