เดิมพันรักยัยตัวแสบ นิยาย บท 389

ตอนที่389 อาหารกลางวันที่สายไป1

รับรู้ถึงก๊อกน้ำที่กำลังปล่อยน้ำไหลออกมา กำลังขัดล้างสร้อยเพชร สักพัก สีของเพชรนั้นก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม

ต่อด้านเขาก็ได้หยิบน้ำยาล้างเทไปเกือบหมดขวด

สร้อยเพชรที่ความหอมของน้ำยากลบกลิ่นหมด

เขาจ้องสร้อยนี้ไว้!

น้ำยาล้างและน้ำตีผสมกันก็เกิดฟองสูงขึ้นเรื่อย สร้อยก็โดนซ่อนข้างในฟองนั้น...

เอามือเข้าไปลวงหาเพชรนั้น จับเพชรนั้นขึ้นมา เหมือนอยากจัดกำจัดกลิ่นสุนัขนั้นทิ้ง เขาขยี้สุดแรง....

ไม่รู้ว่าล้างไปเท่าไหร่ ถึงขั้นสร้อยนั้นสะท้อนกับแสงไป4ทิศ เขาจึงโล่งอก

เงยหน้า ไม่ระวังไปเห็นตัวเองในกระจก—-

ผมยุ่งมาปิดหน้า และเต็มไปด้วยเหงื่อเป็นหยดๆติดอยู่ที่ผม

ผ้าคลุมสีขาวนั้นก็สกปรกไปบางส่วนแล้ว

ที่สำคัญ เขาบอกตัวเองในกระจกอย่างชัดเจน และเห็นแสงสะท้อนของเพชรกลับมาเหมือนเดิม มุมปากก็ได้กระตุกขึ้น!

จู่ๆก็รู้สึกอะไรแรงๆ—

หัวใจเหมือนโดนอะไรแทงประมาณนั้น

เขารีบตอบสนอง

จับสร้อยเพชรแล้วโยนไปตรงกระจก...

ตุบ!

สร้อยเพชรที่โยนไปโดนกระจก เสียงหล่นลง

สร้อยเพชรที่แข็งแกร่งไม่มีร่องรอยอะไรสักอย่าง แต่กระจกนั้นแตกออกนิดๆ!

ฉากนั้น เหมือนกับไปจี้โดนหัวใจที่อ่อนแอของเขา!

เหมือนเพชรนั้นเป็นป้าหรูเจี๋ย  กระจกนั้นเป็นเขา

งั้น—

“ทำไมคนที่แตกไม่ใช่เธอ!”

จู่ๆเขาก็ต่อยไปที่กระจกที่ร้าวๆ

ตุบ!

ต่อด้วย กระจกแตกแค๊ก..

จากนั้นเศษกระจกก็ตกลงมา...

เศษกระจกพวกนั้น สะท้อนเห็นใบหน้าที่กำลังโมโหของเขา...

เหมือนสะท้อนความเจับปวดของเขาออกมา....

*

ด้านนี้ กู้ฮอนซ่อนอยู่ที่ในห้อง แล้วโทรหาแอนนิ

รับรู้ว่าตัวน้อยนั้นร้องไห้จะหาหม่ามี๊ ใจหล่อนเกือบพัง...

ทำไงดี?

นึกถึงสร้อยเพชรที่โดนเป่หมิงโม่ทิ้งลงไปนั้น หล่อนรีบออกจากห้อง//

ฉิงฮัวนั้นเฝ้าไว้ด้านนอกไว้

“คุณกู้ จะไปไหนหรอครับ?”

หล่อนโบกมือ “ไว้เธอไปบอกให้เขา วันที่จะเริ่มแต่งงานแทนนั้นรอกลับเมืองAแล้วค่อยพูด ยังไงๆฉันก็ไม่โอเคที่จะเริ่มจะเมืองซาบาห์！”

พูดไว้คำเดียว หล่อนก็รีบวิ่งออกไป....

“ห้ะ?” ฉิงฮัวรีบวิ่งไป “คุณกู้ ผมว่าลองไปคุยกับเจ้านายดูเองเถอะครับ เรื่องนี้ผมคงทำอะไรไม่ได้....”

“ให้หล่อนไป!”

จู่ๆ เสียงต่ำก็ดังจากด้านหลัง

ฉิงฮัวหยุดอยู่ที่เดิมแล้วหันหลังไปมอง

ไม่รู้ตอนไหนเป่หมิงโม่ก็ออกมาจากห้องน้ำ เอวนั้นพันผ้าขนหนูไว้ ดูแล้วเหมือนอาบน้ำมา

“เจ้านายจะไม่เหลือคุณกู้ไว้แล้วหรอ?”

เป่หมิงโม่เดินไปที่ระเบียง พิงเสาอย่างขี้เกียจ ก้มหน้า—

สักพัก ตัวของกู้ฮอนก็เดินผ่านสายตาเขาไป หล่อนเดินไปอย่างเร่งรีบ รีบพุ่งไปหน้าซอย...

ฉิงฮัวก็แอบตามไป

เป่หมิงโม่หรี่ตา “หาคนตามหล่อนไว้ ฉันชักอยากจะดูแล้วสิ หล่อนมาเมืองซาบาห์เพื่อใครกัน!”

ฉิงฮัวรีบโทรหาคนตามกู้ฮอน

เป่หมิงโม่เดินมาที่ลิ้นชัก เอาซิการ์ออกมา

จัดไฟ

พ้นควันออกมา

ร่างคนนั้นก็ค่อยๆหายไปจากสายตาเขา

สายตานั้นมองไม่ปล่อย..