เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 343

ตอนที่ 343 หยินปู้ฝันคนใหม่1

สามแม่ลูกนอนขลุกอยู่บนเตียง พูดคุยสัพเพเหระกันไปมาจนหลับใหลไปด้วยกัน

ลมหนาวที่พัดโชยอยู่นอกหน้าต่าง แต่ข้างในหน้าต่างกลับอบอวลไปด้วยไออุ่นแห่งรัก......

*

คืนนี้ เป่หมิงโม่ไม่ได้เข้าไปรบกวนสามแม่ลูกในห้องนอนนั้น

เขาปรายตาไปมองป้ายวิญญาณที่ได้สลักชื่อเขาเอาไว้ ที่หยางหยางโยนทิ้งไว้บนโซฟานั้น

เขาขมวดคิ้วเข้ม พร้อมคว้าแผ่นไม้นั้นขึ้นมา เดิมทีคิดอยากจะเขวี้ยงแผ่นไม้นั้นให้แตกเป็นสองชิ้น แต่จนแล้วจนรอด เขาก็ไม่ได้ลงมือ......

อาจเป็นเพราะหลายวันมานี้ เขามัวแต่จับตาดูกู้ฮอนตลอดเวลา จนรู้สึกเหนื่อยล้า......

ในที่สุดเขาก็สามารถกลับไปที่โรงพยาบาลในกลางดึกอย่างวางใจ เพื่อรักษาบาดแผลที่ยังไม่หายดีของเขา......

เพราะครั้งนี้ เขารู้ว่าลูกๆ สามารถเฝ้าดูเธอแทนเขาได้แน่

ถึงแม้ว่า

เขาอาจจะรู้สึกไม่ชอบใจสักเท่าไหร่

ที่ในใจของเธอมีเพียงลูกๆ เท่านั้น......

ตอนที่จากไป เขาหยิบดอกเหอฮอนที่แห้งเหี่ยวติดมือไปด้วย......

ก่อนจะโยนดอกไม้ช่อนั้นทิ้งไป ขณะที่รถแล่นผ่านจุดทิ้งขยะ......

ไม่ใช่เขาไม่อาลัยอาวรณ์ แต่เมื่อเหอฮอน (คืนดีกัน/ปรองดองกันอย่างมีความสุข) เมื่อไม่สามารถปรองดองกัน ก็ไม่ย่อมไม่มีความสุข......

กู้ฮอนตื่นมาทำอาหารให้ลูกๆแต่เช้า

เฉิงเฉิงก็ยังคงทำทุกอย่างเหมือนทุกวันที่ผ่านมา ตื่นนอน พับผ้าห่ม ล้างหน้าล้างตา เปลี่ยนเสื้อผ้า จัดการตัวเองอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย

ส่วนหยางหยาง กลับนอนขดเป็นหนอนอยู่ใต้ผ้าห่มไม่ยอมลุกจากที่นอน......

เสียงหม้อไหกะละมังกระทบกัน ดังมาจากห้องครัว กู้ฮอนยุ่งอยู่กับการเตรียมอาหารเช้าพลางหันมาเรียกเด็กๆ

“เฉิงเฉิง หยางหยางตื่นหรือยัง? วันนี้ต้องไปโรงเรียนไม่ใช่เหรอ? รีบไปปลูกหยางหยางเร็ว!”

“ครับ เดี๋ยวผมเดินไปดูให้” เฉิงเฉิงตอบกลับจากห้องรับแขก

ก่อนจะรีบเดินเข้าไปในห้องนอน พร้อมดึงผ้าห่มขึ้นมา

“หยางหยางตื่นได้แล้ว ใกล้จะสอบปลายภาคอยู่แล้ว นายยังนอนขี้เซาอยู่อีก?”

“อือ......” หยางหยางตัดรำคาญอย่างงัวเงีย ก่อนจะดึงผ้าห่มกลับมา “ปลุกอยู่ได้ คนจะหลับจะนอน......”

“แม่ทำอาหารเช้าเสร็จแล้วนะ ถ้านายยังไม่ยอมตื่น ฉันจะกินส่วนของนายให้หมดเลย!”

เฉิงเฉิงพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเย็นและดุดัน

และแล้วนักกินตัวน้อยอย่างหยางหยาง พอได้ยินแบบนั้นก็เด้งตัวขึ้นมาและมุดออกมาจากผ้าห่ม ก่อนจะจ้องพี่น้องฝาแฝดอย่างเอาเรื่อง

“นายกล้าเหรอเป่หมิงซีเฉิง!”

ผ่านไปสองปี ลูกชายของเธอไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด ความชอบกระโดดโลดเต้น ที่ซุกซนจนน่าจับมาตีก้นสักที!

หยางหยางสะดุ้งโหยงทีหนึ่ง ก่อนจะรีบกระโดดลงมาจากตัวของกู้ฮอน “โห แม่ครับ หยางหยาง7ขวบแล้วนะ ไม่ใช่เด็กน้อยแล้ว ถ้ายังตีก้นอีกจะโดนคนอื่นหัวเราะเยาะเอาได้นะครับ......”

“7ขวบแล้วไง? ในสายตาแม่ลูกก็เป็นลูกลิงน้อยแสนซนอยู่ดี!”

“โอ๊ย......หยางหยางไม่ใช่ลูกลิง แต่เป็นราชาลิงรูปงามต่างหากเล่า......อีกไม่กี่ปีผมก็จะกลายเป็นราชาวานรผู้ยิ่งใหญ่แล้ว......”

“ลูกคิดว่าตัวเองเป็นซุนหงอคงจริงๆเหรอเนี่ย? ซุนหงอคงเป็นลิงป่าที่เกิดมาจากก้อนหินนะ ไม่มีแม่นะ......”

พอหยางหยางได้ยินแบบนั้น ก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ

“อ๋อ ที่แท้ก้อนหินสามารถให้กำเนิดลิงได้ด้วยเหรอเนี่ย งั้นผมจะรีบไปขุดก้อนหินที่โรงเรียนกลับมาฟักไข่ลิงดีกว่า......!”

พูดจบ หยางหยางก็รีบกระโดดลงจากเตียง ก่อนจะวิ่งเจ้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตาอย่างมีความสุข

กู้ฮอนเบะปาก ก่อนจะถือตะหลิวเดินตามออกไป “เจ้าตัวแสบ กลับมาก่อน! ห้ามไปขุดก้อนหินไปเรื่อยนะ......อีกอย่าง ลิงไม่ฟักไข่ไม่ได้......”

เฉิงเฉิงยืนมองอยู่ข้างอย่างใจเย็น ราวกับเป็นคนนอก

เขามองดูหยางหยางกับแม่ที่เถียงกันเอะอะโวยวาย ชีวิตแบบนี้เป็นสิ่งแปลกใหม่สำหรับเฉิงเฉิง......

แต่ทว่า นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เขาจะต้องพยายามทำความคุ้นเคยกับวิถีชีวิตแบบนี้ให้ได้

เพราะนี่คือ บ้าน ที่มีแม่อยู่

*