เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 710

บทที่709 ทำไมมือเธอสั่น?

เกิดอุบัติเหตุขึ้นกับเครื่องบินงั้นเหรอ?

พอเสี่ยวเหยียนได้ยินข่าวนี้ก็รู้สึกได้ว่าสมองของเธอว่างเปล่าทันที เธอตกใจกับข่าวนี้ อึ้งอยู่นานกว่าจะดึงสติกลับมาได้

“เมื่อ เมื่อกี้เธอว่าไงนะ? อะไรคือเกิดอุบัติเหตุขึ้นกับเครื่องบิน? ”

เสี่ยวเหยียนไม่ใช่หานมู่จื่อ ที่เลขาของเธอไม่ต้องพูดอะไรก็เข้าใจ ก็เลยบอกเกี่ยวกับเรื่องที่ซูจิ่วเล่าให้ตัวเองฟังให้เสี่ยวเหยียนรับรู้ พอเห็นท่าทางของเธอดูไม่เข้าใจ ก็เลยพูดออกมาตรงๆ “ถ้าเกิดว่าคุณยังไม่เข้าใจล่ะก็ หยิบโทรศัพท์ออกมาหาข่าวดูเถอะ มันมีรายงานข่าวออกมาแล้ว”

เสี่ยวเหยียน：“……”

เธอจะยังมีเวลาไปทำอะไรอย่างอื่นที่ไหนกันล่ะ ได้แต่รีบหยิบโทรศัพท์ออกมาหาข่าวทันที

แล้วก็เห็นข่าวว่าเกิดอุบัติเหตุกับเครื่องบินที่เย่โม่เซินนั่งมา

“มันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไงกัน? ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น? มันเป็นไปได้ยังไง? ” หลังจากที่เห็นข่าว เสี่ยวเหยียนก็รู้สึกว่าตัวเองรับไม่ได้

ทั้งๆ ที่……มันเป็นวันแห่งความสุขแท้ๆ ทำไมถึงได้เกิดโศกนาฏกรรมแบบนี้ขึ้นได้?

ทันใดนั้น เสี่ยวเหยียนก็นึกถึงแก้วที่หานมู่จื่อทำตกแต่งก่อนที่จะแต่งหน้าได้ ในตอนนั้นที่ผู้ช่วยสไตลิสต์พูดอย่างไม่คิด

เลือดออก เป็นลางร้าย

ตอนนั้นเสี่ยวเหยียนยังรู้สึกว่าผู้ช่วยคนนี้ช่างพูดไม่เป็นเลยจริงๆ มาพูดเรื่องลางร้ายทำให้คนอื่นไม่ชอบ

แต่พอตอนนี้มาดูแล้ว มันคำเตือนใช่ไหม?

เสี่ยวเหยียนตะลึงไปเลย รู้สึกเหมือนว่าสมองกำลังเดือด ไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น

มู่จื่อ……

เธอนึกถึงหานมู่จื่อขึ้นมา

เรื่องนี้ ถ้าเกิดว่าที่เจ้าสาวอย่างเธอรู้เข้าจะเป็นยังไงกัน?

พอคิดแบบนี้ เสี่ยวเหยียนก็ไม่สามารถหยุดมือที่สั่นเทาของตัวเองได้

“ข่าวนี้เป็นเรื่องจริงรึเปล่า? ไม่แน่ว่าคุณชายเย่อาจจะไม่ได้อยู่บนเครื่องบินก็ได้? ”

ผู้ช่วยเลขาส่ายหน้า “เรื่องนี้ฉันเองก็ไม่ค่อยแน่ใจเหมือนกันค่ะ พี่ซูกำลังรีบกลับมาแล้ว เรื่องนี้……”

พูดไปได้ครึ่งเดียว จู่ๆ ผู้ช่วยเลขาก็หยุด แล้วก็มองไปที่ด้านหลังของเสี่ยวเหยียนอย่างหน้าซีด ริมฝีปากของเธอก็สั่น

ท่าทางของเธอแบบนี้ เสี่ยวเหยียนเข้าใจในทันที แต่ว่าเธอยังไม่ทันจะได้หันไป ก็ได้ยินเสียงหานมู่จื่อเอ่ยปากถาม

“เกิดอะไรขึ้นเหรอ? ”

เสี่ยวเหยียนหันกลับมาถามโดยอัตโนมัติ “ทำไมเธอออกมาล่ะ? ”

หานมู่จื่อ“……ฉันออกมาไม่ได้เหรอ? ”

เสี่ยวเหยียน：”ฉันหมายความว่า เธอจัดการเรียบร้อยแล้วเหรอ ฉันกำลังจะให้เธอไปตามสไตลิสต์มาให้พวกเราเลย”

“ฉันบอกว่าไม่ต้องไปตามสไตลิสต์มาแล้วไม่ใช่เหรอ? ” หานมู่จื่อลูบคางของตัวเองที่พึ่งแก้ไขไปเมื่อกี้นี้ “ฉันเช็ดลิปสติกออกไปแล้ว แล้วก็แต่งหน้าเพิ่มเล็กน้อย น่าจะไม่ได้มีปัญหาอะไรแล้ว โม่เซินน่าจะใกล้มาถึงแล้วนะ พวกเรารีบออกไปกันเถอะ”

พอได้ยินดังนั้น เสี่ยวเหยียนกับผู้ช่วยเลขาก็อดไม่ได้ที่จะหันมามองหน้ากัน แล้วก็เห็นสายตาที่ไม่มีทางเลี่ยงของกันและกัน

พอว่าหานมู่จื่อจะเดินออกไปข้างนอกจริงๆ ผู้ช่วยเลขาก็รีบผลักเสี่ยวเหยียน ส่งสัญญาณให้เธอคิดหาวิธี เสี่ยวเหยียนคิดไปคิดมา ทันใดนั้นก็ตะโกนออกมาเสียงดัง “รอก่อน”

เสียงตะโกนนี้ทำให้มู่จื่อตกใจ เธอหยุดเดินอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นก็หันกลับมามองเสี่ยวเหยียน คิ้วที่บอบบางของเธอก็ขมวดเข้าหากันเล็กน้อย

“ เสี่ยวเหยียน เธอเป็นอะไรไป? ”

“คือว่า……”เสี่ยวเหยียนกัดริมฝีปากล่างของตัวเองอย่างสับสน มือของเธอเกาหัวตัวเองอย่างประหม่า “หน้าเธอยังแต่งไม่เรียบร้อยเลย สีตรงคางยังดูไม่ค่อยปกติเท่าไหร่นะ เธอใช้รองพื้นคนละสีงั้นเหรอ? ”

หานมู่จื่อ ：“……”

เธอเอื้อมมือออกไปแตะตรงคางตัวเองอีกครั้งอย่างไม่รู้ตัว

ถึงแม้ว่าคำพูดของเธอจะดูสบายๆ แต่ว่าท่าทางของเสี่ยวเหยียนกลับแสดงให้เห็นความรู้สึกของเธอตอนนี้ได้อย่างชัดเจน

“ถ้าเกิดว่าไม่ได้มีเรื่องอะไรปิดบังฉัน แล้วทำไมเธอต้องสั่นด้วย? ” น้ำเสียงของหานมู่จื่อนิ่งเรียบ เหมือนกับแมลงปอที่เดินบนน้ำ ไม่ได้มีความแข็งแรงอะไร แต่ว่ากลับสร้างคลื่นระลอกใหญ่ที่หัวใจของเสี่ยวเหยียน

มือของเสี่ยวเหยียนหยุดลง เธอถือลิปสติกที่กว่าจะหาเจอนั้นไม่ง่าย แล้วก็ฝืนยิ้มออกมา

“ฉันสั่นงั้นเหรอ? น่าจะเพราะว่า……ฉันไม่ได้ทำมานานก็เลยไม่คุ้นล่ะมั้ง? ”

พอพูดจบ เธอก็ถือสิ่งนั้นในมือแล้วก็ยื่นเข้ามาหาหานมู่จื่อ

หานมู่จื่อเม้มปากพร้อมกับจ้องหน้าเธอโดยที่ไม่ได้พูดอะไร

“เป็นอะไรเหรอ? ” แววตาของเสี่ยวเหยียนเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

“เธอหยิบแท่งบลัชออนมา” หานมู่จื่อเตือนด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

เสี่ยวเหยียนก้มลงมอง มันเป็นแท่งบลัชออนจริงๆ ด้วย เธอรู้สึกหงุดหงิดอย่างมาก “คือว่า……เมื่อกี้ฉันเบลอๆ ก็เลยมองผิดไปน่ะ เธอรอแป๊บหนึ่งนะ เดี๋ยวฉันหาใหม่”

แล้วเธอก็หันหลังไปตามหาลิปสติกอีกครั้ง

เสี่ยวเหยียนที่ผิดปกติแบบนี้ ทำให้ความกังวลในใจของหานมู่จื่อค่อยๆ ขยายใหญ่ขึ้น

เธอเม้มริมฝีปากที่ซีดเล็กน้อยของตัวเอง แล้วก็ค่อยๆ ถือกระโปรงแล้วลุกขึ้น

“ไม่ต้องหาแล้ว”

“มู่จื่อ เธอรอฉันอีกแป๊บหนึ่ง เดี๋ยวฉันก็หาเจอแล้ว”

หานมู่จื่อไม่ได้สนใจเธออีก แล้วก็หันหลังเดินออกไปข้างนอก เสี่ยวเหยียนเห็นดังนั้นก็ร้องออกมาแล้วรีบไปหยุดเธอไว้

“มู่จื่อ เธอยังไม่ได้ทาลิปสติกเลยนะ จะออกไปไม่ได้”

เห็นเสี่ยวเหยียนที่ห้ามตัวเองอยู่ หานมู่จื่อก็กัดฟันแล้วพูดว่า “หลบไป”