เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 683
บทที่ 682 ทำไมลูกถึงเรียนรู้สิ่งที่ไม่ดีล่ะ
ในตอนที่หานมู่จื่อไปถึง เธอก็ยังไม่เห็นเย่โม่เซิน เธออดไม่ได้ที่ถามขึ้นมาอย่างสงสัย
“ไม่ใช่เขาพึ่งบอกว่าเขารอฉันอยู่ที่นี่เหรอ? ทำไมไม่เห็นใครเลยล่ะ?”
สาวใช้ที่ยืนอยู่หน้าโต๊ะอาหารรีบอธิบาย “คุณผู้หญิงคะ คุณชายเย่พึ่งออกไปรับโทรศัพท์ค่ะ เดี๋ยวคุณผู้หญิงนั่งรอก่อนนะคะ”
เธอเดินเข้ามาเลื่อนเก้าอี้ให้หานมู่จื่อด้วยความเคารพนอบน้อม มีความตื่นตระหนกอยู่ในสายตาเพราะเกรงว่าเธอจะทำให้หานมู่จื่อรู้สึกขุ่นเคือง หานมู่จื่อเพียงส่งยิ้มให้เธอ “ขอบคุณ”
สาวใช้ตะลึงไป ใบหน้าขาวรูปไข่ปรากฏอาการขัดเขินออกมา
จริงๆ แล้วเธอคาดไม่ถึงเลยว่า คุณผู้หญิงจะใจดีกว่าที่เธอคิดเอาไว้ อีกทั้งเธอยังสุภาพมากด้วย
สายตาของคุณชายเย่นี้มองคนไม่ผิดเลย
“คุณผู้หญิงจะรับน้ำผลไม้สักแก้วในมื้อเช้าไหมคะ”
“ได้สิ ขอบใจจ๊ะ”
หลังจากที่เทน้ำผลไม้มาให้แล้ว หานมู่จื่อก็จิบไปคำเล็กๆ ความจริงแล้วของแบบนี้ไม่ได้รสชาติดีเป็นพิเศษ แน่นอนว่าสำหรับคนที่ชอบรสชาติแบบนี้คงจะพูดไม่เหมือนกัน สำหรับหานมู่จื่อแล้ว เธอไม่ชอบรสชาติแบบนี้เลย
แต่ก็ถือว่าโชคดีที่เธอไม่ใช่คนเรื่องมากในการกิน แม้ว่าเธอจะไม่ชอบมันเธอก็ยังดื่มมันลงไปครึ่งหนึ่งแล้ว
จังหวะที่เย่โม่เซินกลับมาจากคุยโทรศัพท์ เมื่อเห็นว่าหานมู่จื่อนั่งอยู่บนโต๊ะอาหาร เขาก็ตกใจไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินไปนั่งลงข้างเธอ
สาวใช้คนอื่นๆ มองมาอย่างจิตใจไม่อยู่สุข ก่อนจะพากันถอยห่างออกไป
“ไม่ใช่วันหยุดเหรอ? คุณยังมีงานอีกงั้นเหรอ?” หานมู่จื่อมองไปที่โทรศัพท์ในมือของเขาก่อนจะเอ่ยถามขึ้น
เย่โม่เซินชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนที่นัยน์ตาดำสนิทของเขาจะเลี่ยงการสบสายตากับเธอตรงๆ เขาเม้มปากแน่นก่อนจะพูดขึ้นมาว่า “ไม่ใช่เรื่องงาน”
ไม่ใช่เรื่องงาน?
หานมู่จื่อกะพริบตา “งั้นใครโทรมากัน?”
เมื่อได้ฟังคำพูดนั้น หานมู่จื่อก็โชว์มือตัวเองต่อหน้าเย่โม่เซิน แสดงให้เห็นแหวนเพรชที่สวมอยู่ในนิ้วเรียวสวยขาวผ่องของเธอ
“คุณขอฉันแต่งงานแล้ว แม้ว่าจะไม่มีความบริสุทธิ์ใจ แต่ว่า..... ฉันก็ควรที่จะได้รู้ในสิ่งที่ฉันอยากรู้นะ”
เย่โม่เซินเอนตัวเข้าไปกระซิบข้างหูเธอ หานมู่จื่อหน้าแดงขึ้นมาในทันที “คุณว่าไงนะ?”
“ไม่เต็มใจ?”
หานมู่จื่อกัดปากล่างเอาไว้แน่น มองไปที่เย่โม่เซินที่อยู่ตรงหน้า
“คุณไม่ได้กำลังล้อเล่นอะไรจริงๆ ใช่ไหม?”
ทันทีที่คำพูดนี้พูดออกมา จากเดิมทีที่มีรอยยิ้มอยู่ในดวงตาของเขาก็แปรเปลี่ยนเป็นท่าทางเย็นชาและเคร่งขรึมในทันที พลางเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงน่ากลัว
“ผมดูเหมือนล้อเล่นอย่างงั้นเหรอ?”
หานมู่จื่อ “.......ไม่เหมือน”
“เด็กดี”
เย่โม่เซินบีบจมูกเล็กของเธอก่อนจะพูดออกมาเบาๆ “จำสิ่งที่ผมเพิ่งบอกไปได้ไหม? หื้อ?”
หานมู่จื่อแตะจมูกที่ถูกเย่โม่เซินบีบ กะพริบตาอย่างขัดเขิน ถ้าเป็นสิ่งที่เขาเพิ่งพูด เรื่องของพี่หานชิง
หานชิง พี่ชาย.... จะขับไล่เธอออกจากตระกูลหานหรือเปล่า?
อืม นี้เป็นปัญหาที่ต้องสืบสาวราวเรื่อง
หลังจากที่ทานมื้อเช้าไปแล้ว ทั้งคู่ก็แยกกัน หานมู่จื่อนั่งเหม่ออยู่ในห้อง ในขณะที่คิดหาเหตุผลที่เป็นได้แล้ว เสี่ยวเหยียนก็โทรเข้ามา
“ฮัลโหล?”
หานมู่จื่อกดรับสาย ในโทรศัพท์มีเสียงของเสี่ยวหมี่โต้วดังตอบกลับมา
“หม่ามี๊~”
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ หานมู่จื่อก็พูดเสียงเบา “โอเคครับ ลูกยังเด็กไม่ต้องกังวลเรื่องผู้ใหญ่หรอกนะ ตอนนี้ลูกยังเด็กเกินไป ไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้หรอก ไว้รอลูกโตขึ้นแม่จะอธิบายให้ฟังเองโอเคไหมครับ?”
เสี่ยวหมี่โต้วตอบกลับออกมาเสียงแข็ง “ไม่ต้อง เดี๋ยวผมก็จะรู้เอง”
หานมู่จื่อทำอะไรไม่ถูก อยากจะลูบหัวของเสี่ยวหมี่โต้วแทนเพื่อช่วยให้เขาสงบลง ทว่า..... ตอนนี้ทำได้แค่ฟังเสียงเขาผ่านโทรศัพท์ ดังนั้นจึงได้แต่พูดออกไปอย่างนิ่มๆ
“เสี่ยวหมี่โต้ว ทำไมวันนี้จู่ๆ ถึงโทรหาหม่ามี๊ล่ะครับ? ให้หม่ามี๊ไปรับดีไหม?”
“หม่ามี๊ ไม่ต้องเลย คุณลุงเรียกให้เรากลับไปทานข้าวเย็นที่บ้าน”
คุณลุง......
หานชิง..... ทำไมจู่ๆ เขาถึงได้เรียกตัวเธอกับเสี่ยวหมี่โต้วกลับไปทานข้าวที่บ้านกันล่ะ?
ปกติเวลาที่เขาต้องการจะคุยกับเธอ ก็จะไปหาเธอที่บ้านโดยตรง แล้วทำไม.....
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ หานมู่จื่อเผลอมองไปที่แหวนเพรชโดยไม่รู้ตัว คิดไม่ถึงเลยว่าหานชิงจะรู้เรื่องนี้แล้ว? เสี่ยวเหยียนเป็นคนบอกงั้นเหรอ?
ไม่ใช่ เสี่ยวเหยียนไม่ใช่คนอย่างนั้น
งั้น...... เป็นเสี่ยวหมี่โต้วเผลอพูดออกไปงั้นเหรอ?
เมื่อนึกมาถึงตอนนี้ ก็ไอออกมาเบาๆ อย่างรู้สึกผิด
“กลับไปกินข้าวที่บ้าน งั้นคุณลุงบอกอะไรกับลูกอีกไหมจ๊ะ? หรือว่า.... ลูกได้บอกอะไรกับคุณลุงไหม?”
“หึ” เสี่ยวหมี่โต้วเค้นเสียงออกมา “หม่ามี๊รีบมารับผมเลย หม่ามี๊มารับเสี่ยวหมี่โต้ว เสี่ยวหมีโต้วถึงจะบอก~”
หานมู่จื่อ “เจ้าเด็กดื้อ เอาเวลาไหนไปเรียนรู้สิ่งไม่ดีแบบนี้กัน?”
ช่างเถอะ ไม่ว่าช้าเร็วยังไงหานชิงก็ต้องรู้เรื่องนี้ ถึงหานชิงจะไม่เรียกเธอกลับไปทานข้าว เธอก็ต้องกลับไปอยู่แล้ว
“โอเคครับ งั้นลูกก็เป็นเด็กดีรอหม่ามี๊อยู่ที่บ้านนะ เดี๋ยวหม่ามี๊จะไปรับ”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่