เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 943

บทที่942คุณกำลังเป็นห่วงฉันหรอคะ

ไม่นึกเลยว่าเธอไม่ได้คิดไปเอง

หานชิงเดินช้าลงจริงๆ!

หลังจากรู้เรื่องนี้ เสี่ยวเหยียนรู้สึกหัวใจตัวเองเต้นแรงขึ้นเยอะมาก จากนั้นก็ยิ่งอยู่เต้นยิ่งแรง แทบจะทะลักออกมาจากอก

“ดูท่าแล้ว คุณยังถือว่าไม่ได้โง่มาก และเจียมเนื้อเจียมตัวอยู่”

เพราะมีการเกิดขึ้นของเรื่องนี้ จู่ๆเสี่ยวเหยียนรู้สึกตัวเองเต็มไปด้วยพลัง รู้สึกออกมาทนรับความหนาวครั้งนี้ไม่ได้เสียหายอะไร เพราะเธอรู้ว่าหานชิงเดินช้าลงเพื่อเธอ

แค่จุดนี้ ก็สามารถทำให้เธอรำลึกอย่างชื่นใจได้นานมากแล้ว

ในใจคิดแบบนี้ เสี่ยวเหยียนถึงขั้นรู้สึกว่าแม้แต่อากาศก็ไม่ได้หนาวเย็นขนาดนั้นแล้ว

ก็ไม่รู้ว่าคือเรื่องนี้อบอุ่นแขนขาเธอ หรือเพราะออกมานาน ร่างกายกับแขนขาได้หนาวจนสูญเสียความรู้สึกไปแล้ว

“ฉันเจียมเนื้อเจียมตัวอยู่แล้วค่ะ คุณไม่มีทางเรียกฉันออกมาซื้อเสื้อเป็นเพื่อนคุณจริงๆหรอก นอกเสียจากคุณไม่อยากตำหนิติเตียนฉันต่อหน้ามู่จื่อ”

พูดถึงตรงนี้ เสียงของเสี่ยวเหยียนอ่อนลงเยอะมาก: “เอาล่ะ ครั้งนี้เป็นความผิดของฉันเอง ถ้ามีครั้งหน้า ฉันจะไม่พาเสี่ยวหมี่โต้วไปไหนโดยพลการแล้วค่ะ”

พอฟังคำพูดของเธอแล้ว หานชิงกลับขมวดคิ้วขึ้นมาอีกครั้ง เขาหยุดฝีเท้า เม้มริมฝีปากบางไว้ บนตัวมีกลิ่นไอของความไม่พอใจฟุ้งกระจายอยู่

เสี่ยวเหยียนไม่ทันระวัง พริบตาเดียวก็พุ่งชนเข้าใส่แผ่นหลังของเขา

เธอเห้อไปคำหนึ่ง จากนั้นก็หยุดลงมา

“เป็นอะไรไปคะ?”

“ดูท่าแล้ว คุณยังไม่รู้ว่าตัวเองผิดตรงไหน”

เสี่ยวเหยียน: “........”

สีหน้าของค่อนข้างเธอมึน เธอผิดตรงไหน? ก็แค่พาเสี่ยวหมี่โต้วออกต่างประเทศโดยพลการเองไม่ใช่หรอ? เพราะเขาที่เป็นคุณลุงเป็นห่วงความปลอดภัยของเสี่ยวหมี่โต้ว ถึงได้โกรธที่เธอทำแบบนี้

เธอก็ขอโทษไปแล้วหนิ แต่ตอนนี้ดูเหมือนหานชิงยังโกรธมากอยู่เลย

นี่มันอะไรกันแน่?

หานชิงยกมือบีบนวดระหว่างคิ้วของตัวเอง น้ำเสียงเขาราบเรียบมาก

“ทำไมถึงไม่บอกผม?”

เสี่ยวเหยียน: “…..…”

เธอสีหน้ามึนตึ๊บยืนอยู่ตรงนั้น สมองยังไงก็ไม่แล่น ก็ไม่รู้ว่าถูกลมหนาวพัดจนด้านชาไปหรือเปล่า

ก่อนหน้านี้เธอยังรู้สึกอุ่นอยู่เลย แต่ตอนนี้เธอหนาวจนอยากจะจามมาก อยาก......อยากดื่มน้ำซุปร้อนๆสักถ้วย และแช่น้ำร้อนสักหน่อย จะต้องมีความสุขมากแน่ๆเลย

หลังจากความคิดนี้แว๊บผ่านในหัว เสี่ยวเหยียนใช้แรงส่ายหัว เพื่อสลัดความคิดนี้ออกไป

เธอคิดเรื่องนี้ในเวลานี้ได้ยังไง?

ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือหานชิง เทพบุตร! !

คนที่เธอชอบ!

เสี่ยวเหยียนฝืนฮึดสู้ขึ้นมา เปิดปากอธิบาย: “ฉันไม่ได้ไม่บอกคุณนะ ฉัน......ฉันก็แค่ไม่กล้าบอกคุณ ฉันกลัว......กลัวหลังจากฉันบอกคุณแล้ว........คุณจะ.....ไม่.......ให้พวกเรามา ดังนั้น..........”

หานชิงยิ่งขมวดคิ้วแน่น

ยัยบ๊องคนนี้...........

แต่ไม่นาน เขาก็พบพิรุธบางอย่าง

ตอนที่ยัยบ๊องคนนี้พูดจา ทำไมเสียงสั่น?

หรือว่า เพราะว่ากลัวตัวเอง? กลัวจนแม้แต่พูดจาก็เริ่มเสียงสั่น?

“ผมน่ากลัวขนาดนี้เลย?”

หานชิงถามด้วยเสียงเยือกเย็น และหันมามองเธอ

สายตาของทั้งคู่ได้สบตากันอยู่กลางอากาศแบบนี้อย่างไม่มีการแจ้งเตือนล่วงหน้าเลยแม้แต่น้อย

ในที่สุดเสี่ยวเหยียนก็รอถึงเขาหันมามองเธออย่างสมปรารถนาแล้ว

เพียงแต่สวรรค์ไม่เป็นใจ จู่ๆสายลมแรงพัดมา พัดผมที่ทิ้งตัวอยู่ตรงบ่าของเสี่ยวเหยียนขึ้น ผมที่เดิมทีนุ่มสลวย ภายใต้สายลมพัดพาได้ตบใส่ใบหน้าเธออย่างแข็งกระด้างมาก กระทั่งยังรู้สึกเจ็บเล็กน้อยด้วย

ที่ยิ่งน่าเศร้ากว่าคือ หลังจากสายลมหยุด ผมของเธอก็ยุ่งเหยิงเหมือนรังนกไปแล้ว

ส่วนหานชิงที่อยู่ตรงหน้า ภาพลักษณ์ไม่ได้รับความเสียหายเลยแม้แต่น้อย

แต่ตัวเธอสิ กลับผมเผ้ายุ่งเหยิงเหมือนรังนก ไม่เหลือภาพลักษณ์เลยแม้แต่น้อย

หานชิงคลายมือออก แววตาของเสี่ยวเหยียนก็ได้จ้องฝ่ามือใหญ่ของเขาด้วยความเสียใจ เหมือนกับว่าเสียใจมากทำไมเขาไม่จูงมือเธอนานหน่อย

หานชิงจนปัญญากับเธอ เขาถามด้วยเสียงเยือกเย็น: “ไม่หนาวหรอ?”

ถูกเขาถามแบบนี้ เสี่ยวเหยียนถึงรู้ว่าที่เขาพูดมันหมายความว่ายังไง

ที่แท้ เขาไม่ได้รังเกียจว่าเสื้อผ้าของตัวเองไม่สวย

ไม่นึกเลยว่าเขาจะถามตัวเองว่าหนาวหรือเปล่า?

หัวใจของเสี่ยวเหยียนมีความหวังพุ่งขึ้นมา

“คุณ......กำลังเป็นห่วงฉันหรอคะ?”

หานชิงหรี่ตาอย่างไม่พอใจ จ้องมองเสี่ยวเหยียนที่สวมใส่เสื้อผ้าชิ้นบาง

ทั้งๆที่หนาวขนาดนี้แล้ว แต่ปรากฏปฏิกิริยาแรกกลับกลัวว่าเสื้อผ้าไม่สวย ตอนนี้ก็มาถามเขาว่าเป็นห่วงเธอใช่มั้ย? เธอเป็นห่วงร่างกายตัวเองหน่อยไม่ได้เลยหรือยังไง?

“กลับไป”

เขาสั่งด้วยเสียงราบเรียบ

ได้ยินคำพูดนี้แล้ว เสี่ยวเหยียนสีหน้าซีดเซียว เธอส่ายหน้าอย่างแรง: “ไม่เอา ฉันยังจะต้องพาคุณไปซื้อเสื้อผ้าอยู่เลย”

“ไม่ต้องแล้ว”

เสี่ยวเหยียนน้ำเสียงร้อนรนใจ: “นี่จะได้ยังไงคะ? ถ้าคุณไม่ซื้อเสื้อผ้า ช่วงที่คุณอยู่ที่นี่จะทำยังไง? อีกอย่าง คุณยังไม่ได้เริ่มตำหนิติเตียนฉันเลย ฉันกลับไปไม่ได้ค่ะ”

หานชิง: “........”

เสี่ยวเหยียนหนาวจนสีหน้าและริมฝีปากขาวซีดไปแล้ว แต่ยังดื้อรั้นยืนหยัดที่จะอยู่ต่อ

“ฉันไม่ไป ไม่ว่าคุณจะพูดยังไงฉันก็ไม่กลับ ร่างกายเป็นของตัวฉันเอง และฉันก็ไม่หนาวด้วย”

หานชิง: “........”

ตระหนักได้ว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเงียบลงมามาก เสี่ยวเหยียนรู้ว่าเขาต้องโกรธแน่ๆเลย แต่ไม่รู้ว่าโกรธถึงขั้นไหน

เธอเงยหน้าขึ้นมาสำรวจอย่างระมัดระวัง แต่กลับพบว่าหานชิงปลดกระดุมของเสื้อคลุมต่อหน้าเธอ

ทันใดนั้น ภาพนี้ทำให้หัวใจของเสี่ยวเหยียนเต้นตุ๊มๆต่อมๆขึ้นมา