เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 867

บทที่ 866 แค่เจอกันครั้งสุดท้าย

ที่แท้เขาก็คิดแบบนี้

หานมู่จื่อยังคิดว่าเขาจะถามเรื่องเกี่ยวกับส้งอาน คิดไม่ถึงเลยว่าจะไม่มี

หล่อนรู้สึกไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ จ้องเขาที่กำลังขับรถอยู่ทางด้านข้าง ลังเลอยู่สักพักใหญ่จึงถามขึ้น: “ตอนที่นายเห็นน้าส้ง...ไม่รู้สึกอะไรบ้างเลยเหรอ?”

หลังจากถามเขาไปเช่นนั้น หล่อนกลั้นหายใจ รอคำตอบจากเขาอย่างใจจดใจจ่อในความเงียบสงัด

แต่สุดท้ายในตอนนั้นเองมือถือของเย่โม่เซินก็ดังขึ้น จนทำให้หล่อนหายใจกระหืดกระหอบ หล่อนมองเย่โม่เซินรับสายด้วยสีหน้าเย็นชา จากนั้นพูดเพียงไม่กี่คำก็วางสายไป และหันกลับมามองหล่อนต่อ

“สบายใจได้ ในเมื่อเป็นน้าของเธอ ฉันก็จะดูแลเขาเป็นอย่างดี”

หานมู่จื่อไม่ได้พูดอะไรต่ออีก

เมื่อลงมาถึงด้านล่าง มือถือของเย่โม่เซิดังขึ้นอีกครั้ง หานมู่จื่อกระพริบตาปริบๆ

“คุณตาเรียกให้คุณกลับไปเหรอ? หรือว่าคืนนี้คุณ...”

เย่โม่เซินปิดเสียงมือถืออย่างไม่สบอารมณ์

“ไม่เป็นไร”

หานมู่จื่อก้มมองต่ำลง รู้สึกหนักใจมาก

ยู่ฉือจินไม่ยอมให้หล่อนคบกับเขาจริงๆ แต่ช่วงนี้ไม่มีความเคลื่อนไหวอะไร เป็นเพราะเย่โม่เซินรึเปล่า?

และไม่รู้ว่าคืนวันที่ดูเหมือนปกติแต่แฝงไปด้วยความอันตรายมากมายขนาดนี้ จะยื้อต่อไปได้อีกนานเท่าไหร่

***

“ฮื่อๆคุณปู่ยู่ฉือ เสี่ยวเสว่ทุกข์ใจมาก พี่เซินไม่ยอมหมั้นกับหนู ทั้งยังไปชอบพนักงานผู้หญิงในบริษัทอีก พี่เขาคิดว่าหนูมีปัญหาทางจิต ยังพาหนูไปพบจิตแพทย์อีกด้วย หนูกลัวมากจริงๆ....วันดีคืนดีพวกเขาจะคิดว่าฉันเป็นคนบ้ารึเปล่า?”

น้ำตาของตวนมู่เสว่ไหลรินลงมาเป็นสาย หล่อนร้องไห้พลางดึงแขนเสื้อของยู่ฉือจิน “คุณปู่ยู่ฉือ คุณปู่อยากบอกพี่ชายของฉันเด็ดขาดนะคะ อีกอย่างคุณปู่ให้ฉันอยู่ที่ได้ไหมคะ? ฉันไม่กล้าเจอพวกเขา”

เมื่อได้ยินเรื่องที่ตวนมู่เจ๋อพาตวนมู่เสว่ไปพบจิตแพทย์ ยู่ฉือจินโกรธขึ้นมาทันที

ตวนมู่เสว่ในสายตาของเขาไม่มีปัญหาอะไรแน่นอน เพียงแต่สาวน้อยผู้นี้ชอบและหลงใหลยู่ฉือเซินมากจริงๆ และไม่รู้ว่าพี่ชายของหล่อนนั้นคิดอย่างไรกันแน่ ทำไมจู่ๆถึงพาหล่อนไปหาจิตแพทย์ล่ะ?

ทั้งๆที่เป็นคนมีจิตใจปกติ จู่ๆก็ถูกคนพาไปทำอะไรแบบนี้ หล่อนจะไม่กลัวได้อย่างไร?

คนที่ตระกูลยู่ฉือส่งไปตามหาหล่อนกลับหาไม่เจอ ยู่ฉือเซินก็ไม่สนใจเรื่องนี้ ในขณะที่ยู่ฉือจินร้อนใจจนทนไม่ไหว ตวนมู่เสว่กลับเป็นฝ่ายมาหาเขาเอง

และตอนที่มาปรากฏตัวต่อหน้ายู่ฉือจิน เสื้อและใบหน้าของตวนมู่เสว่สกปรกเลอะเทอะมาก ดูเหมือนคนที่ถูกทรมานมาอย่างหนักหนา

คุณหนูผู้ดีแสนสวยกลับเปลี่ยนไปอยู่ในสภาพแบบนี้ และยังเป็นสะใภ้ที่ตัวเองเป็นคนเลือก ตอนนั้นยู่ฉือเซินรู้สึกสงสารและเอ็นดูมาก จึงให้หล่อนอยู่ด้วย

เมื่อตอนนี้ได้ยินหล่อนทั้งเรียกคุณปู่ยู่ฉือและดึงแขนเสื้ออยู่ตลอด และได้ยินเสียงเรียกร้องที่พูดว่าไม่อยากเจอพี่ชายและคนตระกูลตวนมู่แล้ว นายท่านยู่ฉือรู้สึกเจ็บใจราวกับโดนมีดทิ่มแทงมากขึ้นไปอีก

“เสี่ยวเสว่ หนูสบายใจได้นะ ขอเพียงแค่มีคุณปู่ยู่ฉืออยู่ด้วย จะไม่มีทางให้พี่ชายของหนูพาหนูไปหาจิตแพทย์อะไรนั่นอีก เสี่ยวเสว่ของพวกเราเก่งขนาดนี้ จิตใจเข้มแข็งสมบูรณ์ ทำไมจะต้องไปพบจิตแพทย์ล่ะ? หนูไม่ต้องกลัว คุณปู่ยู่ฉือจะปกป้องหนูเอง ”

“คุณปู่ยู่ฉือ ปู่จะไม่ยอมให้พี่ชายพาหนูไปพบจิตแพทย์อีกแล้วใช่ไหมคะ? หนูกลัวมากจริงๆ หนูขอเจอพี่เซิน...ได้ไหมคะ?”

“หึ!” ยู่ฉือจินสบถด้วยความไม่พอใจ พูดด้วยความโมโห: “ไม่รับสาย ก็โทรไปจนกว่าเขาจะรับ เสี่ยวเสว่จริงใจกับเขาขนาดนี้ เขากล้าไม่มาเจอแม้แต่ครั้งเดียว? หยูโปนายโทรต่อไป หรือไม่ก็ส่งข้อความไปบอกให้เขากลับมา ถ้าไม่กลับมา ฉันจะตรอมใจตายในห้องรับแขกนี้”

ประโยคสุดท้ายทำให้สีหน้าของหยูโปเปลี่ยนไปทันที เข้าเม้มปาก พยักหน้าด้วยความตกใจ: “ผมทราบแล้วครับ คุณปู่ให้เวลาผมสักนิดนักครับ ผมต้องทำให้คุณชายเซินกลับมาให้ได้”

หลังจากที่หยูโปออกไปจากห้องรับแขก หยิบมือถือขึ้นมาโทรหาเย่โม่เซินอีกหลายครั้ง และยังคงไม่มีการตอบรับเช่นเดิม เสียงที่ดังมาจากคู่สายมีเพียงแค่เสียงผู้หญิงอันไพเราะอ่อนหวานและเชื่องช้าดังขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า

หยูโปจึงวางสาย และหมดหนทางจริงๆ

ดูไปแล้วโทรศัพท์คงไม่ได้ผล คุณชายเซินไม่ยอมกลับมา แม้ว่าคืนนี้หยูโปจะโทรจนมือถือระเบิดก็ตาม เขาก็คงไม่มีทางรับสาย

ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ต้องไปหาด้วยตัวเองแล้ว

เพราะคำพูดที่ยู่ฉือจินกล่าวขึ้นในคืนนี้ ทำให้เขาตกใจตะลึงจริงๆ

หานมู่จื่อเพิ่งอาบน้ำออกมา ก็ได้ยินเสียงกดกริ่งดังขึ้น เย่โม่เซินไม่อยู่ในห้อง หล่อนจึงทำได้เพียงสวมชุดคลุมออกไป

ขณะที่เดินออกไปออกไป บังเอิญเจอเย่โม่เซินเดินออกมาจากห้องทำงานพอดี

“ดึกขนาดนี้แล้ว ทำไมมีคนมากดกริ่งอีกล่ะ?”

เย่โม่เซินเลิกคิ้วขึ้น ท่าทางไม่สบอารมณ์ เดินเข้ามาพูดกับหล่อน: “เธอเข้าไปด้านในก่อน ฉันออกไปดูเอง”

“อืม” หานมู่จื่อไม่สงสัยอะไร พยักหน้าและเดินกลับเข้าไปในห้อง

เมื่อเห็นว่าหล่อนเดินกลับเข้าไปแล้ว สายตาของเย่โม่เซินดุดันขึ้นมาทันที