เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 147

ตอนที่147 ของเล่นก็คือของเล่น2

บนถนนนั้นก็เต็มไปด้วยแสงไฟที่ระยิบระยับ

รถผ่านไปผ่านมาอย่างรวดเร็ว เต็มไปหมด

เป่หมิงโม่นั้นก็มีใบหน้าที่เย็นชา แล้วก็เต็มไปด้วยรอยแดงของนิ้วทั้งห้า

ซึ่งทำให้เห็นเส้นเลือดชัดเจนที่สุด

“อย่าคิดว่าผมนั้นรักคุณ แล้วก็จะทำอะไรตามอำเภอใจ” น้ำเสียงที่สุขุมลุ่มลึกนั้น ออกมาจากปากของเขา

เธอนั้นที่ตบไปเมื่อสักครู่นี้ ยังคงไม่สามารถที่จะยับยั้งการสั่นของมือได้เลย แต่เธอนั้นกัดปากตัวเองแล้วตอบไปว่า

“รัก ?” เธอนั้นหัวเราะดังออกมา “สิ่งนี้เรียกว่ารัก ? แสดงว่าฉันยังคงไม่มีบุญที่จะได้รับความรักของคุณชายสองเป่หมิง ตบครั้งนี้ เพียงแต่อยากจะบอกกับคุณชายว่า ผู้หญิงนอกจากจะมีรูปร่าง แล้วยังมีศักดิ์ศรี”

“เหอะ” เขานั้นกระแทกเสียงออกมา “ศักดิ์ศรี ? แล้วผมก็คงต้องแสดงให้ดูว่าผลของศักดิ์ศรีคืออะไร”

พอพูดเสร็จ หลังจากนั้นเขาก็ได้เอามือนั้นไปฉีกกระโปรงของเธอ

กู้ฮอนนั้นไม่รู้ว่าเขานั้นจะทำอีกนานเท่าไหร่

เพียงแต่รู้สึกว่าเหมือนกับตุ๊กตาไม้ที่กำลังถูกคนนั้นจัดการเท่านั้นเอง

ในใจนั้นก็เยือกเย็นไปตาม ๆ กัน

ในสมองนั้นมีแต่ภาพของยี่เฟิงที่สง่างามออกมา แล้วไม่รู้ว่าน้ำตาไหลออกมาตอนไหน

และตอนนี้ เธอนั้นรู้สึกเกลียดชีวิตตัวเอง

เกลียดว่าทำไมพ่อไม่ใช่ยี่เฟิง แต่เป็นเดรัจฉานตัวนี้

หน้าผากที่ขาวใสนั้นออกเหงื่อมามากมาย เล็บมือนั้นก็ได้เข้าสัมผัสสู่เนื้อข้างใน

“เป่หมิงโม่ ไอ้วิกลจริต วิกลจริตไปแล้ว”

“วิกลจริต ?” เขานั้นเงยขึ้นมา แล้วก็ยิ้มอย่างมีเล่ห์ แล้วก็สายตาที่น่ากลัว “ยังมีอะไรที่น่าดูกว่านี้อีก อยากจะลองดูไหม ?”

พูดไป เขานั้นก็ได้ยื่นมือออกไป แล้วก็กำลังจะเปิดประตู

ใบหน้าของเธอนั้นก็ตกใจในทันที

ข้างนอกรถนั้นเต็มไปด้วยความคึกคักของผู้คนมากมาย

รถของเขานั้นจอดอยู่ตรงที่ที่ห้ามจอดรถ

หากตอนนี้เขาเปิดประตูออกมาแล้ว ก็จะทำให้รถที่ผ่านไปมานั้น เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดที่พวกเขานั้นกำลังทำกันอยู่

ดูไปแล้ว ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เขาทำเช่นนี้นั้นรู้สึกมีความน่ากลัวและบ้าคลั่งเป็นอย่างมาก

เธอนั้นก็ออกเหงื่อที่เย็น แล้วตะโกนว่า “เป่หมิงโม่ คุณเป็นประธานบริษัทเป่หมิง และยังเป็นนายกเทศมนตรีเมือง A คุณไม่กลัวเสื่อเสียชื่อรึ และบอกให้คนทั่วไปรู้ว่า คืนนี้คุณกำลังทำอะไรที่เป็นการอนาจารกับผู้หญิงนอกสถานที่งั้นหรือ ?”

เขานั้นก็มีใบหน้าที่นิ่ง แล้วก็เหมือนมีแผนการอยู่ข้างใน

“ตี๋ ตี๋ ตี๋ ตี๋” เสียงของรถนั้นกระแทกเข้าหูของเธอ ก่อนจะขึ้นออกไป

เธอนั้นเกือบจะถูกรถชนจนแหลกไปหมด

หลังจากนั้น ก็มีเสื้อกันหนาวหนา ๆ ตัวหนึ่งโยนมาตรงร่างกายของเธอ

“จำไว้ นอกจากผมไม่เอาของเล่นแบบคุณแล้ว ไม่งั้นของเล่นชิ้นนี้ก็ไม่อาจจะร้องขอการหยุดสัมพันธ์ตลอดไป” เขานั้นพูดออกมาด้วยเสียงของความเย็นชาออกจากในรถ “กลับไปอาบน้ำให้เรียบร้อย ผมนั้นไม่ยอมให้บนร่างกายของคุณนั้นมีกลิ่นของผู้ชายอื่น”

ปั้ง....

รถนั้นถูกปิดอย่างไร้เยื่อใย

หลังจากนั้น เธอนั้นก็ได้เพียงแต่การขับรถของเขาที่ห่างออกไป แล้วก็เข้าสู่ห้วงแห่งความมืดในยามค่ำคืน

แล้วก็เหลือเพียงแต่เธอที่โทรม ๆ

ทำไมคิดไม่ถึง ผู้ชายที่อวดเก่งสูงส่งเช่นนี้ ถึงกล้าทิ้งเธอไว้กลางถนนเช่นนี้ล่ะ

ยี่เฟิง

ในใจนั้นเรียกร้องชื่อนี้ แล้วมือของเธอนั้นก็บีบอย่างแน่นอน กำอย่างแน่นมือ

แล้วก็หยิบเสื้อกันหนาวขึ้นมา แล้วก็วิ่งกลับบ้านอย่างทรุดโทรม

เฉิงเฉิงนั้นก็ได้ทำการบ้านเสร็จเรียบร้อยแล้ว