เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 811

บทที่810 ความเกลียดชังที่ลึกซึ้ง

หานมู่จื่อเองก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ได้แต่พยักหน้า

หลังจากนั้นเธอก็มองดูรถของเย่โม่เซินจากไป ในใจมีความรู้สึกผิดหวังอย่างที่อธิบายไม่ได้

ไม่โทษที่เขามาตามนัดไม่ได้หรอก ยังไงใครก็ต้องมีเรื่องด่วนกันทั้งนั้น

เธอก็แค่รอคอยอย่างใจจดใจจ่อมาทั้งวัน จินตนาการว่ากลับไปแล้วจะทำอะไร แล้วก็ลองดูว่าเย็นวันนี้ทั้งสองคนจะมีอะไรคืบหน้าได้หรือไม่ สำรวจปฏิกิริยาโต้ตอบของเขา

ตอนนี้ ทั้งหมดเหลือแค่ความว่างเปล่า ในใจเธอก็รู้สึกเหมือนว่างเปล่า

หานมู่จื่อถอนหายใจออกมา เอื้อมมือไปปัดผมที่ปรกหน้าของตัวเอง หลังจากนั้นก็เดินไปที่สถานีรถไฟใต้ดินต่อ

เฮ้อ คนเราไม่ควรจะคุ้นชินกับสิ่งต่างๆ มากเกินไป ไม่ยังงั้น……ก็จะเกิดความผิดหวังได้ง่าย

เธอเดินช้ามาก เหมือนกับว่ากำลังเดินเล่นอยู่ และก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองเดินไปนานแค่ไหน หานมู่จื่อรู้สึกได้เหมือนว่ามีรถคนหนึ่งตามตัวเองอยู่

ตอนแรกเธอนึกว่าตัวเองรู้สึกไปเอง แต่พอเดินไปครู่หนึ่งก็พบว่ามีรถคันหนึ่งตามเธอช้าๆ

เธอขมวดคิ้ว หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาพร้อมกับเปิดกล้องด้านหน้าเตรียมจะตรวจสอบ

รถคันนั้นลดกระจกลง เผยให้เห็นใบหน้าที่คุ้นเคย แล้วก็กวักมือเรียกเธอ

หานมู่จื่อ ：“……”

ทำไมถึงเป็นเขาอีกแล้ว?

เขาตามเธอมาทำไมกัน?

หานมู่จื่อหยุดเดิน แล้วหันกลับไปมองเขา

ตวนมู่เจ๋อขับรถมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธออย่างรวดเร็ว แล้วก็เลิกคิ้วให้เธอ “ขึ้นรถไหม? ”

เมื่อเทียบกับเย่โม่เซิน เมื่อหานมู่จื่อเผชิญหน้ากับตวนมู่เจ๋อนั้นเธอไม่มีสีหน้าอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว มองเขาด้วยสายตาที่เย็นชา

“เอ้ะ? รู้จักกันมานานแค่ไหนแล้ว? ทำไมทุกครั้งที่คุณมองผมต้องดูเหมือนว่าคุณเกลียดฉันอย่างลึกซึ้งขนาดนั้นล่ะ? ผมจำได้ว่าผมไม่เคยทำเรื่องที่ผิดต่อคุณเลยไม่ใช่เหรอ? แล้วคุณรู้ไหมว่าการที่คุณมองผมด้วยสายตาแบบนี้ ทำให้ผมนึกถึงสายตาแบบไหน? ”

หานมู่จื่อไม่ตอบเขา

ตวนมู่เจ๋อคลี่ยิ้ม “เหมือนกับเห็นสายตาของแฟนเก่าคุณไง”

วินาทีหลังจากที่เขาพูดจบ หานมู่จื่อหันหน้าและเตรียมเดินจากไป

ตวนมู่เจ๋อเห็นดังนี้ ก็รีบเปิดประตูรถ แล้วตามไปอย่างรวดเร็ว ขวางทางของเธอเอาไว้

หานมู่จื่อมองตวนมู่เจ๋อที่ขวางทางเธอครั้งแล้วครั้งเล่า เธอรู้สึกมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีกับเขาเลยจริงๆ ถึงแม้ว่าครั้งที่แล้วเขาจะเคยช่วยเธอไว้ แต่ว่าสำหรับเธอแล้ว เขาเองก็เป็นแค่คนแปลกหน้า

แล้วอีกอย่างน้องสาวของเขา ก็เคยอ่อยเย่โม่เซิน

“คุณคิดจะทำอะไรกันแน่? ”

“ไม่ได้จะทำอะไรสักหน่อย ก็แค่บังเอิญมาเจอคุณที่นี่ แปลกจังเลยเนอะ”

พอได้ยินดังนั้น หานมู่จื่อก็หัวเราะเยาะ

“บังเอิญเจอฉันงั้นเหรอ? ไม่ใช่ว่าคุณแอบถามแล้วก็ตามฉันมางั้นเหรอ? ”

รอยยิ้มที่มุมปากของตวนมู่เจ๋อจางลงไปเยอะ “ดูเหมือนว่าคุณจะรู้เป้าหมายที่ผมมาในวันนี้แล้ว”

เดาได้แล้วมันยังไงกันล่ะ? มองหน้าตวนมู่เจ๋อที่อยู่ตรงหน้าของตัวเอง แล้วหานมู่จื่อก็ถอนหายใจออกมา หลังจากนั้นก็พูดว่า “มีเรื่องอะไร พูดมาเลย”

“ตรงนี้จอดรถไม่ได้ คุณก็น่าจะรู้” ตวนมู่เจ๋อมองเธอและยิ้ม หลังจากนั้นก็หันไปมองรถตัวเองที่จอดอยู่ “ขึ้นรถก่อนเถอะ พวกเราไปหาที่นั่งคุยกันดีกว่าไหม? ”

หานมู่จื่อ ：“……”

“คุณตวนมู่ ถ้าเกิดว่าคุณรู้ว่าการเคารพคนๆ หนึ่งมันเป็นยังไง ก็ควรจะเก็บรอยยิ้มลูกผู้ดีมีเงินของคุณไป แล้วก็ตั้งใจคุยกับฉัน ยังไงคุณก็เป็นคนนัดฉันมาไม่ใช่เหรอ? ”

“ก็ได้”

ตวนมู่เจ๋อเห็นว่าเธอร้อนใจจริงๆ ก็ไม่อยากจะหยอกล้อเธออีกต่อไปแล้ว ได้แต่เลิกคิ้วขึ้น แล้วก็กลับมาอยู่ในท่าทางปกติ

ความจริงเขาก็ยังไม่เต็มใจหรอก ตั้งแต่เกิดมานี่เป็นครั้งแรกที่เจอผู้หญิงดุขนาดนี้ ก็เลยอดไม่ได้ที่อยากจะหยอกล้อหน่อย ไม่ได้มีเจตนาไม่ดีหรอก

“ก่อนที่จะคุยกัน ผมมีบางอย่างที่อยากจะถามคุณ ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่? ”

“คุณตวนมู่ คำถามพวกนี้……ฉันนึกว่าคุณน่าจะสืบมาจนชัดเจนแล้วสิถึงจะถูก”

ไม่ยังงั้น เขาจะมาพูดกับตัวเองได้อย่างมั่นใจได้ยังไงว่าจะมาคุยเรื่องของเย่โม่เซิน

“ที่จริง เรื่องที่เกี่ยวกับคุณ แล้วก็เย่โม่เซินผมก็สืบมาหมดแล้ว แต่ว่าผมอยากมายืนยันกับคุณด้วยตัวเองอีกที เย่โม่เซิน……เขาความจำเสื่อมจริงๆ เหรอ? ”

ตอนที่เขาได้ยินข่าวนี้ ตวนมู่เจ๋อยังคงรู้สึกไม่ค่อยอยากจะเชื่อเท่าไหร่ แม้ว่าเขาจะได้เจอเย่โม่เซินก่อนหน้านี้แล้ว แต่ไม่เคยคิดมาก่อนว่าเขาจะสูญเสียความทรงจำกลายเป็นไม่รู้จักเขาไป

ไม่รู้จักเขาน่ะไม่เท่าไหร่ แต่ว่าดูจากเรื่องที่หานมู่จื่อทำในช่วงนี้ เหมือนกับว่าเขาก็จำหานมู่จื่อไม่ได้เหมือนกัน

“เขาความจำเสื่อมจริงๆ รึเปล่า คุณสืบเอาก็รู้แล้ว ไม่จำเป็นต้องมาผ่านฉันเลย ถ้าเกิดว่าวันนี้คุณอยากจะถามอะไรพวกนี้ล่ะก็ ถ้ายังงั้นฉันคิดว่าฉันไม่มีอะไรจะตอบ เพราะว่าสถานการณ์ของฉันตอนนี้คุณเองก็เห็นแล้ว”

“ถ้ายังงั้นคุณรู้ไหมว่า เรื่องอื่นๆ ของคุณกับเย่โม่เซิน นอกจากในประเทศแล้ว เรื่องอื่นก็ถูกลบไปหมดแล้ว? ”

พอได้ยินดังนั้น หานมู่จื่อก็ขมวดคิ้ว “หมายความว่ายังไง? ”

นอกจากข่าวในประเทศ ทุกอย่างถูกลบหมดเลยเหรอ???

ตวนมู่เจ๋อค่อยๆ คลี่ยิ้มออกมา “รวมถึงงานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่ครั้งนั้นด้วย เพราะว่าเจ้าบ่าวไม่ได้มาเข้าร่วมงานแต่งอย่างราบรื่น มันดึงปรากฏในสื่อต่างประเทศมากมาย แต่ว่า……ตอนนี้ไม่มีร่องรอยของงานแต่งงานครั้งนั้นอยู่แล้ว”

หลังจากพูดจบ ตวนมู่เจ๋อก็ได้แต่มองหานมู่จื่อ อยากจะดูว่าเธอจะมีปฏิกิริยายังไง