เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 151

ตอนที่ 151 ตามไปช่วยลูกที่บ้าน2

หล่อนเดินผ่านคนรับใช้คนนั้นไป จากนั้นเดินเข้าไปในบ้านพลาง พูดพลางไม่แม้แต่จะหันกลับไปมอง “สบายใจได้ ถ้าเจ้านายของพวกเธอไม่พอใจหรือลงโทษอะไร ฉันรับให้แทน”

สายตาอันสดใสแวววาวกวาดมองไปรอบห้องนั่งเล่น แต่หยางหยางไม่อยู่ที่นี่

จากนั้นหล่อนก็เดินไปที่ห้องน้ำ

“ป้าเอามือออกไปจากผมนะ ผมบอกแล้วไงว่าไม่อยากอาบน้ำ! อย่าถอดเสื้อผมสิ ของลับของผมป้ามองได้งั้นเหรอ นี่ถือเป็นของล้ำค่าไว้ให้ผู้หญิงในอนาคตของผมเชียวนะ!”

เมื่อหยางหยางพูดจบ ได้ยินเสียงดัง “แกร๊ก” ประตูห้องน้ำถูกเปิดออก

ภาพที่กู้ฮอนเปิดมาเห็น หยางหยางกำลังเปลือยโป๊ ดึงกางเกงไว้ ไม่ยอมให้พี่เลี้ยงถอดออก

เมื่อพี่เลี้ยงเห็นกู้ฮอนตกใจตะลึงทันที

หยางหยางขมวดคิ้ว เมื่อเห็นกู้ฮอน เขาฉีกยิ้มขึ้นด้วยความสดใส

“แม่”

เขาเอ่ยปากเรียกแม่ แทบจะทำให้กู้ฮอนตกใจจนแทบเป็นลม!

“แม่อะไรกันล่ะ! เด็กน้อยพูดจาตามใจปากไม่ได้นะ โดยเฉพาะไม่สามารถเรียกทักทายคนอื่นว่า แม่! ” กู้ฮอนแสร้งทำเป็นตำหนิเขา แอบขยิบตาให้หยางหยาง

หยางหยางเข้าใจขึ้นมาทันที ยิ้มตาหยี จากนั้นมองไปที่พี่เลี้ยงด้วยความเคียดแค้นใจ “ผมจะพูดว่า แม่เจ้า! ผมบอกแล้วไงว่าอย่ามาถอดกางเกงผมอ่ะ!”

พี่เลี้ยงตกใจ “ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าคุณคือ?”

กู้ฮอนยิ้มให้อย่างเป็นมิตร “อ้อ ฉันเป็นเพื่อนของคุณเป่หมิงค่ะ”

ในขณะเดียวกันนั้น มีเสียงแหบแห้งเย็นชาดังมาจากด้านหลังของหล่อน “คุณมาที่นี่ได้ยังไง?”

หล่อนตกใจเสียวสันหลังวาบ

คนรับใช้กับพี่เลี้ยงรีบโค้งให้ พูดขึ้น “คุณเป่หมิง”

เป่หมิงยักคิ้วขึ้นด้วยความเย็นชา เดินตรงไปที่ห้องน้ำ อ้อมไปยืนตรงหน้ากู้ฮอน มองต่ำลงมาจ้องไปที่หล่อน ราวกับขู่เข็ญบังคับ “บอกมา คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?”

กู้ฮอนเหลือบมองเขา นึกถึงตอนที่เขาใช้กำลังทำกับหล่อนในหล่อนอย่างโหดเหี้ยม หล่อนตัวสั่นขึ้นมาทันที

แต่เพื่อลูกชาย หล่อนต้องจำยอมอดทนไว้!

“อ๋อ ฉันเอาเสื้อคลุมมาคืนให้คุณ” หล่อนยกชุดสูทในมือขึ้นมา ก่อนหน้านี้ที่เขาทิ้งหล่อนจากรถ โยนเสื้อคลุมนี้มาปิดคลุมตัวหล่อน แม้ว่าเหตุผลนี้จะดูไม่ค่อยเข้าท่าเท่าไหร่นัก แต่มันก็เป็นเพียงเหตุผลเดียวที่หล่อนจะสามารถเข้ามาในบ้านได้

หล่อนด่าตัวเองอยู่ภายในใจ กู้ฮอนนะกู้ฮอน เธอทำตัวให้ดูมีเกียรติกว่านี้หน่อยไม่ได้หรือไง?

เขามองด้วยสายตาประหลาดใจ

คิดไม่ถึงเลยว่าหลังจากที่ทำร้ายหล่อนไปขนาดนั้น หล่อนยังจะกล้ามาคืนเสื้อถึงบ้านเขาด้วยความนิ่งเช่นนี้!

เขาหรี่สายตามองหล่อนด้วยความเหลือเชื่อ แต่ก็ยังจ้องหน้าหล่อนด้วยความนิ่งขรึม

เป่หมิงโม่หันไปมองด้วยสีหน้านิ่งขรึม

กู้ฮอนตกใจชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นหันลงมามองลูกชายที่กอดขาอยู่ด้วยความชื่นชม แสร้งพูดด้วยน้ำเสียงตื่นตกใจ “เป่หมิงโม่ ลูกชายคุณเหรอ? โอ้โห หน้าตาน่ารักน่าชังจังเลย”

หล่อนยิ้มและก้มลงมา อุ้มเด็กน้อยมากอดไว้ในอ้อมอก

ในที่สุดหล่อนก็ได้กลิ่นหอมของลูกชาย รู้สึกอิ่มใจขึ้นมาทันที

หล่อนหยิกแก้มนุ่มนิ่มของลูกชาย สายตานั้นบอกเป็นนัยว่า : เด็กน้อยนี่ กล้าเรียกพี่สาวได้ไงกัน

หยางหยางยิ้มอย่างมีความสุข ส่งสายตากลับให้แม่ : อิอิ ผู้หญิงที่ยังไม่แต่งงานก็เรียกพี่สาวทั้งนั้นแหละ

ขณะที่แม่ลูกกำลังเล่นหยอกล้อกันไป เป่หมิงโม่พูดแทรกด้วยน้ำเสียงเย็นชาอันเหลือทน “ทำไมกัน วันนั้นพวกเธอสองคนก็เคยเจอกันแล้วไม่ใช่หรือไง?”

คำพูดของเขา ราวกับสายฟ้าผ่าลงมาระหว่างกลางแม่ลูก

กู้ฮอนชะงักไปทันที หยางหยางก็สั่นตามไปด้วย

ย้อนนึกไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นข้างบ้านหล่อนวันนั้น เป่หมิงโม่บอกว่าจะไปทานอาหารเย็นที่บ้านหล่อน แต่กลับบังเอิญเจอหยางหยางโดยบังเอิญ วันนั้นหยางหยางทำผมทรงพลุระเบิด ใส่แว่นดำอันใหญ่ ตอนที่กำลังคุยกับลุงสาม กลับถูกเป่หมิงโม่จับได้เสียก่อน!

จริงๆเลย ช่างมีพิรุธ แค่พูดโกหกก็มีพิรุธเต็มไปหมด

“อ๋อ” กู้ฮอนรีบตอบกลับ หัวเราะเสียงดัง “ถ้าคุณไม่พูดฉันก็ลืมไปแล้ว วันนั้นลูกชายของนายเหมือนลูกไก่เลย ไม่เหมือนวันนี้ที่ดูหล่อเท่ห์น่ารักน่าชังแบบนี้ นี่ฉันแทบจะจำไม่ได้เลยนะเนี่ย”

หยางหยางหัวเราะจนหน้าเกร็งไปหมด กรอกตามองบนใส่หล่อน ไม่มีรสนิยมเหมือนพ่อเลย มาบอกว่าผมพลุระเบิดของเขาเหมือนขนลูกไก่!