เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 839

บทที่ 838 คือความชอบไม่ใช่โดนทําเสน่ห์

ตระกูลยู่ฉือ

เพราะหลังจากเหตุการณ์โทรศัพท์ของ ยู่ฉือจิน เย่โม่เซิน จึงตัดสินใจว่า ช่วงเวลานี้ จะไม่กลับไปกับหานมู่จื่อชั่วคราว เพื่อไม่ให้อยู่ข้างนอกนานเกินไป คุณตาจะเกิดความสงสัยมากขึ้น

เฉียวจื้อช่วยเขาปิดบังด้วยความยากลำบาก เขาก็ต้องแสร้งทำท่าทีหน่อยถึงจะถูก

ตอนนี้เขาเพิ่งคบกับหานมู่จื่อ ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองก็ยังไม่มั่นคง ถ้าเกิดอะไรขึ้นจริงๆ เขาก็ไม่รู้เลยว่า ผู้หญิงคนนี้จะกลัวจนหนีไปหรือเปล่า?

“กลับมาแล้ว?”

“คุณตา”

ยู่ฉือจินมองไปที่หลานชายตรงหน้า ดวงตาคู่สีดำ เต็มไปด้วยความน่าเกรงขาม คุณตาของเขามีรูปร่างลักษณะคล้ายกับแม่ของเขามาก โดยเฉพาะพลังความแข็งแกร่งระหว่างคิ้ว ช่างเหมือนยิ่งนัก

ทุกครั้งที่เห็นยู่ฉือเซิน ปะทะคารมกับตัวเอง ตอนที่ไม่ยอมแพ้ ยู่ฉือจิน ก็เหมือนได้เห็นลูกสาวคนโตของตัวเอง ได้ยืนอยู่ตรงหน้าเขาอีกครั้ง

เมื่อคิดถึงลูกสาวคนโตของตัวเอง ยู่ฉือจินก็ปวดใจ ก็นึกถึงเรื่องที่ยัยเด็กเสี่ยวเสว่ พูดข้างหูตัวเองในวันนี้ เขาจ้องมองยู่ฉือเซิน แล้วพูดว่า “นาย ตามฉันมาที่ห้องทำงาน”

แววตาที่เจ็บปวดและเจ็บใจ ไม่สบอารมณ์ต่อความไม่เอาถ่านแบบนี้ เย่โม่เซิน จะดูไม่ออกได้อย่างไร เขามองไปที่ด้านหลังของคุณตาตัวเอง หรี่ตาลงเล็กน้อย

ช่วงเวลานานขนาดนี้ คุณตาไม่เคยมองเขาด้วยสายตาแบบในเมื่อกี้เลย

หรือว่าได้เกิดเรื่องอะไรขึ้น?

แต่เย่โม่เซินยังคงเดินตามรอยเท้าของยู่ฉือจินอย่างสงบ เดินตามเขาเข้าไปในห้องทำงาน

หลังจากเข้าไปในห้องทำงาน ยู่ฉือจินให้เย่โม่เซินปิดประตู แล้วตัวเองก็นั่งลงไป

เย่โม่เซินก็ปิดประตูไปด้วย

เขาไม่ได้ริเริ่มที่จะพูดก่อน เพราะเขารู้ดีว่า คืนนี้ยู่ฉือจินจะพูดอะไรกับตัวเองมากมาย หรืออาจจะถามคำถามมากมาย ตั้งแต่วินาทีที่เขาตัดสินใจคบกับหานมู่จื่อ เขาก็ได้คิดคำตอบทั้งหมดไว้แล้ว และพยายามนึกถึงคำถามทั้งหมดที่ยู่ฉือจิน จะถามถึง

“อาเซิน นายสามารถบอกกับตาได้ไหม ทำไมถึงไม่ยอมหมั้นกับ เสี่ยวเสว่?”

เสียงของเขาฟังดูชรายิ่งนัก พร้อมกับมีความรู้สึกอ่อนล้าอย่างหนัก ริมฝีปากบางของเย่โม่เซินขยับเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นมอง ก็มองเข้าไปในดวงตาที่ขุ่นมัวมืดมิดคู่นั้นพอดี

เพราะอะไร?

เย่โม่เซินเม้มริมฝีปากบางของตัวเองเบาๆ พูดอย่างเย็นชา “ฉันไม่ได้ชอบเธอ”

ห้าคำ ก็อธิบายความรู้สึกในใจของตัวเองในทันที สามารถพูดได้ว่า มันตรงไปตรงมามากจริงๆ เดิมที ยู่ฉือจินยังคิดว่า เขาจะพูดอะไรอีกหน่อย ให้เขาได้มีสิทธิ์ที่จะได้พูดบ้าง แต่ใครจะรู้ว่า ทันทีที่เขาพูด ก็ปิดกั้นสิ่งที่ตัวเองกำลังจะพูดต่อจากนี้โดยตรง

ทันใดนั้น สีหน้าของยู่ฉือจิน ก็ดูไม่ดีเล็กน้อย

“นายไม่ชอบเธอ แล้วนายชอบใคร?”

คำถามส่วนหลัง คมเฉียบยิ่งนัก พร้อมกับพลังอำนาจบนตัวของยู่ฉือจิน ช่างดูเหมือนแข็งแกร่งน่าเกรงขามอย่างยิ่ง เหมือนกับว่า เพียงแค่เย่โม่เซินเอ่ยชื่อหนึ่งออกมา ไม้เท้าในมือของเขา ก็จะเคาะไปที่หัวของเขาโดยตรง

อย่างไรก็ตาม ยู่ฉือจินพบกับเย่โม่เซิน

เขาหัวแข็งดื้อรั้นมาโดยตลอด ไม่เกรงกลัวกับสิ่งพวกนี้เลย

เขายกริมฝีปากขึ้น พูดอย่างเย็นชา “สรุปก็คือ ฉันจะไม่หมั้นกับเธอ แม้ว่าฉันจะเป็นหลานชายของคุณ แต่ก็ไม่อยากให้การแต่งงานของตัวเอง ถูกคุณตาบงการ”

“นายมันเด็กสารเลว ตายังจะทำร้ายนายได้หรือไง? นายยอมรับมาโดยดี นายซ่อนคนอยู่ข้างนอกใช่ไหม?”

ดวงตาดำสนิทของเย่โม่เซิน พาดผ่านแสงคมเฉียบ แต่ก็หายวับไปอย่างรวดเร็ว ยังไม่รอให้เขาเอ่ยปาก ยู่ฉือจิน ก็จ้องมองเขา ด้วยสายตาแหลมคม

“ฉันได้ยินมาว่า มีพนักงานเล็กๆ ในบริษัทของนาย คอยตามรังควานนายตลอดเวลา สนใจนายมาก มีเรื่องนี้หรือเปล่า?”

“คุณตา คำพูดเหล่านี้ คือตวนมู่เสว่ เป็นคนบอกคุณหมดเลยใช่ไหม?”

“นายไม่จำเป็นต้องสนใจว่า ใครเป็นคนพูดคำเหล่านี้ เพียงแค่ผลลัพธ์ยังคงเหมือนเดิม ก็พอแล้ว ดูเหมือนว่า...... นายจะมีคนที่อยู่ข้างนอกจริงๆ ไม่น่าแปลกใจ......ช่วงหลายวันก่อน มักจะไม่ได้กลับบ้านทานอาหารกับตา ไม่น่าแปลกใจเลย ที่นายไม่ยอมหมั้น!”

เมื่อเห็นมีท่าทีโกรธเกรี้ยวในหว่างคิ้วของเขา เย่โม่เซินก็พูดขึ้นอย่างเรียบเฉย

“ฉันไม่อยากจะหมั้น มันไม่เกี่ยวกับคนอื่นเลย ต่อให้ไม่มีเธอ ฉันก็จะไม่คบกับ ตวนมู่เสว่”

ความรักที่เธอให้กับตัวเอง มันอึดอัดมาก

“หึม นายคิดว่าฉันจะเชื่อคำพูดที่ไร้สาระพวกนี้ของนายหรือ?” ยู่ฉือจินออกคำสั่งทันที “พรุ่งนี้นายกลับไปไล่ผู้หญิงคนนั้นออกจากบริษัท ห้ามเธออยู่ที่นั่นอีกต่อไป คนในตระกูลยู่ฉือของฉัน เป็นใครก็ได้ก็สามารถเคียงข้างคู่ควรหรือ? นายก็ไม่ดูเลยว่าอีกฝ่ายเป็นคนแบบไหนมีชาติตระกูลยังไง ถ้าเพียงแค่หวังฐานะและทรัพย์สมบัติของนาย แล้วจะทำยังไง? นายยังหนุ่ม เชื่อฟังคำพูดของตา พรุ่งนี้ก็ไปไล่อีกฝ่ายออก ให้เงินเธอก้อนหนึ่ง ให้เธออย่ามารังควานนายอีก”

พูดอย่างกับ......

กลิ่นอายรอบตัวเย่โม่เซิน หนาวเย็นลง ไม่พอใจ “เธอไม่ใช่คนแบบนี้”

ยู่ฉือจินพูดเยาะเย้ย “ตาของนาย ฉันอายุมากขนาดนี้แล้ว คนที่ได้พบเจอมา ยังเยอะกว่าเกลือที่นายเคยกินอีก พวกเด็กผู้หญิงที่เพิ่งเข้ามาในบริษัท ส่วนใหญ่ก็หวังลาภยศเงินทองทั้งนั้น พวกเธอไม่เคยมีประสบการณ์อะไร ไม่มีพื้นหลังอะไร ก็หวังอยากจะเอื้อมจับคนรวย นายมันโง่ถึงได้หลงเสน่ห์ผู้หญิงแบบนี้ พรุ่งนี้ก็ไปไล่เธอออกจากบริษัททันที!”

ท่าทีของยู่ฉือจิน ยืนกรานมาก

เย่โม่เซินก้มหน้าลง เปลือกตาปิดแววตาที่มืดมนของเขาไว้ ในขณะเดียวกัน ก็ยับยั้งความโกรธแค้นจากดวงตาของเขา

แม้ว่าจะเป็นคุณตา แต่ว่าผู้หญิงของเขาอย่างนี้ ก็ทำให้เขารู้สึกไม่ชอบใจอย่างยิ่ง

เขาเชื่อในสายตาของตัวเอง ผู้หญิงที่ตัวเองชื่นชอบ เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นคนแบบนั้น

“ตากำลังพูดกับนาย นายได้ยิงได้ยินสิ่งหรือเปล่า?”

เย่โม่เซินเงยหน้าขึ้น ดวงตาเต็มไปด้วยความมืดสนิท “ถ้าฉันไม่ทำล่ะ?”