เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 892

บทที่ 891 จองเวรจองกรรม

อากาศเริ่มหนาวขึ้นเรื่อยๆ ขณะที่หานมู่จื่อตรวจเสร็จเดินออกจากโรงพยาบาล ตัวเธอก็สั่นกับลมหนาว

ส้งอานปลดผ้าพันคอออกมาผูกให้หานมู่จื่อ

หานมู่จื่อรีบปฏิเสธ “เป็นไรค่ะคุณน้า อากาศหนาวแบบนี้ ถ้าน้าเอาผ้าพันคอมาให้ฉัน น้าจะป่วยได้นะ”

ส้งอานมองเธออย่างจนปัญญา และอดไม่ได้ที่จะตำหนิ “ก็รู้นี่นาว่าจะป่วยได้ ตอนออกจากบ้านทำไมไม่ใส่เสื้อผ้าให้เยอะหน่อย ทั้งๆที่ตัวเองกำลังตั้งครรภ์ ไม่ระวังตัวเองเลย”

เมื่อโดนตำหนิเธอก็ไม่กล้าต่อต้าน ยอมรับแบบเงียบๆ

ส้งอานผูกผ้าพันคอให้เธอ ขณะที่พูดก็มีไอร้อนออกมาจากปากของเธอ เธอมองไปรอบๆแล้วพูดว่า “ตรุษจีนใกล้เข้ามาแล้ว ฉันคิดว่าปีนี้คงได้ฉลองในต่างประเทศกับเธอแล้วล่ะ”

ได้ยินดังนั้นหานมู่จื่อผงะไปชั่วขณะ แล้วหันตามเขาไปแบบไม่รู้ตัว

ไวขนาดนั้นเลยเหรอ ปีใหม่กำลังจะมา.....

เธอใช้มือลูบหน้าท้องเบาๆ เมื่อถึงปีใหม่ ลูกในท้องก็อายุสามเดือนพอดี

หานมู่จื่อคิดถึงลูกชายที่อยู่ในจีน เสี่ยวหมี่โต้ว

เธอกับเขาไม่ได้เจอกันนานมากแล้ว

อีกทั้งตั้งแต่เธอย้ายมาอยู่กับเย่โม่เซิน เธอก็วิดีโอคอลกับเขาน้อยมาก ไม่รู้ว่าตอนนี้หนุ่มน้อยคนนั้นเป็นอย่างไรบ้าง จะคิดถึงเธอมากไหม

“เอาน่า อย่ามัวยืนโง่อยู่เลย เตรียมตัวกลับเถอะ”

“อืม”

สองคนเดินจูงมือกันไป พอถึงริมถนน รถคันนึงก็เข้ามาจอดขวางไว้ ดูแล้วไม่เหมือนรถแท็กซี่ และก็ไม่เหมือนรถของที่บ้าน

พอประตูเปิดขึ้น ผู้ชายสองสามคนก็เดินเข้ามาล้อมไว้

ผู้ชายในชุดสูทสีดำ สวมแว่นตาดำสี่ห้าคน ดูเหมือนพวกมาเฟีย หานมู่จื่อขมวดคิ้ว มองพวกเขาอย่างสงบ

ส้งอานมองไปที่คนพวกนี้และยิ้มเยาะ “พวกคุณมีธุระเหรอ”

ผู้ชายสามสี่คนที่หน้าตาเย็นชา ในนั้นมีคนหนึ่งที่ดูเหมือนหัวหน้าพูดขึ้นว่า “เจ้านายของพวกเราต้องการพบพวกคุณ”

ส้งอาน “จริงสิ เจ้านายพวกแกเป็นใคร ทำไมเขาอยากพบเรา แล้วเราต้องไปพบเขาด้วย”

“คุณส้งอาน กรุณาอย่าทำให้พวกเราลำบากเลย เจ้านายแค่ต้องการเชิญพวกคุณไปเป็นแขกเท่านั้น”

“งั้นแกก็กลับไปบอกเจ้านายที่ไม่กล้าแสดงตัวตนของแกว่า พวกเราไม่อยากไปเป็นแขก”

พูดจบ ส้งอานรีบดึงมือหานมู่จื่อแล้วเดินออกไป

เมื่อเห็นเช่นนั้นผู้ชายกลุ่มนั้นก็เดินขึ้นไปล้อมพวกเธอสองคนไว้ “คุณส้งอาน.....”

ส้งอานขมวดคิ้ว แล้วตะคอกเสียงดัง “หลบไป”

พวกผู้ชายเห็นดังนั้นก็รีบถอยออกอย่างไม่มีทางเลือก

ส้งอานพาหานมู่จื่อออกมา พวกผู้ชายมองดูเบื้องหลังสองคนที่เดินจากไป ก็จับกลุ่มซุบซิบกัน

เมื่อเดินไปสักพัก ส้งอานก็ชะลอฝีเท้าลง “จองล้างจองผลาญจริงๆ พวกแมลงวันน่ารำคาญ”

หานมู่จื่อจับมือเธอไว้ มีแค่ความเงียบสงบตลอดทาง

เมื่อกี้เจ้านายที่พวกนั้นหมายถึงเป็นใครก็ชัดเจนมาก พวกเขาต้องการเชิญส้งอานกลับไป แต่ก็ไม่กล้ารุนแรง แค่ส้งอานตะคอกทีเดียวก็รีบหลบกันแล้ว

นึกถึงสมัยตั้งท้องเสี่ยวหมี่โต้ว ผ่านเรื่องราวต่างๆมากมายแต่ร่างกายก็ยังดี ตอนนี้กลับ.....

คิดถึงตรงนี้ หานมู่จื่อก็ถอนหายใจยาว “ฉันทราบค่ะ ฉันจะหาวิธี”

สองคนมาถึงร้านอาหารอย่างรวดเร็ว ส้งอานเดินไปที่ประตูแล้วหยุดลง

“นี่ร้านที่คุณน้าบอกเหรอ”

ส้งอานมองไปที่การตกแต่งร้านและคนในร้าน สายตาที่เปล่งประกายก็มืดลง “ไม่ใช่”

ร้านอ่ะใช่แต่คนไม่ใช่ ผ่านมาหลายปีแล้ว ปิดร้านไปก็ปกติ

หานมู่จื่อสัมผัสถึงความหดหู่ของเธอได้ จึงพูดว่า “หรือพวกเราจะ......”

“ทานที่นี่สักหน่อยเถอะ”

“ได้”

น่าแปลกที่รสชาติของอาหารยังดีเหมือนเดิม ทานอาหารกลางวันเสร็จ หานมู่จื่อรู้สึกอยากเข้าห้องน้ำไปฉี่ทันที “น้าคะ ฉันขอไปห้องน้ำก่อนนะคะ”

ไม่มีทางเลือก หลังจากตั้งท้องเรื่องที่ยุ่งยากที่สุดก็คือการอั้นฉี่ไม่ได้นี่แหละ

หานมู่จื่อทิ้งมือถือและกระเป๋าไว้บนโต๊ะ แล้วไปห้องน้ำ พอเธอล้างมือเสร็จจะเดินออกมา ก็เจอคนๆนึงยืนขวางไว้ สีหน้าไม่เป็นมิตร

หานมู่จื่อตกใจหน้าซีด ความคิดก็เปลี่ยนรวดเร็วและพูดขึ้นทันที “พวกแกอยากให้ส้ง.....”

เสียดายที่ยังพูดไม่จบ เธอก็ได้รับแรงกระแทกอย่างแรงที่ท้ายทอย คำพูดที่จะพูดต่อต้องหยุดลง ไม่ว่าจะพูดอะไรต่อ ตรงหน้ามีแต่ความมืด

จากนั้นหานมู่จื่อก็หมดสติลง