เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 211

ตอนที่ 211 อดีตที่ยากเกินรับได้2

“5ปีเหรอ?” กู้ฮอนตะคอกตัดบทหยูฟืนที่กำลังพูดอยู่ ด้วยน้ำเสียงที่ต่ำและแหบพร่า “ที่แท้แค่5ปีเท่านั้นใช่ไหม? เพราะ5ปีก่อน ตอนที่คุณนอนป่วยอยู่ที่โรงพยาบาลนั้น ทุกคนต่างทอดทิ้งคุณไปอย่างไม่ไยดี มีเพียงฉันที่คอยดูแลไม่เคยห่างไปไหน.....เหอะๆมิน่าล่ะ คุณถึงขอบคุณฉันไม่หยุดแบบนั้น......”

คนที่เป็นแม่ลูกกันจริงๆ นั้น ไม่จำเป็นต้องกล่าวคำว่า ‘ขอบคุณ’ ต่อกันหรอก!

“ฮอนฮอน......” หยูฟืนร้องไห้ออกมา เพราะที่สุดแล้วความดีที่กู้ฮอนมีให้กับเธอตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้ เธอเองก็มองเห็นและรับรู้มาตลอด......น้ำหยดลงหินทุกวัน หินมันยังกร่อน แล้วนับประสาอะไรกับใจคน? เพราะฉะนั้นหยูฟืนรู้สึกซาบซึ้งจากใจจริง ถ้าจะผิด ก็ผิดที่เธอไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของตัวเอง

หยูฟืนยังอยากจับมือกู้ฮอนอีกครั้ง เหมือนแม่จับมือลูกสาวเมื่อครั้งวันวาน แต่กลับโดนกู้ฮอนสะบัดทิ้งอย่างแรงในทันควัน “อย่ามาแตะต้องฉัน!”

น้ำตาเธอไหลพรากลงมาเป็นทาง แม่ที่เธอเคารพรักมานานหลายปี อยู่ดีๆกลับมาบอกเธอว่า แค่ต้องการหาผลประโยชน์จากเธอเท่านั้น!

แล้วจะให้เธอยอมรับยังไงไหว?

“เพราะอะไร? ถึงแม้ว่าเราสองคนไม่ใช่แม่ลูกกันจริงๆ แต่ความสัมพันธ์ของเราตลอดยี่สิบกว่าปีมานี้ ก็ล้วนเป็นเรื่องไม่จริงทั้งหมดเลยหรือ? ทำไมต้องมาหลอกใช้ฉันครั้งแล้วครั้งเล่า? เพราะอะไรกัน......” กู้ฮอนเอามือปิดปาก แล้วถามด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้นว่า “ทำไมคุณถึงใจไม้ไส้ระกำถึงเพียงนี้?”

ดังคำโบราณว่าไว้ แม่บังเกิดเกล้า ก็ไม่เท่าแม่ที่คอยเลี้ยงดูอุ้มชูลูกจนเติบใหญ่ ถึงแม้หยูฟืนจะไม่ใช่แม่บังเกิดเกล้าของเธอ แต่อย่างน้อยหลายปีที่ผ่านมานี้ พวกเธอก็ต่างได้ประพฤติต่อกันดังคำสอนที่ว่า มารดาเมตตา บุตรกตัญญู เสมอมา

แต่แท้จริงแล้วสิ่งต่างๆเหล่านี้ ล้วนเป็นเรื่องโกหกใช่ไหม? ทุกอย่างเป็นเพียงละครฉากหนึ่งที่หยูฟืนแสดงใช่ไหม?

“มีเรื่องอะไรกัน?” ทันใดนั้น เสียงของกู้อันขีก็ดังขึ้น

หญิงสาวในชุดนอน ขยี้ตาอย่างสะลึมสะลือ ก่อนจะกวาดตาไปรอบห้อง และมาหยุดอยู่ที่กู้ฮอน กู้อันขีเริ่มก่นด่าด้วยความเคยชิน “นังสารเลว แกมาก่อกวนพ่อแม่ฉันทำไม?”

หย่วนซู่ผิงยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยอย่างได้ใจ รอดูความบันเทิงที่กำลังจะเกิดขึ้น ชายตามองไปแวบหนึ่ง เห็นกู้เซิงเทียนที่นั่งปิดปากเงียบอยู่บนเตียง หลังจากที่เธอฟังคลิปเสียงนั้นจบ เธอก็ได้รู้เช่นเห็นชาติของกู้เซิงเทียน

เธอหันไปมองกู้อันขี ด้วยสายตาที่อ่อนโยนลง “อันขี ลูกมาพอดีเลย บรรยากาศในบ้านหลังนี้ไม่ดีเลย ดูอึมครึมไปหมด อยู่ไม่ได้แล้วลูก แม่มาเพื่อมารับลูกไปจากบ้านหลังนี้!”

หย่วนซู่ผิงพูดไปพลางเดินเข้าไปหา เตรียมจะจูงมือกู้อันขี

“ไป?” กู้อันขีขมวดคิ้วอย่างสงสัย ก่อนจะผลักหย่วนซู่ผิงออก “ตอนนี้ คุณไม่มีอะไรเลยสักอย่าง ทำไมฉันต้องไปกับคุณด้วย?”

หย่วนซู่ผิงตกตะลึง มองไปที่กู้อันขีอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง “แกเป็นลูกฉัน ไม่ไปกับฉัน หรือแกจะอยู่บ้านหลังนี้ แล้วเรียกนังสารเลวคนนี้ว่าแม่หรือไง?”

“ไม่......” หย่วนซู่ผิงตะโกนร้องไห้ออกมาอย่างบ้าคลั่ง “กู้เซิงเทียน คุณหลอกฉัน! ลูกสาวของฉันไม่มีทางตายเร็วขนาดนั้น......ไม่มีทาง......”

หย่วนซู่ผิงคงคิดไม่ถึง ว่าความจริงที่น่ากลัวกว่าการหย่าร้างกัน กลับเป็นเรื่องลูกสาวที่เธอรักและเอ็นดูมานานกว่า20ปีนั้น กลับไม่ใช่ลูกแท้ๆของตัวเอง！

กู้ฮอนก็ตกตะลึงเช่นกัน! เธอมองหยูฟืนด้วยแววตาที่เศร้าสลด “ที่แท้......

ไม่ว่าฉันจะทำดีกับคุณมากแค่ไหน สุดท้ายคุณก็เลือกที่จะสละฉัน......เพราะเธอต่างหากที่เป็นลูกสาวแท้ๆของคุณ......”

จวบจนวินาทีนี้ กู้ฮอนเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งแล้ว......

มิน่าล่ะ ตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้ ต่อให้กู้อันขีจะกลั่นแกล้งเธอยังไง หยูฟืนก็ไม่เคยยอมให้เธอตอบโต้เลย！

มิน่าล่ะ ไม่ว่ายังไง หยูฟืนก็จะเข้ามาเป็นคุณนายกู้ให้จงได้! เพราะกู้อันขีต่างหาก ที่เป็นลูกสาวแท้ๆของเธอ!

หยูฟืนเผชิญหน้ากับกู้ฮอนด้วยความรู้สึกผิด เธอคอยหลบตา ไม่กล้าสบตากู้ฮอนตรงๆ “ฮอนฮอน ฉันรู้สึกซาบซึ้งจากใจจริง ที่หลายปีมานี้ เธอคอยอยู่ดูแลฉัน โดยไม่ห่างไปไหนเลย แต่ไม่ว่ายังไงอันขีก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของฉัน......”