เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 24

บทที่ 24 จงใจอย่างแน่นอน2

เงี่ยหูฟังเสียงโทรศัพท์ของเป่หมิงโม่ เธอนึกถึงคำสั่งของท่านเป่หมิงได้ รีบเอาสมุดบันทึกในกระเป๋าออกมาแล้วตั้งใจจด... ...

หลังจากนั้นไม่นาน เป่หมิงโม่ก็วางสายไป

มองไปทางโซฟา กู้ฮอนที่กำลังขมวดคิ้วจ้องที่สมุดบันทึก “เขียนอะไรอยู่?”

กู้ฮอนตกใจจนตัวสั่น รีบเก็บสมุดบันทึกราวกับขโมย

“ฉันเบื่อก็เลย เขียนเล่นไปเรื่อย”

เป่หมิงโม่หรี่ตาลง ยังคงสงบ เลิกคิ้วมองนาฬิกา swiss military เป็นเวลาสามทุ่มแล้ว

“ดึกแล้ว คุณไปได้แล้ว”

“ยะฮู้~” กู้ฮอนยืนขึ้นอย่างดีใจ ในที่สุดลุงคนนี้ก็ยอมปล่อยคนแล้ว!

เธอประมาณว่าหยิบกระเป๋าเสร็จแล้วก็จะไปเลย คิดถึงคุณแม่และลูกชายที่บ้าน ความสุขปรากฏขึ้นระหว่างดวงตาอย่างไม่ตั้งใจ

เดินออกมาไม่กี่ก้าว เดี๋ยวก่อน มีบางอย่างผิดปกติ... ...

“คือว่า ท่านประธาน คุณก็จะกลับไปที่บ้านของคุณใช่ไหม?” เธอถามขึ้นอย่างไม่แน่ใจ

ท้ายที่สุด ท่านเป่หมิง เคยเตือนเธอว่า นอกจากว่าคุณชายคนที่สองของพวกเขาจะกลับไปถึงตระกูลเป่หมิง อย่างสวัสดิภาพ เธอถึงจะกลับบ้านของตัวเองได้ ไม่อย่างนั้นก็ต้องทนต่อไปตลอด 24 ชั่วโมง

เป่หมิงโม่เลิกคิ้ว “กู้ฮอน ผมต้องรายงานทุกการเคลื่อนไหวให้คุณรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น... ...” เธอรีบอธิบาย จะได้ไม่ไปสะกิดโดนเคราเส้นไหนของเขาโดยไม่ตั้งใจ หัวเราะแห้งสองที “ก็แค่... ...ท่านประธานผู้อาวุโสท่านยังไม่เลิกงานกลับบ้านเลย ฉันที่เป็นผู้น้อยจะกล้าได้ยังไง... ...”

“คุณก็มีตอนที่ขวยเขินด้วย?” เขาตะคอกอย่างเย็นชา มองนาฬิกาอีกครั้ง และรีบลุกขึ้นยืน หยิบเสื้อโค้ทหลังเก้าอี้แล้วสวมไปด้วยเดินไปด้วย

ในตอนที่ผ่านกู้ฮอนไป เขาแค่เหลียวมองเธออย่างเย็นชาเท่านั้น เท้ายังคงก้าวเดินต่อไปไม่หยุด

กู้ฮอนมองเขาที่ราวกับว่ากำลังจะจากไป มุมปากคลี่ออก รีบโค้งตัว ท่าทางราวกับสุนัขรับใช้----

“ท่านประธานจากลับบ้านแล้วหรอ? งั้นท่านประธานเดินทางปลอดภัย ไม่ส่งนะท่านประธาน!”

ปัง!

ประตูปิดลงทันที

ยะฮู้~

กู้ฮอนอยากจะกระโดดขึ้นร้องดีใจ ฉลองช่วงเวลาแห่งชัยชนะของตัวเอง!

แต่อย่างไรก็ตาม ไหล่ของตัวเองก็ทรุดลงมาทันที

ตัวเกร็งมาทั้งวัน ตอนนี้เหนื่อยราวกับถูกคนซ้อมมาอย่างนั้น

เฮ้อ ชีวิตต่อจากนี้จะเป็นยังไงนะ... ...

***

เป็นเวลาตีสอง

สุนัขจิ้งจอกเฒ่าโทรมาแล้ว สุนัขจิ้งจอกเฒ่าโทรมาแล้ว ... ...

เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ดังขึ้นปลุกกู้ฮอนที่กำลังนอนหลับฝันหวาน

หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจากข้างหมอนอย่างสะลึมสะลือนำเสียงที่ไม่มีแรง “ฮัลโหล?”

“กู้ฮอน คุณได้ใส่ใจกับข้อตกลงของเราอยู่ไหม ยังจะนอนหลับอยู่อีก?” เสียงบ่นพึมพำดังลอดมาจากทางเป่หมิงเจิ้งเทียนราวกับจะเจาะทะลุแก้วหูเธอให้ได้!

ตื่นขึ้นทันที! เธอกุมโทรศัพท์แน่น “ท่านเป่หมิง เกิดอะไรขึ้น?”

“เจ้ารองไม่ได้กลับบ้าน ทำไมคุณไม่รายงานผม? ตอนนี้โทรศัพท์ของเขาก็โทรไม่ติด หาตัวไม่เจอ แต่คุณกลับกำลังนอนหลับฝันหวาน?”

เป่หมิงเจิ้งเทียนตะคอกด่าออกมาอย่างใบหน้าโกรธจัด

ฟังจนกู้ฮอนสับสนไปหมดแล้ว

“ท่านเป่หมิง คุณอย่าเพิ่งเครียดไป อายุมากแล้วเส้นเลือดจะแตกได้ง่าย... ...”

“โอ” ภายใต้ท่าทางที่ดูสงบของเฉิงเฉิงนั้น หัวใจดวงน้อยๆก็ยังอดไม่ได้ที่จะกระตุกเต้นรัวเหมือนกัน

“อื้อ... ...” กู้ฮอนพยักหน้า จากนั้นก็ฮึดฮัดแปรงฟันจนเสร็จ

ล้างหน้าจนเสร็จ

เหลือบมองลูกชายที่ยังคงยืนอยู่ข้างประตูไม่ขยับไปไหน

สงสัยขึ้นมา “มีอะไรหรอ หยางหยาง? โทรศัพท์ของแม่ดังจนทำให้หนูตื่นใช่ไหม?”

เฉิงเฉิงส่ายหน้าอย่างเงียบๆ “คุณแม่จะออกไปข้างนอกหรอ?”

“อื้อ เจ้านายของแม่เขาหายตัวไป แม่จะต้องออกไปตามหาเขาหยางหยางจะต้องอยู่บ้านพักผ่อนเป็นเพื่อนคุณยายนะ”

พูดไป เธอก็สวมกอดลูกชายไว้ และหอมแก้มเล็กๆของเขาด้วยความรัก

เฉิงเฉิงไม่กี่วันที่ผ่านมา ดูเหมือนจะค่อยๆชินกับการกอดๆหอมๆของกู้ฮอนแล้ว

อดไม่ได้ที่จะออดอ้อนในอ้อมกอดที่อบอุ่นและนุ่มนวลของเธอ

นึกถึงภาพฉากที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังของพ่อในวันนั้น หัวใจของเฉิงเฉิงอดไม่ได้ที่จะเจ็บปวดขึ้นมา

อิงอยู่บนไหล่ของกู้ฮอน เขาพูดเสียงเบา “คุณแม่ครับ... ...พ่อของหยางหยางเป็นใคร?”

ที่เฉิงเฉิงถาม คือพ่อของหยางหยาง

กู้ฮอนสั่นไหวไปทั้งร่าง!

เกล็ดเลือดแข็งตัวขึ้นมาทันที

เธอก้มลงมองลูกชายตัวเล็กในอ้อมแขน

“ทำไมอยู่ๆถึงได้ถามเรื่องนี้ขึ้นมาหละ?” น้ำเสียงของเธอสั่นคลอนเล็กน้อย หัวเราและพยายามจะเปลี่ยนเรื่อง “ในตอนที่หนูยังเด็ก ยังเด็ก อยู่นั้น แม่ก็เคยบอกแล้วไม่ใช่หรอว่าคุณพ่อของหยางหยางนั้นขึ้นไปอยู่บนฟ้าแล้ว?”

ก็ได้ เธอยอมรับ จริงๆแล้วเธอก็ไม่ได้อยากจะแช่งพ่อของหยางหยางแบบนี้เลย