เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 772

บทที่ 771 เขามาเป็นครั้งคราว

ยิ่งคิด ยิ่งทำให้ใจตื่นเต้น เฉียวจื้อคิดว่าคืนนี้จะสามารถแกล้งยู่ฉือเซินได้ เพื่อแก้แค้นที่เขาฟ้องรายงานคุณปู่

รถขับไปได้สักพัก หานมู่จื่อยกมือขึ้นแล้วเหลือบมองเวลาบนนาฬิกามันขับรถมาได้ยี่สิบนาทีเต็มทำไมยังไม่มาถึง？

แค่ไปกินอาหารมื้อดึกต้องไปไกลขนาดนี้เลย?

พอคิดถึงนี่ เธอก็อดที่จะเหลือบไปมองเฉียวจื้อจากนั้นก็ถาม: “ที่ที่จะไปกินมื้อดึก มันไกลมากเหรอ?”

เฉียวจื้อโบกมือขณะขับรถ “ไม่ไกลไม่ไกล อยู่ด้านหน้านี้เอง เดียวก็ถึงแล้ว เธอวางใจเถอะ หากการประชุมมันดึกเกินไป ฉันสัญญาว่าจะพาเธอกลับด้วยตัวฉันเอง ไม่ปล่อยให้เธอได้รับอันตรายเด็ดขาด”

อีกฝ่ายดูเหมือนจะค่อนข้างชอบธรรม หานมู่จื่อไม่สงสัยอีกต่อไป

หลังจากนั้นไม่กี่นาที รถก็หยุดเฉียวจื้อก็พาหานมู่จื่อออกจากรถแล้วโยนกุญแจให้คนจอดรถซึ่งกำลังจะพาหานมู่จื่อเข้ามา

“ไป พวกเราถึงแล้ว”

หานมู่จื่อยืนอยู่ที่เดิม มองไปรอบๆ จากนั้นใบหน้าของเธอก็จริงจังทันที

“นายบอกว่าที่กินมื้อดึกอยู่ที่นี่?”

เฉียวจื้อไม่สังเกตเห็นความเคร่งขรึมบนใบหน้าและความตื่นตัวในดวงตาของเธอและพยักหน้าอย่างไร้สมอง: “ใช่ที่นี้แหละ”

หานมู่จื่อเม้มริมฝีปากของเธออย่างเคร่งขรึมและไม่ขยับ เฉียวจื้อหันหน้าไปมองเธออย่างสงสัย

“ไป”

“ฉันไม่ไปแล้ว”

พูดจบ หานมู่จื่อก็หันหลังเดินไป ไม่มีการลังเลและไม่แม้แต่ให้เวลาเฉียวจื้อคิด

พอเฉียวจื้อได้สติกลับมา เธอก็เดินจากไปไกลแล้ว เขาเรียกแล้วรีบเดินไปตามหานมู่จื่อ

“ให้ตายสิ ทำไมเธอถึงไปเลยล่ะ? ฉันขับรถมาจะครึ่งชั่วโมงเพื่อมาถึงที่นี่เลยนะ” เฉียวจื้อเดินไปหยุดตรงหน้าของเธอ เพื่อขวางไม่ให้เธอเดินไป

หานมู่จื่อมองเขาเย็นๆ “นายไม่ได้นัดยู่ฉือเซินไว้ และไม่ได้มาเลี้ยงอาหารฉันด้วย”

ไม่คิดว่าความคิดของตัวเองจะถูก

“ใช่ไง ฉันมาเลี้ยงอาหารเธอไง”

“กินอาหารในสถานที่แบบนี้?”

เฉียวจื้อพยักหน้ารับ: “ในที่แบบนี้แหละ เมืองนอกก็เป็นแบบนี้……ฉันกับยู่ฉือเซินก็เป็นแบบนี้ตลอด เธอไม่เคยได้ยินเขาพูดถึงเหรอ?”

หานมู่จื่อ: “......”

หน้าของเขาดูจริงจัง ทำเหมือนตัวเองเป็นคนเชยๆจนทำให้หานมู่จื่อเกิดความสงสัยในตัวเอง

หรือว่าเธอเข้าใจอีกฝ่ายผิด? เธอขมวดคิ้วที่สวยแล้วมองไปรอบๆ “ที่แบบนี้ มีอะไรให้กิน?”

เฉียวจื้อยิ้ม อธิบายกับเธอเบาๆ: “เธอคงไม่รู้สินะ? ครั้งแรกที่มาที่แบบนี้ของต่างประเทศ? ที่นี่มีทุกอย่าง อย่าว่าแต่อาหารมื้อดึกเลย แม้ว่าเธออยากกินอาหารเช้า ที่นี่ก็ทำให้เธอได้”

หานมู่จื่อ: “......”

เป็นบาร์ที่ดีมากขนาดนี้เลยเหรอ?

และใช่ ที่ที่เฉียวจื้อพาหานมู่จื่อมาคือบาร์ เต็มไปด้วยสีแสงเสียงในยามค่ำคืน สถานที่แบบนี้หานมู่จื่อเคยไปน้อยครั้งมาก

“พวกเราจองห้องไว้ อยู่ข้างหน้าไม่ไกลจากตรงนี้”

พูดๆอยู่ เฉียวจื้อก็พาเธอมาถึงหน้าห้องๆหนึ่ง จากนั้นก็ดันประตูเดินเข้าไป

เมื่อเข้ามาในห้อง กลิ่นฉุนของเหล้าก็ตีเข้าหน้า หานมู่จื่อแทบจะเวียนหัว และถอยหลังไปหนึ่งก้าว

“เป็นอะไร?” เฉียวจื้อหันไปมองเธอ

“ที่นี่กลิ่นเหล้าแรกมาก” เธอย่นจมูกแล้วพูด

เฉียวจื้อมองไปในห้อง พูดยิ้มๆ: “งั้นฉันเปิดประตูให้กลิ่นมันจางหายก่อน และให้พวกเขาหยุดดื่ม เธออย่ากลัวสิ เข้าไปก่อนเถอะ”

มาก็มาแล้ว หานมู่จื่อก็ต้องตามเฉียวจื้อเข้าไป เดินไปด้วยขมวดคิ้วไปด้วย คิดในใจว่าสถานที่แบบนี้เย่โม่เซินจะมาจริงๆเหรอ?”

เขาที่ให้ความสำคัญกับสุขอนามัยขนาดนั้น แถมยังมีโรครักความสะอาดอีก จะมาสถานที่ยุ่งเหยิงแบบนี้เหรอ?

เมื่อทุกคนเห็นเฉียวจื้อก็ไม่ได้สนใจเขา แต่ว่าเห็นผู้หญิงที่อยู่ด้านหลัง และเธอยังแต่งตัวมิดชิด ไม่ได้แต่งหน้าด้วย แถมยังผมดำทั้งหัว จนอดไม่ได้ที่จะมอง

“เห้ย คุณชายเฉียวนี่เปลี่ยนรสนิยมเหรอ? ชอบแนวแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“ใช้ได้หนิ เบื่อแนวเซ็กซี่ร้อนแรง เปลี่ยนมาเป็นแบบใสๆ แต่ว่า……” มีผู้ชายคนหนึ่งเท้าคางไว้ ยิ้มหื่นๆ: “ไม่รู้ว่าข้างในจะใสเหมือนข้างนอกหรือเปล่า?”

คำพูดเหล่านี้ทำให้หานมู่จื่อสตั๊นท์ไม่กล่าวอะไรออกมา จากนั้นเธอก็มองตามเสียงไปเห็นชายชาวต่างชาตินั่งอยู่ที่นั่นกอดไซร้หญิงสาวหุ่นเซ็กส์ซี่เขาพูดภาษาอังกฤษ เห็นว่าหานมู่จื่อเป็นคนจีนและคิดว่าเขาฟังไม่ออก ดังนั้นคำพูดคำจาของเขาเห็นได้ชัดว่ากำเริบเสิบสานเป็นพิเศษ

สีหน้าของเฉียวจื้อก็เปลี่ยน เขาก็แค่อยากหยั่งท่าทีของยู่ฉือเซิน แต่ไม่คิดจะเกี่ยวข้องกับผู้หญิงของยู่ฉือเซิน ไม่อย่างนั้น……คนที่จะซวยคงจะเป็นตัวเอง

เขารีบปฏิเสธทันที: “อย่ามาพูดมั่ว ผู้หญิงคนนี้เป็นของพี่ยู่ฉือเซิน”