เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 846

บทที่845 หรือว่าจะไม่ได้ส่งซิกให้ผมงั้นหรอ

“หา?”

หานมู่จื่อคิดว่าเธอได้ยินผิดไป

เย่โม่เซินให้เธอรับเงินของยู่ฉือจินเนี่ยนะ?

“นี่เป็นเงินที่เขาให้กับหลานสะใภ้ของตัวเอง” เย่โม่เซินเอ่ยพูดออกมาอย่างสบายๆ “ครั้งหน้าเขาให้มา คุณก็รับเอาไว้”

หานมู่จื่อ “...”

จู่ๆก็คิดขึ้นมาว่า หลานชายที่ยู่ฉือจินช่วยชีวิตมากลายมาเป็นคนที่วางแผนร้ายกับคุณตาด้วยอีกคนจะทำยังไง?

ในระหว่างที่ทั้งสองคนกำลังพูดกันอยู่นั้น ทันใดนั้นเองหานมู่จื่อก็รับรู้ได้ถึงเสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง เธอตกใจจนแทบจะสะดุ้งตัวโยนออกมา จากนั้นก็รีบเข้าไปหลบข้างหลังเย่โม่เซินทันที

เธอเข้าไปด้านหลังร่างของเขา มือกำเสื้อสูทของเขาจนมีรอยยับออกมา สำหรับคนที่รักสะอาดทั้งยังเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำอย่างเขาแล้วนั้น ถ้าเป็นเมื่อก่อนเย่โม่เซินจะต้องอดไม่ได้ที่จะต้องระเบิดอารมณ์ออกไปแน่

แต่ในตอนนี้คนที่ทำให้เสื้อผ้าเขายับนั้นเป็นหานมู่จื่อ มันจึงได้ต่างออกไป

เขาไม่เพียงแต่จะไม่ระเบิดอารมณ์ออกมาแล้ว แต่ภายในใจกลับรู้สึกพอใจขึ้นมาแปลกๆ

คนที่เคาะประตูอยู่ข้างนอกเมื่อไม่ได้ยินการตอบกลับออกมา จึงได้ลองเคาะดูอีกครั้ง ตามมาด้วยเสียงเอ่ยถามที่ดังตามเข้ามา

“ท่านประธานคะ?”

“เป็นพี่หลิน!” หานมู่จื่อเอ่ยเตือนออกไปเบาๆ จากนั้นก็มองออกไปรอบๆ เห็นโต๊ะตัวนั้นแล้ว ก็รีบวิ่งเข้าไปทันที จากนั้นก็ซุกตัวเข้าไปหลบลงใต้โต๊ะตัวนั้น

เย่โม่เซิน “...”

เขากดนวดลงไประหว่างคิ้วไปอย่างปวดหัว เด็กนั่นชอบมุดตัวหลบจนเป็นนิสัยแล้วหรือไง?

“เข้ามา”

หลังจากเสียงเย็นของชายหนุ่มดังขึ้น ประตูห้องทำงานก็ถูกผลักเข้ามา พี่หลินถือซองจดหมายเข้ามา เห็นเย่โม่เซินยืนอยู่ข้างประตูก็เผยสีหน้าของความประหลาดใจออกไปทันที

“ท่านประธาน ท่านประธานกำลังจะออกไป?”

พูดจบ พี่หลินเหมือนกับว่าจะสังเกตเห็นอะไรเข้ายังไงอย่างนั้น สายตาหยุดอยู่ตรงเสื้อสูทของเขา

ปกติแล้วชุดสูทของท่านประธานจะถูกดูแลจนไม่มีรอยยับปรากฏออกมาแม้แต่รอยเดียวอยู่ตลอด แต่มาวันนี้ตรงแขนเสื้อของเขาและตรงบริเวณช่วงเอวของเขากลับมีรอยยับเกิดขึ้นมากมาย เมื่อได้ลองคิดดูแล้วเมื่อกี้นี้เธอเคาะประตูอยู่นานกว่าจะมีการตอบรับออกมาจากทางด้านใน

แต่เรื่องพวกนี้เธอไม่อาจเอ่ยถามออกไปได้ พี่หลินทำได้แค่เพียงยื่นมือส่งของในมือออกไป

“ท่านประธาน เมื่อกี้นี้นายท่านมาค่ะ”

สีหน้าของเย่โม่เซินนิ่งเรียบออกมา เหมือนกับว่าไม่ได้รู้สึกตกใจอะไรกับคำพูดของเธอเลยแม้แต่น้อย ดูเหมือนว่าจะได้เจอกับนายท่านยู่ฉือมาก่อนแล้ว

เมื่อคิดได้อย่างนั้นแล้ว พี่หลินก็ยิ่งเอ่ยออกไปอย่างไม่อ้อมค้อมมากขึ้น “นี่เป็นซองจดหมายที่นายท่านทิ้งไว้ตอนที่เดินออกไปเมื่อครู่ค่ะ ไม่ทราบว่าด้านในเป็นอะไร ก็เลยเอามาให้ท่านประธานค่ะ”

ซองจดหมายงั้นหรอ?

เย่โม่เซินนึกถึงคำพูดของมู่จื่อที่พูดกับเขาเมื่อกี้นี้ จึงเหลือบมองไปยังซองนั้นเล็กน้อย จากนั้นก็รับมาแล้วเปิดมันออกมา

และมันก็เป็นไปอย่างที่คิดจริงๆ เพราะด้านในนั้นมีเช็คเงินอยู่ใบนึง

“ฉันรู้แล้ว ยังมีเรื่องอะไรอีกหรือเปล่า?”

พี่หลินยืนลังเลใจอยู่ตรงนั้นไปสักพักนึง แล้วคิดว่าบอกเรื่องนั้นไปกับเขาไปเลยน่าจะดีกว่า

“นายท่าน...ให้ฉันจัดหาตำแหน่งงานในบริษัทให้กับคุณหนูตระกูลตวนมู่สักตำแหน่งนึงด้วยค่ะ”

ได้ยินอย่างนั้นแล้ว เย่โม่เซินก็ขมวดคิ้วออกมาทันที กลิ่นอายรอบตัวเขาครึ้มทะมึนลง

ผู้หญิงคนนั้น ยังไม่ยอมแพ้อีกสินะ?

ทั้งๆที่ได้พูดกับหล่อนชัดเจนขนาดนั้นแล้ว

เห็นเขาขมวดคิ้วออกมา พี่หลินก็คิดในใจว่ามันเหมือนอย่างที่เธอคิดเอาไว้ไม่มีผิด ว่าท่านประธานยังคงหลบเลี่ยงผู้หญิงด้วยความรังเกียจอยู่ แต่ตวนมู่เสว่ผู้นี้นั้นไม่ใช่คนธรรมดานี่สิ คงจัดการไม่ได้ง่ายๆแน่

พี่หลินคิดอย่างนั้นแล้ว จึงเอ่ยออกไปอย่างพินิจพิจารณา “ดูจากความหมายของนายท่านแล้ว ท่านดูให้ความสำคัญต่อคุณหนูตวนมู่อย่างมาก ถ้าไม่จัดการหาตำแหน่งงานให้ล่ะก็ เกรงว่าจะทำให้นายท่านไม่พอใจได้ แต่ถ้ามอบตำแหน่งงานให้...”

ในวันต่อๆไปนั้น ท่านประธานก็คงจะไม่มีวันที่สงบเลยสักวันแน่

ถึงแม้ว่าท่าทีที่นายท่านแสดงออกมาจะแน่วแน่เป็นอย่างมาก แต่ถึงอย่างไรนี่ก็เกี่ยวข้องกับเย่โม่เซิน ดังนั้นแล้วพี่หลินก็ยังต้องมาปรึกษาเขาดูสักหน่อย

“อะไรนะคะ? แล้วฉันจะไปอยู่ที่ไหน?” หานมู่จื่อเบ้ปากออกมาเล็กน้อย นั่นมันห้องที่เธอเพิ่งจะเช่ามาเลยนะ เพิ่งจะอยู่ได้ไม่นาน แล้วเธอก็ยังได้จ่ายค่าเช่าและเงินมัดจำไปแล้วด้วย

เย่โม่เซินนึกถึงท่าทางที่เสียสติของตวนมู่เสว่ แล้วมองไปยังหานมู่จื่อที่มองตาใสเข้ามาอีกครั้ง คิดว่าอย่าเอาเรื่องนั้นบอกเธอไปเสียดีกว่า เพื่อไม่ให้เธอต้องวิตกกังวลใจ

แต่ถ้าอยากให้เธอย้ายบ้าน ก็จะต้องมีเหตุผลกับข้ออ้างออกมาสักหน่อย

“ผมกังวลว่าคุณตาจะไปสร้างเรื่องวุ่นวายให้กับคุณลับหลัง ผมจะเลือกที่อยู่ใหม่ให้คุณเอง”

หานมู่จื่อกะพริบตาออกมา มองเย่โม่เซินที่อยู่ใกล้กัน “คุณ...คงไม่ใช่คนฉวยโอกาสที่จะให้ฉันไปอยู่กับคุณใช่มั้ยคะ?”

เย่โม่เซินเป็นห่วงเธอ แต่ไม่ได้บอกเหตุผลกับเธอ ในตอนนี้เพราะคำพูดที่เธอได้พูดออกไปประโยคนั้น บรรยากาศก็เหมือนกับว่าจะดูคลุมเครือขึ้นมา

เขาหรี่ตาลงเล็กน้อย มองเธอด้วยสายตาที่เป็นประกาย

“ผมพูดแล้วหรอว่าจะอยู่กับคุณ?”

หานมู่จื่อ “...”

“หรือว่า จะเป็นคุณที่อยากอยู่กับผม?”

“ฉัน...”

ใบหน้าขาวเนียนของหานมู่จื่อแดงระเรื่อออกมาทันที รีบเถียงแก้ต่างให้ตัวเอง “ฉันไม่ได้คิดอย่างนั้นเสียหน่อย คุณต่างหากที่พูดออกมาว่าจะเปลี่ยนที่พักให้ฉันเองนี่คะ”

“อืม ความจริงเรื่องเปลี่ยนที่อยู่มันก็ถูกอยู่หรอก แต่ผมบอกแล้วหรอว่าจะอยู่กับคุณ?”

เขาโน้มตัวเข้ามา ลมหายใจอุ่นร้อนใกล้เธอเข้ามาเรื่อยๆ “ดูเหมือนว่าในใจของคุณจะคิดอย่างนี้สินะ”

“ฉันไม่ได้คิดอย่างนั้นนะ!” หานมู่จื่อผลักเขาออกไปด้วยอารมณ์ที่ทั้งโกรธและไม่พอใจ ทำไมเธอถึงได้ตกหลุมพรางเขาเสียได้?

“ครั้งที่แล้วใครกัน...ที่เอาชั้นในมาพาดลงมาบนเสื้อสูทของผมล่ะ? คุณกล้าพูดมั้ยล่ะว่านี่ไม่ใช่การส่งซิกให้ผมทำอะไรกับคุณหน่อย?”

ในตอนที่พูดคำพวกนี้หลุดออกมานั้น ริมฝีปากของเขาก็ได้แนบเฉี่ยวลงมาข้างๆใบหูของเธอเบาๆ

ตั้งแต่ที่ความสัมพันธ์ของทั้งสองได้ชัดเจนมาจนถึงตอนนี้ ถึงแม้ว่าจะเคยจูบกัน แต่ร่างกายก็ไม่มีความคิดชั่ววูบในเรื่องนั้นขึ้นมาเลย ถึงแม้ว่าจะมี แต่ก็ต้องยับยั้งอารมณ์เอาไว้เนื่องด้วยความสัมพันธ์เช่นกัน

แต่ในตอนนี้ประเด็นนี้กลับถูกยกขึ้นมา...