เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 146

ตอนที่ 146 ของเล่นก็คือของเล่น1

เธอนั้นสีหน้าเสีย แล้วก็ตะโกนออกมาว่า “เป่หมิงโม่ คุณหยุดเดี๋ยวนี้นะ ฉันไม่เล่นแล้ว อย่าเอาโครงการ “หยิง” มากดดันฉัน ต่อให้คุณนั้นทำลายบริษัทกู้ซื่อ ฉันก็ไม่มีความคิดอะไร ไอ่ชั่ว หยุดเดี๋ยวนี้”

“หืม ? เมื่อก่อนไม่ใช่คิดว่าจะทำเพื่อบริษัทหรือ ? ไม่ใช่เพื่อบริษัทแล้วทุ่มเทหรือ ? จะให้ฉันทำคุณไหม ? กู้ฮอน ทำไมตอนนี้ บริษัทกู้ซื่อไม่สำคัญแล้วหรือ ? ” เขานั้นก็ได้พูดต่อไปว่า “หรือว่า คุณใช้ร่างกายของคุณนั้นไปดึงดูดผู้ชาย หลังจากนั้นก็จะได้เป็นคุณนายของคนบ้านรวยหรือ ? ก็จะได้ไม่ต้องเหนื่อยอีกลแว ? ”

คำพูดของเขานั้น เหมือนกับมีดน้ำแข็งที่ทิ่มแทงใส่หัวใจเธออย่างรุนแรง

เธอนั้นก็ได้ใช้สายตาที่เหมือนหินนั้นมองไปยังเขาแล้วพูดว่า “เป่หมิงโม่ อย่ามาทำร้ายคนอื่นมากเกินไป ต่อให้เป็นแบบนี้แล้วทำไม ? มันเกี่ยวอะไรกับคุณ ?”

หลังจากที่แม่ของเธอนั้นกลับมายังข้างกายพ่อนั้น เธอก็ตายใจแล้ว

การพนันแพ้ในคืนนั้น เธอก็บอกตัวเองว่า เป็นการเสียสละครั้งสุดท้าย

บริษัทกู้ซื่อจะได้งานโครงการ “หยิง” ไหม เธอนั้นไม่สนใจ

แต่ว่า แต่ที่มองเห็นสีหน้าที่น่าเกลียดของเป่หมิงโม่นั้น เธอนั้นก็ไม่อาจจะไม่โมโหได้เลย

โดยเฉพาะตอนที่เขานั้นรู้ว่าเขานั้นเป็นพ่อของลูก เธอนั้นก็ไม่อยากจะกลายเป็นคนแปลกหน้า เพราะว่าเขานั้นแขวนลูกคนหนึ่งไว้อยู่บนเส้นด้าย และอีกด้านหนึ่งก็คือ เธอนั้นเกลียดตัวเองที่อ่อนแอเช่นนี้

ในความคิดที่เป็นปัญหาเช่นนี้ ทำให้เธอนั้นนอนไม่หลับเลย

จนถึงการปรากฏตัวของยี่เฟิง

จนถึงการปรากฏของยี่เฟิงที่มีสายตาที่อ่อนโยนเช่นนั้น แล้วก็เหมือนกับมีความอบอุ่น ทำให้เธอนั้นมีความอุ่นใจเกิดขึ้น

ตอนนั้น เธอนั้นมีความหวั่นไหว

และในตอนนี้เป่หมิงโม่นั้นมีความบ้าคลั่ง ทำให้เธอนั้นเข้าใจถึงว่า หากมีปัญหาเรื้อรังกับชายคนนี้ ก็ทำร้ายตัวเองดีกว่า

ซูหวั่นยิ่งนั้นก็คือตัวอย่างที่ดีที่สุด

“เกี่ยวอะไรกับฉัน ?” เขานั้นมีความโมโห “ดี งั้นผมจะให้คุณรู้ว่า จะเกี่ยวอะไรกับผมหรือไม่”

หลังจากนั้น เป่หมิงโม่นั้นก็ได้ยกตัวเธอขึ้นมา แล้วก็อ้าขาของเธอทั้งสองข้างนั้นออกมา แล้วก็หลังเธอนั้นพิงอยู่กับพวงมาลัย

กู้ฮอนนั้นตกใจ

แล้วก็คิดไปถึงเรื่องบาร์เซโลนานั้นขึ้นมา ทำให้เธอนั้นมีสีหน้าที่จืดชืด

“.....ไอ้บ้า จะทำอะไร ?”

“ทำคุณไง”

กู้ฮอนนั้นตกใจจนสุดขีด ก็เลยเสียการควบคุมทางการพูดไป

เป่หมิงโม่นั้นบ้าคลั่งและเยือกเย็น จนกระทั่งมองเห็นความโมโหในตัวของเขา ซึ่งเธอนั้นถูกกอดรัดแน่นอยู่ในอ้อมอกของเขา

“อย่าไปคิด” เขานั้นตัดคำพูดของเธออย่างทันที “นอกจากฉันไม่ต้องการคุณ ไม่งั้นคุณก็อย่าหวังอิสระ”

แล้วก็ได้จับเอวของเธอนั้นแน่นขึ้นกว่าเดิม

ซึ่งจะทำให้เธอนั้นยากที่จะหายใจ

“เพราะอะไร ? เป่หมิงโม่ คุณไม่รักฉัน ทำไมจะต้องกักขังฉัน ?”

เธอนั้นถามด้วยความสุขุม แต่มองไปยังสายตาของเขา

“ใครบอกว่าผมไม่รักคุณ ผมรักคุณ......” ทันใดนั้นเสียงของเขาก็มีความสะดุดเกิดขึ้น เธอนั้นได้ฟังแล้วก็รู้สึกตื่นเต้นมากยิ่งขึ้น ไม่คุณว่าเขานั้นจะพูดต่อไปว่า “ร่างกายของคุณ ฉันรักคุณตรงริมฝีปากคุณ รักคุณที่นอนอยู่บนเตียงผมแล้วทำให้ผมหลงใหล”

ซึ่งทำให้เธอนั้นต้องใจสลายลง

“เป่หมิงโม่ มันไม่ใช่คน” เธอนั้นโมโหแล้วก็ยกมือขึ้น

พั๊วะ

มือนั้นตบลงไปที่ใบหน้าของเขา

ทันใดนั้นก็เกิดความเงียบขึ้นมาทันที

ข้างนอกรถนั้น เต็มไปด้วยความมืดมิด