เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 799

บทที่ 798 รออยู่ตรงนี้

แน่นอนว่า เย่โม่เซินมองเธอด้วยสายตาที่เย็นชา จากนั้นก็ถอยกลับไป พูดไปอย่างเย็นชา “ไม่ว่าง”

“……”

ท่าทางที่เย็นชาแบบนี้ ราวกับว่าเมื่อคืนนี้ไม่เคยไปกินข้าวที่บ้านของเธอมาก่อน และไม่เคยอยู่ช่วยเธอในครัว

หานมู่จื่อนึกถึงสิ่งที่เฉียวจื้อบอกกับตนเองระหว่างทางเมื่อกี้นี้ เรื่องที่เขากำลังจะหมั้น

ความเจ็บปวดก็เพิ่มขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า หานมู่จื่อกัดริมฝีปากของตนเองอย่างเงียบ ๆ และพูดออกไป “ไม่ต้องแล้ว ผมกินข้าวเรียบร้อยแล้ว”

เฉียวจื้อมองกลับไปที่เธออย่างประหลาดใจ ราวกับสายตาคู่นั้นจะกำลังบอกว่า คุณเอาเวลาตอนไหนไปกิน ผมไปโรงอาหารก็เพื่อพาคุณมาไม่ใช่หรือ

“ฉันก็คิดว่าคุณเรียกฉันมาเพราะมีเรื่องของงาน แต่ในเมื่อไม่มี อย่างนั้นฉันก็กลับไปห้องเลขาก่อนแล้วกัน”

พูดจบ หานมู่จื่อก็เดินตรงไปยังห้องเลขา โดยไม่ได้สนใจปฏิกิริยาของทั้งสองคน

เอาล่ะ แม้ว่าเธอจะให้คำแนะนำตนเอง ไม่ต้องการจะทำอะไรที่มันไม่คุ้มค่า ไม่ต้องปกปิด เขาเป็นคนความจำเสื่อม เขาบริสุทธิ์ เขาไม่รู้อะไรเลย

แต่ในใจของเธออึดอัดเป็นอย่างมาก และดื้อที่จะเสียใจมาตลอด

เดินไปได้สองก้าว เฉียวจื้อก็เดินตามมา ลดเสียงพูดลง “พี่สะใภ้ เมื่อกี้นี้ก็เพิ่งจะพูดกันดี ๆ ทำไมจู่ ๆถึงได้......”

“ฉันไม่หิว พวกคุณไปกินกันก็ได้ ฉันขอตัวกลับก่อน”

หลังจากหานมู่จื่อออกไปแล้ว เฉียวจื้อยังคงยืนนิ่งอยู่อย่างงุนงง เขารู้สึกเสียใจ คำพูดเหลวไหลของเขาเมื่อกี้นี้ ตอนนี้เรื่องอะไรก็คงไม่มีเหลือแล้วสินะ ล้วนแต่ต้องโทษเขา!

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เฉียวจื้อก็หันหัวกลับไปมองเย่โม่เซินอย่างรุนแรง

เย่โม่เซินผู้ไม่เคยรู้อะไรเลย “......”

“ช่างเถอะช่างเถอะ ในเมื่อข้าวก็ไม่กิน คุณก็ไม่ว่าง อย่างนั้นผมก็ขอกลับก่อน”

เย่โม่เซินไม่ได้รั้งเขาไว้โดยธรรมชาติ เมื่อเดินผ่านห้องเลขา เย่โม่เซินก็เหลือบมองเข้าไปด้านในอย่างไม่รู้ตัว แต่กลับไม่เห็นผู้หญิงคนนั้น”

คิ้วของเขาก็ขมวดขึ้นอย่างไม่รู้ตัว ฝีก้าวของเท้าก็เชื่องช้าลงเล็กน้อย

เขาไม่ได้ค้นหาตัวเธอ เย่โม่เซินก็จากออกไปแล้ว

หานมู่จื่อไม่ได้กินข้าวเที่ยง อีกทั้งนอนไม่หลับอีกต่อไป จึงทำได้แค่ไปที่โรงอาหารและกินอะไรแบบเรียบง่าย เมื่อตอนออกมาก็ได้พบกับหลัวลี่

“มู่จื่อ คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม”

“เอ๊ะ” หานมู่จื่อมีท่าทีดูสับสน “ทำไมหรือ”

“เฉียวจื้อนั่นเพิ่งจะมาตามหาเธอที่โรงอาหาร”

หานมู่จื่อพยักหน้าเล็กน้อย “ฉันรู้แล้ว”

“คุณรู้แล้วหรือ” หลัวลี่เบิกตากว้าง “ทำไมเขาถึงมาตามหาเธอล่ะ เพราะเรื่องของท่านประธานหรือ”

หานมู่จื่อมองเธออย่างจริงจัง “อย่ามานินทาแบบนี้ รู้เรื่องมากเกินไป ไม่แน่ว่าจะเป็นเรื่องที่ดี”

หลัวลี่โค้งริมฝีปากของเธอ “โอเค งั้นฉันไม่นินทาก็ได้ แต่ เธอควรจะอยู่ให้ห่างกับเฉียวจื้อไว้นะ เขา......ไม่ได้ดีอะไรมาก”

“ขอบใจมากนะที่เตือน ฉันรู้แล้วล่ะ”

หลัวลี่รู้สึกว่าอารมณ์ของหานมู่จื่อในวันนี้อยู่ในระดับที่ต่ำมาก และนิสัยของเธอยังคงเป็นคนที่ไม่เต็มใจที่จะเปิดเผยสื่อสารกับผู้อื่น จะเก็บตัวแบบนี้ได้อย่างไร เธอจึงไม่ต้องการพูดอะไร และกล่าวคำลากับหานมู่จื่อ

*

ในตอนบ่าย พี่หลินให้หานมู่จื่อชงกาแฟให้กับเย่โม่เซิน

ตอนที่หานมู่จื่อชงกาแฟ ก็นึกถึงคำพูดนั้นที่เฉียวจื้อพูดกับเธอเมื่อตอนเที่ยง จึงโกรธมากและเติมน้ำตาลก้อนลงไปสองสามก้อนในแก้วของเขา จากนั้นก็นำไปให้กับพี่หลิน

มือของพี่หลินไม่ว่าง จึงพูดไป “ฉันคงจะไปไม่ได้ คุณเอาไปส่งที่สำนักงานท่านประธานเถอะ”

เย่โม่เซินเรียกหยุดเธอไว้ในทันที

หานมู่จื่อตกตะลึง คิ้วก็ขมวดขึ้นอย่างไม่รู้ตัว เขาเรียกตนเองทำไมกัน

เธอหันศีรษะกลับไป มองไปยังเย่โม่เซินด้วยความสับสน

“รออยู่ตรงนี้ก่อน” เขาพูดอย่างเย็นชา

หานมู่จื่อ “......”

ในเวลาต่อมา หานมู่จื่อยังยืนอยู่ที่เดิมมองดูเขากำลังประชุมทางวิดีโอ ถ้าเป็นในอดีตเธออาจจะจดจ่ออยู่กับสิ่งที่เขาพูด และอาจจะคิดถึงเรื่องนี้ด้วยซ้ำ แต่วันนี้สมองและหัวใจของเธอนั้นยุ่งเหยิงไปหมด เย่โม่เซินพูดอะไรในตอนนี้เธอกลับฟังไม่ชัดเจนสักประโยค

ในระหว่างนั้น เย่โม่เซินก็หยิบกาแฟขึ้นมาแล้วจิบกาแฟไปที่ริมฝีปาก ทันทีที่กาแฟได้ผ่านลงไปยังลำคอ คิ้วนั้นก็ได้ขมวดแน่นทันที

มองไปยังหานมู่จื่อที่ยืนอยู่ด้านข้างอีกครั้ง ใบหน้าของเขาไม่เหมือนกับที่เห็นเมื่อตอนเที่ยงเลย

ดูเหมือนว่า......ตั้งแต่การพบกันครั้งแรกในวันนี้ เธอยังไม่ได้แสดงสีหน้าที่ดีต่อตนเองเลยหรือ

เย่โม่เซินวางถ้วยลง สีหน้าแววตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นมืดลง

เขาทำอะไรให้เธอขุ่นเคืองหรือ เรียกเธอทั้งวันแต่ไม่แสดงสีหน้าที่ดีเลย ถึงกับ......ชงกาแฟก็ไม่ชงให้ดีเลยหรือ

ยืนอยู่เป็นเวลานาน ขาของหานมู่จื่อเริ่มจะเมื่อย ได้แต่เพียงพูดออกไป “ท่านประธาน ถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้วละก็ ฉันขอตัวกลับก่อน ที่ห้องเลขายังมีเรื่องอีกมากมายที่ต้องทำ”

เย่โม่เซินไม่ตอบสนอง ยังคงพูดคุยกับบุคคลในวิดีโอ ราวกับว่าเขาไม่ได้ยินคำพูดของเธอเลย

เมื่อเห็นดังนี้ หานมู่จื่อกัดริมฝีปากล่างไว้ มีความโกรธเล็กน้อย

เห็นได้ชัดว่าต้องประชุม ไม่มีเวลาจะพูดคุยกับเธอ แต่กลับปล่อยให้เธอยืนอยู่ตรงนี้

หรือเขาจะคิดว่า......ตนเองเป็นคนริเริ่มที่จะเอาขึ้นมาเอง จึงคิดว่าจะทำอะไรก็ได้ตามที่ต้องการหรือ