เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 23

บทที่ 23 จงใจอย่างแน่นอน1

จากนั้น เป่หมิงโม่ก็ชี้ไปที่กระจกบนอ่างล้างมือ เย้ยหยันอย่างเย็นชา “กู้ฮอน รบกวนคุณส่องกระจกมองสภาพของตัวเองด้วย! แม้ผมคิดที่จะทำอะไร อย่างน้อยก็คงหาที่ถูกใจ!”

ร้ายกาจมาก! เธอตัวสั่นด้วยความหนาว พลางหันไปทางกระจก

หลังจากนั้น ก็มองเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่เลอะเครื่องสำอางราวกับผีจากในกระจก

ทันใดนั้น เธอก็นิ่งเป็นหิน

อ๊ะ... ...นี่มัน นี่เป็นตัวเธอเองหรอ?

เป่หมิงโม่หัวเราะอย่างเย็นชา “ทำไม ตกใจตัวเองเลยหรอ?”

กู้ฮอนเบ้ปากอย่างไม่พอใจ พลางหยิบกระดาษทิชชูออกมา เช็ดเครื่องสำอางบนหน้าไปด้วย บ่นพึมพำไปด้วย “ถ้าไม่ใช่เพราะคุณสมยอม ลินดาจะกล้าทำแบบนั้นกับฉันหรอ? ทำให้ฉันต้องเปียกโชกตั้งแต่เช้า แค่พอขำๆก็ช่างเถอะ แต่ถ้าเป็นหวัดขึ้นมาแล้วหละก็ฉันจะเบิกเงินส่วนกลางแน่... ...นี่ อ๊ะนี่คุณกำลังทำอะไร?”

เธอมองดูเขากำลังปลดเข็มขัดที่เอวออกด้วยความกลัว... ...

คิ้วของเป่หมิงโม่เลิกขึ้นเล็กน้อย อย่างชั่วร้าย!

กู้ฮอนทำสงครามเย็นอย่างควบคุมไม่ได้

ดูเขาปลดเข็มขัดออกราวกับไม่มีใครอยู่ข้าง ท่าทางราวเด็กน้อย

“กรี๊ด----” กรีดร้อง เธอรีบปิดตาด้วยสองมือ หันหลังเตรียมออกไป

“ไม่ได้บอกว่าจะอยู่ภายในสายตาของผมตลอด 24 ชั่วโมง จะเรียกเมื่อไหร่ก็ได้ไม่ใช่หรอ? แค่จะเข้าห้องน้ำเฉยๆ ไม่ได้จะขึ้นคุณสักหน่อย จะตกใจไปทำไม?”

เป่หมิงโม่น้ำเสียงเยาะเย้ย ประสบความสำเร็จในการหยุดการก้าวเดินของเธอ!

สูดหายใจเข้าลึกๆ เธอหันไปตะโกนใส่เขาอย่างโกรธเคือง: “โรคจิต ใครอยากดูคุณฉี่กัน!”

เสียงบ่นอย่างต่อเนื่อง

เธอใช้แรงกระแทกปิดประตูห้องน้ำไว้ กั้นเขาออกไปจากสายตาของเธอ และเสียงหัวเราะของเขาที่กระแทกหูนั้นอีก!

***

ในที่สุดก็รอจนถึงเวลาเลิกงาน

กู้ฮอนผ่านมาได้ด้วยการนับเข็มวินาทีรอเวลาเลย!

มองผ่านบานกระจกเข้าไปภายในห้องประชุม เธอเห็นเป่หมิงโม่กำลังนั่งอยู่ที่ตำแหน่งหัวหน้าเพื่อฟังรายงานจากพนักงานของแผนกต่างๆอย่างสงบและเงียบขรึม

ใบหน้าเฉียบคมแสดงให้เห็นเส้นขอบอย่างชัดเจน ความกล้าหาญเยือกเย็นแผ่ออกมาจากคิ้วที่เรียวหนา ทำให้เธอมองอย่างหลงใหลอีกครั้ง

ถึงแม้ว่าผู้ชายคนนี้จะน่ารังเกียจ แต่เขาก็เป็นผู้ชายในแบบที่เธอชอบมองมากสุดๆ

ไม่ว่าจะเป็นคิ้ว ตา จมูก ปาก... ... แม้กระทั่งส่วนของกล่องเสียงที่อยู่ระหว่างคอและลำคอของผู้ชายนั้น น่ามองซะจนไม่อาจอธิบายออกมาได้

มันทำให้เธอรู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก

ทันใดนั้นก็มีเงาของหยางหยางปรากฏขึ้นในหัว... ...

หัวใจเธอเต้นแรง!

ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้มีบางส่วนที่คล้ายกับหยางหยางมาก!

ความรู้ที่เกิดขึ้นมากะทันหันนี้ทำให้เธอรู้สึกตกใจกลัว!

ไม่ ไม่มีทางเป็นเขาหรอก... ...

***

หลังจากที่เป่หมิงโม่ประชุมเสร็จก็ 7 โมงเย็นแล้ว

“ลงไปซื้อชุดอาหารA ที่ร้านอาหารลินคอล์นชั้นล่างกลับมา”

เขาพูดกับกู้ฮอนอย่างเย็นชา หยิบธนบัตรสองสามใบออกมาจากกระเป๋าสตางค์แล้วโยนให้เธอ จากนั้นก็ก้มหน้าลงและทำงานต่อ

กู้ฮอนขมวดคิ้วอย่างไม่รู้ตัว “คุณเป็นคนบ้างาน แต่ไม่ใช่เด็กกำพร้า เวลานี้ก็ควรจะกลับบ้านไปกินข้าวฝีมือแม่สิ ไม่ใช่อาหารจานด่วน!”

ประเด็นก็คือ ถ้าเขาจะทรมานตัวเองก็อย่าลากเธอมาทรมานด้วยจะได้หรือเปล่า!

เธอเตือนถึงข้อขัดแย้งนี้กับสิ่งที่เขาต้องการ และแอบหัวเราะในใจ

หยุดชั่วคราวแล้วกัดฟัน “ถ้าอย่างนั้นก็ไปเปิดหน้าต่าง!”

“ค่ะ!”

กู้ฮอนพยายามกลั้นหัวเราะและพยักหน้า ไปเปิดหน้าต่างอย่างเชื่อฟัง

ฉวยโอกาสในตอนที่เป่หมิงโม่ไม่ทันได้สังเกต เธอแอบเอาเนื้อทุเรียนที่ซื้อมาด้วยเมื่อกี้นี้ใส่ไว้ที่หน้าต่าง

ฮุฮุฮุ~

สายลมพัดโชยเข้ามาในบ้านหลังใหญ่

เป่หมิงโม่สุดหายใจเข้า ขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้ ทำไมลมที่พัดเข้ามา กลิ่นของทุเรียนนั้นถึงได้แรงกว่าหละ?

สายตากวาดไปทางหน้าต่าง----

“กู้ ฮอน!”

มีสิงโตโกรธแล้ว

ผู้หญิงคนนี้ จงใจอย่างแน่นอน!

เขากำลังจะโจมตี โทรศัพท์มือถือบนโต๊ะก็ดังขึ้น

เมื่อมองดูหมายเลขผู้โทรเข้า เขาขมวดคิ้วและไม่ได้พูดอะไร รับสาย----

“ใต้เอ๋อ? อืม... ...ผมกำลัง... ...มีเรื่องอะไร... ...”

กู้ฮอนกลับไปนั่งที่โซฟาอย่างเงียบๆ เมื่อกี้เกือบไปแล้ว

ถ้าไม่ใช่เพราะอยากจะเล่นงานเป่หมิงโม่หละก็ ให้ตายยังไงเธอก็ไม่ยอมแทะปีกไก่ทุเรียนเยอะขนาดนี้หรอก

ให้ตายสิ เธอก็กินจนอยากจะอ้วกแล้วเหมือนกันเถอะ!