เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 795

บทที่ 794 คุณจีบผู้หญิงแบบนี้หรือ

อร่อยมากจริง ๆ! นึกไม่ถึงว่าพี่สะใภ้จะมีทักษะด้านนี้อยู่ วันหลังจะต้องมากินฟรีบ่อย ๆแน่นอน

เฉียวจื้อคิดเงียบ ๆในใจ

หลังจากดื่มเสร็จ เฉียวจื้อก็ประคองชามแล้วมองไปยังหานมู่จื่ออย่างพึงพอใจมาก

“ผมขออีกชามได้ไหม”

หานมู่จื่อเหลือบไปมองเขา เมื่อเห็นการแสดงออกที่ดูมีความหวังอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ราวกับกำลังเมาจากการดื่มซุปปลา จึงทำให้อดยิ้มไม่ได้

สำหรับเชฟทุกคนแล้ว การที่มีคนชื่นชอบอาหารที่เขาทำ นั้นถือเป็นรางวัลและการยกย่อง

แม้ว่าหานมู่จื่อจะไม่ได้เป็นเชฟ แต่วันนี้อาหารมื้อนี้ ที่เธอทำเฉียวจื้อชอบกินสิ่งที่เธอทำเป็นอย่างมาก สำหรับเธอแล้วมันคือการยกย่องและชมเชยเป็นพิเศษ

เธอมีความสุขในใจโดยธรรมชาติ เมื่อมีความสุข จึงถือโอกาสนี้ลุกขึ้นยืนและรับชามของเขามา

“ได้สิ ฉันตักให้คุณ”

อย่างไรก็ตามในเวลานี้ ในที่สุดเย่โม่เซินซึ่งนั่งนิ่งมาโดยตลอดก็ทนไม่ไหว จึงพูดออกไปอย่างเย็นชา

“คุณไม่มีมือหรือ”

เสียงที่ดังขึ้นกะทันหันทำให้ทั้งสองคนต้องตกตะลึง เฉียวจื้อมองหน้าหานมู่จื่อ มองเห็นดวงตาสีเข้มของเขาได้อย่างชัดเจน

เขาเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ละสายตากลับมา “หรือผมทำให้เองดีกว่า!”

จากนั้นเขาก็หยิบชามในมือของหานมู่จื่อมา ลุกขึ้นยืนตักซุปปลาด้วยตนเอง ในใจรู้สึกเซ็งมาก

ฮึ ยู่ฉือเซินคนนี้คงจะอิจฉาเขาแน่นอนที่มีพี่สะใภ้ตักซุปปลาให้ด้วยตนเอง แต่ไม่ได้ทำให้เขา

ในเวลานี้หานมู่จื่อเองก็พบว่า เย่โม่เซินไม่ได้ขยับตะเกียบเลยตั้งแต่เขานั่งลง

หรือจะไม่ถูกปากเขาหรือเปล่า หานมู่จื่อไม่สามารถรู้ได้ว่าในใจเขากำลังคิดอะไรอยู่ ได้แต่เพียงหยิบชามขึ้นมา แล้วตักซุปปลาไปให้เขาหนึ่งถ้วย

“หรือ......คุณดื่มซุปปลาอุ่นๆสักถ้วยก่อนเถอะ”

เฉียวจื้อแอบมองไปยังเย่โม่เซิน

เย่โม่เซินมองไปยังชามซุปปลาที่อยู่ตรงหน้า แอบเปรียบเทียบอยู่ในใจ ดูเหมือนว่าจะมากกว่าของเฉียวจื้อ ในใจจึงรู้สึกสบายใจสักหน่อย

เขาเงยหน้าขึ้นมองหานมู่จื่ออย่างเย็นชา

คุณรู้ก็ดีแล้ว

ในความเป็นจริงเขาไม่ได้ต้องการให้หานมู่จื่อตักซุปปลาอะไรให้ตนเองหรอก เพียงแค่เมื่อเธอตักให้กับเฉียวจื้อแล้ว จากนั้นก็ปล่อยให้ตนเองเคว้งอยู่ทางนี้ ทำให้เขาเซ็งเป็นอย่างมาก

เมื่อหานมู่จื่อเห็นว่าในที่สุดเย่โม่เซินก็ขยับมือ ตักซุปปลาเข้าปาก รอจนกระทั่งเขากินดื่มเสร็จและวางชามลงจึงรีบถามเขา “เป็นอย่างไรบ้าง”

เฉียวจื้อชื่นชอบขนาดนั้น นั้นแสดงว่าซุปปลาของเธอนั้นทำได้ไม่เลวสินะ

หานมู่จื่อ “......”

เมื่อเห็นว่าเธอมองตนเองอย่างกระตือรือร้น ใบหน้าขาวนวลและดวงตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวังของเธอเหมือนกำลังจะบอกว่า ชมฉันหน่อยสิ รีบชมฉันเร็วเข้า

“อย่างนั้นแสดงว่าอร่อยแน่ ยู่ฉือเซิน ผู้ช่วยน้อยของคุณฝีมือไม่เลว ผมว่า......คราวหลังพวกเราก็มากินข้าวที่นี่กันบ่อย ๆแล้วล่ะ”

เมื่อได้ยินดังนั้น ดวงตาของเย่โม่เซินก็เย็นชา เสียงของเขาก็จางหายไปเล็กน้อย

“ทั่วไป”

สายตาแห่งความคาดหวังของหานมู่จื่อก่อนหน้านี้ริบหรี่ลง รอยยิ้มของเฉียวจื้อก็หยุดทื่อบนริมฝีปาก โน้มตัวลงไปพูด “คุณนี่นะ เงื่อนไขเยอะเหลือเกิน คุณคิดว่าทุกคนจะเป็นเหมือนเชฟยอดฝีมือที่ตระกูลยู่ฉือหรือไง มากินข้าวที่บ้านคนอื่น ปากก็อย่าจู้จี้ให้มาก ให้ตายสิ”

“ไม่เป็นไร......” หานมู่จื่อประนีประนอมให้จบ และพูดอธิบาย “ฉันรู้สึกว่าเขาพูดมาก็ไม่ผิด ฉันไม่ใช่เชฟที่ทำอาหารจริงจัง ก็คงทำได้ไม่ดีเท่าไรแน่นอน กินข้าวกันก่อนเถอะ”

พูดจบ หานมู่จื่อก็หยิบชามขึ้นมาและเริ่มพุ้ยข้าวเข้าปาก

อันที่จริงคำตอบของเย่โม่เซินก็ยังอยู่ในความคาดหวังของเธอ และเธอเองก็ไม่ได้คาดหวังให้เย่โม่เซินต้องมายกย่องชมเชยตนเอง แบบนั้นก็ไม่ใช่เย่โม่เซิน

แบบนี้ดีมาก

ฉากที่เธอก้มหน้าลงพุ้ยข้าวเข้าปากกลับซึมซาบเข้าสู่หัวใจของเย่โม่เซิน ทำให้เขาหรี่ตาลง เป็นภาพลวงตาของเขาหรือเปล่า

ทันใดนั้นเฉียวจื้อก็ต้องรับผิดแทน “......”

เฮ้ ใครยั่วใครกันแน่

“อะไรกัน เด็กเวรเฉียวจื้อ......วันทั้งวันก็ไม่ได้เรื่อง นายอย่าไปสนใจเขาเลย รีบกลับมาก่อนตอนนี้ ฉันมีเรื่องสำคัญจะพูดคุยกับนาย”

เรื่องสำคัญ......

เย่โม่เซินหรี่ตาแคบลง มองไปยังห้องครัวโดยไม่รู้ตัว จากนั้นก็พูดอย่างเย็นชา “เกรงว่าจะไม่ได้ครับ คุณตา ตอนนี้ผมกำลังยุ่งกับเรื่องอื่นอยู่”

“ก็บอกไปแล้วไม่ใช่หรือว่าไม่ต้องไปยุ่งเรื่องของเฉียวจื้อ นายรีบกลับมาหาตาก่อน วันนี้เรื่องนี้เป็นเรื่องสำคัญมาก”

“ความวุ่นวายเกิดแล้ว ผมวางก่อนนะ” เย่โม่เซินพูดจบ ก็วางสายของยู่ฉือจินทันที โดยไม่เห็นแก่หน้าเขาสักนิด

เฉียวจื้อเบิกตากว้าง “เรื่องสำคัญหรือ คงจะไม่ได้จะพูดคุยเรื่องงานแต่งของคุณกับตวนมู่เสว่หรอกนะ”

เย่โม่เซิน “......”

สีหน้าของเขายิ่งดูไม่ได้มากขึ้น ริมฝีปากอันบางนั้นถูกกดเอาไว้แน่น

เฉียวจื้อมองไปยังห้องครัว “ผมบอกคุณแล้ว เรื่องนี้หนีไพ่พ้น...... คุณปู่ยู่ฉือจะต้องให้คุณแต่งงานกับตวนมู่เสว่แน่นอน ถ้าคุณคิดจะต่อต้าน คิดว่าคงจะยากมาก”

“ชีวิตของผม ไม่ต้องการให้ใครมาคอยบงการ”

ใครก็ไม่ได้ทั้งนั้น แม้ว่าจะเป็นคุณตา แล้วจะอย่างไร

“แต่นั่นก็คือตาของคุณนะ ช่างเถอะ......ผมว่าเรื่องนี้ค่อนข้างจะร้ายแรง หรือว่า......พวกเราจะกลับก่อนดีไหม หลบหนีไปไม่มีทางพ้น”

พอดีกับในเวลานั้น หานมู่จื่อออกมาจากห้องครัว เธอได้ปอกผลไม้มาหนึ่งจานแล้วก้มลงวางไว้ตรงหน้าของทั้งสองคน

แต่เฉียวจื้อพูดขึ้นอย่างกะทันหัน “คุณผู้ช่วยตัวน้อย ตอนนี้ก็สายมากแล้ว พวกเราคงต้องกลับก่อนแล้วล่ะ”

เมื่อได้ยินดังนั้น หานมู่จื่อก็ตะลึงไปชั่วครู่ จากนั้นก็ก้มมองนาฬิกาบนข้อมือ

นี่ก็หนึ่งทุ่มแล้ว ค่อนข้างสายแล้วจริงด้วย ไม่คิดเลยว่าเวลาจะผ่านไปเร็วขนาดนี้ เธอจึงพยักหน้าด้วยความตกใจ “โอเค อย่างนั้นฉันไปส่งพวกคุณข้างล่าง”