เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 945

บทที่944มีสติขึ้นมาหน่อยหนึ่ง

มู่จื่อจะเข้าใจผิดได้..........

มู่จื่อจะเข้าใจผิดได้...........

สมองของเสี่ยวเหยียนเหลือแค่คำพูดนี้ มีความคิดที่น่าตื่นตกใจแว๊บผ่านสมองของเสี่ยวเหยียน ไม่นานก็ถูกเสี่ยวเหยียนลบทิ้งและปฏิเสธไป

นี่จะเป็นไปได้ยังไง? เธอคิดผิดไปแล้วแน่ๆเลย

ถึงเสี่ยวเหยียนจะพยายามปลอบใจตัวเอง แต่หานชิงก็ยังสังเกตเห็นสีหน้าที่ซีดขึ้นมาในพริบตาของเธอ เหมือนรู้ข่าวอะไรที่น่ากลัวมากยังไงอย่างงั้น

ก่อนหน้านั้นตอนที่ตัวเองปฏิเสธเธอ สีหน้าเธอยังไม่ได้แย่ขนาดนี้เลย

คิดถึงตรงนี้ หานชิงถึงตระหนักได้ว่าเธออาจจะเข้าใจผิดกับคำพูดของเขาในเมื่อกี๊

ไม่ว่าคำนี้จะเป็นส่วนเกินหรือเปล่า เขาก็ยังขมวดคิ้วถามเธอ: “คุณกำลังคิดอะไรอยู่?”

เขาไม่ถามยังดี พอถามก็ทำให้เสี่ยวเหยียนรู้สึกว่าเขากินปูนร้อนท้อง เสี่ยวเหยียนกัดริมฝีปากล่างของตัวเอง สะกดคลื่นที่ซัดกระหน่ำของในใจไว้

“คุณ....เมื่อกี๊คุณบอกว่า......มู่จื่อจะ......เข้าใจผิดได้ หมายความว่ายังไงคะ?”

เธอกัดริมฝีปากล่างไว้ และถามอย่างติดๆขัดๆ

ได้ยินคำนี้แล้ว หานชิงขมวดคิ้ว

เธอเข้าใจความหมายของเขาผิดจริงๆซะด้วย

ยังดีที่เขาถามเพิ่มอีกคำ

หานชิงได้เปลี่ยนถุงที่อยู่ในมือไปอีกข้าง และพูดอย่างราบเรียบ: “มู่จื่อเป็นญาติคนเดียวของผม ผมก็เป็นญาติคนเดียวของเธอ ถ้าพี่ชายอย่างผมมีความคืบหน้าเรื่องความรัก เธอจะต้องเป็นคนที่เป็นห่วงที่สุดแน่นอน

ส่วนคุณเป็นเพื่อนสนิทของเธอ ผมไม่อยากให้เธอคิดว่าระหว่างผมกับคุณมีความเป็นไปได้อะไร แม้กระทั่งคิดหาวิธีมาจับคู่ผมกับคุณ”

พูดแบบนี้ คงเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งแล้วมั้ง?

ฟังคำอธิบายของหายชิงเสร็จ ในขณะที่เสี่ยวเหยียนโล่งอกไปที แต่ก็รู้สึกเหมือนถูกฉีกเป็นแผลใหญ่

โชคดี โชคดีไม่ใช่อย่างที่เธอคิด

แต่ว่า.......ไม่นึกเลยว่าเขาจะไม่ชอบตัวเองถึงขั้นนี้เลย และกลัวมูจื่อจะจับคู่พวกเขาอีก

เธอหลุบตาลง เหมือนหมดอาลัยตายอยากยังไงอย่างงั้น

“ค่ะ ฉันรู้แล้วค่ะ เดี๋ยวฉันจะไปซื้อเสื้อตัวหนึ่ง แล้วคืนตัวนี้ให้คุณค่ะ”

พูดจบ เธอหันหลังอย่างไวและเดินไปข้างหน้า

ครั้งนี้เสี่ยวเหยียนเดินไวมาก เห็นข้างๆมีร้านเสื้อผ้าผู้หญิงก็เลี้ยวเข้าไปอย่างเร็ว

หานชิงย่อมไม่เข้าไปอยู่แล้ว เขาถือถุงไว้และยืนรออยู่ที่ด้านนอกด้วยสีหน้าเย็นชา

หลังจากผ่านไปไม่กี่นาที

พนักงานถือเสื้อคลุมสีดำตัวหนึ่งเดินออกมา มองซ้ายมองขวา สุดท้ายสายตาหล่นอยู่ที่บนตัวของหานชิง ดูเหมือนว่ากำลังแน่ใจอะไรอยู่

หานชิงเห็นเสื้อคลุมที่อยู่ในมือเธอเป็นเสื้อของตัวเอง เขาจึงเดินไป

“มีปัญหาอะไรหรือเปล่าครับ?”

“คุณคะ เสื้อคลุมตัวนี้เป็นของคุณใช่มั้ยคะ?”

หานชิงพยักหน้า: “อืม เธอยังซื้อไม่เสร็จ?”

พนักงานสาวยิ้ม แววตาดูเหมือนว่าจะอึดอัดเล็กน้อย

“คืออย่างนี้ค่ะ คุณผู้หญิงท่านนั้นให้ดิฉันเอาเสื้อตัวนี้มาคืนให้คุณค่ะ”

หานชิงเงียบไปครู่หนึ่ง ยื่นมือรับเสื้อคลุมมา

คงจะรู้สึกว่าเขาหอบเสื้อคลุมอยู่ในมือดูไม่ค่อยดี พนักงานสาวจึงได้พูดอีก: “คุณรอสักครู่นะคะ ฉันเอาถุงใส่ให้คุณค่ะ”

หานชิงไม่ได้ปฏิเสธ ไม่นานพนักงานก็เอาถุงมาใส่เสื้อคลุมของเขา แต่เวลานี้เสี่ยวเหยียนยังไม่ได้ออกมา สีหน้าของพนักงานดูเหมือนจะลังเลเล็กน้อย หานชิงมองเธอทีหนึ่ง ถึงเห็นเธอพูดอย่างอ้ำๆอึ้งๆ

“คุณคะ คุณผู้หญิงที่อยู่ด้านในบอกว่าอยากเดินเล่นที่นี่อีกสักพัก ให้......คุณกลับไปก่อนค่ะ”

มือที่ถือถุงไว้ของหานชิงได้หยุดชะงัก ผ่านไปครู่หนึ่งเขาพยักหน้า: “โอเค”

คิดๆแล้ว เขาได้พูดขึ้นอีก: “ให้เธอกลับเช้าๆหน่อย ไม่งั้นเพื่อนของเธอจะเป็นห่วงได้”

“ได้ค่ะ ฉันจะบอกกับคุณผู้หญิงท่านนั้นให้ค่ะ”

ไม่นานหานชิงก็หิ้วถุงไว้แล้วเดินจากไป เดินอย่างไม่หันมามองเลย

เสี่ยวเหยียนก็พูดแบบนี้แล้ว พนักงานสาวก็ไม่ได้ดึงดันต่อ แค่พยักหน้าให้เธอ และใช้สายตาส่งเธอจากไป

เสี่ยวเหยียนหิ้วเสื้อผ้าที่อยู่ในมือออกจากห้างสรรพสินค้า

เหมือนที่พนักงานสาวพูดจริงๆด้วย พอออกมาจากห้างก็ไม่อุ่นแล้ว อากาศหนาวโจมตีร่างกายของเธอแต่ครั้งนี้เสี่ยวเหยียนกลับรู้สึกไม่ได้หนาวเหมือนเมื่อกี๊แล้ว

ในมือหิ้วเสื้อผ้าไว้ แต่เธอกลับไม่อยากหยิบขึ้นมาใส่เลย

บางที ความหนาวเย็นนี้สามารถทำให้เธอมีสติขึ้นมาหน่อยหนึ่ง?

คิดถึงตรงนี้แล้ว เสี่ยวเหยียนยิ้มมุมปาก

รอให้เธอมีสติขึ้น ก็จะสามารถเก็บใจกลับมาจากตัวหานชิงได้แล้ว นานขนาดนี้แล้ว ถึงแม้อาจจะฝังแน่น แต่ก็ใช่ว่าจะเก็บใจกลับมาไม่ได้

เสี่ยวเหยียนเดินไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมายปลายทาง ร่างกายเหน็บหนาวจนแทบจะด้านชาไปแล้ว

ตั้งแต่เล็กจนโตเธอทำงานราบรื่นมาโดยตลอด ถึงแม้เจออุปสรรคเล็กน้อยบ้าง แต่ทุกครั้งก็สามารถแก้ไขปัญหาต่างๆให้หมดไปอย่างง่ายดาย มีเพียงความรักเท่านั้น

แอบชอบ รักเขาอยู่ฝ่ายเดียว

มันทรมานจริงๆ

ทรมานมากๆ

ถ้าเป็นไปได้ เธอหวังให้ตัวเองสามารถรักได้และปล่อยวางได้ หานชิงไม่ชอบเธอ งั้นเธอก็ไปชอบคนอื่นสิ ใช่ว่าเธอจะไม่มีคนเอาสักหน่อย

เสี่ยวเหยียนหัวเราะไปด้วยและน้ำตาไหลไปด้วย ผู้คนที่เดินไปมาอยู่ข้างถนนมองดูเธออย่างกับมองคนบ้า

ไม่รู้ว่าสถานการณ์แบบนี้คงอยู่นานเท่าไหร่ ในที่สุดตอนที่ร่างเงาหนึ่งขวางทางของเสี่ยวเหยียนไว้ เธอถึงหยุดเดิน

ก่อนอื่นคือเห็นรองเท้าคู่ที่ค่อนข้างคุ้นเคยก่อน เธอหัวใจเต้นแรง

หรือว่าหานชิงจะกลับมาหาเธอ?

หลังจากเงยหน้าขึ้นมา กลับเห็นเซียวซู่ขมวดคิ้วยืนอยู่ตรงหน้าเธอ

หลังจากเซียวซู่เห็นรอยน้ำตาบนใบหน้าเธอ ยิ่งขมวดคิ้วแน่นขึ้น

“เซียวซู่?”

เสี่ยวเหยียนเห็นเขาแล้ว ได้หัวเราะเยาะตัวเองขึ้นมา