เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 801
บทที่ 800 นี่คือการยั่วยวน
จริงๆแล้วเธอโกรธอยู่ แต่เมื่อเธอพูดคำนั้น น้ำเสียงของเธอดูเหมือนเด็กงอแง ดูไม่เหมือนว่ามีความโกรธ แต่กลับเหมือนกำลังทำตัวเป็นเด็กทารก
นี่มันเกิดอะไรขึ้น เธออยากจะด่าเขาชัดๆ!
หานมู่จื่อโกรธมาก แต่กลับมองเห็นดวงตาที่ลดลงของเย่โม่เซินและรอยยิ้มที่ดูขี้เล่น “กลโกงหรือ”
ในขณะที่พูด ดูเหมือนว่าเขาจะจดจำอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ จากนั้นก็หัวเราะเยาะ “ใครเอาชุดชั้นในมาใส่ไว้บนสูทของผมเมื่อวานนี้”
เมื่อพูดเรื่องนี้ขึ้นมา หานมู่จื่อก็หน้าแดงไปทั่วทันที
“ใครกันที่เป็นคนโกง”
หานมู่จื่อ “!!!”
“คุณฟังฉันอธิบายก่อน เรื่องเกี่ยวกับสูทของของคุณ จริง ๆแล้วมันเป็นอุบัติเหตุ”
สวรรค์เป็นพยาน เธอไม่ได้ตั้งใจเลยจริง ๆ ! เธอไม่ได้โรคจิตเข้าใจไหม ที่จะตั้งใจเอาชุดชั้นในของตนเองไปแขวนไว้บนชุดสูทของเขา แม้ว่า......เธอจะใส่ชุดชั้นในนั้นและโอบกอดชุดสูทของเขานอนหลับไป
แต่......นั่นคือตอนที่เธอรู้ว่าเขาไม่ได้ต้องการชุดสูทแล้ว เธอจึงเอาสูทนี้มาเป็นของตนเอง จึงเกิดเป็นเรื่องแบบนี้
ถ้าวันนั้นบอกว่าต้องการสูทตัวนี้อยู่อีก เธอก็คงจะไม่......
เมื่อคิดถึงตรงนี้ หานมู่จื่อก็สิ้นหวังเล็กน้อย
“อุบัติเหตุหรือ” เย่โม่เซินเข้าไปใกล้เธอ ดวงตาที่หรี่แคบลง ขนตาที่อยู่รายล้อมดวงตาสีดำขาว “โอกาสที่จะเกิดอุบัติเหตุแบบนี้มีเพียง0.1% คุณคิดว่าผมจะเชื่อไหม”
“……”
ช่างเถอะ เชื่อหรือไม่ก็ตามใจ!
“โอเค แม้ว่าฉันจะต้องการ โอเค อย่างนั้นแล้วจะทำไม”
จะเป็นอย่างไรหรือ
ดวงตาที่หรี่ของเย่โม่เซินเผยให้เห็นถึงอันตรายเล็กน้อย “ในที่สุดก็ยอมรับว่าคุณยั่วยวนผมใช่ไหม”
หานมู่จื่อ “......เดี๋ยวก่อนนะ เกี่ยวอะไรกันกับเรื่องฉันยั่วยวนคุณ ฉันเพียงแค่บอกว่าฉันไม่สามารถจะทำอะไรคุณได้ นอกจาก......” พูดถึงตรงนี้ หานมู่จื่อก็บ่นออกไปด้วยความเสียใจอีกเล็กน้อย “ฉันก็แค่แขวนชุดชั้นในเอาไว้ก็เป็นการยั่วยวนคุณ อย่างนั้นคุณเมื่อกี้นี้....มันคืออะไร”
เมื่อพูดถึงตอนท้าย ก็เห็นได้ชัดว่าเธอขาดความมั่นใจ เสียงของเธอก็ลดลงอย่างมาก แต่ความไม่พอใจและคำบ่นของเธอล้วนแต่เขียนไว้บนหน้าหมดแล้ว
“ถูกยั่วยวน!”
เย่โม่เซินคิดอยู่สักพัก จากนั้นก็ตอบเธอกลับไป
หานมู่จื่อ “ ? ? ?”
ความหมายของเขาคือ เขาถูกตัวเองยั่วยวนอย่างนั้นหรือ หานมู่จื่อมองเข้าไปในดวงตาของเขา และยังคงคิดเสมอว่าหมายถึงอะไร แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงคนเคาะประตูจากด้านนอก
เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตู หานมู่จื่อจึงย่อตัวลงและนั่งยอง ๆ หลังจากย่อตัวลงจึงได้พบว่าด้านหลังของสำนักงานของเย่โม่เซินสามารถซ่อนคนไว้ได้ จึงเดินไปยังจุดนั้นโดยไม่ต้องคิด
เย่โม่เซินผู้ที่เห็นกระบวนการทั้งหมด “......”
จนกระทั่งเธอซ่อนตัวเสร็จแล้ว เย่โม่เซินจึงพูดออกไปอย่างเย็นชา “เข้ามา”
พูดจบ เขาก็ก้าวไปอย่างมั่งคงยื่นมือออกไปเพื่อจัดระเบียบรอยพับของเสื้อผ้าที่ยับตอนที่ช่วยเธอ จากนั้นก็นั่งลงที่ด้านหน้าโต๊ะทำงาน
คนที่เข้ามาก็ไม่ใช่ใคร ก็คือพี่หลิน
หานมู่จื่อไปที่นั่นครึ่งวันแล้วยังไม่กลับมา เธอจึงคิดทบทวนอย่างละเอียด และรู้สึกว่าวันนี้ใบหน้าของหานมู่จื่อดูแปลกไป ในใจมีความกังวลเล็กน้อย ดังนั้นจึงอยากกลับมาลองดู และมาตามหารายงานการทำงาน
ทันทีที่เข้าไปยังสำนักงาน พี่หลินก็ส่งสายตาค้นไปทั่วห้องสำนักงาน แต่เธอก็ได้กวาดสายตาไปรอบ ๆ ก็ไม่เห็นเงาร่างของหานมู่จื่อ
แปลก เจ้าเด็กคนนี้ไปไหนแล้ว
ขอช่วยให้เธอมาส่งกาแฟ เธอกลับไม่ได้อยู่ที่สำนักงานของประธาน และยังไม่ได้กลับไปที่ห้องเลขาอีกด้วย ไปไหนเสียแล้วละ
คิดแล้วคิดอีก พี่หลินกลับยังไม่ลืมว่าตนเองยังมีธุระอยู่ เธอเดินไปยังโต๊ะทำงาน วางข้อมูลเอกสารไว้บนโต๊ะทำงาน
ในขณะที่ก้มตัวลง พี่หลินก็อดไม่ได้ที่จะสงสัยเล็กน้อย เมื่อเห็นแก้วกาแฟบนโต๊ะทำงาน
เสียงฝีเท้าของพี่หลินหยุดลง “โดยรวมแล้วก็ไม่มีปัญหาอะไรแล้ว อย่างนั้นฉันก็จะทำตามแผนที่สั่งมานี้ ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวก่อน”
“อืม”
เมื่อตอนที่พี่หลินจะออกไปแล้วก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับมามองเย่โม่เซิน
ทำไมวันนี้ดูแปลกๆ เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า
ปัง!
หานมู่จื่อโผล่หัวออกมาจากใต้โต๊ะ และมองไปยังเย่โม่เซิน
“ไปแล้วหรือ”
เธอไม่กล้าที่จะส่งเสียงดัง จึงทำได้แต่เพียงใช้เสียงจากริมฝีปาก
เมื่อเห็นเธอเป็นเช่นนี้ เย่โม่เซินก็อดไม่ได้ที่จะเหยียดนิ้วชี้ไปที่หัวของเฮ และดันไปข้างหลังเล็กน้อย
“ทำอะไรนะ” หานมู่จื่อถามด้วยเสียงเบา ดันนิ้วของเขาออกไปพลาง และพยายามจะชะโงกออกมา
แต่เมื่อเธอชะโงกออกมา เย่โม่เซินก็ใช้นิ้วชี้ดันเธอกลับเข้าไป
หลังจากผ่านไปหลายรอบ หานมู่จื่อก็ตระหนักได้ว่า เย่โม่เซินตั้งใจ และพี่หลินก็ออกไปตั้งนานแล้ว
มิฉะนั้น เย่โม่เซินคงจะไม่ทำอะไรโจ่งแจ้งแบบนี้
เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ เธอจึงลุกขึ้นจากใต้โต๊ะ และลุกขึ้นไปจัดระเบียบเสื้อผ้าของตนเอง
“ฉันจะกลับไปห้องเลขาแล้ว”
พูดจบ หานมู่จื่อก็ไม่สนใจปฏิกิริยาของเย่โม่เซิน และได้รีบหนีออกไปจากห้องของประธาน
หลังจากที่เธอออกไปแล้ว เย่โม่เซินก็นั่งนิ่ง เหยียดนิ้วออกไปแล้วแตะเบาๆที่ริมฝีปากของตนเอง บนนั้น......ดูเหมือนจะยังมีความนุ่มนวลและลมหายใจของเธอ
เพียงแต่ ตอนที่จูบลงไปเมื่อกี้นี้ ภาพนั้นที่ปรากฏขึ้นในความคิดเหล่านั้นมันคืออะไร
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่