เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 787

บทที่786 มีอะไรผิดปกติ

หานมู่จื่อมองไปที่ ตวนมู่เจ๋อที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอด้วยความประหลาดใจ รู้สึกเหมือนมีอะไรผิดปกติ ไม่ใช่ว่าคนตรงหน้าผิดปกติแต่เหมือนกับว่าคนตรงหน้านั้นผิดปกติ

หลังจากที่เธอตระหนักและรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง ตวนมู่เจ๋อก็เปิดก๊อกน้ำตรงหน้าของเขา ใบหน้าของเขาสงบและล้างมือตามปกติ เขาเตือนเธออย่างขบขัน

“ใช่แล้ว นี่ห้องน้ำผู้ชาย เธอแน่ใจเหรอว่าจะไม่ออกไป?”

โหวง-----------

ใบหูของหานมู่จื่อเปลี่ยนเป็นสีแดงในทันทีและเลือดเธอก็พุ่งขึ้นจากฝ่าเท้าของเธอ เธอหันศีรษะและเห็นผู้ชายหลายคนยืนอยู่ข้างโถปัสสาวะจับกางเกงของพวกเขาอย่างประหม่าและมองเธอด้วยความประหลาดใจ

หานมู่จื่อ “…………..”

ด้วยความรีบร้อน เธอวิ่งเข้าไปในห้องของผู้ชายจริงๆ

“ขอโทษด้วย!!” หานมู่จื่อทั้งอายทั้งร้อนรน เธอกล่าวขอโทษจบและรีบหมุนตัวออกไป

ถัดจากห้องน้ำผู้ชายคือห้องน้ำของผู้หญิง หลังจากหานมู่จื่อออกมาจากห้องน้ำชายแล้วเธอก็ตรงไปยังห้องน้ำผู้หญิงเพื่อทำความสะอาดตัวเองหลังจากที่ตรวจสอบลมหายใจของตัวเองว่าดีขึ้นแล้ว หานมู่จื่อจึงเช็ดเหงื่อเย็นออกจากหน้าผากและล้างหน้าด้วยน้ำเปล่า

ไปหาพนักงานเพื่อขอน้ำล้างปากสักแก้วดีกว่า หานมู่จื่อคิด

แต่หานมู่จื่อไม่คาดคิดว่าในทันทีที่เธอเดินออกจากห้องน้ำ เธอจะเห็น ตวนมู่เจ๋อยืนพิงกำแพงอยู่

ทันทีที่เห็นเธอออกมา สายตาของเขาจับจ้องไปที่ใบหน้าของเธอและไม่ได้ขยับหนี เขามองเธอด้วยสีหน้าค่อนข้างขบขันและถามว่า “จัดการเสร็จแล้วเหรอ?”

หานมู่จื่อไม่คิดเลยว่าตัวเองนั้นจะเข้าห้องน้ำผิดและไม่คิดว่าตัวเองจะเจอเขาในห้องน้ำ เมื่อนึกถึงเมื่อครู่ที่เขายื่นทิชชู่ให้เธอและเตือนเธอเรื่องห้องน้ำชาย ริมฝีปากของหานมู่จื่อก็กระตุก “เรื่องเมื่อกี้ ขอบใจ”

จากนั้นเธอก็ก้าวไปข้างหน้าและเดินตรงไป

ฉากนี้ทำให้ตวนมู่เจ๋อเลิกคิ้วขึ้นและริมฝีปากบางของเขาก็ยกขึ้นเล็กน้อย: "จะไปแล้วเหรอ?"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น การก้าวเท้าของหานมู่จื่อก็หยุดลง เธอหยุดมองเขาด้วยสีหน้าสงสัย “มีเรื่องอะไรอีกเหรอ?”

“ทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่?” ตวนมู่เจ๋อเดินเข้ามาใกล้เธอ ด้วยรอยยิ้มใบหน้าของเขา เขาหรี่สายตาราวกับว่าเขากำลังคิดอะไรบางอย่างอย่างละเอียดและทันใดนั้นเขาก็ตระหนักได้ว่า “ฉันจำได้ว่าเจอกันครั้งล่าสุด ไม่ใช่ว่าเธอกับเย่โม่เซินบอกว่าจะจัดงานแต่งหรอกหรือ? ทำไม? ยังไม่ถึงเวลาจัดงานเหรอ?”

ทันทีที่เขาเข้าใกล้ลมหายใจของร่างกายเขาก็เหมือนกับกำลังปกคลุมเธอ เป็นกลิ่นที่แปลกมาก

หานมู่จื่อขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว เธอถอยห่างออกไปสองก้าวและเว้นระยะห่างจากเขา

ตวนมู่เจ๋อ “….หรือว่า พวกเธอไม่กล้าที่จะเชิญฉันไปงานแต่ง?”

หานมู่จื่อเงยหน้าขึ้นและจ้องมองสบสายตากับเขา

หลังจากนั้นไม่นาน หานมู่จื่อก็หัวเราะเยาะ “คำถามแบบนี้ ฉันคิดว่าคุณไม่ต้องถามก็น่าจะรู้อยู่แล้ว?”

ท้ายที่สุดแล้วสำหรับตระกูลตวนมู่แล้วนั้น การอยากรู้เรื่องต่างๆของเย่โม่เซินไม่ใช่เรื่องยากเลย เหมือนกับว่าเขาแสร้งทำเป็นไม่รู้หรือแกล้งโง่ต่อหน้าเธอเพื่อเยาะเย้ยเธอ

ก่อนหน้านี้ตวนมู่เสว่ไล่ล่าเย่โม่เซินและพวกเขาพยายามอีกครั้ง หากว่าเกิดอะไรขึ้นกับเย่โม่เซิน ตวนมู่เจ๋อและตวนมู่เสว่น่าจะเป็นคนจำพวกแรกที่มีความสุข

“รู้อะไร?” ตวนมู่เจ๋ออยากรู้เกินไปค่อนข้างน่าเบื่อ ไม่ได้คาดหวังว่าจะมีความสนุกสนานเกิดขึ้นในห้องน้ำดังนั้นจึงไม่อยากให้เรื่องราวนี้จบเร็วนัก “ฉันว่าต่อให้พวกเธอไม่ต้องการเชิญตระกูลตวนมู่ไปร่วมงานแต่งงาน แต่เธอก็ไม่ควรจะมีท่าทีเช่นนี้นะ? จะว่าอย่างไรดี...บางทีในอนาคตตระกูลตวนมู่และพวกคุณอาจจะได้ร่วมมือทำธุรกิจกัน?”

หานมู่จื่อขมวดคิ้วแน่นเธอจ้องมองตวนมู่เจ๋อที่อยู่ตรงหน้าเธอ ดูเหมือนว่ากำลังจ้องมองเรื่องตลกของเธอ

ภายในงานแต่งเธอถูกถ่ายภาพอย่างนับไม่ถ้วน และเธอไปสนามบินเพียงคนเดียว และเย่โม่เซินประสบอุบัติเหตุบนเครื่องบินไม่ทราบแน่ชัดว่าเครื่องบินตกตรงไหนและตอนนี้กลับกลายเป็นคนในตระกูลบ้านยู่ฉือ

ในเมื่อเรื่องกลายเป็นแบบนี้ตวนมู่เจ๋อที่อยู่ตรงหน้านั้นจะไม่รู้ได้อย่างไร?

ช่างเถอะ ไม่ต้องสนใจหรอกว่าเขาจะรู้หรือไม่รู้ รู้แล้วยังไง ไม่รู้แล้วจะยังไง?

อย่างไรก็ตามมันไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธอ ตราบใดที่เธอรู้ดีว่าเธอทำเพื่อเย่โม่เซินก็เพียงพอแล้ว

เธอพยักหน้ามองอีกฝ่ายอย่างซาบซึ้ง

“ขอบคุณ ฉันไม่เป็นไรแล้ว”

“แต่คุณแปลกมากนะพี่สะใภ้ จานเมื่อกี้นี้ถือเป็นเมนูซิกเนเจอร์ของที่นี่และมีเพียงแค่ที่นี่เท่านั้น ทำไมถึงอาเจียนเมื่อได้กลิ่นนั้น?”

แน่นอนว่าหานมู่จื่อไม่กล้าพูด นั่นเป็นเพราะเธอท้องและไม่สามารถทนกลิ่นที่เลี่ยนหรือคาวเกินไปได้

สิ่งเล็กๆน้อยๆในท้องของเธอนั้นอ่อนไหวมาก ปกติเธอกินได้โดยไม่มีปัญหา แต่เมื่อได้รับกลิ่นที่รุนแรงเกินไป ท้องของเธอก็จะทนไม่ไหวและรู้สึกคลื่นไส้จะอาเจียน

“ขอโทษด้วย ฉันไม่ได้ตั้งใจ แต่เมื่อกี้ฉันรู้สึกไม่สบายอย่างกะทันหัน ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นผลมาจากการดื่มน้ำผลไม้ในตอนเช้าหรือเปล่า?”

เมื่อเฉียวจื้อได้ยินเช่นนั้นสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที

“แล้วพี่สะใภ้จะให้ฉันพาไปโรงพยาบาลหรือเปล่า?”

“ไม่ต้อง ฉันพักผ่อนเดี๋ยวก็โอเค”

เหมือนกับว่าเฉียวจื้อคิดอะไรได้ เขาก็รีบลุกขึ้นและขอน้ำอุ่นหนึ่งแก้วจากพนักงานเสิร์ฟ หานมู่จื่อรู้สึกประทับใจเป็นมากอย่าง ไม่คาดคิดว่าเขาจะคิดแทนในสิ่งที่เธอต้องการทุกอย่าง

“คุณช่างละเอียดรอบคอบ”

เฉียวจื้อถูกเธอชมเชยเขาเอามือสัมผัสหัวและยิ้มพร้อมกับกล่าว “ได้ไงล่ะ? พี่สะใภ้น่ะสำคัญ จะประมาทไม่ได้...”

ถ้าหากเกิดอะไรขึ้นกับเธอ เขาจะบอกกับยู่ฉือเซินว่าอย่างไร

แม้ว่าอาหารกลางวันมื้อนี้จะค่อนข้างทรมาน แต่ก็จบลงอย่างราบรื่นหลังจากอำลาหานมู่จื่อแล้ว เฉียวจื้อก็ขับรถตรงไปยังบ้านยู่ฉือเพื่อไปเจอเย่โม่เซิน

“ให้ตาย ฉันส่งวีแชทหาคุณ ทำไมคุณไม่ตอบ? รู้ไหมว่าฉันแก้ตัวโกหกไปกี่ครั้งเพื่อรั้งเธอไว้”