เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 31

บทที่ 31 ชาหลงจิ่งในถุงน่อง1

แล้วถอนหายใจอย่างผิดหวังทันที ว่า “ก็บอกว่าแกโง่ แกก็ไม่เชื่อ! มีคนบอกว่าหมาตกใจมันยังรู้จักกระโดดข้ามกำแพง แกกลับชนเข้าอย่างจัง แกมันเชี่ยที่ไม่ได้เรื่อง! เฮ้อ... ...”

“วู่วู่... ...” เบลล่าทรุดลงที่ใต้กำแพง เวียนหัวจนยืนแทบจะไม่อยู่

เบิกดวงตากลมโต จ้องไปที่หยางหยางอย่างโง่โง่

ท่าทางที่น่าสงสารของมันนั้น แสดงออกมาราวกับกำลังบอกว่า: ปล่อยฉันไปเถอะ เป็นสุนักชาเป่ยตัวหนึ่ง หน้าตาน่าเกลียดและยังเกิดมาโง่มันไม่ใช่ความผิดของฉันจริงๆ ฉันบริสุทธิ์นะ ... ...

หยางหยางถอนหายใจอีกครั้ง ในมือยังถือสิ่งของที่ร้อนราวกับน้ำเดือดเอาไว้อยู่

นั่งยองๆลงมา ชูสิ่งของร้อนๆนั้นเข้าหาเบลล่า ไปด้วย แล้วยังพ่นพึมพำไปด้วย----

“เชื่อฟังนะเชี่ย คุณยายบอกว่าคุณพ่อไม่ชอบแก ก็เพราะว่าแกน่าเกลียดเกินไป เพียงแค่เป็นราชาแห่งความน่าเกลียดชาเป่ย โธ่เอ๊ย เป็นหมานักสู้ตัวหนึ่ง แกไม่ควรน่าเกลียดขนาดนี้ รู้ไหม... ...ก็เพราะว่าแกน่าเกลียดมาก ดังนั้นคุณพ่อก็เลยไม่ชอบกลับบ้าน จนถึงตอนนี้ฉันก็เลยยังไม่เห็นคุณพ่อเลย... ... เจ้าลูกบอล ฉันจะอ่อนโยนให้มากๆนะ... ...”

เบลล่ามองดูวัตถุที่น่ากลัวในมือของหยางหยาง ค่อยๆใกล้เข้ามาหาตัวเขาเรื่อยๆ----

ร่างกายของมันสั่นสะท้านไปทั่ว ถอยไปด้านหลังทีละนิดทีละนิด เมื่อขยับไปจนถึงขอบกำแพงถึงได้รู้ว่าหมดทางหนีแล้ว

“อาวู่... ...โฮ่งโฮ่งโฮ่ง... ...” ช่วยด้วย ช่วยหมาด้วย

“เชื่อฟังนะ เชี่ยเชื่อฟังนะ... ...” หยางหยางยกยิ้มอย่างไร้เดียงสา “เพื่อให้ได้เห็นหน้าคุณพ่อสักครั้ง ทำให้คุณพ่อยอมกลับมาบ้านไม่ใช่เพราะแกอีก ถ้าอย่างนั้นฉันก็คงต้องรีดผิวที่น่าเกลียดของแกให้ เรียบ ซะ! อดทนหน่อยนะ หลับตาพริ้มเดียวก็ไม่เจ็บแล้วนะ... ...”

หยางหยาง พูดพลางยกเตารีดร้อนๆบนมือขึ้น ~----

ท้ายที่สุด ก็ทำเอาขนลุก สันหลังเย็นวาบ ยื่นไปทางผิวหนังที่เหี่ยวย่นของเบลล่า และวาง... ...ลงไป... ...

ซือซือซือซือ เสียงของขนที่ไหม้เกรียม

“อาวู้-----------”เบลล่าส่งเสียงร้องอย่างน่าอเนจอนาถ ดังไปทั่งบ้านใหญ่ตระกูลเป่หมิง

ร้องจนพวกคนใช้อดไม่ได้ทีจะหัวเราะออกมา... ...

คุณชายเฉิงเฉิงได้ความคิดที่เลวร้ายนี้มาจากสำนักไหนกัน?

รีดเบลล่าให้เรียบขึ้นก็จะดูดีได้หรอ?

ดูดีขึ้นหน่อย แล้วจะเรียกว่าเบลล่าหรอ?

ผ่านไปไม่นาน เสียงร้องก็หยุดลง

พวกคนใช้เห็นแค่ขนที่ถูกรีดจนไหม้เกรียมเบลล่าที่มีขนไหม้ดำ ราวกับว่าเพิ่งผ่านพ้นจากการถูกไฟไหม้มา

มันลากร่างกายที่ถูกรังแกนั้นอย่างกะเผลก แต่ก็ยังพยุงร่างเล็กนั้นวิ่งผ่านฝูงชนไปอย่างสิ้นหวัง วิ่งออกจากบ้านไปอย่างสิ้นหวัง แล้วตรงไปทางสระว่ายน้ำที่อยู่ในสวน... ...

กระโดดลงสระว่ายน้ำไปอย่างสิ้นหวัง ราวกับสาวน้อยที่ถูกขืนใจ... ...

ก่อนที่เบลล่าจะฆ่าตัวตาย ยังเงยหน้าขึ้นไปอำลาบนฟ้าอย่างโศกเศร้า วู้วู้ โฮ่งโฮ่ง... ...

*

เบลล่ากระโดดลงไปในสระว่ายน้ำ

เสียงดังตุ้ม

จบชีวิตนี้ลง แล้วเริ่มใหม่

เบลล่าอยู่ในสระว่ายน้ำ ดูเหมือนยังคงได้ยินเสียงของหยางหยางดังมาเป็นระยะ----

“เชี่ยแกรู้ไหม แม่ฉันบอกว่า ในตอนที่ฉันยังมากมากนั้นพ่อของฉันก็ตบตูดบินขึ้นไปบนสวรรค์แล้ว ฉันว่าชาตินี้ก็คงจะไม่ได้เจอพ่ออีกแล้ว... ... เชี่ย ฉันไม่เสียใจหรอกนะ... ...จะบอกให้ จริงๆแล้วฉันก็เคยลองตบตูดตัวเองหลายครั้งนะ แต่ก็บินไม่ขึ้นสักที ... ...ฉันคิดว่าพ่อฉันไม่ใช่มนุษย์แน่ๆ เขาต้องกลายร่างมาจากนกแน่ๆ... ....”

“อ๋อ... ...” พ่อของนายเป็นคนนกหรอ เบลล่าใกล้จะทนสิ่งที่หยางหยางสวดไม่ไหวแล้ว

สุดท้าย หยางหยางได้ตัดสินใจครั้งยิ่งใหญ่: “อื้อ! พ่อที่เป็นคนนกของฉันจะต้องมีหน้าตาเหมือนกับพ่อของเฉิงเฉิงแน่ๆ... ...จะต้องได้มองเห็นกับตาตัวเองถึงจะพอใจ! แบบนี้ถึงแม้ฉันจะต้องจากไป ก็ไม่เสียใจแล้ว อือ ก็ตัดสินใจแบบนี้แหละ... ...”

“โฮง... ...” เสียงเห่าของเบลล่า

*

อาคารใหญ่ของ ตระกูลเป่หมิง

กู้ฮอนกัดขนมปังในมือไปด้วย พลางเบียดเข้าไปในลิฟต์

ให้ตายเถอะ เป่หมิงโม่ นั่นไม่ยอมให้เธอได้นอนมาทั้งคืนก็ช่างมันแล้ว

เธอเพิ่งจะได้กลับไปอยู่กับลูกชายและแม่ ยังไม่ทันได้นอนพักเลยด้วยซ้ำ เขาก็โทรมา พูดอย่างเย็นชาแค่หนึ่งประโยค หากไปทำงานสายก็จะหักเงินเดือนของเธอ ดังนั้น เธอจึงรีบบินมาอย่างรวดเร็ว

‘ติ๊ง!’

ประตูลิฟต์เปิดออกช้าๆ

ลินดารออยู่หน้าประตูลิฟต์

เหลือบมองกู้ฮอนที่กำลังจะออกมา

ทันใดนั้น น้ำเย็นก็ถูกสาดมาเต็มหน้า อย่างแรง----