เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 221

ตอนที่221 กลับบ้านคนเดียว2

“เอ่อ​ เจ้านาย​ ถ้าอย่างนั้นให้ผมลงไปตามคุณกู้ฮอนตอนนี้เลยไหมครับ” ฉิงฮัวแปลกใจเล็กน้อย​ แต่ไหนแต่ไร​มีแต่ผู้หญิง​คอยไล่ตามเจ้านาย​ นึกไม่ถึงว่าเจ้านายจะเป็นคนไล่ตามคุณกู้ฮอน

ฉิงฮัวกำลังหมุนตัว​ เป่หมิงโม่ครุ่นคิดสักพัก​ ก็หยุดฉิงฮัวไว้​ “ช่างเถอะ”

เมื่อคืนเธอร้องไห้น่าสงสารขนาดนั้น​ และคงโกรธ​เรื่องที่เขาตัดสิทธิ์​บริษัท​กู้ซื่อ​ เธอคงเจ็บปวดไม่น้อย​ ให้เธออยู่เงียบๆคนเดียวดีกว่า

“ปล่อยข่าวออกไปหรือยัง” เขายืดตัวขึ้นจากเตียง​ รูปร่างที่เพอร์เฟค​เหมือนแกะสลัก​ เดินลงมาจากเตียงอย่างโอหัง

ฉิงฮัวเห็นภาพแบบนี้จนชินตาไปนานแล้ว​ “เมื่อเช้านี้ปล่อยออกไปแล้วครับ”

เป่หมิงโม่เดินไปที่ห้องอาบน้ำ​ พลางพูดต่อว่า​ “ส่งทีมรักษาความปลอดภัย​ไปจับตามองบริษัท​กู้ซื่อ​ ป้องกันไม่ให้คนของบริษัท​กู้ซื่อสวนกลับ”

ฉิงฮัวพยักหน้า​ “ผมจะรีบส่งทีมรักษาความปลอดภัย​ไปทันทีครับ”

ในเมื่อตัดสิทธิ์​บริษัท​กู้ซื่อแล้ว​ ​เพื่อป้องกันไม่ให้บริษัทกู้ซื่อทำเรื่องล้ำเส้น​ เป่หมิงโม่ต้องตัดไฟตั้งแต่ต้นลม

เดินไปถึงประตูห้องอาบน้ำ​ ​ทันใดนั้นเป่หมิงโม่ก็นึกอะไรออก​ “ใช่แล้ว​ ไปตรวจสอบความสัมพันธ์​ของกู้ฮอนกับบริษัทกู้ซื่อด้วยนะ”

“คุณกู้ฮอนไม่ใช่ลูกสาวนอกสมรสของกู้เซิงเทียนหรือครับ” ฉิงฮัวคิดว่าเขารู้เรื่องนี้มานานแล้ว

เป่หมิงโม่ทำหน้าขรึม​ เลิกมุมปากขึ้น​ “ฉิงฮัว ถ้านายเป็นเธอ เหตุการณ์​แบบไหนถึงทำให้นายเกลียดจนอยากทำลาย​บริษัท​กู้ซื่อ ”

สถานการณ์​ของบริษัทกู้ซื่อ​ จริงๆแล้วเขารู้ดีอยู่แก่ใจ​ อีกทั้งครั้งนี้บริษัท​กู้ซื่อยังถูกตัดสิทธิ์​ ไม่มีโครงการ‘หยิง’ที่จะช่วยชีวิตไว้แล้ว​ เกรงว่าอีกไม่นานบริษัทกู้ซื่อคงแตกสลายไม่เหลือชิ้นดีแน่

ดังนั้น​ เมื่อคืนตอนที่เธอพูดให้เขาตัดสิทธิ์​ของบริษัทกู้ซื่อ​ เธอเองก็คงรู้ดี​ ว่านี่เป็นการทำลายบริษัทกู้ซื่ออย่างแน่นอน

ฉิงฮัวที่เพิ่งจะเข้าใจ​ ที่แท้คุณกู้ฮอนให้เจ้านายตัดสิทธิ์​บริษัท​กู้ซื่อนี่เอง​ แต่ว่าตอนแรกคุณกู้ฮอนอยากให้บริษัท​กู้ซื่อเข้ารอบไม่ใช่หรือ​ แล้วทำไมจู่ๆ……ฉิงฮัวไม่กล้าถามมาก​ เขารีบตอบรับ “ครับเจ้านาย​ ผมจะรีบตรวจสอบโดยเร็วครับ”

เป่หมิงโม่พยักหน้า​ จากนั้นก็เดินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำคนเดียว…...

***

กู้ฮอนออกมาจาก【โรงแรมรัก】แล้วโบกรถคันหนึ่ง

เธอที่กำลังคิดไม่ตกอยู่นั้น​ รีบกลับไปที่บ้านเช่าหลังใหม่​

ตอนที่เธอกำลังไขประตูห้องนั้น​ ก็มีเสียงตึกๆ​ ​

หมูทั้งตัวใหญ่ตัวเล็กสองตัวกลิ้งออกมาจากประตู…...

กู้ฮอนมองตาโต​ ไม่​ๆ ไม่ใช่หมูนี่​ แต่เป็นหยินปู้ฝันที่กำลังกอดหยางหยางอยู่​กลิ้งออกมา

กอดลูกชายแล้วนั่งลงบนโซฟา

หยินปู้ฝันลูบหน้าอกที่เจ็บ​ แล้วลุกขึ้นนั่ง​ เหลือบมองสองแม่ลูกอย่างคับแค้นใจ​ “ไม่เป็นห่วงฉันสักหน่อยหรือไง​ ฉันก็รอทั้งคืนเหมือนกันนะ​”​

สายตาของสองแม่ลูกหันไปมองหยินปู้ฝันพร้อมกัน

หยางหยางเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเหมือนจะก่อเรื่องวุ่นเอาไว้​: “แม่​ คุณอาปู้ฝันบอกว่าเมื่อคืนแม่หายตัวไป​ ผมเป็นห่วงมาก​ ก็เลย……บอกชื่อจริงของแม่กับเขาไปแล้ว……คนนั้น…...และให้เขาช่วยโทรหาพ่อ​ ให้พ่อไปตามหาแม่…..ดังนั้นดังนั้น……”

“ดังนั้น​ คุณปู้ฝันของลูกเลยรู้ความจริงเรื่องเราสองแม่ลูก แม้กระทั่ง​เรื่องพ่อของลูกก็รู้หมด​ ใช่ไหม” กู้ฮอนพูดต่อว่าหยางหยาง

หยางหยางทำแก้มป่อง​ พยักหน้าอย่างหวาดกลัว

“ฮอนฮอน เธอจะไปบ่นหยางหยางก็ไม่ได้นะ​ สอนให้ลูกพูดโกหกมันไม่ถูก” หยินปู้ฝันลุกขึ้น​ เขาที่นั่งพิงประตูทั้งคืน​จนปวดหลังไปหมด​ จึงเดินมานอนอย่างสบายบนโซฟาอย่างหน้าตาเฉย​

กู้ฮอนขมวดคิ้ว​ ยื่นเท้าออกไปเตะหยินปู้ฝัน​ “หยินปู้ฝัน​ เรียกชื่อดีๆไม่ได้หรือไง​ เลิกเล่นลิ้นกับฉันได้แล้ว​ ฉันจะสอนลูกยังไงมันก็เรื่องของฉัน​ นายไม่ต้องมายุ่ง”

“แหะๆ​ เรียกเธอว่าฮอนฮอนก็น่ารักดีออก…… ” หยินปู้ฝันหัวเราะอย่างภาคภูมิใจ​ เขามองกู้ฮอนแล้วเลิกคิ้ว​ และหลอกถาม “จุ๊ๆ​ เมื่อคืนเธอไปเล่นกีฬานอกบ้านมาใช่ไหม”

คำพูด​ ‘เล่นกีฬา​นอกบ้าน’ ของหยินปู้ฝัน ดูคลุมเครืออย่างมาก