เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 22

บทที่ 22 คำแนะนำที่ชั่วร้าย2

เสียงจามดังขึ้นรบกวนความเงียบสงบภายในห้อง

เป่หมิงโม่ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ถ้าอยู่แบบเงียบๆไม่ได้ ก็ออกไปซะ!” น้ำเสียงเย็นชาไม่มีอุณหภูมิ เขาไม่มองเธอเลยแม้แต่น้อย และยังคงทำงานต่อไป

กู้ฮอนจ้องไปที่หน้าผากเขาอย่างโกรธๆ ผู้ชายนี้ไม่มีความเป็นมนุษย์เลย!

“คงต้องขอโทษด้วยนะคะ! .ในฐานะเลขาของประธานบริษัท การรอรับมอบหมายงานจากท่านประธานคือหน้าที่ของฉัน หากยังไม่ได้รับคำสั่งจากท่านประธานฉันคงไม่กล้าไปไหนหรอกค่ะ”

ไม่มีทางเลือก เพราะว่าท่านเป่หมิกำชับอย่างเข้มงวด ว่าให้เธอบันทึกรายละเอียดงานทุกอย่างของท่านประธานไว้ทั้งหมดแล้วรายงาน

เป่หมิงโม่เลิกคิ้วแล้วเงยหน้าขึ้นมอง

ดวงตาลึกล้ำเหลียวมองไปทางกู้ฮอนที่กำลังอึดอักใจ

จากนั้นก็ลุกขึ้นยืน แล้วเดินมาหยุดตรงหน้าเธอ น้ำเสียงที่ขยะแขยงพูดขึ้น: “ไปล้างเนื้อล้างตัวให้สะอาด อย่ามาทำให้สายตาผมสกปรกไปด้วย”

เธอนึกขึ้นได้ท่านเป่หมิงเคยบอกว่าเป่หมิงโม่นั้นรักสะอาดมาก

ความคิดชั่วร้ายก็ผุดขึ้นมาในหัว กู้ฮอนจงใจขยับเข้าไปหาเขา “เกรงว่าจะทำให้ท่านประธานคงต้องลำบากใจแล้วหละ เพราะว่าฉันไม่มีชุดสำรองไว้เลย และนอกจากนั้น ฉันไม่คิดว่ามันสกปรกเลยสักนิด อย่างมากก็แค่*ขี้เอง”

เธอหัวเราะพลางเดินเข้าหาเขา

แน่นอนว่าคนที่ไม่สามารถทนต่อความสกปรกและยุ่งเหยิงนี้ได้อย่างผู้ชายคนนี้ คิ้วก็ยิ่งขมวดเข้าหากันเรื่อยๆเท้าก็ยิ่งก้าวถอยหลังไปเรื่อยๆ

ทุกครั้งเมื่อเขาถอยไปหนึ่งก้าว กู้ฮอนที่ถูกน้ำสาดจนเปียกก็ยิ่งหัวเราะได้ตลกมากยิ่งขึ้น

“จริงหรอ?” เป่หมิงโม่ก็หยุดก้าวเท้าทันทีสายตาที่เย็นชาจ้องมองไปที่หญิงสาวตรงหน้า เห็นเจตนาแฝงจากนัยน์ตาของเธอ

ทันใดนั้น ฝ่ามือใหญ่ของเขาก็ยื่นไปด้านหน้า และคว้าเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอด!

“อ๊ะ----” กู้ฮอนตื่นตกใจ เมื่อตั้งสติได้ก็จะขัดขืน

“อย่างมากก็แค่*ขี้หรอ? ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่ามันจะขนาด... ...!” เขาพูดประโยคคลุมเครือ

เมื่อได้ฟังก็ทำเอากู้ฮอนตัวสั่น

วินาทีต่อมา มือของเขาก็กระชากเปิดคอเสื้อของเธอออก

พรึบตึก~

กระดุมกระเด็นหลุดออกไปหลายเม็ด!

“เป่หมิงโม่! คุณนี่มันอันธพาล... ...คุณปล่อยฉันนะ!”

กู้ฮอนจะไปรู้ได้ยังไงว่า ผู้ชายที่เห็นอยู่ตรงหน้าท่าทางเย็นชาแบบนั้น ด้านในถึงได้โรคจิตขนาดนี้!

“อันธพาล คืออะไร? เหอะ... ...”ทันใดนั้นเขาก็ยิ้มอย่างเยือกเย็นและมืดมน

กู้ฮอนกลัวจนสั่นเทา!

ภายใต้สถานการณ์เร่งด่วนนี้ เธอก็ตะโกนออกมา “เป่หมิงโม่! ฉันขอเตือนคุณไว้ก่อนว่าอย่าทำอะไรนะ... ...ฉัน ฉันเป็นคนที่พ่อของคุณเชิญมา... ...”

เมื่อเอ่ยถึงท่านเป่หมิง ก็ได้ผลจริงๆด้วย นิ้วของเป่หมิงโม่หยุดชะงัก

เขามองลึกไปที่กู้ฮอน

ในความเป็นจริง การกระทำเล็กๆของหลี่ติ่งซื่งเขามองออกตั้งแต่แรกแล้ว

อย่างไรก็ตามเขาไม่คิดเลยว่าพ่อจะหากู้ฮอนมาเพราะเรื่องนี้!

คนโง่ยังรู้เลยว่าคุณพ่อมีจุดประสงค์ไม่ดีแฝงอยู่

แต่ในตอนที่คุณพ่อไม่มีเหตุผลนั้น เขาไม่มีทางเลือกนอกจากยอมรับการมีตัวตนของเลขาคนนี้!

ตอนนี้แค่คิดว่าจะต้องมีผู้หญิงไม่ดีคนนี้คอยมากวัดแกว่งตรงหน้าทุกวัน เขาก็รู้สึกปวดขมับขึ้นมา

ทันทีที่เขาพูดออกมา กู้ฮอนก็กลัวจนหดไปทั้งตัว

ทุกเซลล์ในร่างกายราวกับได้รับการแจ้งเตือน และพร้อมที่จะต่อสู้ทันที!

เธอรีบตะเกียกตะกายใส่เสื้อผ้าที่ถูกเขาฉีกกลับไปอย่างเดิม กลัวจริงๆว่าเขาจะอารมณ์ไม่ดีขึ้นมาแล้วจะกลายร่างปีศาจออกมา... ...

“เป่หมิงโม่ ฉันขอเตือนคุณไว้นะ... ...”

“อย่ามาทำอะไร ใช่ไหม?” เขาพูดต่อจากคำพูดเธอ มุมปากกระตุกขึ้น จากนั้นก็พูดออกมาอีกประโยค “ตามผมเข้ามา”

ฮะ? “เข้าอะไรนะ?เข้าไปไหน” กู้ฮอนตามอารมณ์ที่ขึ้นๆลงๆของเขาไม่ทันไปชั่วขณะ

เป่หมิงโม่เดินตรงไปทางห้องอีกห้องหนึ่งในห้องทำงาน แล้วเปิดประตู

กู้ฮอนถือคอเสื้อไว้แล้วตามหลังไป

“ห้องน้ำ?” เธอขมวดคิ้ว