เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 217

ตอนที่217 โรงแรมรัก2

กู้ฮอนคิดไม่ถึงเลยว่า โรงแรมที่ดูธรรมดาแห่งนี้ กลับซ่อนความลึกลับไว้มากมาย!

โดยเฉพาะ นาทีที่เธอเห็นกลีบดอกไม้ ที่ลอยอยู่ในอ่างจากุชชี่ ใบหน้าซีดเผือดนั้นก็แดงระเรื่อขึ้นมาทันใด

หายใจถี่ขึ้นอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ “......เป่หมิงโม่ ฉันอยากกลับบ้านแล้ว......”

ถ้ารู้ตั้งแต่แรกว่าที่แห่งนี้ จะเป็นที่ที่ทำให้เธอรู้สึกอับอายมากขนาดนี้ ให้ตายเธอก็จะไม่ยอมเข้ามาเด็ดขาด

เรียวปากสวยได้รูปของเขา เผยรอยยิ้มชวนหลงใหลออกมา ก่อนจะวางร่างเธอลงไปในอ่างจากุชชี่อันมโหฬารนั้น “อยากอาบน้ำไม่ใช่เหรอ?”

กู้ฮอนรู้สึกอุ่นไปทั้งตัว กระแสน้ำอุ่นที่โอบล้อมร่างกายของเธอ ไหลชะล้างผิวกายอันเย็นเยือกจากการตากฝนนั้นไปจนหมดสิ้น......สบายจัง......

ความเหนื่อยล้าจากการต่อสู้กับเรื่องราวต่างๆ มาทั้งคืน พอได้มาสัมผัสกับน้ำอุ่นๆ แบบนี้ กู้ฮอนอดที่จะเปล่งเสียงออกมาไม่ได้

“รบกวนคุณกลับไปก่อนค่ะ......”

คืนนี้เธออ่อนแอเหลือเกิน เธออยากหลบอยู่ที่นี่เพื่อรักษาบาดแผลในใจเพียงลำพัง

เป่หมิงโม่มองใบหน้าอันเหนื่อยล้าและเศร้าโศกของกู้ฮอน นัยน์ตาดำขลับมีแววอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด

ชายหนุ่มยื่นมือผ่านพวงแก้มที่ยังมีรอยน้ำตานั้น ขึ้นไปสัมผัสดวงตาสุกใส ที่เปี่ยมไปด้วยความโศกเศร้าคู่นั้นอย่างเบามือ ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่า “พอฝนหยุด ก็จะไล่ผมกลับไปแล้วเหรอ?”

หัวใจของเธอเต้นกระตุก

หวนคิดถึงเหตุการณ์ ตอนที่เธอนอนฟุบอยู่กับพื้น กลางสายฝนอย่างมืดแปดด้านนั้น เขาเหมือนอัศวินขี่ม้าขาวมาช่วยเธอไว้ ประโยคแรกที่เขาพูดกับเธอในตอนนั้นคือ

ผู้หญิง พอเธอร้องไห้ ก็ฝนตกไปทั่วทุกแห่งหน

ตาของหญิงสาวร้อนผ่าว

เธอเข้าใจความหมายของคำว่า’ ฝนหยุด’ อย่างแจ่มแจ้งแล้ว คำนั้นหมายถึงการที่เธอหยุดร้องไห้แล้ว

และเข้าใจความหมาย ที่แฝงอยู่ในประโยคนี้ของเขา นั่นคือการประชดประชันว่าเธอเป็นคนไม่รู้จักบุญคุณคนนั่นเอง

“......เป่หมิงโม่......” เธอกะพริบตาร้อนผ่าวคู่นั้นปริบๆ ต้องยอมรับว่าตอนที่เธอมืดแปดด้านนั้น เป็นเขาที่ช่วยเธอไว้ “ขอบคุณนะ......”

ในขณะที่คนทั้งโลกทอดทิ้งเธอนั้น ต้องขอบคุณเขา ที่ไม่เคยทอดทิ้งเธอไป

“หึหึ......” เขาหัวเราะเสียงต่ำทันที

ชายคนนี้ ที่ปกติหน้านิ่ง เฉยชาไร้อารมณ์ แต่กลับมีรอยยิ้มที่สดใสน่าหลงใหลขนาดนี้......

กู้ฮอนรู้สึกจุกที่อก รอยยิ้มที่แสนมีค่าของเขา ได้พังทลายกำแพงทั้งหมด ที่เธอสร้างขึ้นมาอย่างง่ายดาย!

หายวับไปกับตา

“รู้อะไรมั้ย สิ่งที่ผมไม่เคยต้องการคือคำขอบคุณจากคุณ”

เขาเลิกคิ้วพร้อมยืนตัวตรง ก่อนจะปลดเปลื้องอาภรณ์ชิ้นสุดท้าย ที่ปกปิดร่างกายออกจนหมดสิ้น ร่างเปลือยเปล่าไร้การปกปิดนั้นงดงามไร้ที่ติ ราวกับร่างของเทพแห่งการรบอะพอลโลมาปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอ

อาจเป็นเพราะคืนนี้ หัวใจที่บอบช้ำของเธอ ต้องการอ้อมกอดที่อบอุ่น เธอจึงไม่ได้ต่อสู้ขัดขืนร่างกายที่ร้อนผ่าวนี้......

ระหว่างที่เพลงรักบรรเลงไปเรื่อยๆนั้น ก็ไม่รู้ว่าใครที่ไปโดนเข้ากับปุ่มข้างอ่างอาบน้ำนั้น ทันใดนั้น......

เธอรู้สึกเหมือนรอบเอวของตัวเอง กำลังโดนพลังบางอย่างดูดอยู่ “วูบ......”

“ชูว......” เขากอดร่างบางของเธอแน่น เพื่อยับยั้งความตื่นตระหนกตกใจของหญิงสาว “อย่าเกร็ง ปล่อยตัวให้สบาย”

อาจเพราะความเหนื่อยล้า กู้ฮอนถอนหายใจก่อนจะหลับตาลงเบาๆ กระแสน้ำจากอ่างจากุชชี่ ที่นวดอยู่ตรงเอวเธอ ค่อยๆ ผ่อนคลายร่างที่หดเกร็งของเธอ

พอหลับตาลง ในหัวของเธอก็เริ่มผุดภาพเหตุการณ์ต่างๆ ที่เธอประสบพบเจอมาในคืนนี้ขึ้นมาเป็นฉากๆ จนทำให้เธอสับสนวุ่นวายและหวาดระแวงขึ้นเรื่อยๆ ......

เป่หมิงโม่เห็นความผิดปกตินี้ จึงรีบโอบกอดเธอสู่อ้อมอกอุ่นของเขา ถามเสียงนุ่มต่ำ “คุณกำลังกลัวอะไรอยู่กันแน่?”

กู้ฮอนสัมผัสได้ถึงแผงอกหนาเนียนลื่นของเขา ก่อนจะฟังเสียงเต้นเป็นจังหวะของหัวใจเขา และค่อยๆ สงบลง

ท่ามกลางความสับสนวุ่นวายในหัว และบาดแผลนับร้อยในใจ ก็มีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในหัวเธอ

“เป่หมิงโม่” เงยหน้าขึ้นมาจากอกเขา ดวงตาแวววาวราวเพชรน้ำหนึ่งนั้น มองเขาด้วยสายตาว้าววอน “เรื่องสิทธิ์ในการดูแลโครงการ’ หยิง’ ของบริษัทกู้ซื่อนั้น......คุณยกเลิกไปได้ไหม?”

เขายกคิ้วขึ้นอย่างไม่คาดคิด ก้มมองดวงตาสุกใสของเธออย่างสงสัย

“คุณนี่เป็นผู้หญิงที่พูดกลับไปกลับมานะเนี่ย ตอนแรกก็ขอร้องวิงวอนให้ฉัน ช่วยให้บริษัทกู้ซื่อเข้าชิงโครงการนี้? แต่ท้ายที่สุด พอทุกอย่างสำเร็จผลตามที่คาดหวังไว้แล้ว คุณกลับบอกให้ยกเลิก?

ใบหน้าเธอซีดเผือดลง นัยน์ตาคู่งามยังคงร้อนระอุ ก่อนจะบุ้ยปากพูดขึ้นว่า “......ก็ฉันเปลี่ยนใจแล้วไม่ได้หรือไง? ก็ฉันไม่อยากให้บริษัทกู้ซื่อเข้ารอบแล้วไม่ได้หรือไง?”