เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 767

บทที่766 เกินไปก็ไม่ดี

คำพูดอื่น?

หานมู่จื่อนึกย้อนอีกครั้ง

ดังนั้นแล้วภายในห้องเลขาก็ได้เกิดภาพเหตุการณ์อย่างนี้ออกมา

ผู้ช่วยเลขากำลังยืนอยู่ตรงนั้นด้วยท่าทางที่กำลังใช้ความคิด เลขาพี่หลินยืนจ้องผู้ช่วยของเธออยู่ข้างๆด้วยท่าทางที่อยากรู้อยากเห็น ท่าทางดูกังวลและอยากรู้เป็นอย่างมาก

“ว่าไง? มีคำพูดอื่นออกมาอีกหรือเปล่า?”

หานมู่จื่อได้สติกลับมา ก็ส่ายหน้าออกไปทันที “ไม่มีแล้วค่ะ”

“ไม่มีจริงๆหรอ?”

“ค่ะ ฉันทำความสะอาดขอบหน้าต่างเสร็จ ก็ออกมาเลย”

แน่นอนว่าเธอไม่ได้เอาเรื่องที่เกิดขึ้นในห้องทำงานนั้นบอกกับพี่หลินออกไป เรื่องเหล่านั้นที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ ตัวเธอเองก็ยังไม่อยากจะเชื่อเลย

พี่หลินก็ยังเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง คิดว่าคำพูดเธอมันเกินจริงมากเกินไป จะเป็นไปได้ยังไงที่จะทั้งไม่อาละวาดและทั้งยังไม่ว่าอะไรออกมาเลย? ถึงแม้ว่ายู่ฉือเซินจะดำรงตำแหน่งมาได้ไม่นาน แต่ดูจากลักษณะนิสัยทั่วๆไปของเขาแล้วคิดว่าเขาไม่ใช่คนแบบนี้เลยนะ

แต่ท่าทางของหานมู่จื่อก็ไม่ได้มีอะไรที่ผิดออกไปเลย อารมณ์ก็ไม่ได้ดูแย่ออกมา สิ่งที่พูดออกมาก็เหมือนกับว่าจะไม่ใช่เรื่องโกหกเสียมากกว่า ในเมื่อทำอะไรไม่ได้ เธอจึงต้องปล่อยตัวเธอไป

“งั้นก็เอาเถอะ เธอกลับไปทำงานต่อเถอะ”

“ค่ะ”

หลังจากที่หานมู่จื่อไปทำงาน พี่หลินก็หอบพาใจที่ต้องการคำยืนยันไปยังห้องทำงาน ประตูยังไม่ปิด แต่เธอก็ได้หยุดที่หน้าประตูแล้วเคาะออกไป

เย่โม่เซินเงยหน้าขึ้นมา แววตาอ่านยากของเขาหยุดอยู่ที่ร่างของเธอพอดี

เงียบสงบ ดูเร้นลับสงบนิ่งเหมือนกับหมาป่า ใช้สายตาที่แฝงไปด้วยความเยือกเย็นมองมายังพี่หลิน พี่หลินรู้สึกเย็นวาบขึ้นมาทั่วทั้งแผ่นหลังอย่างไร้สาเหตุขึ้นมา เธอเดินเข้าห้องทำงานไปด้วยความขลาดกลัว

“คุณชายเซิน”

เย่โม่เซินเก็บสายตากลับมามองไปยังโน๊ตบุ๊คอีกครั้ง “พี่หลิน มีอะไรหรือเปล่าครับ?”

พี่หลิน “?”

นี่เขาจะไม่ถามเธอเกี่ยวกับเรื่องการทำความสะอาดอีกงั้นหรอ? หรือว่ามันจะเป็นอย่างที่มู่จื่อบอกมางั้นหรอ คุณชายเซินไม่ได้ระเบิดอารมณ์ออกมา? ทำไมถึงแปลกไปได้ขนาดนี้?

เธอรู้สึกเหมือนมีก้อนแข็งๆ จุกอยู่ในลำคอ ใช้เวลาอยู่นานกว่าเธอจะหาเสียงของตัวเองเจอ

“เอ่อ คุณชายเซิน เรื่องการทำความสะอาดเมื่อเช้านี้...”

“อืม” เย่โม่เซินเอ่ยขัดเธอเสียงเรียบออกมา “จัดการเรียบร้อยแล้ว”

จัดการเรียบร้อยแล้ว? คำพูดที่พี่หลินเตรียมที่จะพูดออกไปจำต้องกลืนกลับลงไปโดยปริยาย และก็ไม่กล้าพอที่จะถามออกไปว่าจัดการไปยังไง ทำได้แค่เพียงคล้อยตามไปอย่างนั้น “ในเมื่อคุณชายเซินจัดการเรียบร้อยแล้ว งั้นก็ไม่มีอะไรแล้วค่ะ แต่เรื่องเมื่อเช้าฉันต้องขอโทษคุณชายเซินด้วยนะคะ เป็นเพราะฉันไม่ได้กำชับให้ชัดเจนไปก่อน จึงทำให้เกิดความผิดพลาดขึ้นมาอย่างนั้น ครั้งต่อไป...”

เย่โม่เซินเหมือนกับความทนฟังเธอพูดออกมาให้จบไม่ไหว จึงพยักหน้าออกมาเล็กน้อย เพื่อเป็นการรับรู้

พี่หลินมีหรือจะมองสีหน้าของเขาไม่ออก? เก็บคำพูดที่เตรียมจะพูดออกไปกลับไปอย่างรวดเร็ว ไม่ได้เอ่ยพูดอะไรออกไปให้มากมายอีก “งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ”

พูดจบ พี่หลินก็ผันร่างเดินออกไป

“เดี๋ยวก่อน”

เย่โม่เซินที่ก้มหน้าก้มตาอยู่ตลอดเหมือนจะนึกบางอย่างขึ้นมาได้ จึงเงยหน้าขึ้นมองพี่หลิน เอ่ยเตือนเสียงเรียบออกไป “ตอนพี่หลินออกไป ก็ช่วยเอาของพวกนั้นออกไปด้วยแล้วกัน”

ของอะไร?

พี่หลินมองตามสายตาของเขาออกไป

กะละมังที่เอามาทำความสะอาดใบหนึ่ง

พี่หลิน “...”

นี่ นี่มันของที่มู่จื่อเด็กนั่นทิ้งเอาไว้?

และคุณชายเซินไม่เพียงจะไม่โกรธ แต่ยังบอกให้เธอถือโอกาสนี้ถือออกไปด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง?

พี่หลินรู้สึกว่าภายในใจของเธอมีความรู้สึกหลากหลายประดังกันเข้ามา แต่ก็ได้ตอบรับออกไปด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง จากนั้นก็เดินเข้าไปแล้วก้มลงหยิบกะละมังใบนั้นขึ้นมา แล้วเดินออกไปจากห้องทำงาน

หานมู่จื่อได้ยินดังนั้นแล้วก็ตกอยู่ในภวังค์ขึ้นมาเล็กน้อย

จริงสิ ตอนที่เธอไปเธอเองก็ยังคิดว่าเย่โม่เซินจะไม่พอใจจนไล่เธอออกไปเสียแล้ว แต่กลับไม่

พี่หลินจะต้องคาดเดาขึ้นมาจากเรื่องนี้แน่ๆ

เธอจะต้องคิดหาวิธีหลุดรอดออกไป หานมู่จื่อกะพริบตาพร้อมทั้งเอ่ยเสียงหวานออกไป “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะว่าทำไม อาจจะเป็นเพราะวันนี้คุณชายเซินอารมณ์ดีล่ะมั้งคะ? หรือไม่ฉันก็ค่อนข้างจะมีโชคอยู่บ้าง?

พี่หลิน “...”

ดูเหมือนว่านอกจากเหตุผลนี้แล้ว ก็คงหาเหตุผลอื่นไม่ได้อีกแล้ว?

เอาเถอะ บางทีโชค...ก็เป็นสิ่งที่สามารถเป็นจริงได้อย่างนึง

พี่หลินทำได้เพียงแค่ปลอบใจตัวเองอยู่อย่างนั้น จากนั้นเธอก็ไม่ได้ต่อความยาวสาวความยืดกับหานมู่จื่อต่อ จากนั้นก็ไปจัดการงานของตัวเอง

รอจนเธอเดินออกไป หานมู่จื่อก็ได้ถอนหายใจอย่างโล่งอกออกมา

เป็นอย่างที่เธอคิดเอาไว้จริงๆด้วย พี่หลินกำลังตีหน้านิ่งหลอกถามเธอ

หานมู่จื่อยกมือบีบตรงระหว่างคิ้ว จากนั้นก็กลับไปทำงานต่อ

ช่วงที่เหลือของวันก็สงบไร้ปัญหาเข้ามา ในระหว่างวันหานมู่จื่อก็ได้ชงกาแฟให้เย่โม่เซินไปสองสามแก้วแล้ว ส่วนพี่หลินก็เป็นคนคอยเอาไปให้เขาทีละแก้วๆ

สุดท้ายในตอนที่สั่งให้เธอชงอีกแก้วนั้น หานมู่จื่อก็พยายามลองนับดู ก็รู้สึกว่าวันนี้ทั้งวันเย่โม่เซินดื่มกาแฟไปเยอะมาก

เธอเลิกคิ้วสวยออกมา หมอนั่นเป็นอะไรของเขา?

“พี่หลิน คุณชายเซินเขา...ปริมาณกาแฟต่อวัน มันไม่มากไปหน่อยหรอคะ?” เก็บกลั้นไว้ไม่ไหวแล้วจริงๆ หานมู่จื่อจึงเอ่ยถามออกไป

พี่หลินชะงักไปแป๊บนึง จากนั้นก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วยออกมา

“ฉันเองก็คิดอย่างนั้น ปกติคนอื่นเขากินกันวันละสองสามแก้วก็เต็มที่แล้ว ไม่ว่าจะเรื่องอะไรถ้ามันมากเกินไปก็ไม่ดี” หานมู่จื่อพยักหน้าอย่างเห็นด้วยออกมา

“แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อก่อนปริมาณกาแฟต่อวันของเขาก็ปกติอยู่นะ ดูเหมือนว่าจะเพิ่งเพิ่มมากขึ้นมาเมื่อสองวันมานี้เอง หรือว่าตอนกลางคืนจะนอนไม่หลับกันนะ?”