เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 858

บทที่ 857 คืนนี้ไม่กลับไป

หลังจากที่เข้าไปในห้องน้ำแล้ว หานมู่จื่อก็ได้ยืนติดประตูไว้ ยื่นมือมากุมหัวใจที่เต้นปังๆว้าวุ่นของตัวเองเอาไว้ ผ่านไปครู่หนึ่งเธอถึงได้มองตัวเองในกระจก

ใบหน้ารูปไข่กับลำคอ รวมทั้งใบหูก็เริ่มแดงขึ้น

เธอเอียงตัวเข้าไปเล็กน้อย และเหล่มองไปยังท้ายทอยของตัวเอง ตรงนั้นได้ถูกเย่โม่เซินตีตราเป็นรอยสีชมพูจางๆไปแล้วหลายรอย

ตอนแรกที่มองไม่เข้าใจ แต่เมื่อมองอย่างละเอียดแล้วละก็ สีค่อยๆเปลี่ยนเป็นเข้มแล้ว

โชคดีที่เป็นฤดูหนาว หากว่าเป็นฤดูร้อน ถ้าเช่นนั้นรอยพวกนี้เธอจะปกคลุมไว้ยังไง?

หานมู่จื่อพลางต่อว่าเย่โม่เซินใจไป พลางเปิดฝักบัวอาบน้ำไป

รอหลังจากที่อาบจนเสร็จแล้ว หานมู่จื่อถึงได้พบว่าปัญหาที่จัดการยากปัญหาหนึ่ง เมื่อกี้ตัวเองเพราะว่ารีบเข้ามา ดังนั้นเดิมทีก็ไม่ได้หยิบเสื้อผ้าที่เปลี่ยนเข้ามาด้วย

เสื้อผ้าที่เปลี่ยนก็เปียกไปหมดแล้ว จะเอามาใส่อีกก็เป็นไปไม่ได้แล้ว

หานมู่จื่อก็ไม่กล้าที่จะให้เย่โม่เซินหยิบเสื้อผ้าให้กับตัวเอง

สุดท้ายทำได้เพียงเอาผ้าขนหนูอาบน้ำจากชั้นวางของแล้วพันตัวเองไว้ หลังจากนั้นก็เปิดประตูห้องน้ำออกอย่างเงียบ ๆ เอาหัวมองออกไป

ในห้องที่เงียบสงัด ไม่มีใครแม้แต่คนเดียว

เย่โม่เซินไม่อยู่ในห้อง? พอเหมาะพอดี หานมู่จื่อโล่งใจไปฟอดหนึ่ง หลังจากนั้นก็ได้เดินเท้าเปล่าออกมาจากทางด้านใน

เธอก้มลงไปเปิดกระเป๋าเดินทางของตัวเองออก เอาชุดนอนออกมาจากด้านในเปลี่ยนให้ตัวเอง

หลังจากที่ทำได้อย่างสะดวก หานมู่จื่อจึงได้ออกจากห้องไปหาเย่โม่เซิน

ก็เห็นถึงเย่โม่เซินยืนอยู่ตรงระเบียงได้จากที่ไกลๆ บ้านที่นี่มีขนาดกว้างขวางกว่าอะพาร์ตเมนต์ขนาดเล็กเดิมที่เธอเช่ามาก ดังนั้นเสียงของเย่โม่เซินจึงส่งมาไม่ถึงที่นี่

หานมู่จื่อเดินเข้าไปใกล้ จึงได้ยินน้ำเสียงที่ทั้งเย็นชาทั้งเฉียบคมของเขา

“อืม คืนนี้ฉันไม่กลับบ้าน รบกวนลุงหยูบอกกับคุณตาของฉันด้วย”

“มีเรื่องสำคัญต้องจัดการ”

“ก็อย่างนี้แหละ”

และหานมู่จื่อที่ได้หยุดอยู่ตรงคำพูดของเขา ก็ได้ชะงักฝีเท้าไว้ งุนงงอยู่ตรงที่เดิม

เมื่อกี้เขาพูดในสายโทรศัพท์ว่าเขาไม่กลับบ้าน??

หรือว่าคืนนี้เขาต้องการอยู่ที่นี่?

ชั่วขณะนั้นท่าทีของหานมู่จื่อก็ได้มีความซับซ้อนขึ้นมาเล็กน้อย เวลานี้ตรงด้านหลังของเย่โม่เซินดูเหมือนว่าจะมีดวงตายังไงยังงั้น จากนั้นก็ได้หมุนตัวกลับมาทันที

เห็นเธอยืนสวมชุดนอนบางๆอยู่ตรงนั้น ตอนที่เท้าสีขาวราวกับหิมะคู่หนึ่งได้เหยียบลงบนพื้นเย็น หัวคิ้วของเขาก็ได้ขมวดขึ้นมาทันที และได้ก้าวเท้าใหญ่ๆเดินเข้าไปตรงๆ

“ทำไมใส่น้อยขนาดนี้?”

เสียงที่เย็นชาของเขา ปะปนน้ำเสียงที่มีความไม่พอใจอย่างมาก ได้โอบเอวเธอเข้ามากอด จิตใต้สำนึกของหานมู่จื่อได้กอดคอของเขาเอาไว้

ในห้องที่เยือกเย็น เพียงแต่ว่าเธอเพิ่งจะออกมาจากในห้องน้ำ ทั่วทั้งตัวยังอบอุ่น หลังจากที่ถูกเย่โม่เซินอุ้มอยู่ในอ้อมอก หัวคิ้วที่สวยงามของหานมู่จื่อก็ได้ยับย่นขึ้นมาแล้ว

ทั้งตัวของเขาเยือกเย็น เพราะน่าจะยืนอยู่ที่ระเบียงไปครู่หนึ่งแล้ว

หานมู่จื่อถูกอุ้มกลับไปบนเตียงในห้อง หลังจากนั้นเย่โม่เซินก็หันตัวไปเปิดฮีตเตอร์ กลัวว่าเธอจะหนาว

เมื่อหานมู่จื่อได้สัมผัสกับเตียงก็ได้หดตัวเป็นก้อนหนึ่งทันที จากนั้นก็มองที่เย่โม่เซินพร้อมพูด: “เมื่อกี้คุณตาของนายโทรศัพท์เร่งให้นายกลับไปเหรอ?”

เย่โม่เซินทำเป็นเธอไม่ได้ยินถึงคำพูดที่ตัวเองพูดเมื่อกี้ แล้วได้เม้มริมฝีปากไปแล้วครู่หนึ่ง หลังจากนั้นก็ปฏิเสธ: “ไม่ใช่”

คำพูดเพิ่งจะตกออกมา เขาก็ยกมือปลดกระดุมเสื้อตัวนอกของตัวเอง ไม่ช้าก็ได้นำเสื้อตัวนอกถอดลงมาไปแขวนอยู่บนที่แขวนเสื้อ ทันทีหลังจากนั้นก็ได้ดึงเนคไท

เมื่อเห็นถึงฉากนี้ จิตใต้สำนึกของหานมู่จื่อก็ได้ถลึงตาโตใส่ คิดไปถึงคำพูดนั้นที่เมื่อกี้เขาพูดอยู่ตรงระเบียง

คืนนี้ไม่กลับไป

งั้น......พูดแบบนี้คืนนี้เขาคือต้องการอยู่ที่นี่แล้ว?

นี่คือหลังจากที่เย่โม่เซินสูญเสียความทรงจำไปแล้ว เป็นครั้งแรกที่ทั้งสองคนได้ร่วมเตียงเคียงหมอนกัน คิดไม่ถึงว่าเธอจะตื่นเต้นกลัวจน......นอนไม่หลับแล้ว

ในความมืด หานมู่จื่อได้เปิดดวงตาคู่ที่ไร้ความผิด เหนื่อยใจจนไม่ไหว

รีบหลับสิ หลับแล้วอะไรก็ไม่ต้องรู้แล้ว

แต่ว่าเธอยิ่งสะกดจิตใจตัวเองแบบนี้ ในหัวก็กลับยิ่งมีสติมากขึ้น ไม่มีความง่วงเลยแม้แต่น้อย

ก็อยู่ในตอนที่หานมู่จื่อกลัดกลุ้มจนไม่ไหว ก็ได้ยินเสียงประตูของห้องน้ำเปิดออก เธอก็ตกใจจนรีบปิดตาไว้แน่น

เย่โม่เซินผลักประตูเปิดออก สิ่งที่สะท้อนเข้าสู่สายตากลับคือความมืดสนิท เขาได้งุนงงก่อน ทันทีหลังจากนั้นก็มีท่าทีโต้ตอบเข้ามา ริมฝีปากบางๆที่กดแน่นจนเป็นเส้นทำให้เกิดส่วนโค้งตื้นๆขึ้นมา

โอ้ว ค่อนข้างฉลาดมาก

เย่โม่เซินค่อยๆเช็ดผมด้วยผ้าขนหนู และได้มองไปยังทิศทางหนึ่งในความมืดอย่างใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

หลังจากที่เช็ดผมเกือบจะได้แล้ว เย่โม่เซินก็ได้หมุนตัวออกไปจากห้อง ไปยังห้องข้างๆแล้ว

เมื่อได้ยินเสียงปิดประตู หานมู่จื่อในความมืดก็ตกใจ หลังจากนั้นก็ได้เอาหัวมองออกมาจากในผ้าห่ม

ฮีตเตอร์ในห้องเพียงพอมาก และเมื่อกี้เธอแทบจะหายใจไม่ออกในผ้าห่ม

คิดไม่ถึงว่าเย่โม่เซินจะออกไปแล้ว เขาคือตัดสินใจจากไปชั่วคราว? หรือว่าไปทำอะไรแล้ว?

ไม่ว่าจะเป็นเหตุผลไหน หานมู่จื่อก็ไม่กล้าลุกขึ้นไปยืนยัน หากว่าเธอเพิ่งลงจากเตียงก็ได้พบเย่โม่เซินกลับมาแล้ว งั้นไม่ก็ถูกจับได้แล้วงั้นเหรอ?

หานมู่จื่อได้นอนกลับไปใหม่ เท้าเย็นอย่างหมดอาลัยตายอยาก

ผ่านไปแล้วครู่หนึ่ง ดูเหมือนว่าเธอจะได้ยินเสียงฝีเท้าเดินมาที่ห้องนี้ เธอก็ได้รีบลากผ้าห่มปิดตาแกล้งนอนอีกครั้ง

ปัง

เสียงเคาะประตูดังชัดเจนเป็นพิเศษในสภาพแวดล้อมที่มืดและเงียบ หานมู่จื่อรู้สึกว่าลมหายใจของตัวเองก็เปลี่ยนเบาลงแล้ว