เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 712
บทที่711ช่วยฉันได้ไหม
สภาพงานแต่งวุ่นวายมาก
ตอนที่หานชิงตามออก ก็เจอกับตอนนั้นพอดี เธอรีบเดินหน้าตึงเข้าไปประคองหานมู่จื่อขึ้นมา แล้วเห็นรอยเท้าเลอะชุดแต่งงานสีขาวพอดี และแขนถลอก มีรอยแดงช้ำบนเข่าขาวๆ นั้น ราวกับถูกกระแทกออกมาอย่างนั้น
แค่เพียงไม่กี่นาที ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้?
เสี่ยวเหยียนมองดู พลางครุ่นคิดอยู่สักพัก แล้วหันไปด่าเหล่าสื่อมวลชน
“พวกเธอยังมีความเป็นคนอยู่ไหม? เกิดเรื่องใหญ่โตขนาดนี้ พวกเธอยังผลักเธอจนล้ม พวกเธอยังเป็นนักข่าวหรือว่าปาปารัสซี่กันแน่?
เสี่ยวเหยียนตะโกนด่า ทำให้สื่อเริ่มได้สติกันขึ้นมา เมื่อกี้พวกเขาคงจะตื่นเต้นจนเกินไป และตอนนี้เห็นหานซิงประคองมู่จื่อที่ใบหน้าซีดเซียวขึ้นมา และยังมีแผลถลอกตามร่างกาย ร่างที่อ่อนแรงนั้นพิงอยู่ในอ้อมอกเขา ทำให้เหล่าสื่อรู้สึกผิด แล้วยอมถอยออกมา
“ขอโทษด้วยค่ะ พวกเราวู่วามไปหน่อย ไม่ได้ตั้งใจ ดูท่าคุณหานมู่จืออาการไม่ค่อยดี รีบไปส่งโรงพยาบาลดีกว่าค่ะ”
“ใช่มือไม้ถลอกหมดแล้ว รีบไปส่งโรงพยาบาลกันดีกว่าค่ะ”
ร่างกายหานมู่จื่อไม่มีเรี่ยวแรง ได้แต่ยืนพิงหานชิงอ่อนปวกเปียก หานชิงทนไม่ได้ จึงช้อนตัวเธออุ้มขึ้นมา
“ผมจะพาเธอไปโรงพยาบาล เธอรีบสั่งให้คนในงานแยกย้าย จัดการซะ”
“ค่ะ” ตอนนี้เสี่ยวเหยียนก็ไม่รู้จะทำอย่างไรดี จึงได้แต่ทำตามคำสั่งของหานชิง
หานชิงอุ้มมู่จื่อออกมาจากงาน ในขณะที่กำลังจะขึ้นรถ มู่จื่อที่นอนหมดแรงอยู่ในอ้อมแขนเขานั้น ยื่นมือออกมาดึงชายเสื้อเอาไว้
“โม่เซินเกิดอุบัติเหตุเหรอ? ที่พวกเขาพูดคือเรื่องจริงใช่ไหม? ”
หานชิงชะงัก แล้วหยุดเดินลง
“ฉันไม่เชื่อ”มู่จื่อที่หน้าซีดเซียวมองหน้าหานชิงที่อุ้มเธอเอาไว้อยู่ “พี่ บอกฉันมาสิ…ว่าที่สื่อพูด มันเป็นเรื่องจริงไหม? ”
หานชิงเอาแต่เม้มปาก ไม่ตอบอะไร แล้วอุ้มเธอขึ้นรถ เขาจึงค่อยๆ พูดขึ้น “ที่งานวุ่นวายมาก เธอไม่ควรอยู่ที่นั่น ไปทำแผลที่โรงพยาบาลก่อนดีกว่า”
เขามองไปยังบาดแผลบนแขนของมู่จื่อ แล้วใบหน้าที่ซีดเซียวของเธอ
“ไม่!! ” มู่จื่อส่ายหน้า กำชายเสื้อหานชิงแน่น “ฉันไม่ไปโรงพยาบาล ฉันจะไปสนามบิน”
ไปสนามบิน?
หานชิงขมวดคิ้ว “ถ้าไปสนามบินตอนนี้ คิดว่าที่นั่นก็น่าจะมีสื่อมวลชนอยู่เยอะเหมือนกัน”
“ฉันอยากไปหาเขา พี่…” หานมู่จื่อเงยหน้า แววตาว่างเปล่าไร้จิตวิญญาณ
สภาพของเธอที่จับของหานชิงในตอนนี้นั้น เหมือนกับปลาที่ใกล้ตาย ที่คว้าความหวังสุดท้ายของชีวิต ไปยอมปล่อยมือ
แววตาแบบนี้…
หานชิงเกือบจะทนต่อไปไม่ไหว เม้มริมฝีปากแน่น แล้วกัดฟันพูดขึ้นมา “ไปหาเขา? เธอจะไปหาเขาที่ไหน? ไปสนามบิน จะเจอเขาเหรอ? ”
“ฉันจะไปสนามบิน” หานมู่จื่อยังคงยืนยันคำเดิม
หานชิงมองไปทางคนขับ แล้วพูดขึ้น “ไปทำแผลที่โรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด”
มู่จื่อได้ยินเช่นนั้น ตกใจตาค้าง มองหานชิงอย่างไม่อยากเชื่อ
“ฉันไม่ไปโรงพยาบาล! ”
“มือเธอเป็นแผล อาการไม่ค่อยดี ต้องรีบไปโรงพยาบาล” หานชิงมีท่าทีแข็งกระด้าง
หานมู่จื่อ “…”
หานชิงไม่ขยับ มองทอดไปยังมือขาวซีดของเธอ บนนั้นมีแผลเบ้อเริ่ม ถลอกจนเลือดไหล เลอะตามชุดเจ้าสาว ราวกับดอกเหมยสีแดงที่ตกลงบนพื้นหิมะ
ทั้งๆ ที่บาดเจ็บ แต่ทำเหมือนไม่เกิดอะไรขึ้น
หานชิงถอนหายใจ หยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาค้นหา จนกระทั่งถึงสนามบิน ทางการก็ยังไม่ประกาศสถานที่เกิดเหตุ หานมู่จื่อและหานชิงนั่งรออยู่บนรถด้วยความกังวล
“ทางการประกาศหรือยังว่าที่ไหน? ถ้ายังไม่ประกาศ งั้นพวกเรา…”
“ไม่ต้องรีบ ฉันหาแล้ว แต่ไม่แน่ใจว่าเย่โม่เซินได้ขึ้นไฟลท์นั้นรึเปล่า เธอก็ไม่ต้องกังวลไป ฉันจะให้คนเอายามาให้ ต้องทำแผลที่มือเสียหน่อย”
“ถ้าเขาไม่ได้ขึ้นไฟลท์นั้น เขาไม่มีทางที่จะปิดเครื่องจนถึงตอนนี้… พี่” หานมู่จื่อเงยหน้ามองเขา ด้วยแววตามีความหวัง “พวกเราจะเดาสถานที่ได้จากเวลาที่เกิดเหตุไหม? ”
หานชิง：“……”
เขาเม้มปาก แล้วพยายามเตือนเธออีกครั้ง
“ทำแผลของเธอ แล้วรอข่าว”
หานมู่จื่อจ้องเขา แล้วส่ายหน้า “ไม่ได้…”
“พี่ ฉันรอไม่ได้แล้ว…”
“ฉันรอต่อไม่ได้แล้ว ฉัน…ถึงแม้จะทำอะไรไม่ได้ แต่…ฉันจะไม่ทำอะไรเลยไม่ได้…”
“ช่วยฉันได้ไหม? ”
ตอนที่หานมู่จื่อพูดพวกนี้ นัยน์ตาแดงก่ำ ใจชาไปหมด น้ำตาคลอ แต่ยังไม่ร่วงลงมา
คนขับรถด้านหน้ามองเหตุการณ์ผ่านกระจก แล้วก็สัมผัสได้ถึงความหมดหวังในใจของเธอ แล้วอดไม่ได้ที่จะน้ำตาคลอตาม
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่