เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 702

บทที่701 เธอปวดใจเพราะเขางั้นเหรอ?

ไม่รู้เหมือนกันว่าหลับไปนานแค่ไหน ในฝันนั้นต่างก็เป็นเสียงสาปแช่งของเมิ่งเส่โยวที่ก้องอยู่ในหูของเธอ ก่อกวนจนทำให้จิตใจของเธอสับสนวุ่นวาย

หานมู่จื่อลืมตาขึ้นมาทันที พบว่าฟ้าสว่างแล้ว และความอบอุ่นตรงด้านหลังของเธอก็ได้หายไปแล้ว

บนเตียงเหลือเพียงแค่เธออยู่คนเดียว

หัวใจของเธอเต้นแรงมาก เหงื่อก็ออกเต็มหน้าผาก

หานมู่จื่อกะพริบตา แล้วก็รีบลุกขึ้นนั่งทันที มองไปที่ทะเลสีฟ้าครามด้านนอกหน้าต่าง เปลือกตาของหานมู่จื่อก็เริ่มกระตุกอย่างไม่ฟังคำสั่ง

เธอยื่นมือออกไปจับเปลือกตาที่กระตุกของเธออัตโนมัติ แต่ว่าการกระทำแบบนี้ก็ไม่สามารถหยุดได้ หานมู่จื่อสามารถรู้สึกได้ถึงเปลือกตาที่อยู่ใต้นิ้วชี้ของตัวเอง ยังคงกระตุกไม่หยุด

ทำไมถึงเป็นแบบนี้นะ?

จะเกิดเรื่องที่ไม่ดีขึ้นยังงั้นเหรอ? เหลือเวลาก่อนวันงานแต่งอีกไม่กี่วัน ถ้าเกิดว่าเกิดอุบัติเหตุขึ้นในตอนนี้ เธอกับเย่โม่เซิน……ต้องก้าวเข้าสู่เส้นทางที่ไม่มีวันหวนคืนได้รึเปล่า?

ไม่นะ!

เธอไม่อยากให้เป็นแบบนี้ หานมู่จื่อลุกขึ้นไปหยิบโทรศัพท์

แล้วก็เห็นข้อความที่เย่โม่เซินส่งมาให้เธอจริงๆ เขาบอกว่าเขาไปสนามบินแล้ว หานมู่จื่อเหลือบไปดูเวลา ยังไม่ทันถึงเวลาที่เครื่องบินเขาจะออกเดินทางเลย หานมู่จื่อคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็ส่งข้อความไปบอกให้เราระมัดระวังความปลอดภัยด้วย

หลังจากนั้นเธอก็โทรหาหานชิง

ตอนที่หานชิงได้รับโทรศัพท์จากหานมู่จื่อนั้น เขากำลังอยู่ที่บริษัทกำลังจะเริ่มประชุมพอดี

“ทำไมเหรอ? ”

“พี่……” น้ำเสียงของหานมู่จื่อไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก เธอเอื้อมมือไปกุมขมับที่ปวดร้าวของตัวเอง “มีเรื่องหนึ่งที่ฉันอยากจะบอกพี่หน่อย ไม่ยังงั้น ฉันต้องไม่สบายใจแน่นอน”

หานชิงได้ยินความสับสนจากน้ำเสียงของเธอ และในตอนนี้เองซูจิ่วก็เดินเข้ามา “ประธานหาน ห้องประชุมอยู่ทางนั้น……”

พึ่งจะพูดได้ครึ่งเดียว หานชิงก็ยกมือขึ้นห้ามเธอ

ซูจิ่วก็เลยทำได้แค่กลืนคำพูดด้านหลังลงท้องไป หลังจากนั้นก็เห็นหานชิงเดินไปหยุดอยู่ตรงด้านหน้าหน้าต่าง แล้วก็พูดด้วยน้ำเสียงที่เคร่งขรึม “เรื่องอะไรที่ทำให้คุณสบายใจ? นี่มันก็ใกล้จะถึงวันงานแต่งแล้วไม่ใช่เหรอ? เขาทำให้คุณรู้สึกไม่สบายใจ? เสียใจเหรอ? ”

หานมู่จื่อ “……มันไม่ใช่เพราะว่าเขา แต่เพราะอย่างอื่น……”

“อย่างอื่น? ”หานชิงเม้มปากพร้อมกับดูการจราจรด้านล่างจากทางหน้าต่าง เม้มปากรอคำตอบจากเธออย่างใจเย็น

หลังจากนั้น หานมู่จื่อถึงได้เล่าเกี่ยวกับเรื่องและเหตุการณ์ที่ได้เจอกับเมิ่งเส่โยวเมื่อวันนั้นให้หานชิงฟัง เดิมทีเธอวางแผนจะปกปิดเรื่องนี้เอาไว้

“เดิมทีฉันคิดว่า……ดูจากกำลังของเธอตอนนี้ น่าจะไม่สามารถพลิกคลื่นอะไรได้หรอก แต่ว่า……เปลือกตาฉันกระตุกแรงมาก ก่อกวนจนทำให้ฉันไม่สบายใจ พี่……”

“เพราะฉะนั้น ก็เลยอยากให้พี่ช่วยยังงั้นเหรอ? ”

ถึงแม้ว่าจะอับอายนิดหน่อย แต่ว่าหานมู่จื่อก็พยักหน้า “ขอโทษด้วยนะพี่ ฉันรู้ว่าไม่ควรจะรบกวนพี่เรื่องนี้เลย แต่ว่า……”

“แต่ว่าเธอเห็นว่าช่วงนี้เขาต้องเหน็ดเหนื่อยเพราะว่าเขาคอยวิ่งเต้นเรื่องงานแต่งด้วยตัวเอง ก็เลยปวดใจแทนเขางั้นเหรอ? ”

คำพูดพวกนั้นมันตรงประเด็นอย่างแรง ตรงใจหานมู่จื่อมาก เธอทำได้แค่พยักหน้า เลือกการเงียบแทนการยอมรับโดยปริยาย

หลังจากนั้น เธอก็ได้ยินเสียงถอนหายใจที่หนักหน่วงของหานชิง

พอเห็นท่าทางของคนขับเหมือนว่ามีอะไรอยากจะพูดอีก หานมู่จื่อก็ได้แต่กำชับเขาอีกไม่กี่ประโยค หลังจากนั้นก็สะพายกระเป๋าตัวเองแล้วก็เดินเข้าไปในสนามบิน

เธอจะออกมาแค่ชั่วคราว ก็เลยเตรียมแค่เสื้อผ้ากับผลิตภัณฑ์ดูแลผิวมาแค่สองชุด แล้วก็ลิปสติกไม่กี่แท่ง หลังจากนั้นก็ตรงไปรับตั๋วทันที

เพราะว่าจะไปไฟลท์เดียวกับเย่โม่เซิน แต่เธอรู้ว่าเย่โม่เซินต้องไปทางVIPแน่นอน ดังนั้นเธอจึงตรงไปรอที่จุดรอขึ้นเครื่องเหมือนกับคนอื่นๆ ตอนที่เธอไปถึงนั้นก็ถึงเวลาตรวจตั๋วพอดี ดังนั้นหานมู่จื่อก็เลยไปเข้าคิวเพื่อรอตรวจตั๋ว ตอนที่เธอไปนั่งประจำที่นั่น ตอนที่ได้ยินเสียงเตือนของแอร์โฮสเตสดังขึ้นมา หานมู่จื่อก็มีความรู้สึกเหมือนไม่ใช่ความจริง

เธอขึ้นเครื่องบินแล้วจริงๆ นะ

เย่โม่เซินเขา……น่าจะนั่งอยู่ชั้นธุรกิจใช่ไหม? เดี๋ยวพอถึงเวลาลงจากเครื่องแล้วเธอจะไปหาเขาทันที ตอนที่เห็นเธอ……ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะมีท่าทีแบบไหน

อาจจะแปลกใจ? และอาจจะเซอร์ไพรส์? แต่ว่า……แต่มากที่สุดก็น่าจะตื่นตกใจมากกว่า

พอนึกถึงสีหน้าของเย่โม่เซินเมื่อถึงเวลานั้น หานมู่จื่อก็อดอยากจะหัวเราะไม่ได้ แต่ว่าเหมือนกับว่าเธอจะเริ่มง่วงนอนอีกแล้ว พอทุกคนนั่งประจำที่แล้วเธอก็หลับไปอีกครั้ง

หลังจากที่ทุกคนนั่งประจำที่นั้น หานมู่จื่อก็นึกว่าเครื่องเตรียมจะขึ้นแล้ว ไม่คิดเลยว่าจะมีเสียงอุทานดังขึ้นมาจากกลุ่มคนด้านหน้า หานมู่จื่อยังคงไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่ก็เห็นร่างสูงใหญ่ที่อยู่ตรงหน้ากำลังเดินเข้ามาทางนี้

เพียงแค่เหลือบมอง สีหน้าของหานมู่จื่อก็เปลี่ยนไปทันที

นั่นเย่โม่เซินไม่ใช่เหรอ?

เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน? หานมู่จื่ออึ้งไปสองสามวินาที แล้วก็หดไหล่ลงโดยอัตโนมัติ แล้วก็ดึงหมวกลงมาเล็กน้อย ตอนนี้เครื่องบินก็ยังไม่ขึ้น เย่โม่เซินมาที่นี่ จะไล่เธอลงจากเครื่องบินไปรึเปล่านะ?

พอคิดแบบนี้ หานมู่จื่อก็ยิ่งหดตัวให้เล็กยิ่งกว่าเดิม

อย่าหาเธอเจอเด็ดขาดเลย เธอเตรียมจะไปหาเขาหลังเครื่องลงอยู่แล้วนะ