เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 152

ตอนที่ 152 เริ่มสัมผัสได้1

“อ๋อ คิดออกแล้ว! คุณก็คือพี่สาวแสนสวยวันนั้นนี่เอง?” หยางหยางแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง หมุนหัวไปมา “พ่อครับ ผมจะให้พี่สาวคนนี้อาบน้ำให้ ให้เป็นพี่เลี้ยงของผมนะ ผมไม่เอาพวกป้าๆแล้ว”

กว่าแม่จะมาหาได้ หยางหยางจะปล่อยไปง่ายๆได้ไงล่ะ?

สายตาของเป่หมิงโม่เบิกกว้างด้วยความตื่นตกใจ

ลูกชายที่ซุกซนหาเรื่องเขาตลอด ทำไมเมื่ออยู่ต่อหน้ากู้ฮอนกลายเป็นแกะน้อยเด็กดี เชื่อฟังไปเลยล่ะ?

เขารู้สึกไม่ชอบมาพากลขึ้นมา

เขามองไปที่รอยยิ้มบนใบหน้ากู้ฮอน และมองไปที่รอยยิ้มอันมีความสุขบนใบหน้าของหยางหยาง

เขารู้สึกถึงความผิดปกติ.....

เป่หมิงโม่กลับรู้สึกว่า ผู้หญิงคนนี้กับลูกชายของเขามีความคล้ายกัน!

“พี่เลี้ยง? เหอะๆ ถ้าอยากให้พี่สาวเป็นพี่เลี้ยง เงินเดือนต้องไม่น้อยนะ!” กู้ฮอนเห็นเป่หมิงลังเล จึงรีบหันไปหยอกล้อกับหยางหยาง บอกเป็นนัยให้เขารับมุกต่อ

อันที่จริง ถ้าได้เป็นพี่เลี้ยงของลูกชายขึ้นมา หล่อนก็จะได้มีข้ออ้างดูแลหยางหยางแล้ว

หยางหยางรับมุกต่อ พูดหยอกล้อขึ้น “อ่าห้ะ! เรื่องนี้แน่นอนอยู่แล้วล่ะ พ่อของผมอะไรก็ไม่มี มีแต่เงินเท่านั้นแหละ หนึ่งปีสามสิบห้าสิบล้าน พี่ใช้ได้ตามสบายเลยนะ.... ”

เห้อ...

กู้ฮอนแทบจะเป็นลม เด็กคนนี้นี่ พูดจาให้น่าเชื่อถือหน่อยไม่ได้หรือไง?

“เหอะๆ สามสิบห้าสิบเจ็ดสิบล้านหรอ?” หล่อนแกล้งทำเป็นพูดเสริม ทั้งแผ่นหลังเต็มไปด้วยเหงื่อ “พอจะพิจารณาได้อยู่นะ”

เป่หมิงโม่เลิกคิ้วขึ้น ไม่สบอารมณ์ “คุณร้อนเงินขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“คุณเป่หมิงไม่ทราบหรอคะ คนจนอย่างพวกฉัน ไม่ขาดอะไรทั้งนั้น ขาดเงินอย่างเดียวนี่แหละ” หล่อนเหลือบตาไปมองเขา กอดลูกไว้ในอ้อมอก หล่อนไม่อยากจะไปสนใจเขา

เป่หมิงโม่หน้านิ่วคิ้วขมวด มองไปที่ลูกชาย “ลูกอยากให้หล่อนเป็นพี่เลี้ยงจริงหรอ?”

“ใช่ๆๆ! ผมจะให้พี่สาวเป็นพี่เลี้ยง ไม่อย่างนั้นผมจะกินมาม่าทุกวัน ไม่ยอมอาบน้ำ ให้เหม็นเน่าไปทั้งบ้าน!” หยางหยางเริ่มสังเกตเห็นนิสัยรักสะอาดของพ่อ กว่าจะหาจุดด้อยของพ่อได้ไม่ง่ายเลย เขาจึงต้องใช้เรื่องนี้ขยี้ปมของพ่อ

จากนั้น สีหน้าของเป่หมิงโม่ชาจนเกร็งไปหมด

เขาจ้องไปที่กู้ฮอน สะกดสายตาอยู่ครู่หนึ่ง พูดขึ้น

“อย่าหาว่าผมใจดำนะ ขอเพียงแค่คุณดูแลความสะอาดของเด็ก ไม่ก่อเรื่องวุ่นวายไม่ทำให้เป่หมิงต้องอับอายขายหน้า คุณก็จะได้ของตอบแทนมากมาย”

กู้ฮอนชะงักไป ไม่คิดว่าเขาจะตอบรับง่ายขนาดนี้

“…. สบายใจได้! ตกลงตามนี้!”

จากนั้นหล่อนได้ยินเป่หมิงโม่สั่งให้คนใช้และพี่เลี้ยงสองคนนั้นออกไป

“แกร๊ก” เสียงของประตูห้องน้ำถูกปิดลงอีกครั้ง

กู้ฮอนที่เกร็งไปหมดทั้งตัว ค่อยๆผ่อนคลายลง

หยางหยางดีใจโห่ร้อง “เย้!” จากนั้นก็ถูกแม่สั่งให้เงียบ “ชู่ว....อย่าเสียงดังสิ เดี๋ยวพ่อได้ยินเข้า”

หล่อนคิดว่าถ้าเป็นเฉิงเฉิงคงไม่กล้าทำเรื่องอะไรแบบนี้แน่นอน เพราะดูเหมือนเฉิงเฉิงจะได้รับนิสัยจากเรื่องของพ่อรักสะอาดมาเต็มๆ

“ฮ่าๆๆๆ....” หยางหยางหัวเราะไม่หยุด ใช้เสียงหัวเราะกลบเกลื่อนความผิด

กู้ฮอนถอดกางเกงเขาพลาง เปิดน้ำลงในอ่างพลาง

“ยังจะกล้าหัวเราะอีก! เป็นเด็กเป็นเล็กต้องหมั่นรักษาความสะอาดรู้ไหม?”

ติ๋งๆๆ เสียงน้ำไหล

“มีแม่อยู่ด้วยทุกวัน หยางหยางจะอาบน้ำทุกวันเลยดีไหมครับ?”

“นี่สิเด็กดี!”

“ครับ แม่ครับ ให้พ่อรู้เรื่องที่แม่เป็นแม่แท้ๆของผมดีกว่าไหมครับ? ทำไมต้องมาเป็นพี่เลี้ยงล่ะ?”

กู้ฮอนหันไปมองหน้าทะเล้นของลูกน้อย ถอนหายใจออกมา

อุ้มลูกลงไปในอ่างอาบน้ำ “ลูกจ๋า ถ้าพ่อรู้ว่านอกจากเฉิงเฉิงยังมีลูกชายอีกคนที่เร่ร่อนอยู่นอกบ้าน เขาคงเหมือนแมวจับหนู ขังลูกกับเฉิงเฉิงไว้ด้วยกัน ลูกอยากถูกขังไว้กับเฉิงเฉิงไม่เห็นเดือนเห็นตะวันหรอ?”

หยางหยางสั่นไปทั้งตัว คิดตามแล้วรู้สึกกลัวขึ้นมาทันที จากนั้น เขาก็ส่ายหัวไปมาหลายรอบ “ผมไม่อยากเป็นแบบนั้น! รอให้มีโอกาส ผมจะขอเปลี่ยนให้เป่หมิงซีเฉิงกลับมาอยู่ที่นี่ ให้ตายสิ บ้านของเป่หมิงโม่ช่างเป็นบ้านที่ไม่เหมาะให้เด็กอยู่เลย!”

กู้ฮอนยิ้มด้วยความเอ็นดู พลางหยิกจมูกของหยางหยาง “ถ้าพ่อรู้ว่าลูกเรียกชื่อเขาทั้งชื่อนามสกุลขนาดนี้ เขาคงโกรธมาก”

“หึ! กลัวที่ไหนล่ะ! มากสุดเขาก็แค่ขึงผมไว้แล้วตี ผมตดใส่เขาสองที เขาก็ยอมแพ้แล้ว ฮ่าๆๆ....” หยางหยางหัวเราะชอบใจ