เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 869

บทที่ 868 เกี่ยวอะไรกับฉัน

หลังจากวางสาย หานมู่จื่อนั่งอยู่บนเตียงสักพัก สุดท้ายก็นอนลงไปและห่มผ้า

หล่อนพลิกตัวไปอีกด้าน มองออกไปดูวิวกลางคืนนอกหน้าต่างท่ามกลางความเงียบสงัด

หล่อนไม่หวังให้เย่โม่เซินต้องขัดแย้งจนเกิดปากเสียงกับคุณตาเพราะหล่อน ดังนั้นเมื่อเห็นคุณลุงยืนขอร้องให้เขากลับไปอย่างจนปัญญาที่หน้าประตูตอนนั้น

หานมู่จื่อก็รู้สึกใจอ่อนขึ้นมา

แต่ตอนนี้ หล่อนกลับรู้สึกว่าตัวเองใจอ่อนเร็วเกินไป ตวนมู่เสว่อยากเจอเขา ทำไมใช้เหตุผลง่ายขนาดนี้?

เมื่อมาคิดดูดีๆ หานมู่จื่อก็รู้สึกว่าตัวเองคิดมากเกินไป ที่บ้านยู่ฉือถ้าตวนมู่เสว่คิดร้ายอะไรขึ้นมาก็คงหนีไม่พ้นสายตาของยู่ฉือจินแล้ว นอกเสียจาก... ยู่ฉือจินก็ช่วยหล่อนด้วย

คิดถึงตอนนี้ หานมู่จื่อลุกขึ้นมานั่ง

รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาอย่างมาก แต่ดึกขนาดนี้แล้ว ถ้าจะออกไป เกิดเรื่องอะไรขึ้นมาก็คงก่อเรื่องวุ่นวายให้เย่โม่เซินอีก

หล่อนไม่ลืมคำพูดที่เย่โม่เซินพูดไว้ก่อนออกไป รอผมกลับมา

กังวลไป ก็ต้องเชื่อใจเขาถูกไหม?

เขาบอกให้รอเขากลับมา เขาก็ต้องกลับมา

หานมู่จื่อพูดปลอบใจตัวเองไม่หยุด จากนั้นทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง เวลาเดินผ่านไปแล้วผ่านไปเล่า หานมู่จื่อกลับไม่รู้สึกง่วงเลย กลับมีชีวิตมีชีวามากกว่าเดิม ในมือกำมือถือไว้แน่น

ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไหร่ จู่ๆมือถือก็สั่นขึ้นมา

หานมู่จื่อเปิดอ่านดู เป็นข้อความที่ส่งมาจากเฉียวจื้อ

“พี่สะใภ้ไม่ต้องเป็นห่วง ผมถึงบ้านยู่ฉือแล้ว ตอนนี้กำลังสังเกตการณ์ ถ้ามีอะไรผิดปกติผมจะรีบเข้าไปช่วยยู่ฉือทันที!”

หานมู่จื่อทำได้เพียงตอบขอบคุณเขากลับไป จากนั้นกำมือถือไว้ เฝ้ารอต่อไป

*

บ้านยู่ฉือ

คนแก่กับคนหนุ่มนั่งเผชิญหน้ากัน คนรับใช้ยกน้ำชาสองแก้วมาเสิร์ฟ วางไว้ด้านหน้าของเย่โม่เซินและยู่ฉือจิน

แต่ทั้งสองไม่มีท่าทีขยับไปไหน สายตาของยู่ฉือจินจ้องมองไปที่หลานชายตรงหน้า ความโกรธภายในแววตาปะทุออกมาอย่างชัดเจน

เย่โม่เซินเม้มปาก หยิบชาขึ้นมาจิบหนึ่งคำ “คุณตาดื่มชาให้ใจเย็นลงหน่อยดีไหมครับ?”

“ใจเย็น? หึ นายคิดว่าความโกรธของฉันมันหายง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?”

เมื่อพูดจบ ยู่ฉือจินหยิบแก้วน้ำชาขึ้นมาดื่ม จากนั้นวางลงไปเต็มแรง เสียงกระทบระหว่างแก้วกับโต๊ะ ดังกังวานกึกก้อง

เผชิญหน้ากับยู่ฉือจินเช่นนี้ เย่โม่เซินกลับรู้สึกผ่อนคลายสบายใจ เขาจิบชาหน้าระรื่น

ยู่ฉือจินมองหลานชายที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามอย่างไม่สบอารมณ์ ถูกท่าทีไม่สนใจทำตัวตามสบายของเขาจุดไฟความโกรธขึ้นมา คุณปู่ยกไม้เท้าขึ้นมาจะตีลงไปบนตัวเขา เมื่อหยูโปที่ยืนอยู่ด้านข้างเห็นเช่นนั้น จึงรีบเข้าไปห้าม

“คุณปู่ อย่าโมโหเลยครับ อย่าใช้ความรุนแรง!”

“หยูโป นายปล่อยฉัน! ให้ฉันได้สั่งสอนไอ้เด็กเมื่อวานซืนที่ไม่ยอมเชื่อฟังดีๆ”

ยู่ฉือจินโมโหมาก เย่โม่เซินเงยหน้ามอง นัยน์ตาสีดำของเขาเผชิญหน้าสบตาแววตาที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นของเขา จากนั้นยิ้มขึ้น

“คุณตาอยากหาทายาทสืบทอดมาเป็นหุ่นเชิดเหรอครับ?”

เย่โม่เซินหัวเราะ พึมพำน้ำเสียงเยาะเย้ยในลำคอ เขามีอะไรต้องขอโทษ? แต่ในเมื่อวันนี้มาแล้ว เขาก็ต้องคุยกับหล่อนให้รู้เรื่องกันไปเลย

เมื่อคิดถึงตอนนี้ เย่โม่เซินวางแก้วน้ำชาในมือลง ลุกขึ้นยืน

“ได้ งั้นผมจะไปคุยกับหล่อนให้รู้เรื่อง ถ้าหล่อนไม่มาพัวพันอะไรกับผมแล้ว หวังว่าคุณตา...จะไม่บังคับผมอีก”

เมื่อพูดจบ เย่โม่เซินก็กลับหลังหัน มองคนรับใช้ด้วยสีหน้าเย็นชา: “นำทางไปหน่อย”

คนเสิร์ฟน้ำชาตกตะลึง จากนั้นพยักหน้าลงและพาเย่โม่เซินขึ้นไปด้านบน

ขณะที่กำลังเดินไป คนใช้รู้สึกกลัวขึ้นมา เดินนำหน้าเขาด้วยความไม่มั่นใจ ราวกับว่าคนที่เดินตามหลังหล่อนไม่ใช่คน แต่เป็นเหมือนปีศาจดูดเลือด

กระทั่งเดินไปถึงหน้าประตู คนใช้หยุดเดิน “คะ...คุณชายเซิน...คุณตวนมู่อยู่ด้านในค่ะ”

เมื่อพูดจบ หล่อนก็เดินเข้าไปเคาะประตู: “คุณหนูตวนมู่ อาบน้ำเสร็จแล้วยังคะ?”

เงียบไปครู่หนึ่ง ประตูก็ถูกเปิดออก ตวนมู่เสว่ยืนตาแดงก่ำอยู่ตรงนั้น

“พี่เซิน...” เมื่อเห็นเย่โม่เซิน ตวนมู่เสว่สายตาเป็นประกายทันที อยากจะเดินเข้าไป แต่คิดบางอย่างขึ้นมาได้จึงยืนอยู่ที่เดิม หล่อนเหลือบมองคนรับใช้: “เธอออกไปก่อน ฉันมีเรื่องต้องคุยกับพี่เซิน”

คนรับใช้จึงเดินออกไป

เย่โม่เซินไม่คิดอะไรมาก มองใบหน้าหล่อนด้วยสายตาเย็นชา

“คุณหนูตวนมู่” ริมฝีปากอันเรียวบางของเขาเผยอขึ้น น้ำเสียงเยือกเย็นเล็กน้อย “ตอนที่ผมป่วย คุณดูแลผม ผมรู้สึกซาบซึ้งและขอบคุณมาก แต่ก็ไม่จำเป็นที่จะเอาเรื่องนี้มาเป็นเหตุผลในการแต่งงาน อีกอย่าง ตอนนั้น ที่ผมป่วยอยู่ ดูเหมือนว่าผมไม่ได้ขอร้องให้คุณมาดูแลใช่ไหม?”

พูดแบบนี้ ฟังแล้วรู้สึกไม่ค่อยดีนัก แต่เป็นคำพูดที่ตรงมาก บ้านยู่ฉือมีคนรับใช้เยอะขนาดนั้น เป็นเพราะหล่อนสมัครใจอยากมาดูแลเขาเอง เพื่อใช้โอกาสนี้ใกล้ชิดเขา