เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 344

ตอนที่ 344 หยินปู้ฝันคนใหม่2

ฉิงฮัวมารอรับคุณชายน้อยทั้งสองแต่เช้า

“คุณกู้ฮอนสบายใจได้เลยนะครับ เจ้านายได้กำชับกับผมแล้วว่า ต่อจากนี้ไปให้ผมเป็นคนมารับมาส่งคุณชายน้อยทั้งสองไปโรงเรียน” ฉิงฮัวนอบน้อมกับกู้ฮอนเป็นอย่างมาก เพราะเขาถือว่ากู้ฮอนเป็นนายหญิงของเขาตั้งนานแล้ว

“ค่ะ งั้นรบกวนด้วยนะ ฉิงฮัว”

ฉิงฮัวมองกู้ฮอนสักพัก เขาอยากพูดเรื่องดีๆเพื่อเจ้านายตัวเองบ้าง แต่พอเห็นว่าในสายตาของกู้ฮอนมีเพียงลูกชายทั้งสองเท่านั้น ฉิงฮัวจึงไม่ได้พูดอะไรออกไป

หันหลังเดินกลับไปที่รถ ก่อนจะขับรถออกไป......

กู้ฮอนยืนมองตามรถที่ลูกชายนั่งอยู่อย่างอาลัยอาวรณ์ ลูกชายฝาแฝดที่หน้าตาเหมือนกันจนแยกไม่ออก แต่นิสัยต่างกันอย่างสิ้นเชิง ทุกอย่างสวยงามราวกับความฝัน เธอไม่อยากเชื่อว่านี่เป็นความจริง......ลูกๆ ของเธอกลับมาอยู่ข้างกายเธอแล้วจริงๆ ใช่ไหม?

กริ๊งกริ๊ง

ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

เธอก้มมองดู ลั่วเฉียวโทรมา

“ฮัลโล อรุณสวัสดิ์จ่ะฮอนฮอน! จะถามว่าเดี๋ยวเธอว่างหรือเปล่า?”

“ว่างสิ” นานทีปีหนที่เธอจะมีวันว่างสบายๆ แบบนี้

“ฉันกับหยินปู้ฝันติดต่อให้เรียบร้อยแล้วนะ ที่เคยบอกแกครั้งก่อนไง ที่ว่าทางเขาขาดผู้ช่วยคนหนึ่ง แกเคยรับปากฉันว่าจะไปแล้วนะ......พูดแล้วห้ามคืนคำนะ!”

กู้ฮอนพยักหน้ายิ้มรับ “อื้ม รู้แล้วค่ะคุณหนูลั่ว!”

“ตกลงตามนี้! งั้นแกก็เตรียมตัวไปรายงานตัวที่นั่นได้เลยนะจ๊ะ” ลั่วเฉียวถอนหายใจอย่างโล่งอก มีเสียงของผู้กำกับดังลอดมาในสาย เธอจึงรีบพูดตัดบทว่า “ฉันต้องรีบไปเข้าฉากตอนเช้าแล้วนะ แค่นี้นะ มีอะไรก็โทรหาฉันได้เลยนะ บาย!”

กู้ฮอนกดวางสายอย่างงงๆ

และแล้ว เธอก็จะต้องกลับไปใช้ชีวิตการเป็นพนักงานออฟฟิศอีกครั้งแล้วใช่ไหม?

เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พร้อมแหงนหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้าที่สดใสกับแสงแดดที่สาดส่อง......

*

กู้ฮอนยืนอยู่หน้าตึกสำนักงานกฎหมายหยินซือ

เงยหน้าขึ้นมองตึกที่คุ้นเคยแห่งนี้

หวนนึกถึงสองปีก่อน ครั้งที่เธอแพ้คดีเรื่องสิทธิ์การเลี้ยงดูหยางหยางให้เป่หมิงโม่ไป จนความสัมพันธ์ต้องถึงจุดแตกหัก ซึ่งตอนนั้นเธอก็ได้ตั้งท้องลูกสาวอีกคนในท้อง......ปัญหาแก้ยากต่างๆ ปะทุขึ้นมาพร้อมกันในเวลาเดียวนั้น

จนท้ายที่สุดหยินปู้ฝันก็ว่าความแพ้ในคดีนั้น

สองปีก่อน เธอก็ได้บอกลาเขาที่ตึกนี้

คิดไม่ถึงเลยว่าครั้งนี้เธอจะได้กลับมาที่นี่อีกครั้งในฐานะผู้ช่วยของทนายหยินปู้ฝัน เพราะลั่วเฉียว......

ทันทีที่เดินเจ้าไปในสำนักงานกฎหมาย ก็มีเจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์ของสำนักงานวิ่งเข้ามาทักทายเธอในทันที

กู้ฮอนกวาดตามองไปรอบๆ ห้อง คิดไม่ถึงเลยว่าทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนไปจากเมื่อสองปีก่อนที่เธอมาที่นี่เลย

“สงสัยใช่ไหมว่าทำไมสำนักงานกฎหมายขยับขยายใหญ่โตขึ้นทั้งหมดแล้ว แต่ห้องทำงานของผมกลับเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง?” ริมฝีปากบางเฉียบของหยินปู้ฝันยกขึ้นเล็กน้อย เขาลุกขึ้นพร้อมตรงไปยังกาชงกาแฟเพื่อรินกาแฟให้เธอ

จากนั้นก็เดินไปยังโซฟา พร้อมวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะรับแขก “มานั่งสิ”

กู้ฮอนพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะเดินไปนั่ง

ดวงตาที่ทอประกายแวววาวของหยินปู้ฝัน จ้องมองกู้ฮอนอยู่สักพักใหญ่ ก่อนจะพูดขึ้นว่า

“ที่ห้องนี้ยังคงสภาพเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง เพราะผมกลัวว่า หากวันใดวันหนึ่งคุณกลับมาหาผมที่นี่ คุณจะจำมันไม่ได้......”

ใจเธอกระตุกทีหนึ่ง

ความรู้สึกที่หยินปู้ฝันมีต่อเธอนั้น เธอรู้ดี แต่ไม่คิดว่าเวลาผ่านไปสองปีแล้ว เขายังคง......

เธอขมวดคิ้วส่ายหน้าไปมาอย่างหนักใจ “ปู้ฝัน ที่จริงครั้งนี้ลั่วเฉียวเป็นคนให้ฉันมา......”

ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบ หยินปู้ฝันก็พูดขัดขึ้นมา พร้อมหัวเราะเสียงทุ้มต่ำ “ผมรู้ เสี่ยวเฉียวบอกกับผมแล้ว ว่าคุณอยากเรียนรู้เรื่องกฎหมายให้มากขึ้น หากต้องเจอกับคดีฟ้องร้องแย่งลูกอีก คุณจะได้ไม่ต้องตกเป็นเบี้ยล่างอีก......คุณรู้ไหมว่าที่จริงแล้ว ผมไม่ได้ขาดผู้ช่วย......”

กู้ฮอนนั่งยิ้มอย่างเก้อๆ

“หึ ลั่วเฉียวคงไม่ได้บอกคุณสินะ? ว่าที่จริงแล้วครั้งนี้เป็นเพราะพ่อแม่ของเธอไหว้วานให้ผมช่วยหาตำแหน่งงานให้เธอทำ เพื่อให้เธอกลับมาใช้ชีวิตเหมือนคนปกติ พ่อแม่ของเธอไม่อยากให้เธอเสียผู้เสียคนเพราะความดำมืดของวงการบันเทิง” หยินปู้ฝันอธิบายด้วยรอยยิ้ม “น่าเสียดาย ที่เธอมีวิธีมารับมือกับปัญหานี้ ลั่วเฉียวเข้ามาหาผม และบอกว่าจะให้คุณมาเป็นผู้ช่วยผมแทนเธอ เพราะถ้าทำแบบนี้นอกจากจะทำให้พ่อแม่ของเธอสบายใจแล้ว ยังช่วยให้คุณได้เรียนรู้งานมากขึ้น และที่สำคัญไปกว่านั้นคือ ผมจะได้มีโอกาสเจอคุณบ่อยขึ้น......”