เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 718

บทที่717 หลบหนี

ครืน——

สายฟ้าดูเหมือนจะกลืนไปครึ่งฟ้า

คนที่นอนอยู่บนเตียงเมื่อได้ยินเสียงฟ้าร้องขึ้นก็เลิกผ้าห่มลุกขึ้นนั่งทันที

ไฟในห้องถูกปิดไปหมดแล้ว ดูเหมือนจะเห็นร่างหนึ่งลุกขึ้นจากเตียงแล้วก็เดินออกไปในความมืดมิด เมื่อเดินไปถึงประตูก็คลำอยู่ชั่วครู่ ท้ายสุดก็เปิดประตูออก

ไฟทางเดินทำให้ภายในห้องสว่างขึ้น ในเวลาเดียวกันก็สว่างจนเห็นเป็นใบหน้าที่เครื่องสำอางแต่กลับดูเปล่งประกายของหานมู่จื่อ

เพียงแค่เธอก้าวเท้าออกไปด้านนอก ก็มีชายสองคนขวางไว้ที่ด้านหน้าของหานมู่จื่อ

“คุณหาน！”

หานมู่จื่อมองหน้าชายทั้งสองอย่างแปลกใจ ริมฝีปากขาวซีดขยับ: “พวกนาย…..”

“ด้านนอกไม่ปลอดภัย ประธานหานจึงสั่งให้พวกผมมาคอยเฝ้าด้านหน้าห้องของคุณมู่จื่อเพื่อคอยปกป้องครับ”

ปกป้องอย่างนั้นเหรอ?

หานมู่จื่ออดไม่ได้ที่จะกระตุกยิ้มแววเย้ยขึ้น: “ปกป้องหรือคอยจับตามองฉันกันแน่? ”

คำพูดนี้ทำให้สีหน้าของชายทั้งสองแปรเปลี่ยนเป็นลังเล หันมองหน้ากันก่อนที่คนการจับตามองก็คือการปกป้องคุ้มครอง

การมาจับตามองเธอ ไม่ให้เธอออกไปด้านนอกที่ตอนนี้พายุเข้าฝนตกกระหน่ำแบบนี้ ถ้าหากเธอออกไปตอนนี้หล่ะก็จะต้องบาดเจ็บแน่นอน แต่ว่า…..

หานมู่จื่อกัดริมฝีปากของตัวเองก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ไม่ว่าจะด้วยเรื่องอะไรก็แล้วแต่ ตอนนี้ต้องให้ฉันไป ฉันมีเรื่องต้องออกไปทำ”

ชายหนุ่มทั้งสอง: “.......”

“ขอโทษนะครับคุณมู่จื่อ ประธานหานได้สั่งกำชับให้พวกผมเอาไว้แล้วว่า ก่อนพระอาทิตย์ขึ้น คุณต้องอยู่ในที่พักของคุณไม่ให้ออกไปไหน”

“ถ้าฉันจำเป็นต้องออกไปหล่ะ? ”

“บอกเหตุผลครับ คุณมู่จื่อ ด้านนอกมืดมาก ทั้งยังฝนตกหนัก ถ้าหากคุณออกไป จะต้องมองไม่เห็นทางแน่ๆ ”

“......”

สิ่งที่ชายคนนั้นพูดทำเอาหัวใจของหานมู่จื่อจมดิ่ง

เส้นทางมันยากจะเดินทางอย่างนั้นเหรอ?

“ถอยออกไป! ” จู่ๆหานมู่จื่อก็ยกมือขึ้นผลักชายตรงหน้าให้ถอยออกไป ทำให้พวกเขาถึงกับผงะไป จากนั้นก็เดินออกไป

“คุณมู่จื่อ! ”

เมื่อทั้งสองได้สติ ก็สาวเท้าตามไปขวางเธอเอาไว้

“คุณมู่จื่อ อย่าทำให้พวกผมลำบากใจเลยครับ มันเป็นคำสั่งของประธานหานจริงๆ ด้านนอกตอนนี้พายุฝนแรงมาก ถ้าหากคุณออกไปตอนนี้จะเดินทางลำบากนะครับ”

“ไม่ใช่เรื่องของนาย ปล่อยฉัน”

มือของเธอถูกพวกเขาจับเอาไว้ หานมู่จื่อที่คิดอยากจะเดิน ก็ไปไม่ได้ เธอโกรธจนหน้าซีด เหยียบเข้าไปที่หลังเท้าของชายคนนั้น

เมื่อถูกเหยียบเข้าที่เท้าชายคนนั้นก็ร้องออกมา แต่ก็ไม่กล้าปล่อยหานมู่จื่อไป ทั้งยังเงยหน้าขึ้นบอกเพื่อนอีกคน “รีบไปบอกนายหานว่าคุณมู่จื่อตื่นแล้ว”

อีกคนพยักหน้า แล้วก็หันตัวหายไปอย่างรวดเร็ว

หานมู่จื่อไม่ต่อต้านขัดขืนอีก “ปล่อยฉัน พี่ฉันแค่ให้มาคอยดูฉัน ไม่ใช่บอกให้มามัดมือมัดเท้าฉันไม่ใช่หรือไง ตอนนี้ที่จับมือฉันอยู่ คือจะยังไง? คิดจะไม่ให้เกียรติฉันอย่างนั้นเหรอ? ”

ชายหนุ่ม: “.......”

ให้สิบกล้า เขาก็ไม่กล้าจะล่วงเกินเธอหรอก

หานมู่จื่อเป็นถึงน้องสาวแก้วตาดวงใจของหานชิงประธานบริษัทตระกูลหาน อีกทั้งยังเป็นคุณนายน้อยของบริษัทตระกูลเย่ ถึงแม้งานแต่งงาน….จะเกิดอุบัติเหตุขึ้นนิดหน่อยก็ตามที

แต่หากหาเย่โม่เซินพบ เธอก็จะอยู่ในตำแหน่งที่เกินจะอาจเอื้อม

การกระทำของซูจิ่วรวดเร็วคล่องแคล่ว ให้คนเตรียมไฟฉายและร่มเสร็จแล้ว ก็ออกไปตามหา

ดึกมากแล้วและฝนก็ตกหนักมา

หานมู่จื่อวิ่งมาถึงข้างทาง ก็เห็นแท็กซี่ เธอจึงยกมือขึ้นโบก แต่แท็กซี่ก็ไม่สนใจเธอ ขับเลยผ่านไป

เธอคิด ว่าสภาพเธอมันดูกระเซอะกระเซิง ควงกลัวว่าเธอจะไม่มีเงินจ่ายเลยไม่ให้เธอขึ้นรถ

อีกอย่าง ทั้งตัวเธอก็เปียกโชกไปน้ำฝน คงกลัวว่าเธอจะทำรถเขาเลอะ

แต่หานมู่จื่อก็ไม่ย่อท้อ เธอรู้อยู่แล้วว่าสถานที่นั้นมันไกลมาก เธอเดินไปไม่ถึง ดังนั้นจึงจะหารถไป

รอจนไม่รู้ว่านานสักเท่าไหร่ได้ ท้ายสุดก็มีรถมา

เธอโบกมือไม่หยุด หวังว่ารถจะหยุดให้เธอ

ครั้งนี้รถหยุดลง คุณลุงด้านในรถเงยหน้าขึ้นมองเธอ

“จะลากรถเหรอ? ”

เขาพูดในภาษาของเขา ซึ่งหานมู่จื่อฟังไม่เข้าใจ ทำได้เพียงพูดภาษาอังกฤษออกไปเพื่อบอกว่าเธอจะไปที่ไหน แล้วถามว่าเขาพาเธอไปได้ไหม

เดิมทีคิดว่าคุณลุงจะฟังเธอไม่เข้าใจ ใครจะรู้ว่าจู่ๆ คุณลุงก็ยิ้มขึ้นมา แล้วใช้ภาษาอังกฤษคุยกับเธออย่างแคล่วคล่อง จากนั้นก็ให้เธอขึ้นรถอย่างกระตือรือร้น เพราะต่อไปก็คงจะแข็งแล้ว

หานมู่จื่อพยักหน้าอย่างปลื้มใจ พอขึ้นรถแล้ว ก็ทำให้รถของคุณลุงเปียกเธอก็รีบขอโทษขอโพย มันน่าอับอายเสียจริง

คุณลุงก็บอกว่าไม่เป็นไร บอกว่าตัวเองกำลังทำในเรื่องที่ดี รถเปียกแค่เช็ดก็หายแล้ว หานมู่จื่อยกยอการใช้ภาษาอังกฤษที่ดีของลุง เขาก็ดูปลาบปลื้ม เพราะลูกชายของเขาเป็นคนสอนเขาพูด

เสร็จแล้วเมื่อเขาได้สติ ก็จึงถามเธอ

“คุณจะไปที่XXทำไมเหรอ? ตามที่ฉันรู้ มันไม่ใช่ที่ที่ดีเสียเท่าไหร่”