ตอนที่322 มองหาแรงบันดาลใจ2
ผนังบางมาก
ที่เก็บเสียงก็ไม่ค่อยดี
ห้องแคบนิดเดียว……
เป่หมิงโม่มองด้วยสายตารังเกียจ สภาพเลวร้ายจนเขาเกือบจะวิ่งออกมาจากประตู
แต่คิดไม่ถึง ตอนที่เขาเพิ่งจะนั่งลงบนเก้าอี้ที่ปูด้วยผ้าขนหนู ก็มีเสียงหยอกล้อของกู้ฮอนลอยมาจากข้างห้อง——
“……โอ๊ย……หยุนเฟิงน้อย นายไม่ต้องอายหรอก……คิดเสียว่าฉันเป็นอากาศแล้วกัน……นายดูสิว่าพี่สาวคนนั้นใจกว้างแค่ไหน……มาๆๆ รีบแสดงออกมาได้แล้ว ในฐานะที่เป็นลูกผู้ชาย ตอนที่ซื้อบริการมีความรู้สึกยังไง……วางใจเถอะ ฉันไม่ได้เห็นผู้ชายเปลือยเป็นครั้งแรกหรอก……ว้าว รูปร่างของนายกับไอ้บ้าเป่หมิงโม่เท่าๆกันเลย……”
เป่หมิงโม่หน้าซีดทันที
ในห้องข้างๆ ใบหน้าของชูหยุนเฟิงหน้าแดงสลับขาวหมดแล้ว
เขาจ้องกู้ฮอนอย่างโหดร้อย ผู้หญิงคนนี้กลับนั่งอยู่ตรงมุมกำแพง ยกขานั่งไขว่ห้างอย่างสบายๆ ในมือถือแท็บเล็ต และเปิดเลนส์กล้องออกอย่างเปิดเผย……
ในใจของชูหยุนเฟิงกำลังร้องไห้ ใบหน้าขมขื่น
ผู้หญิงคนนี้เป็นผู้หญิงของเป่หมิงเอ้อ เขาจะตีก็ผิด จะด่าก็ผิด จะเชื่อฟังก็ผิด ไม่เชื่อฟังก็ยิ่งผิด……
“……ถอดอีกไม่ได้แล้ว……” ชูหยุนเฟิงเบ้ปาก ตอนนี้ทั้งตัวเขาเหลือแค่กางเกงในอยู่ตัวเดียว เป็นตายยังไงก็ไม่ยอมถอดอีกแล้ว……
ถึงตอนนี้ เขาถึงเพิ่งจะเข้าใจในประโยคที่ว่า ไม่สามารถหนีพ้นเวรกรรมที่ทำไว้ได้อย่างลึกซึ้ง
กู้ฮอนแอบยิ้ม: “เธอเที่ยวให้สบายใจเถอะ เรื่องค่าใช้จ่ายฉันจัดการเอง นายควรรู้สึกเป็นเกียรตินะ หนังสือเล่มที่สองของฉัน จะมีนายเป็นต้นแบบผลงานเชียวนะ……”
“หา……” ชูหยุนเฟิงตกใจจนคางเกือบจะหล่นถึงพื้น “ผล ผลงาน”
กู้ฮอนพยักหน้า “ฉันอยากเขียนหนังสือที่เกี่ยวกับชายโฉด ฉะนั้นฉันเลยต้องรวบรวมข้อมูลให้เยอะๆหน่อย……นายก็รู้ว่าชีวิตก่อนหน้าของฉันมันล้มเหลวมาก ได้รู้จักแค่ชายโฉดนิสัยรักสะอาด และปากคอร้ายอย่างเป่หมิงโม่ แต่ฉันไม่อยากเอาเขามาเป็นต้นแบบในการเขียน……”
เป่หมิงโม่ที่แอบฟังอยู่ พอได้ยินกู้ฮอนที่พูดวิจารณ์เขาแบบนั้น ก็โกรธจนหน้าเขียว……
“เดี๋ยวก่อนนะ” หน้าผากชูหยุนเฟิงมีเหงื่อซึมออกมา เขามองกู้ฮอนด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ “ชายโฉด ฮอนฮอน เธอมองฉันเป็นชายโฉดเชียวหรือ แล้วยังจะเอาฉันเขียนลงไปในหนังสืออีก”
หนังสือเล่มแรกของกู้ฮอน《Years when his father couldn't do it》ที่สร้างความฮือฮา ชูหยุนเฟิงก็เคยได้ยินมาว่า เป็นเพราะหนังสือเล่มนั้น ตอนนี้เป่หมิงโม่จึงถูกบรรดาพวกคุณแม่ทั้งหลายโจมตีอย่างรุนแรง……
เรียกได้ว่าเป็นการสูญเสียชื่อเสียงไปตลอดชีวิตจริงๆ
ถ้าเขาถูกกู้ฮอนเขียนลงไปในหนังสือเล่มที่สองของเธอ เขาชูเอ้อยังจะมีชีวิตต่อไปได้อีกหรือ
บทเรียนจากอดีต ชูหยุนเฟิงจะไม่ระวังไม่ได้
“แหะๆ ประเด็นก็คือ ไม่ชอบให้ฉันมองว่านายเป็นชายโฉด แล้วก็ไม่ชอบให้ฉันเขียนนายลงไปในหนังสือ” กู้ฮอนหรี่ตาแล้วถาม
“ไม่ชอบหมดนั่นแหละ”
“……” ชูหยุนเฟิงตกใจจนขาอ่อน ถ้าเขาเดาไม่ผิด คนที่ทำแก้วแตกที่อยู่ห้องข้างๆ น่าจะเป็นเป่หมิงเอ้อ……
ไอ้เจ้านี่มันโรคจิตจริงๆ สะกดรอยตามพวกเขาจนมาถึงที่นี่……
ตอนที่ชูหยุนเฟิงไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อ ทันใดนั้นดวงตาเขาก็เป็นประกาย
เขามองกู้ฮอน แล้วก็มอง‘หญิงขายตัว’ที่นอนเปลือยอยู่บนเตียง คิดว่าเป่หมิงโม่ที่อยู่ห้องข้างๆคงโกรธเป็นฟืนเป็นไฟนานแล้ว ชูหยุนเฟิงแสยะยิ้มมุมปากที่ชั่วร้าย——
“ฮอนฮอน เธออยากรู้ว่าสรุปแล้วฉันเป็นชายชั่วขนาดไหนใช่ไหม”
เขาพูด พร้อมกับขยับไหล่เปลือยเข้ามาใกล้กู้ฮอนทีละก้าวๆ
“เอ่อ……” กู้ฮอนตกใจเล็กน้อย ตอนนี้สายตาของชูหยุนเฟิงเปลี่ยนเป็นน่ากลัวแล้ว เธอกลืนน้ำลายลงคอ “ใช่……”
ชูหยุนเฟิงเลิกคิ้วขึ้น “ที่จริงเธอคิดผิดแล้ว ชายโฉดชอบผู้หญิงที่มาจากครอบครัวผู้ดีมากที่สุด พอจีบผู้หญิงจากครอบครัวผู้ดีไม่ได้ ก็ถึงจะไปเป็นเกย์……ฮอนฮอน ผู้หญิงที่ทั้งสวยทั้งบริสุทธิ์อย่างเธอ ทำให้ชายโฉดหลงรักแน่นอน……จุ๊ๆ ยังไงเป่หมิงเอ้อก็จะหมั้นกับเฟยเอ๋อแล้ว งั้นเธอ…...ก็มากับฉันเถอะ……”
ชูหยุนเฟิงเพิ่งพูดจบ ในตอนนั้นเอง ร่างสูงใหญ่ก็ได้มาอยู่ตรงหน้ากู้ฮอนแล้ว——
เขาดันไหล่ของเธอไปชิดมุมกำแพง
เขาส่งสายตามีเลศนัยให้เธอ แล้วเป่าลมหายใจอุ่นใส่เธอ…...
“อ๊า” กู้ฮอนตกใจ “ชูหยุนเฟิง นายจะไม่ทำจริงๆใช่ไหม”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เดิมพันรักยัยตัวแสบ